ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 328

บทที่328

หลี่เสว่แปลกใจกับคนถามนั้น เธอจึงส่ายหน้าไป

พอเห็นอย่างนั้น สีหน้าของชายคนนั้นก็บิดเบี้ยวไปเล็กน้อย จากนั้นก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นี่คนสวย เรามีวาสนาที่ได้มาเจอกัน เรามาแรกเบอร์กันเอาดีครับ?”

หลี่เสว่เข้าใจถึงเป้าหมายของขายคนนี้ในทันที

“ไม่จำเป็นค่ะ” พูดจบหลี่เสว่ก็ลุกขึ้น เตรียมที่จะไปให้ไกลๆ จากชายคนนี้

ชายคนนั้นรีบคว้ามือของหลี่เสว่ไว้อย่างรวดเร็ว “อย่าเพิ่งไปสิครับ! ฮึฮึ ของมีระดับขนาดนี้ต้องไปตกอยู่ในมือของไอ้ชาติหมาอย่างไป๋ยี่เฟย มันช่างเสียของจริงๆ!”

“คุณพูดว่าอะไรนะ?” หลี่เสว่รีบหันมามองเขาเพราะได้ยินคำว่าไป๋ยี่เฟย

ชายคนนั้นไม่ได้อธิบายอะไร เขาแค่พูดว่า “ผมบอกว่า คุณไปอยู่กับเจ้านายผมเอาไหม? เจ้านายของผมเขามีฐานะสูงส่งกว่าไป๋ยี่เฟยเป็นไหนๆ ในเมืองหลวงไม่มีใครกล้าหาเรื่องเขาทั้งนั้น!”

“หรือจะอยู่กับผมก็ได้นะ! ผมจะดูแลคุณเป็นอย่างดีเลย!” 

“ผม………โอ้ย!” 

ในขณะที่ชายคนนั้นยังพูดไม่ทันจบ เขาก็ถูกไป๋ยี่เฟยชกเข้าที่หน้าด้านซ้ายอย่างจัง

ไป๋ยี่เฟยดึงหลี่เสว่ให้มาหลบอยู่ข้างหลังตัวเอง “อยู่ให้ห่างภรรยาของผมนะ!”

“แม่งเอ๊ย!” ชายคนนั้นเอามือกุมอยู่ที่หน้าของตัวเอง จากนั้นเขาก็เข้ามาประชิดตัวไป๋ยี่เฟยในทันที แล้วกระซิบเบาๆ ว่า “ให้ผมเอาเรื่องที่คุณฆ่าหวังไห่ป่าวประกาศออกไปดีไหม?”

พอไป๋ยี่เฟยได้ยินอย่างนั้น รูม่านตาของเขาก็หดเล็กลง จากนั้นก็ตอบไปอย่างใจเย็นว่า “คุณพูดเรื่องอะไร? จีบสาวไม่ติดแล้วยังคิดจะมาให้ร้ายผมอีกอย่างนั้นเหรอ?”

ชายคนนั้นขำออกมา “อย่าแกล้งโง่หน่อยเลย คุณรู้อยู่แก่ใจว่าผมพูดถึงเรื่องอะไร”

ไป๋ยี่เฟยหรี่ตา “ถ้าอย่างนั้นเราไปที่สงบๆ คุยกันดีไหม?”

“ได้สิ” ชายคนนั้นพยักหน้า

พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็บอกให้หลี่เสว่รออยู่ตรงนั้น จากนั้นเขาก็พาชายคนนั้นไปที่ห้องทำงานส่วนตัวของเขา

พอเข้ามาในห้อง ชายคนนั้นก็มองไปรอบๆ “อื้ม ห้องทำงานของคุณนี่มันไม่เลวเลยนะ!”

“เชิญตามสบาย” ไป๋ยี่เฟยไม่มีท่าทีว่าจะไปเทน้ำให้ชายคนนั้นเลย แต่เขากลับถามขึ้นมาตรงๆ ว่า “คุณต้องการอะไร?” 

ชายคนนั้นเอามือกอดอก “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ยอมรับแล้วสินะว่าคุณเป็นคนฆ่าหวังไห่?”

“ไม่ ผมไม่ได้ฆ่า” ไป๋ยี่เฟยตอบไปอย่างเรียบๆ 

ชายคนนั้นชะงักไป “โกหก! ถ้าคุณไม่ได้ฆ่าแล้วใครเป็นคนฆ่าล่ะ? อย่าคิดมาหลอกผมเลย! ไป๋ยี่เฟย! คุณนี่มันช่างกล้าจริงๆ! ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปคุณก็เตรียมไปนอนคุกได้เลย!”

“แล้วคุณต้องการอะไร?” ไป๋ยี่เฟยถาม

พอเห็นแบบนี้ชายคนนั้นก็ได้หยิบมือถือของตัวเองขึ้นมา พอโทรติดเขาก็พูดด้วยท่าทางและน้ำเสียงที่สุภาพว่า “ครับ เจอเขาแล้วครับ”

“ได้ครับ” พอชายคนนั้นวางสาย เขาก็หันมาพูดกับไป๋ยี่เฟยในทันทีว่า “คุณรู้ไหมว่าคนที่ผมโทรหาคือใคร? เขาก็คือรองประธานของสหพันธ์ธุรกิจในเป่ยไห่ ฉุงโยวเวย”

พอไป๋ยี่เฟยได้ยินแบบนั้น นิ้วเขาก็ขยับไปมา เขาคือหนึ่งในคู่นอนของเถาเยวอย่างนั้นเหรอ? เป็นรองประธานสหพันธ์ธุรกิจเนี่ยนะ!

แต่ไป๋ยี่เฟยก็ยังคงทำหน้าเรียบเฉย “แลัวมันจะทำไม? หรือผมต้องทำท่าตกใจมากอย่างนั้นเหรอ?”

ชายคนนั้นถึงกับไม่รู้จะตอบโต้ยังไงไปพักหนึ่ง สุดท้ายเขาก็สวนไปด้วยเสียแข็งไปว่า “ท่านรองประธานบอกมาว่า ยังไงคุณก็ต้องมีคำอธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าไม่อย่างนั้น เขาจะทำให้โหวจวี๋ของคุณหายสาบสูญไปจากเมืองเทียนเป่ยทันที!”

ไป๋ยี่เฟยจ้องไปที่ชายคนนั้น และยังไม่มีท่าทีอะไรเปลี่ยนแปลงเหมือนเดิม “ผมไม่มีคำอธิบายอะไรทั้งนั้น”