ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 274

บทที่ 274

ในห้องทำงานเงียบไปอยู่นาน ชายวัยกลางคนพูดขึ้น“ออกไปก่อนเถอะ！”

หลังจากที่ผู้ช่วยออกไปแล้ว ชายหนุ่มก็ปาปากกาออกไปทันที

“ไอ้พวกขยะ！”

ชายวัยกลางคนสีหน้าไร้อารมณ์ความรู้สึก เดินไปเก็บปากกาด้ามนั้นขึ้นมา จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นปากกาด้ามใหม่ให้กับเขาแทน ในขณะเดียวกันก็พูดขึ้น“ถึงยังไงก็เป็นคนของตระกูลไป๋ ไม่ใช่จะฆ่าได้ง่ายๆขนาดนั้นหรอกนะครับ”

ชายหนุ่มสบถ หึ ออกมา“ถ้าไอ้แก่ไม่ปกป้องมัน ป่านนี้มันก็ตายไปตั้งนานแล้ว！”

“ครับ”ชายวัยกลางคนพยักหน้าตอบกลับ

ชายหนุ่มหยิบปากกามา แล้วกลับมานิ่งสงบตามเดิม“ขอแค่มันไม่มาเมืองหลวง ฉันก็จะปล่อยมันไปได้ แต่ว่า ถ้ามันไม่ยอมอยู่สงบๆ……”

……

ขณะที่กำลังฝึกฝนร่างกายอยู่นั้น ไป๋ยี่เฟยก็รับโทรศัพท์จากเฉินห้าว

“พี่ เย่อ้ายได้ทำการพูดชักชวนให้ผู้ประกอบการอื่นๆมาร่วมมือกันเพื่อที่จะจัดการกับโหวจวี๋แล้วล่ะครับ”

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า“ฉันทราบแล้ว นายไปแจ้งให้หลิงหลิงทราบสักหน่อย เธอรู้ว่าจะต้องทำยังไง”

วางสายลง ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างเย้ยหยันหนึ่งที คนพวกนี้ จะแบ่งผลประโยชน์กันสินะ แต่ก็ต้องดูว่าเขาจะยอมให้หรือไม่ให้?

ยังจำคำที่หลี่เฉียงตงเคยพูดไว้ได้“จัดการให้ชัดเจนเรียบร้อย ให้ครอบครัวที่อบอุ่นกับเสว่เอ๋อ”

เขาเข้าใจความหมายของหลี่เฉียงตง ครอบครัวที่อยู่ด้วยแล้วอบอุ่น ปลอดภัย และสบายใจ

ตอนนี้เมืองเทียนเป่ยเกิดวิกฤตอยู่ทุกที่ เขาต้องจัดการปัญหาเหล่านี้ให้หมดไปภายในระยะเวลาอันสั้นนี้ พวกของหลี่เสว่จะได้กลับมาอย่างสบายใจสักที

……

หลังจากที่หลงหลิงหลิงเลิกงานแล้วก็กลับไปยังห้องเช่าของตัวเอง ไปแช่น้ำบรรเทาความเหนื่อยล้าตามความเคยชิน

ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยไม่อยู่ที่บริษัท ลำพังเธอตัวคนเดียวจัดการไม่ค่อยไหวเท่าไร ในขณะเดียวกันในใจก็รู้สึกสับสนไปหมด มีความรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

ส่วนหลิวเสี่ยวอิง ตอนที่ไปส่งป้ารองในวันนั้น ผลก็คือเกิดเรื่องขึ้นกะทันหัน ทำให้ต้องตามกลับไปด้วย

หลังจากเปิดน้ำเสร็จแล้ว หลงหลิงหลิงก็นอนลงในอ่างน้ำ ค่อยๆถอนหายใจออกมาอย่างช้าๆ

หลงหลิงหลิงรูปร่างดี มีส่วนนูนส่วนเว้า ผิวพรรณขาวผ่อง อยู่ในน้ำก็ยิ่งดูผ่องขึ้นมาอีก

จู่ๆ หลงหลิงหลิงก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง

“ใครน่ะ?”

หลงหลิงหลิงลุกขึ้นมานั่ง

ม่านในห้องน้ำดึงออกทันที เผยให้เห็นคนคนหนึ่ง

หลงหลิงหลิงสองตาถะลึง รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เอาผ้าขนหนูมานุ่งเอาไว้“หลิ่วอู๋ฉง คุณมาได้ยังไง?”

หลิ่วอู๋ฉงมองสำรวจเรือนร่างของหลงหลิงหลิงหัวจรดเท้า พร้อมกับทำเสียงจุ๊ๆสองที“เรือนร่างไม่เลวเลยนี่ ไม่รู้ว่าถ้าได้ใช้แล้วจะเป็นยังไงกันนะ?”

“คุณคิดจะทำอะไร?”

หลิ่วอู๋ฉงยกไหล่“คุณวางใจได้ ผมยังจะไม่ทำอะไรในตอนนี้หรอก”

ได้ฟังประโยคนี้ หลงหลิงหลิงถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

“แต่ว่านะ ที่ผมมาไม่ใช่มาเชยชมเรือนร่างของคุณ”ในอ้อมแขนของหลิ่วอู๋ฉงมีขวดเซรามิกอยู่หนึ่งขวด ก่อนจะพูดขึ้นมาต่อ“ข้างในนี้ เป็นของที่จะทำให้คนเชื่อฟังอยู่ คุณแค่กินเข้าไปต่อหน้าผมเท่านั้น แล้วผมก็จะรีบจากไปทันที”

“คุณหมายความว่ายังไง?”หลงหลิงหลิงกำผ้าขนหนูจนแน่น

เชื่อฟัง?

เชื่อฟังใคร?

หลิ่วอู๋ฉง?

หลิ่วอู๋ฉงไม่ได้อธิบาย“คุณมีแค่ทางเลือกนี้เท่านั้น ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ผมก็จะไม่รังเกียจที่คืนนี้จะเล่นอะไรสนุกๆสักหน่อย”