ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 307

บทที่ 307

โดยไม่คาดคิดว่าจางเหลยจะมีความเกี่ยวข้องกับท่านประธานพันธมิตรกลุ่มนักธุรกิจของจังหวัด!

“ถ้าอย่างนั้นชีวิตของจางเหลยก็รุ่งเรืองแล้วจริงๆ!”

“สองปีที่ผ่านมานี้มีชีวิตที่ไม่เลวนัก!”

“เฮ้ อย่าลืมเพื่อนเก่าของคุณนะ!”

“.........”

จางเหลยยิ้มอย่างมีชัย และชำเลืองมองไป๋ยี่เฟยอย่างยั่วเย้า

สายตาของไป๋ยี่เฟยมองผ่านตัวของหวังไห่อย่างเย็นชาไป และในที่สุดก็หยุดอยู่ที่จางเหลย และพูดอย่างจางๆว่า “เสว่เอ๋อไม่ต้องการบ้านพักของคุณ ครอบครัวของเรามีบ้านพักวิลล่ามากมาย

ในขณะที่คำพูดนั้นจบลง เสียงหัวเราะของทุกคนก็ดังขึ้นมา

“ฮ่าฮ่า..........”

“ฉันได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย? ครอบครัวของเขามีบ้านพักวิลล่ามากมายงั้นเหรอ? กำลังล้อเล่นอยู่เหรอ?”

“เขาคงคิดว่าบ้านพักวิลล่าเป็นผักกาดขาวชนิดหนึ่งใช่ไหม?”

“ขี้โม้เหรอ? ฮ่าฮ่า.........”

หลี่เสว่รู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง ที่ได้ยินคำพูดเยาะเย้ยของทุกคน

ในสายตาของจางเหลยก็เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย “คุณแน่ใจหรือ? บ้านพักวิลล่านี้ถ้าไม่มีเงินหลายล้านก็ไม่สามารถซื้อได้ คุณเหรอ.........” มองไปที่ไป๋ยี่เฟยขึ้นลง “น่าจะเป็นชาวนาคนหนึ่งใช่ไหม? จะมีความสามารถซื้อได้เหรอ?”

“ชายหนุ่มน้อย ผมรู้ว่าคุณอยากจะแสดงต่อหน้าภรรยาของคุณ แต่ก็ไม่สามารถพูดไปทั่วได้ แม้แต่ผมก็ไม่สามารถซื้อบ้านพักแบบนี้ได้” หวังไห่ก็แทรกคำพูดเข้ามาเช่นกัน

ไป๋ยี่เฟยยิ้มเยาะ และไม่พูดอะไรเลย

ไป๋ยี่เฟยที่เป็นเช่นนี้ ไม่เพียงแต่ไม่ได้ทำให้พวกเขารู้สึกตลก แต่กลับรู้สึกถึงความเย็นชาเล็กน้อย

สีหน้าของจางเหลยค่อนข้างทนไม่ได้ และหวังไห่ที่อยู่ข้างๆก็เหมือนกัน เป็นถึงตำแหน่งท่านประธานของพันธมิตรนักธุรกิจ เขาคุ้นเคยกับการได้รับการยกย่องจากผู้อื่น จู่ๆก็ถูกกระทำเช่นนี้ มันก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่

ตอนที่ทุกคนเงียบอยู่ ไป๋ยี่เฟยก็พูดขึ้นมาว่า “วันนี้เป็นงานเลี้ยงรวมตัวของเพื่อนร่วมชั้นสมัยเรียนใช่ไหม? ผมมาที่นี่ในฐานะสมาชิกครอบครัวของเสว่เอ๋อ น่าจะเข้าร่วมได้อยู่ใช่ไหม?”

เมื่อพูดจบ จางเหลยก็กัดฟันอย่างลับๆ โดยรักษาท่าทางที่ดีงามบนใบหน้าไว้ “แน่นอนว่าได้”

จากนั้นจางเหลยก็จงใจที่จะอวดต่อหน้าทุกคน และในขณะเดียวกันก็เปรียบเทียบกับไป๋ยี่เฟยว่า “ทุกคนยังไม่ได้เดินชมวิลล่าเลยใช่ไหม? ผมจะพาทุกคนไปเดินชมสักหน่อย”

“ดีๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่หลันโปกั่งวิลล่าจริงๆ!”

“ใช่ใช่ คราวนี้ก็จะสามารถเปิดหูเปิดตาบ้างแล้ว”

“สามารถถ่ายรูปได้ไหม! นี่ถ้าเอาไปข้างนอก ก็จะสามารถเอาไปคุยเล่นได้เป็นปีแล้ว!”

“...........”

เพื่อนร่วมชั้นก็ลืมเรื่องอึดอัดใจทั้งหมดไป และสนใจกับเรื่องหลันโปกั่งวิลล่าขึ้นมา

จางเหลยหัวเราะ “ตามผมมา”

คนกลุ่มใหญ่เดินตามจางเหลยไปที่บ้านพัก โดยทิ้งหลี่เสว่ โจวฉวี่เอ๋อและไป๋ยี่เฟยไว้ข้างหลัง

หลี่เสว่เห็นว่าสีหน้าของไป๋ยี่เฟยไม่ดี เธอจึงไม่กล้าพูดอะไรกับเขา ก็แค่ยืนอยู่ข้างๆของโจวฉวี่เอ๋อ

โจวฉวี่เอ๋อก็รู้สึกอายเล็กน้อยเช่นกัน เธอเป็นคนที่พาหลี่เสว่มาที่นี่เอง