ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 293

บทที่ 293

ไป๋หู่ไม่มีสีหน้าอะไร แต่สวีลั่งรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

ในฐานะที่เป็นนักฆ่า เขาช่ำชองมาก แต่หลังจากที่เขาแก้ตัวและกลายเป็นผู้คุ้มกันของไป๋ยี่เฟย ก็ไม่เคยฆ่าใครอีกแล้ว อัตลักษณ์นี้ยังค่อนข้างไม่เหมาะสม

เมื่อได้ยินไป๋ยี่เฟยบอกว่าไม่ต้องเหลือสักคน ก็คือต้องฆ่าให้หมดเลย

เขาตื่นเต้นมาก

“ฉันไม่ได้ฆ่าคนเป็นเวลานานมากแล้ว” สวีลั่งเลียริมฝีปากของเขา

ไป๋หู่พูดเบา ๆ “ฉันด้วย”

หลังจากที่ทั้งสี่คนได้ยิน ก็รู้สึกว่าพวกเขาไม่รู้ตัว “ฮึ! พวกแกต้องถูกพวกเราฆ่าตาย!”

หลังจากนั้น ทั้งสองฝ่ายก็เริ่มตีกัน

ไป๋หู่และสวีลั่ง หนึ่งต่อสอง

ทั้งสี่คนเห็นไป๋หู่และสวีลั่ง พวกเขาก็ไม่กลัว เพราะพวกเขาตัวใหญ่กว่าคนอื่นไง!

แต่ในความเป็นจริงไม่ใช่อย่างนั้น

ก็เห็นว่ามีคนหนึ่งในพวกเขายกกำปั้นขึ้น และเตรียมจะต่อสู้กับไป๋หู่ แต่สีหน้าไป๋หู่ไม่เปลี่ยน ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นกระโดดขึ้นไปจากบนพื้น เตะหมุนเตะคนนั้นลงไปที่พื้นโดยตรง

ใบหน้าที่อ้วนของชายคนนั้นยังสั่นสะท้าน จึงมีน้ำลายไหลออกมา ด้วยน้ำหนักตัวของเขา ทำให้เสียงที่เมื่อที่เขาล้มลงกับพื้นดังมาก

อีกคนที่สู้กับไป๋หู่ ยังไม่ได้ตอบสนอง ไป๋หู่ก็ก้าวไปข้างหน้าแล้ว และกำหมัดแน่นและฟาดไปที่หัวใจของชายคนนั้นด้วยหมัด

ทันใดนั้นชายคนนั้นก็เบิกตากว้าง และมองไปที่ไป๋หู่ด้วยสายตาที่ไม่เชื่อ

ไป๋หู่ก็ยังไม่มีสีหน้าใดๆ แต่ชายคนนี้ได้ไปถึงจุดจบของชีวิตแล้ว จนถึงเขาตายก็ไม่รู้ว่าตัวเองขัดใจคนที่เพี้ยนๆแบบไหน

ที่นั่น สวีลั่งหยิบมีดของเขาออกมา และกระโดดไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่แบบเร็วผิดปกติ คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามยังไม่ทันที่จะเห็นการกระทำของเขา ก็รู้สึกเพียงสายตาของเขาวูบไหว และมีความรู้สึกที่เย็นชาที่คอ

ในท้ายที่สุดเขาตอบสนองด้วยการมองย้อนกลับและเช็ดคอของเขา

สุดท้าย ถึงได้รู้สึกตัวเองถูกฆ่า

สวีลั่งกล่าวอย่างดูถูกเหยียดหยาม“ขยะ!”

เมื่ออีกคนเห็น ท่าทางการโจมตีของเขาก็นิ่งอึ้ง จากนั้นก็รีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว

สวีลั่งไม่ให้โอกาสกับชายคนนั้น หันร่างกายไปข้างหน้า จับข้อมือของชายคนนั้นแล้วส่งมีดไปข้างหน้า แค่ได้ยินเพียง “พู” ชายคนนั้นเบิกตากว้าง และมองลงไปที่หัวใจของเขา

สวีลั่งเฮ้ยเสียงเย็นชาออกมา และดึงอย่างแรง มีดที่เปื้อนเลือดก็ดึงออกมา และมีเลือดด้วย

“อ่อนแอเกินไป!”

เมื่อเสียงของสวีลั่งพูดเสร็จ ชายคนนั้นก็ล้มลงกับพื้นด้วยความนิ่งอึ้งและตาย

สี่คน เสียชีวิตไปสามคนแล้ว

ด้านไป๋หู่ยังมีอีกหนึ่งคน

ชายคนนั้นตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นเพื่อนของเขาถูกฆ่าหมด โดยไม่เกินหนึ่งท่า

“พี่ใหญ่ยกโทษให้ฉัน ยกโทษให้ฉัน ... เราก็ถูกบังคับมา ถูกบังคับ ...”

ในเวลานี้ ไป๋ยี่เฟยที่มองอยู่ข้างๆอย่างไม่แยแสก้าวไปข้างหน้า“ถูกบังคับ?”

“งั้นพวกแกกินคนก็เป็นถูกบังคับด้วยเหรอ?”

ไป๋ยี่เฟยโกรธมาก ข้อมูลที่เมื่อวานเขาเห็น เป็นสวีลั่งหาได้ คนเหล่านี้มาจากเผ่าหมีและเผ่าของพวกเขาเป็นคนกินเนื้อคน!

นั่นคือคนที่มีชีวิต!

ไป๋ยี่เฟยจะไม่โกรธได้อย่างไร

หลายปีแล้ว ไม่รู้มีคนเท่าไหร่ที่บริสุทธิ์ถูกพวกเขาฆ่าและกิน สติฟั่นเฟือนจริงๆ! ไม่น่ายกโทษให้!

ดังนั้น คนเหล่านี้ต้องตาย!

ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเย็นชา “พวกแกต้องรับผลตามมาที่พวกแกเคยทำ!”

“ฆ่า!”

ในตอนนี้ มีใครบางคนเดินเข้ามาในตรอกเล็ก ๆแห่งนี้

หลิ่วอู๋ฉงก็ระมัดระวังทันที

หลังจากนั้นไม่นาน ก็ผู้หญิงที่อายุประมาณสามสิบปรากฏตัวที่มุม

“เป็นคุณ!” หลิ่วอู๋ฉงมองไปที่หงซิน

หงซิน ยิ้มอย่างเซ็กซี่ “ฉันเอง ฉันมาเพื่อพาคุณกลับไป”

หลิ่วอู๋ฉงกังวลเมื่อได้ยินคำพูดนั้น แต่ก็ยังถามอย่างใจเย็นบนใบหน้าของเขา “กลับไป?กลับที่ไหน?”

หงซินค่อยๆเดินใกล้ “แน่นอนจะกลับไปที่บ้านของเรา!”

“คุณดูสิ ตอนนี้แม้แต่เดินคุณก็ไม่ค่อยไหวใช่ไหม? โอ้ย ทำไมไม่ดูแลตัวเองให้ดีนะเนี่ย?

หลิ่วอู๋ฉงรังเกียจหงซินมาก แต่ไม่กล้าที่จะแสดงออก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแค่พูดต่อ “ตอนนี้ฉันกลับไปไม่ได้”

“ทำไม?” หงซินถาม

ก่อนที่หลิ่วอู๋ฉงจะตอบ หงซินก็ตอบก่อนเขาว่า “เพราะไป๋ยี่เฟยรู้เรื่องของคุณแล้ว จะฆ่าคุณ?”

หลิ่วอู๋ฉงนิ่งอึ้งและเฝ้าดูเธออย่างเงียบ ๆ

หงซิน ยิ้ม“ไม่ต้องห่วง เราสามารถปกป้องคุณได้!”

หลิ่วอู๋ฉงไม่เชื่อ คนอย่างพวกเขา ไม่กล้าที่จะร่วมมือกัน “ไป๋ยี่เฟยก็กำลังหาพวกคุณเช่นกัน”

“ฉันรู้ พวกเราออกไปก่อนแล้ว เขาไปแล้วก็ไม่มีใครอยู่”

เมื่อหลิ่วอู๋ฉงได้ยินก็ลังเล สำหรับเขา การติดตาม หงซิน ในตอนนี้จะช่วยชีวิตเขาได้อย่างแน่นอน แต่ไอ้ชายชรา หูเทียนจิ่น เหมือนเป็นคนบ้า เขาไม่กล้าที่จะยั่วยุเขา

หลังจากคิดนาน หลิ่วอู๋ฉงก็พูดว่า “ช่วยฉันเอาหนอนออกมาก่อนได้ไหม ตอนนี้ฉันเจ็บต้นขาและรู้สึกไม่สบายมาก”

หลังจากได้ยิน หงซินจ้องไปที่หลิ่วอู๋ฉงอย่างมีความหมาย แล้วยิ้ม “นี่เป็นเรื่องที่ฉันทำไม่ได้ มีเพียงอาจารย์เท่านั้นที่ทำได้ และจะไม่มีผลข้างเคียงใด ๆ กับคุณ”

“เอาแต่คุณ ... เชื่อฟัง”