ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 439

บทที่ 439

ไป๋ยี่เฟยวางสายแล้ว สีหน้าขึงลับพูดกับจางหัวปินว่า “ผมยังมีธุระ รอพี่สะใภ้ออกมาไม่ได้แล้ว คุณดูแลพี่สะใภ้ให้ดีๆนะ”

จางหัวปินรู้ว่าเมืองเทียนเป่ยเกิดเรื่องแล้ว ดังนั้นพยักหน้า “พวกเราเสร็จแล้วก็จะกลับไปทันทีเช่นกัน”

จากนั้นไป๋ยี่เฟยกับหลิวเสี่ยวอิงสบตากันหนึ่งที หมุนตัวออกจากโรงพยาบาลหลวงอย่างรวดเร็ว

เมื่อกี้สวีลั่งโทรบอกเขาว่าตอนเที่ยงหลี่เสว่ไปกินข้าวที่บ้านหลิวจื่อหยุนหลังจากกลับมาถึงคฤหาสน์ของตนเองโดนคนล้อมรอบแล้ว แต่โชคดีสวีลั่งกับไป๋หู่พบเห็น จัดการคนที่อยู่ข้างนอกเหล่านั้น

แต่ยังมีอีกคนหนึ่ง อาจจะต้องการให้ไป๋ยี่เฟยออกมาจัดการด้วยตนเอง

ไป๋ยี่เฟยร้อนใจมาก สวีลั่งไม่ได้บอกกับเขาว่าคนนั้นคือใครเลย ดังนั้นจำเป็นต้องรีบกลับไปทันที เขาไม่อยากให้หลี่เสว่มีอันตราย

ระหว่างทาง หลิวเสี่ยวอิงเองไม่ได้พูดอะไรกับไป๋ยี่เฟยเลย

แต่ว่าก่อนขึ้นรถหลิวเสี่ยวอิงโทรหาเฝิงจั๋ว ให้เขารออยู่ข้างถนนก่อน

อย่างรวดเร็ว ไป๋ยี่เฟยมองเห็นเฝิงจั๋วที่อยู่ข้างถนน เพราะว่าต้องไปทำงานที่เมืองข้างเคียง เฝิงจั๋วนำกระเป๋าใหญ่หนึ่งใบ ใส่เสื้อผ้ากับของใช้ประจำวันของเขา

“ขึ้นรถ”

เฝิงจั๋วโยนกระเป๋าเป้เข้าไปในหลังรถ ตัวเองก็เข้าไปนั่งเช่นกัน ยังตื่นเต้นดีอกดีใจเต็มใบหน้าด้วย “คิดไม่ถึงผมยังมีวันที่จะได้นั่งรถแพงขนาดได้ โชคดีเหลือเกิน”

“มีอนาคตหน่อยได้ไหม?” หลิวเสี่ยวอิงอารมณ์ไม่ดีพูดว่า “ยิ่งแพงกว่านี้ก็ยังมี!”

เฝิงจั๋วแฮ่ๆหัวเราะหนึ่งที “ผมก็คือไม่เอาไหนไง ไม่งั้นก็จะไม่ต้องอาศัยการขายยาเลี้ยงดูชีวิตแล้ว”

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้พูด เพราะว่าเขาเป็นห่วงหลี่เสว่ ในเวลาเดียวกัน ก็ได้นึกถึงที่เจอการดักฆ่าในเมื่อกี้ที่อยู่ในร้านบะหมี่เล็กๆด้วย เขากำลังคิดว่า จะเป็นกลุ่มเดียวกันใช่หรือไม่?

ถ้าหากว่าใช่ เขารู้สึกว่าไม่จำเป็นเลย สาวน้อยคนนั้นมีความเกี่ยวข้องกับฉุงโยวเวย ถ้าไม่อย่างนั้น จะฆ่าก็ต้องมาฆ่าเขา เกี่ยวอะไรกันกับเสว่เอ๋อล่ะ?

หรือว่าในใจเธอบิดเบี้ยวจนจะฆ่าหลี่เสว่แล้ว จะทำให้เขาไป๋ยี่เฟยก็ได้ลิ้มรสถึงความเจ็บปวดทรมานที่คนรักที่สุดโดนคนฆ่าหรือ?

นึกถึงที่นี่ เหงื่อเต็มหลังของไป๋ยี่เฟย ถ้าหากว่าเป็นเช่นนี้จริงๆ งั้นในตอนนี้หลี่เสว่ย่อมอันตรายมากอย่างแน่นอน

ในฉับพลันนั้นไป๋ยี่เฟยเพิ่มความเร็วรถถึงขีดสุด ทำให้เฝิงจั๋วตกใจจนสีหน้าซีดเผือด ล้วนไม่กล้าพูด

หลิวเสี่ยวอิงนั่งอยู่ข้างคนขับ จ้องมองไป๋ยี่เฟยหนึ่งทีเตือนสติพูดว่า “อย่าเป็นว่าเสว่เอ๋ออยู่บ้านดีๆ คุณกลับตายอยู่บนถนนแล้วล่ะ”

“พี่สาวน้อย ปากของคุณรุนแรงมากนะ!” เฝิงจั๋วอดไม่ได้เอ่ยปากพูดคำหนึ่ง

หลิวเสี่ยวอิงลืมตาขาวจ้องมองเขาหนึ่งทีจากกระจกหลัง “เกี่ยวเหี้ยอะไรกับคุณ!”

......

เดิมทีที่ต้องใช้ระยะทางสองชั่วโมงกว่า โดนไป๋ยี่เฟยขับเหลือชั่วโมงครึ่งอย่างฝืนๆ

ในที่สุดก็ถึงคฤหาสน์หลันโปกั่ง ไป๋ยี่เฟยให้หลิวเสี่ยวอิงพาเฝิงจั๋วไปโรงพยาบาลโว่หลง ตนเองจึงขับรถกลับไปที่คฤหาสน์

สายตาไป๋ยี่เฟยมองเข้าไป ไต่ถามไป๋หู่กับสวีลั่ง

สวีลั่งพูดอย่างราบเรียบว่า “เข้าไปดูเองเถอะ!”

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเขาใบ้อะไรอยู่ แต่ว่าดูลักษณะแล้ว หลี่เสว่ปลอดภัยอยู่เป็นเวลาชั่วคราว

ไป๋ยี่เฟยผลักประตูออกเดินเข้าไป พบเห็นหลี่เสว่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา และฝั่งตรงข้ามของเธอมีคนหนึ่งที่เขาคาดคิดไม่ถึงนั่งอยู่ ไม่ ก็ไม่ถูก นอกเหนือจากการคาดคิด อยู่ภายใต้เหตุผลและน้ำใจ

“หวังโหลว” ไป๋ยี่เฟยเรียกเสียงหนึ่งเสียงเย็นชา เดินไปยังข้างกายหลี่เสว่

หลี่เสว่เห็นไป๋ยี่เฟยกลับมาแล้ว หัวใจที่แขวนวางกลับไปในท้องแล้ว “คุณกลับมาแล้วหรือ? ไม่มีอะไรใช่ไหม?”

“ผมไม่มีอะไร” ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว จากนั่นนั่งอยู่ข้างๆหลี่เสว่ จ้องมองหวังโหลว

หวังโหลวไม่เหมือนกันกับแต่ก่อนแล้ว แต่ก่อนทันที่ที่มองไปก็จะรู้สึกว่าคนคนนี้ซื่อตรงใสสะอาด แต่ว่าตอนนี้ ความรู้สึกที่ให้คนกลับเป็นขึงลับและมองไม่ออก

หวังโหลวไม่สนใจการพินิจพิเคราะห์ของไป๋ยี่เฟย ในเวลาเดียวกันดูเหมือนไม่มีความประหลาดใจต่อไป๋ยี่เฟยที่อยู่ดีๆปรากฏตัวเลย เพียงแค่พูดอย่างราบเรียบว่า “ผมมาเยี่ยมพี่สะใภ้หน่อย”