ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 170

บทที่170

ที่หน้าห้องฉุกเฉิน พอไป๋ยี่เฟยมองเห็น หนิววั่งเดินมา เขาก็รีบเดินเข้าไปหาทันที น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ “คุณหมอหนิวครับ ได้โปรดช่วยภรรยาของผมด้วย คุณต้องช่วยเธอให้ได้นะครับ!”

ผมจะพยายามอย่างเต็มที่ครับ”

พูดจบ หมอหนิวกับหมออีกหลายคนก็เดินเข้าห้องฉุกเฉินไป

หลิวเสี่ยวอิงยืนมองอยู่หน้าประตู แล้วก็สังเกตเห็นไป๋ยี่เฟย เธอรู้สึกว่าเขาค่อนข้างคุ้นตา แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน แต่เธอก็ถามไปว่า “คือ……ภรรยาของคุณเป็นอะไรเหรอคะ?”

ไป๋ยี่เฟยเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมามอง หลิวเสี่ยวอิง แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร ตอนนี้เขาไม่มีกะจิตกะใจไปตอบคำถามของคนที่ไม่เกี่ยวข้องหรอก จิตใจของเขาจดจ่ออยู่แค่ประตูของห้องฉุกเฉินเท่านั้น คาดหวังว่าเมื่อคุณหมอหนิวเดินออกมาจากห้องนั้นมาแล้วบอกกับเขาว่าเธอปลอดภัยดีเท่านั้น

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง หนิววั่งก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

ไป๋ยี่เฟยรีบถามออกมาอย่ารีบร้อน “เป็นยังไงบ้างครับ?”

หนิววั่งส่ายหน้าด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก “อยู่ๆ ร่างกายของเธอก็ทรุดลงอย่างรุนแรง และเรายังตรวจพบอีกว่า อวัยวะต่างๆ ของเธออ่อนแอลงอย่างมาก ผมกลัวว่า……”

ไป๋ยี่เฟยเดินทรุดไปข้างหลัง “ไม่ เป็นไปไม่ได้……”

คณบดีกับผู้อำนวยการก็ได้ยินเหมือนกัน คณบดีจึงรีบพูดขึ้นว่า “คุณหมอหนิว นี่มันเกิดอะไรขึ้น? มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหมดทางช่วยเหลือใช่ไหม? คุณเป็นถึงหมอที่เก่งที่สุดในเมืองเทียนเป่ยเลยนะ”

หนิววั่งส่ายหน้า “ยาพิษแบบนี้ผมไม่เคยรู้จักมาก่อนเลยด้วยซ้ำ แล้วจะให้รักษายังไงครับ? ที่สำคัญมันได้ผสานเข้าไปในสายเลือดแล้วด้วย อวัยวะต่างๆ ของเธอก็ใกล้ล้มเหลวแล้วด้วย ช่วยไม่ได้แล้ว……”

ไป๋ยี่เฟยรู้สึกราวกับว่าโลกของตัวเองกำลังจะพังทลายลงมาเลย

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

อวัยวะล้มเหลว!

คณบดียืนอึ้งอยู่กับที่ มันร้ายแรงจนถึงขั้นนี่แล้วเหรอเนี่ย!

ผู้อำนวยการเองก็ลำบากใจไม่ต่างกัน “คุณหมอหนิวเป็นหมอที่เก่งที่สุดในเมืองเทียนเป่ยแล้ว ถ้าเขายังช่วยไม่ได้ ก็เท่ากับว่า………”

ไม่มีใครสามารถช่วยได้แล้ว

ไป๋ยี่เฟยหายใจถี่ เขาไม่อยากยอมรับผลลัพธ์ที่ออกมาเป็นแบบนี้

แต่ว่า ยังไงก็ต้องบอกความจริงให้เขารับทราบ หลี่เสว่ไร้ทางรักษาแล้ว

ไป๋ยี่เฟยรู้สึกว่าเหมือนหน้าจะมืด หลี่เสว่ไร้ทางรักษา คำตอบนี้มันช่างทำร้ายจิตใจของเขาเหลือเกิน ร่างกายของเขาก็เริ่มจะรับไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

คณบดีมองไปที่ไป๋ยี่เฟย ชายคนนี้เป็นถึงประธานบริษัทของโหวจวี๋กรุ๊ปเลยนะ ส่วนคนข้างในก็เป็นภรรยาของเขา คนที่เขาหวงแหนมากที่สุด ถ้าเราช่วยเธอไว้ไม่ได้ โรงพยาบาลของเราจะซวยไหมเนี่ย?

“นี่วันๆ พวกคุณทำอะไรกันบ้าง?”

“คนตั้งมากมายขนาดนี่ แต่กลับไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้เลยเหรอ?”

“ยังจะเรียกตัวเองว่าหมออีก สิ่งที่พวกคุณร่ำเรียนมาเอาไปไว้ไหนหมดแล้ว?”

คณบดีเริ่มต่อว่าทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นยกเว้นไป๋ยี่เฟยคนเดียว ราวกับว่าเขาตั้งใจจะแสดงให้ไป๋ยี่เฟยดู อยากให้ไป๋ยี่เฟยรู้ว่าเธอนั้นโมโหและพยายามแค่ไหน!

และในตอนนั้นเอง เสียงที่สดใสของหญิงสาวคนหนึ่งก็ได้ดังขึ้น

“ฉันสามารถลองได้นะคะ”

สิ้นเสียง ทุกคนต่างก็พากันมองไปทางต้นเสียง เด็กสาวคนหนึ่งที่สวมกางเกงยีนกับเสื้อยืดสีขาว และสะพายกระเป๋าเป้ไว้ข้างหลัง

พอคณบดีเห็นว่าคนๆ นั้นคือ หลิวเสี่ยวอิง สีหน้าของเธอก็ยิ่งดูแย่ยิ่งขึ้นไปอีก แล้วตะคอกใส่ หลิวเสี่ยวอิงด้วยความโมโห “นี่คุณยังไม่ไปอีกเหรอ? ที่นี่ไม่ต้อนรับคนอย่างคุณ!”

เนื่องด้วยการสัมภาษณ์ที่จบลงอย่างไม่ดีนัก พวกเขาจึงคิดว่าหลิวเสี่ยวอิงคงกลับไปแล้ว แต่ปรากฏว่านานขนาดนี้แล้วเธอยังไม่ยอมไปอีก

ความจริงหลิวเสี่ยวอิงก็กะว่าจะไปแล้ว แต่ติดอยู่ที่ว่าเธอรู้สึกคุ้นหน้าไป๋ยี่เฟยมาก และอีกอย่างก็คือ สำหรับหมอแล้วคนไข้ทุกคนคือคนในครอบครัว ไม่ว่าใครป่วยพวกเขาก็จะไม่ยอมทอดทิ้ง ด้วยเหตุนี้เธอจึงยังไม่ยอมกลับได้

“ทำไมคะ? กลัวว่าฉันจะสามารถรักษาผู้ป่วยของพวกคุณให้หายรึยังไงคะ?” หลิวเสี่ยวอิงเบะปากถามคณบดี

“เด็กสาวที่ไร้ซึ่งประสบการณ์อย่างคุณเนี่ยนะ?” คณบดีโต้กลับ