ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 466

บทที่466

หลิวเสี่ยวอิงที่เป็นคนอารมณ์ร้อนตอนนี้เธอทนไม่ไหวอีกแล้ว “ใครบอกกัน? ใครที่ไร้ค่า? คุณคิดว่าตัวเองเก่งนักรึไง? คุณยังคิดอยู่ใช่มั้ยว่ามีเงินแล้วจะซื้ออะไรก็ได้? หยาบคายที่สุด!”

“นี่คุณ!” หม่าเฉิงรู้สึกเสียหน้าแล้ว จากความอายก็เปลี่ยนเป็นความโกรธ ในขณะที่เขากำลังจะทำอะไรบางอย่าง จู่ๆ เขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาจากทางด้านหลังของพวกเขา เป็นผู้หญิงที่เขาจะล่วงเกินไม่ได้เด็ดขาด

เย่อ้าย

“หือ นี่มันพี่ไป๋ไม่ใช่เหรอคะ?” เย่อ้ายที่ใส่ชุดเดรสสีน้ำเงินกำลังเดินดุ่มๆ เข้ามา

ไป๋ยี่เฟยกับหลิวเสี่ยวอิงรีบหันหน้าไปมอง พอเห็นว่าเป็นเย่อ้ายสีหน้าของทั้งคู่ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

แต่หม่าเฉิงนั้นกำลังร้อนรนมาก คุณหนูตระกูลเย่กำลังพูดคุยกับสองคนนี้อยู่อย่างนั้นเหรอ? คุณหนูตระกูลเย่รู้จักกับสองคนนี้เหรอ? อีกฝ่ายเป็นแค่คนทั่วไปเท่านั้นไม่ใช่เหรอ?

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ” ไป๋ยี่เฟยพูดออกมาอย่างเรียบเฉย

เย่อ้ายขำออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ “เราสองคนไม่ได้เจอกันนานมากแล้วจริงๆ!”

หม่าเฉิงยืนดูอยู่ข้างๆ เริ่มมีเหงื่อไหลออกมาแล้ว จากนั้นเขาก็หันไปกล่าวทักทายเย่อ้าย “คุณหนูเย่ สวัสดีครับ”

เย่อ้ายแค่เหล่ตามองเขาเท่านั้น จากนั้นก็หันมาจ้องที่ไป๋ยี่เฟย “นี่พี่ไป๋ การที่คุณมาถึงที่นี่ แสดงว่าหาทางออกให้ตัวเองได้แล้วใช่มั้ยคะ?”

ไป๋ยี่เฟยตอบไปด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “เรียบร้อยแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้น ก็ขออวยพรให้พี่ไป๋โชคดี” เย่อ้ายขำออกมา จากนั้นก็ตบๆ ที่ไหล่ของไป๋ยี่เฟย แล้วเขย่งขาขึ้นมากระซิบข้างหูไป๋ยี่เฟยว่า “อย่าตายง่ายๆ ล่ะ”

พูดจบ เย่อ้ายก็เดินจากไปทันที

เธอไม่สนใจหรอกว่าไป๋ยี่เฟยมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง และจะไม่ไปสืบหาด้วยว่าทั้งที่ไม่ได้รับเชิญแล้วไป๋ยี่เฟยมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ยังไงซะ ผลลัพธ์ที่ออกมามันก็ไม่มีทางเปลี่ยนไปอยู่ดี

หลิวเสี่ยวอิงมองตามเย่อ้ายที่เดินจากไปด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยชอบใจนัก จากนั้นเธอก็หันมาถลึงตาใส่ไป๋ยี่เฟย

หม่าเฉิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ตอนนี้กำลังร้อนรนมาก บทสนทนาเมื่อกี้ทำให้เขานึกถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง นั่นก็คือ ชายคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรบางอย่างกับตระกูลเย่ แถมยังมีโอกาสที่จะร่วมมือกันอยู่ด้วย ดังนั้นเมื่อกี้เย่อ้ายถึงได้ถามไป๋ยี่เฟยว่าคิดหา ‘ทางออก’ ได้แล้วใช่มั้ย

แถมเย่อ้ายยังบอกอีกว่าขอให้เขาโชคดี มันก็แสดงว่าทั้งคู่ต้องไม่ได้รู้จักกันแค่ผิวเผินแน่

หม่าเฉิงหวนนึกถึงคำพูดที่เขาเพิ่งพูดไปเมื่อกี้ นี่มันตบหน้ากันชัดๆ ความรู้สึกที่ร้อนผ่าวบนใบหน้ามันหนักขึ้นเรื่อยๆ

แต่ไป๋ยี่เฟยกับหลิวเสี่ยวอิงกลับไม่มีกะจิตกะใจสนใจเขานัก จนถึงขั้นไม่สนใจเลยก็ว่าได้ ทั้งคู่แค่เดินจากไปเฉยๆ

เย่อ้ายรู้ถึงการมาของพวกเขาแล้ว จากคำพูดของเย่อ้ายเมื่อกี้ก็สามารถรู้ได้ว่ากำลังมีนักฆ่ามากมายต้องการฆ่าไป๋ยี่เฟย แค่ยังไม่ยอมลงมือแค่นั้น

พอเดินมาถึงจุดที่ห่างจากผู้คน ทั้งคู่ก็พูดคุยกันเบาๆ

“เมื่อกี้เย่อ้ายพูดอะไรกับคุณเหรอคะ?” หลิวเสี่ยวอิงถาม

“เธอบอกว่าผมอย่าตายง่ายๆ ล่ะ”

พอหลิวเสี่ยวอิงได้ฟังเธอก็อึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็ทำเสียงฮึดฮัด “มาตงมาตายอะไร มันนั่นแหละที่ต้องตาย! หึ!”

ไป๋ยี่เฟยไอออกมาเบาๆ “เย่ฮวนน่าจะใกล้กลับมาถึงแล้ว”

แผนที่พวกเขาวางไว้ก็ควรที่จะเริ่มได้แล้วเหมือนกัน

พอหลิวเสี่ยวอิงได้ยินอย่างนั้นเธอก็พยักหน้า แล้วทำหน้าจริงจังขึ้นมาทันที

ไป๋ยี่เฟยหันมามองหน้าเธอ “คุณเองก็ระวังตัวด้วยนะครับ ผมต้องไปแล้ว”

หลิวเสี่ยวอิงพยักหน้า แล้วใช้สายตาส่งไป๋ยี่เฟยที่เดินตรงไปยังตำแหน่งที่อยู่หน้าห้องโถง ที่ตรงนั้นเป็นที่ที่เย่ฮวนจำเป็นต้องเดินผ่าน - - เย่ฮวนจำเป็นต้องจูงมือเจ้าสาวของเขาเดินผ่านตรงนั้น

หลิวเสี่ยวอิงยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน

ตอนนั้นเอง หม่าเฉิงที่เพิ่งทำใจเสร็จก็เดินผ่านมา “คนสวย แฟนคุณไปไหนแล้วเหรอครับ?”

“อ๋อ ไปข้างหน้าแล้ว” หลิวเสี่ยวอิงตอบไปโดยไม่ได้ใส่ใจอะไร

หม่าเฉิงเห็นว่าโอกาสมาแล้ว ถึงเมื่อกี้จะขายหน้ามาก แต่เขาก็ยังอยากที่จะรู้ความสัมพันธ์ระหว่างไป๋ยี่เฟยกับหลิวเสี่ยวอิงอยู่ดี ถ้ามันดีมากๆ ละก็เขาก็คงจะหมดหวังแล้วจริงๆ

แต่ถ้ามันไม่ได้ดีขนาดนั้น ไม่แน่เขาอาจจะลองแย่งดูอีกครั้งก็ได้

“เมื่อกี้ผมได้ยินคุณหนูเย่เรียกเขาว่าพี่ไป๋ เขาแซ่ไป๋เหรอครับ?” หม่าเฉิงถามขึ้น