ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 409

บทที่409

“เสว่เอ๋อ?”

ไป๋ยี่เฟยจ้องมองไปที่หลี่เสว่ตรงหน้าเขาไม่คาดคิดว่าเขาจะเห็นหลี่เสว่เมื่อเขาออกมา

หลังจากลงจากรถหลี่เสว่ก็ยืนอยู่ข้างถนนเพียงก้าวไปข้างหน้าและมองไปที่ไป๋ยี่เฟยอย่างเงียบ ๆ

ไป๋ยี่เฟยเห็นดังนั้นก็เดินเข้าไปแล้วกอดหลี่เสว่ไว้ในอ้อมกอด

หลี่เสว่ไม่ได้ขัดขืน แต่เอื้อมมือไปกอดไป๋ยี่เฟยและกระซิบเบา ๆ: “คุณไม่เป็นไรแล้ว ดีจัง”

หลังจากพูดจบหลี่เสว่ก็ร้องไห้อย่างเงียบ ๆ

คนที่อยู่เบื้องหลังหลิวเสี่ยวอิงและพวกต่างยิ้มอวยพรเมื่อพวกเขาเห็นมัน

ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่กลับมาถึงวิลล่าหลันโปกั่ง

ต้องอยู่ในสถานกักกันมากว่าหนึ่งเดือน ทันทีที่ไป๋ยี่เฟยกลับไปก็เข้าไปอาบน้ำทันทีและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาด สบายเนื้อสบายตัวไม่น้อย

หลี่เสว่นั่งรอไป๋ยี่เฟยอยู่ที่ห้องรับแขกและตื่นเต้นอยู่ในใจ เพราะเธอยังมีเรื่องจะบอกไป๋ยี่เฟย

ไป๋ยี่เฟยเดินลงไปชั้นล่างหลังจากอาบน้ำเขารู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้เห็นหลี่เสว่รอเขาอยู่

“เสว่เอ๋อ”

หลี่เสว่ตอบว่า “คุณมานั่งก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

ไป๋ยี่เฟยได้ยินคำพูดนั้นจากนั้นก็มองไปที่การแสดงออกของหลี่เสว่และอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าหลี่เสว่ต้องการจะพูดอะไรกับเขา? เป็นเพราะเวลานี้สิ่งต่าง ๆ ทำให้เธอคิดได้แล้ว เธอจึงต้องริเริ่มที่จะบอกเขาว่าเธอต้องการอะไร?

หลี่เสว่ยิ้มเล็กน้อยและพูดกับไป๋ยี่เฟย: “ฉัน...ฟื้นความทรงจำแล้ว”

เสียง “ปัง” ดังขึ้น ไป๋ยี่เฟยรู้สึกว่าเขาโดนเซอร์ไพรส์

ไป๋ยี่เฟยตัวแข็งไปชั่วขณะก่อนจะกลับมามีสติสัมปชัญญะ “จริงเหรอ? จำได้ทั้งหมดเลยรึเปล่า?”

“อือ” หลี่เสว่พยักหน้า ความจำทั้งหมดของเธอกลับมาแล้ว เธอรู้แล้วว่าที่เธอแต่งงานกับไป๋ยี่เฟยในตอนแรกนั้นเป็นเพียงสัญญาแต่งงาน และรู้ว่าความเย็นชาที่มีต่อไป๋ยี่เฟยเมื่อสองปีก่อน และยิ่งรู้ว่าช่วงครึ่งปีมานี้ ไป๋ยี่เฟยดีกับเธอมาก

ไป๋ยี่เฟยตื่นเต้นมากและนั่งลงข้างหลี่เสว่อย่างไม่รู้ตัวและกอดเธอไว้ในอ้อมกอด

“ดีจังเลย...”

มันดีมากจริง ๆ ความทรงจำของหลี่เสว่กลับมาแล้ว เธอจำสิ่งเล็กน้อยระหว่างพวกเขาทั้งน่าพอใจและไม่เป็นที่พอใจทั้งหมดในใจของเธอ

ไป๋ยี่เฟยแทบจะร้องไห้ด้วยความดีใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะต้องแน่ใจ “เสว่เอ๋อ...ที่รัก...”

“อือ...” หลี่เสว่ที่พิงอยู่ในอ้อมกอดของไป๋ยี่เฟยและตอบอย่างเขินอาย

ไป๋ยี่เฟยได้ยินเธอตอบกลับแล้วยิ่งเพิ่มความตื่นเต้น “ที่รัก พวกเรา...ถือว่าบำเพ็ญตบะสำเร็จรึยัง?”

หลี่เสว่พยักหน้าไม่พูดอะไร

ถึงกระนั้นไป๋ยี่เฟยก็เข้าใจความหมายของหลี่เสว่เธอรู้สึกอายที่จะพูดออกไปและเขาก็รู้อยู่ในใจก็พอแล้ว

ในที่สุดไป๋ยี่เฟยก็รอจนหลี่เสว่เปิดใจ ในที่สุดพวกเขาก็บำเพ็ญตบะสำเร็จแล้ว

เดี๋ยวก่อน ห้องหอยังไม่ได้เข้า บำเพ็ญตบะอะไรกัน?

ต่อ ๆ กันมาโดยไม่มีข้อบกพร่องใด ๆ เล่นเอาคนตระกูลฉุงหัวหมุนกันไป

อู๋กุ้ยเซียงยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าไป๋ยี่เฟยนั้นฉลาดมากและช่างน่าภูมิใจมาก “ใช่แล้ว ครั้งนี้ยี่เฟยทำดีขนาดนี้ พวกผู้อาวุโสยังจะต่อต้านเขาอยู่ไหมคะ?”

“มีแต่พวกนกสองหัวที่เห็นแก่ผลประโยชน์ทั้งนั้น คุณคิดว่าไงล่ะ?” ไป๋หยุนเผิงพูดอย่างเฉยเมย

อู๋กุ้ยเซียงมองข้ามวิธีการพูดของไป๋หยุนเผิงและพูดอย่างยินดี: “งั้นก็ดีมากเลย นี่คือวิธีที่ลูกชายของเราสามารถสืบทอดตระกูลไป๋อย่างถูกหลักทำนองคลองธรรม”

ไป๋หยุนเผิงนั้นกลับไม่ดีใจนัก เขามีความกังวลเล็กน้อย “ถูกหลักทำนองคลองธรรม แต่ฉันต้องให้คนแก่เหล่านี้ซื่อสัตย์ก่อน”

สิ่งที่ไป๋หยุนเผิงเป็นกังวลไม่ไร้เหตุผล ผู้อาวุโสตระกูลไป๋เห็นผลประโยชน์เป็นสำคัญ รอจนกว่าความจริงที่ว่าไป๋ยี่เฟยได้สืบทอดตระกูลไป๋เขาจะได้รับประโยชน์มากขึ้นจากมันซึ่งเป็นเรื่องยุ่งยาก

อย่างไรเสียนั่นก็คือผู้อาวุโสตระกูลไป๋ เธอเป็นลูกสะใภ้แต่งเข้าจะยื่นมือเข้าไปยุ่งมากก็ไม่ดี เรื่องนี้ปล่อยให้ไป๋หยุนเผิงเป็นคนจัดการเถอะ!

......

ที่วิลล่าอีกหลังหนึ่งในตระกูลไป๋ ไป๋เซี่ยวนั่งอยู่ข้างบ่อปลาในวิลล่าและให้อาหารปลาอย่างสบายใจ

พ่อบ้านลุงหวง ยืนอยู่ด้านหลังไม่พูดจา

เมื่อครู่ไป๋เซี่ยวได้ข่าวชัยชนะของไป๋ยี่เฟยแล้ว จนถึงตอนนี้ไป๋เซี่ยวยังไม่พูดอะไรสักคำ

ผ่านไปนานไป๋เซียวจึงพูดขึ้น: “นั่นไงล่ะ ฉันถึงต้องป้องกันไว้ ก็ถูกจริง ๆ ด้วย!”

“ครับ คุณชาย”

ไป๋เซี่ยวถอนหายใจ “แต่ฉันก็ยังไม่วางใจ”