ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 321

บทที่321

“ผมกำลังจะเปิดโรงพยาบาลเอกชนขึ้นอีกที่ พอถึงตอนนั้นผมก็ต้องการหมอจำนวนหนึ่ง ช่วงนี้ก็ต้องรบกวนคุณช่วยอบรมและคัดเลือกคนที่มีความสามารถให้หน่อยนะครับ” 

หนิววั่งรู้สึกสงสัยมาก โรงพยาบาลใหม่อย่างนั้นเหรอ? เขาเพิ่งซื้อโรงพยาบาลไปที่หนึ่งเองไม่ใช่รึไง? 

สุดท้าย หนิววั่งก็ไม่ได้ถามไปและพยักหน้าตอบรับคำขอในที่สุด

ภายในรถเงียบลงไปชั่วขณะ

หลังจากผ่านไปสักพัก หนิววั่งก็เหยียบเบรกขึ้นมากะทันหัน ทำเอาไป๋ยี่เฟยที่กำลังหลับตาพักผ่อนอยู่ต้องลืมตาขึ้นมาดู

ตรงหน้ามีขึ้นหญิงสาวคนหนึ่งที่สะพายกระเป๋าไว้ที่หลัง เธอแต่งตัวสบายๆ เหมือนเด็กมหาลัยคนหนึ่ง หลังจากที่เธอหยุดรถเอาไว้ได้ เธอก็เดินเข้ามาแล้วพูดว่า “คุณอา ฉันขอติดรถไปหน่อยได้ไหมคะ? ฉันถูกทิ้งเอาไว้ที่นี่นานแล้ว มันไม่มีรถผ่านมาเลยสักคัน” 

“แล้ว………เธอจะไปที่ไหนล่ะ? ถ้าเป็นทางผ่านก็ไม่มีปัญหา” หนิววั่งมองไปที่ไป๋ยี่เฟยทีหนึ่ง พอเห็นเขาไม่ว่าอะไรจึงได้ตอบเธอไป

เมื่อเด็กสาวได้ยินอย่างนั้นเธอก็รีบพูดต่อว่า “คุณอาคะ คุณอาช่วยฉันหน่อยนะคะ! ฉันรออยู่ที่นี่นานมากแล้วจริงๆ ฉันแค่ขอติดรถไปนิดเดียวเอง พอถึงที่ที่มีรถวิ่งผ่านฉันก็จะลงทันที” 

หนิววั่งมองไปที่ไป๋ยี่เฟยอีกครั้ง เห็นว่าไป๋ยี่เฟยก็ยังไม่ว่าอะไร เขาจึงให้เด็กสาวขึ้นรถมา

หลังจากเด็กสาวขึ้นมานั่งที่หลังรถแล้วเธอก็แอบถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับขาที่เกร็งไปหมดแล้ว “ต้องขอบคุณคุณอามากเลยนะคะ คุณนี่ช่างเป็นคนดีจริงๆ ” 

“ไม่ต้องเกรงใจ” หนิววั่งรู้สึกทำตัวไม่ถูก หลังจากที่มองเธอไปแวบหนึ่งก็ได้สังเกตเห็นใบหน้าที่ดูเกร็งๆ ของเธอ สำหรับคนที่เป็นหมออย่างเขาแค่มองก็รู้แล้วว่าเธอเคยศัลยกรรมมาก่อน

แต่ตอนนี้ยุคสมัยได้เปลี่ยนไปแล้ว หลายๆ อย่างเริ่มเปิดกว้าง คนที่ศัลยกรรมก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

เด็กสาวเป็นคนที่ค่อนข้างร่าเริง หลังจากขึ้นรถมาก็คุยกับหนิววั่งตลอดทาง จนบรรยากาศในรถดีขึ้นมาบ้าง

“เฮ้อ ฉันนี่มันดวงซวยจริงๆ ดันไปเจอแท็กซี่เถื่อนซะได้ แถมยังโดนรีดเงินอีก……” เด็กสาวเล่าว่าทำไมตัวเองถึงต้องมาขวางรถของพวกเขา

พอไป๋ยี่เฟยฟังถึงตรงนี้ เขาก็มองไปที่เด็กสาว จากนั้นเขาก็ต้องชะงัก ดวงตาคู่นั้นเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างในตัวเธอเข้าแล้วอย่างนั้นเหรอ? 

“บ้านเธออยู่ไหนเหรอ? นี่มันเที่ยงแล้วนะยังจะออกมาหาเพื่อนอีก?” ไป๋ยี่เฟยทำเป็นถามไปอย่างไม่ใส่ใจ

เด็กสาวถอนหายใจแล้วตอบมาว่า “บ้านของฉันอยู่ที่ย่านวั่นเจียหัวค่ะ ฉันมาถึงตั้งแต่เก้าโมงเช้าแล้ว แต่ไม่นึกเลยว่าจะต้องมาเจอกับแท็กซี่เถื่อนแบบนั้น สุดท้ายเลยต้องมายื่นรออยู่ตรงนั้น โดยที่ไม่มีรถผ่านมาสักคันเลย” 

“อืม” ไป๋ยี่เฟยตอบกลับคำหนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆ หยิบมือถือของเขาออกมา

เด็กสาวหันไปพูดกับหนวิวั่งอีกครั้ง “พวกคุณอาจะไปไหนกันเหรอคะ? ฉันจะได้ดูว่าจะลงตรงไหนดี” 

หนิววั่งกำลังจะตอบ แต่ไป๋ยี่เฟยก็ได้ถามแทรกขึ้นมาก่อนว่า “พี่หนิว ข้างหน้ามีซูเปอร์ไหมครับ? แวะซื้อน้ำหน่อยนะ ไม่อย่างนั้นกว่าจะถึง ตำบลกานโจวนี่ผมคงคอแห้งตายกันพอดี” 

หนิววั่งชะงักไป ไป๋ยี่เฟยจ้องมาที่เขาด้วยแววตาที่ต้องการสื่ออะไรบางอย่าง

“ได้ครับ เดี๋ยวถ้าเจอผมจะแวะให้แล้วกัน!” หนิววั่งเข้าใจในสิ่งที่ไป๋ยี่เฟยต้องการจะสื่อ

ส่วนไป๋ยี่เฟยก็จัดการปิดเสียงมือถือทั้งหมด แล้วโทรหาไป๋หู จากนั้นก็พูดกับเด็กสาวว่า “เธอคงไม่รีบใช่ไหม? เพราะมันจะเสียเวลานิดหนึ่ง” 

“ไม่ค่ะ ฉันไม่รีบ” เด็กสาวโบกไม้โบกมือ

ไป๋ยี่เฟย อืม จากนั้นก็ถามต่อว่า “ฉันว่าหน้าเธอเหมือนจะดูไม่ปกติเท่าไหร่นะ ไปศัลยกรรมมาเหรอ?” 

เด็กสาวอึ้งไป เหมือนมันเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากจะพูดถึงมากนัก และตอบกลับมาอย่างไม่ชอบใจว่า “ทำหน้าแล้วมันจะทำไมเหรอคะ? ถึงฉันจะทำหน้ามาแต่ฉันก็ไม่ได้ไปใช้เงินคุณและฉันก็ไม่ได้ไปทำให้คุณเดือดร้อนสักหน่อย!” 

“อย่าเพิ่งโกรธสิ!” ไป๋ยี่เฟยรู้สึกรำคาญใจ “ฉันแค่สงสัยเท่านั้น? การศัลยกรรมสมัยนี้มันก้าวหน้าขึ้นมาก็จริง แต่ฉันก็ยังคิดว่ามันใช่เรื่องที่น่ายินดีสักเท่าไหร่ ดูสิทำออกมาหน้าก็ดูเกร็งไม่เป็นธรรมชาติเลย” 

คนๆ นี้ช่างคุยไม่เก่งเอาเสียเลย

พอเด็กสาวได้ยิน มันก็ยิ่งทำให้เธอโกรธหนักขึ้นไปอีก “นี่พี่ชาย ทำไมพี่ถึงเป็นคนแบบนี้คะ? ไม่รู้จักพูดเลยสักนิด ดูก็รู้แล้วว่าต้องไม่มีแฟนแน่ๆ !” 

………