ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 245

บทที่ 245

“ผมไม่กิน ผมไม่อยากให้เราสองคนลืมอดีตของเราไป”

ไป๋ยี่เฟยยังคงจำได้ว่า ยาแก้พิษเม็ดนั้นสามารถทำให้ความจำและสติปัญญาของคนถดถอยลงได้ เขาไม่ได้สนใจเลยว่าเขาจะกลายเป็นเด็กหรือไม่ แต่ที่เขาสนใจคือความทรงจำของเขากับหลี่เสว่ต่างหาก

เขาไม่อยากให้พวกเขาสองคนหลงลืมกันไป

จบคำ พวกหลิวเสี่ยวอิงก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

......

ในลานจอดรถของโรงพยาบาล ไป๋ยี่เฟยนั่งรอไป๋หู่อยู่ในรถ

หลังจากนั้นไม่นาน ในมือไป๋หู่ก็หิ้วคนผิวดำเมี่ยมคนหนึ่งมา คนที่อยู่ในมือถูกไป๋หู่ใช้ผ้าอุดปากไว้ ร้อง “อู้อี้” มาตลอดทาง

ที่ด้านหลังไป๋หู่ ยังมีไอ้หัวล้านหลิวกับพี่น้องสองสามคนของเขาตามมาด้วย

ไป๋ยี่เฟยพูดไม่ออกอยู่บ้าง หากเขาบอกว่าเชิญเข้ามาสิ? แต่นี่นับเป็นการเชิญหรือ? นี่นับเป็นการลักพาตัวหรือเปล่า?

เมื่อคิดได้ ไป๋ยี่เฟยก็ลงจากรถ “วิธีที่นายเชิญคนมายังพิเศษเหมือนเดิม”

"อืม" ไป๋หู่พยักหน้า ถึงกับไม่ปฏิเสธเสียด้วย

ในเวลานี้ ไอ้หัวล้านหลิวกับพี่น้องสองสามคนที่อยู่ด้านหลังก็มาถึง

"เจ้านาย" ไอ้หัวล้านหลิวเดินมาหยุดเบื้องหน้าไป๋ยี่เฟย ยิ้มอย่างกระตือรือร้นพลางกล่าวว่า "เจ้านายมีอะไรจะสั่งครับ ผมจะทำสุดความสามารถ"

ไป๋หู่โยนคนผิวดำลงบนพื้น

ดึงผ้าที่อยู่ในปากของคนผิวดำออก "ไอ้เวร! มึงเป็นใคร พวกมึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร ถึงกล้าลักพาตัวกู? "

ไอ้หัวล้านหลิวเตะตาเจียงไปทีหนึ่งอย่างไม่สบอารมณ์ "พูดบ้าอะไรวะ"

"ไอ้หัวล้านหลิว! มึงลักพาตัวกู! " ตาเจียงเป็นคนผิวดำเมี่ยม แต่ฟันขาวจั๊วะ ซึ่งดูตัดกันอย่างชัดเจน

สำหรับตาเจียง เขาถูกไป๋หู่ลักพาตัวมา ส่วนไอ้หัวล้านหลิวตามมาถึงโรงพยาบาลทีหลัง เมื่อสักครู่จึงไม่เห็นไอ้หัวล้านหลิว

"ฉันลักพาตัวบรรพบุรุษแกสิ! " ไอ้หัวล้านหลิวด่าไปหนึ่งคำ "ทำตัวดีๆ หน่อย! "

ตาเจียงยันตัวยืนขึ้นจากพื้น พูดอย่างโกรธๆ ว่า "ไอ้หัวล้านหลิว มึงมันสามหาวไม่น้อย ขนาดบรรพบุรุษกูก็จะลักพาตัว? มึงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม? "

"พอแล้ว! "

ไป๋ยี่เฟยไม่ว่างมาดูพวกเขาด่ากันอยู่ที่นี่

เมื่อไอ้หัวล้านหลิวเห็นไป๋ยี่เฟยโกรธ ก็ยิ้มขอลุแก่โทษทันที "เจ้านาย สั่งมาได้เลยครับ"

ตาเจียงชำเลืองมองไป๋ยี่เฟย พูดอย่างจองหองว่า "เจ้าเด็กทารกคนนี้ เป็นเจ้านาย? ไอ้หัวล้านหลิว แกมันไร้อนาคตเกินไปแล้ว! "

ไอ้หัวล้านหลิวขยิบตาส่งสัญญาณโดยไร้คำพูด

ไป๋ยี่เฟยพูดเสียงเรียบว่า “ยี่สิบล้าน!”

คำพูดที่ตาเจียงต้องการเหน็บแนมอุดปากเขาทันที ในขณะเดียวกัน ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง มองไป๋ยี่เฟยด้วยความไม่เชื่อถือ

ไอ้หัวล้านหลิวปรายตามองตาเจียง ส่งเสียงเหอะออกมาอย่างจองหอง “นี่นะหรือเรียกไร้อนาคต!”