ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 189

บทที่189

“ไป๋ยี่เฟย  คิดไม่ถึง  คนที่เป็นลูกน้องนายกลอุบายไม่สะอาดขนาดนี้?”หลิ่วอู๋ฉงพูดจาเหน็บแนม 

ไป๋ยี่เฟยไม่ใส่ใจพูดขึ้นมาว่า“กลอุบายของนายก็ไม่สะอาดเหมือนกัน งั้นนายก็เป็นลูกน้องของฉัน? ”

“แก！”หลิ่วอู๋ฉงจ้องมองไปที่ไป๋ยี่เฟย “ไป๋ยี่เฟย! พรุ่งนี้ก็เป็นงานประมูลแล้ว ฉันจะดูนายตอนนั้นว่ายังจะหัวเราะออกไหม?”

“ทำไมจะหัวเราะไม่ออก?”ร่างกายไป๋ยี่เฟยไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นแล้ว อารมณ์ยังดีอยู่จริงๆ

พูดจบไป๋ยี่เฟยยังหัวเราะอีก

หลิ่วอู๋ฉงหายใจติดขัดอยู่ในใจ สายตาโหดเหี้ยม สุดท้ายพูดประโยคโหดเหี้ยมออกมาว่า “พวกเราจะคอยดู!””

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้รู้สึกต่อคำพูดที่โหดเหี้ยมของหลิ่วอู๋ฉงเลยแม้แต่น้อย เพราะว่าใครคอยดูใครยังไม่แน่นอนล่ะ!

ผ่านไปสักพัก ฉินหัวออกมาแล้วพูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “หลิ่วอู๋ฉงมาแจ้งความ ถ้าหากเขาไม่ปล่อย เฉินห้าวอาจจะออกมาไม่ได้”

“รู้แล้ว”ไป๋ยี่เฟยคิดแล้วพูดขึ้นมาว่า “นายบอกเฉินห้าวให้เขาอย่าห่วง”

ฉินหัวได้ยินก็ส่งเสียงอืมและเม้มปากพูดว่า “ไป๋ยี่เฟย ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าบางเรื่องต้องมีกลอุบายพิเศษ แต่ฉันยังหวังว่าจะสามารถเดินในทางที่ถูกต้องจริงๆ”

ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ทำให้เขาลำบากใจ “สบายใจได้ ฉันเป็นพลเมืองดีคนหนึ่งที่เคารพและปฏิบัติตามกฎหมาย ฉันรู้ลำดับความสำคัญ”

เห็นสถานการณ์ฉินหัวก็ยิ้มอย่างจนปัญญา

ไป๋ยี่เฟยมอบหมายงานสองสามประโยคถึงเดินออกไป

พึ่งออกจากโรงพักก็เห็นหลิ่วอู๋ฉงยังไม่กลับ

“ไป๋ยี่เฟย อยากให้เขาออกมาไหม?”

ยังไม่รอให้ไป๋ยี่เฟยตอบกลับหลิ่วอู๋ฉงก็พูดขึ้นมาอีกว่า “เพียงแค่นายต้องเอาชานเมืองทางใต้แปลงนั้นให้ฉัน ฉันก็จะให้เฉินห้าวออกมาเป็นยังไง?”

ไป๋ยี่เฟยเข้าใจความหมายของหลิ่วอู๋ฉง เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “งานประมูลยังไม่เริ่ม ชานเมืองทางใต้แปลงนั้น สุดท้ายจะเป็นของใคร ไม่ใช่ตอนนี้เป็นใหญ่”

หลิ่วอู๋ฉงมีความมั่นใจมาก “ไม่ แปลงนั้น สุดท้ายจะเป็นเพียงของฉันคนเดียว”

“ใช่หรอ?”ไป๋ยี่เฟยส่งเสียงหัวเราะเยาะ “งั้นนายจะยังมาพูดกับฉันทำซากอะไรล่ะ!”

พูดจบไป๋ยี่เฟยก็ขึ้นรถและขับออกไป

......

ตอนกลางคืน ฉินหัวเปิดห้องไต่สวนที่กักขังเฉินห้าวออก “นายไปได้แล้ว”

เฉินห้าวเดินออกมาอย่างงงวย “คุณตำรวจ คุณแน่ใจ?”

ฉินหัวรำคาญเล็กน้อย “ไม่อยากไปก็ได้ นายอยากอยู่นานแค่ไหนก็อยู่ได้”

“ไม่ไม่ไม่ ไม่ต้องแล้ว ผมจะออกไป ออกไป”

ล้อเล่น ถ้าหากให้แม่เขารู้ว่าเขาติดคุกอีก คาดว่าจะโดนตีตาย ไม่แน่อาการป่วยกำเริบได้ งั้นเขาก็เป็นเด็กอกตัญญูคนหนึ่ง

เฉินห้าวออกโรงพักไปอย่างร่าเริงแต่กลับเห็นหลิ่วอู๋ฉง

หลิ่วอู๋ฉงลดกระจกรถลง “ฉันทำให้เขาปล่อยนายออกมา ไม่ขอบคุณฉัน?”

เฉินห้าวยืนอยู่ข้างรถมองไปยังหลิ่วอู๋ฉงอย่างระมัดระวัง “ผมรู้ว่าคุณไม่ได้หวังดี!”

หลิ่วอู๋ฉงไม่สนใจ “ไม่ขอบคุณก็ไม่เป็นไร ฉันส่งนายกลับเข้าไปได้อีก ถึงตอนนั้น แม่นายต้องรู้แน่ จะเกิดอะไรขึ้น?”

เฉินห้าวหน้าซีดเชียว “แกเลวทราม!”

“ขอบคุณสำหรับคำชม”หลิ่วอู๋ฉงส่งเสียงหัวเราะเบาๆแล้วพูดขึ้นมาอีกว่า “ขึ้นมานั่ง?”