ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 24

บทที่24

หลี่เสว่ยังอยากพูดอะไรต่อ แต่กลับถูก ไป๋ยี่เฟยเปิดปากพูดขึ้นก่อน “แค่บ้านเอง เปลี่ยนเป็นชื่อพ่อแม่เถอะ!”

“ถือว่าแกรู้จักเอาตัวรอด!” หลิวจื่อหยุนพูดออกมาเบาๆ

หลี่เสว่มอง ไป๋ยี่เฟยไว้ และน้อยใจแทนเขา นี่เป็นบ้านที่ ไป๋ยี่เฟยจ่ายเงินซื้อมาเองนะ!

ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างอบอุ่น เป็นการบอกว่าไม่เป็นอะไร

หลิวจื่อหยุนลาก หลี่เฉียงตงไปดูบ้านมุมอื่นต่อ สักพัก สระน้ำก็เหลือแค่พวกเขาสองคน

“ไป๋ยี่เฟย ขอบคุณนะคะ” ดวงตาของหลี่เสว่ชื้นด้วยน้ำตา

ไป๋ยี่เฟยยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณอะไรครับ คุณเป็นภรรยาของผม ยังไงบ้านนี้ก็ให้คุณอยู่แล้ว ทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน จะเขียนชื่อใครก็หมดกัน”

หลี่เสว่ฟังแล้วยิ่งเสียใจมากกว่าเดิม สักพักก็โผเข้าไปกอด ไป๋ยี่เฟยเอาไว้

ไป๋ยี่เฟยนิ่งอึ้งไป หลังจากนั้นก็ค่อยๆ ปลอบใจเธอ และค่อยๆ ลูบ หลี่เสว่เบาๆ

หลี่เสว่เป็นคนสวย รูปร่างยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไป๋ยี่เฟยแค่ลูบเบาๆ ยังรู้สึกถึงเอวบางๆ นั้น ยิ่งทำให้ควบคุมตัวเองไม่ได้

รอ หลี่เสว่เรียกสติกลับมาได้ ก็เลย ไป๋ยี่เฟยออก และก้มหน้าอย่างเขินอาย “สรุป ของขวัญวันเกิดวันนี้ ฉันชอบมากๆ ค่ะ”

ผู้ชายคนนี้ทำได้แล้ว!

วันนี้คือวันที่เธอมีความสุขมากที่สุดในชีวิต เป็นวันเกิดที่พิเศษที่สุด

ไป๋ยี่เฟยยิ้มและตอบว่า “คุณชอบก็ดีแล้วครับ”

......

ร้านกาแฟกลางเมืองที่ไม่ค่อยมีใครสนใจ

มุมด้านในสุดมีคนนั่งอยู่สองคน และทั้งสองก็วางแก้วกาแฟใบเล็กลง

“นี่คือเป้าหมาย ทำงานเสร็จแล้วได้ห้าล้าน” หนึ่งในผู้ชายคนนั้นยื่นรูปภาพในมือไปอยู่ด้านหน้าฝ่ายตรงข้าม

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ากวาดตามอง “สิบล้าน ราคาไม่เปลี่ยน”

ผู้ชายคนนี้หรี่ตาลง “หวังจะรวยเลย?”

“หวังรวยรึเปล่า ในใจคุณรู้ดี”

เขามองลงต่ำ คิดไปคิดมา และพูดว่า “แปดล้าน”

“สิบล้าน”

สุดท้ายเขาก็กัดฟัน “ได้ สิบล้าน! หวังว่าคุณจะทำภารกิจสำเร็จ!”

“เหอะ! บนโลกยังไม่มีเรื่องไหนที่ผมทำไม่สำเร็จ”

เขาไม่ได้ปฏิเสธ และพูดต่อว่า “ตอนนี้ ไป๋ยี่เฟย อยู่ที่ เมืองเทียนเป่ย ประธาน โหวจวี๋กรุ๊ป ข้อมูลอื่นๆ รอคุณมาถึงผมถึงจะส่งให้คุณ”

“อืม” คนคนนั้นดื่มกาแฟอึกสุดท้ายหมด ก็ลุกยืนขึ้น

เขาเห็นแบบนี้ก็รีบพูดเสริมขึ้นมา “ทำให้ไม่เหลือร่องรอยนะ!”

......

เมืองเทียนเป่ย。

หลงหลิงหลิงที่เพิ่งทำธุระเสร็จก็สวมรองเท้าส้นสูงเหยียบเข้ามาในห้องประชุมใหญ่

พอเข้าห้องประชุมเห็นคนสะพายกระเป๋าสีดำ สวมแจ็คเก็ตสีดำ ส่วนสูงอย่างน้อยร้อยเก้าสิบ ใบหน้าโหดเหี้ยม แค่มองก็ไม่อยากมีเรื่องด้วย

หลงหลิงหลิงมองไปที่ฝ่ายต้อนรับ และถามว่าเกิดอะไรขึ้น

ฝ่ายต้อนรับพูดออกมาสองสามประโยค คนคนนี้มาหาท่านประธาน แต่ว่าไม่ได้นัดไว้

หลังจาก หลงหลิงหลิงเข้าใจแล้วก็หมุนตัวเดินกลับไป และถามว่า

“คุณผู้ชายคะ ขอโทษนะคะคุณมาหาใคร?”

“ประธาน ไป๋ยี่เฟย” น้ำเสียงของผู้ชายแหบมาก

หลงหลิงหลิงตกใจ คนที่รู้ว่า ไป๋ยี่เฟยเป็นประธานมีไม่เยอะ คนคนนี้รู้ได้ยังไงกัน?

“คุณผู้ชายคะ คุณได้นัดไว้ไหม?” หลงหลิงหลิงถามต่อ

ผู้ชายคนนั้นตอบว่า “ไม่”

หลงหลิงหลิงรู้สึกลำบากใจ “ไม่ได้นัดก็เข้าไปไม่ได้ค่ะ”