ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 492

บทที่ 492

“ความจริงพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า นายมีชีวิตอยู่ได้ภายใต้พวกตัวประกอบพวกนี้”

หลี่เฉียงตงพูดขึ้นต่อ“นายต้องเชื่อมั่นในตัวเอง พวกเราเชื่อในตัวนาย”

ไป๋ยี่เฟยหัวเราะเย้ยหยัน“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ คุณบอกผมสิว่า เรื่องที่ผมมาเป็นเหยื่อล่อหลิ่วจาวเฟิงกับหวังโหลวรู้ไหม? แล้วทำไมต้องปล่อยหลิ่วจาวเฟิงไป?”

หลี่เฉียงตงพูดกลับอย่างนิ่งๆ“ไม่รู้ เรื่องที่ทำไมถึงต้องปล่อยเขาไป บางที เขาอาจจะยังมีประโยชน์อยู่ แม้ว่าจะไม่ได้มีค่าอะไรในตอนนี้ แต่ไม่แน่ว่าหลังจากนี้……”

ไป๋ยี่เฟยยิ้มเย้ยหยัน ก่อนจะพูดขึ้น“เอาเถอะ ไม่ว่าเขาจะมีประโยชน์อะไร ผมก็จะฆ่าเขาอยู่ดี！”

คนที่ปรารถนาจะได้ภรรยาของเขาอยู่ตั้งหลายครั้งหลายหน ไหนจะขัดแย้งกับเขาอีกตั้งกี่ครั้ง และก็เรื่องที่ทำกับหลงหลิงหลิง ก็มากพอที่จะให้ไป๋ยี่เฟยฆ่าเขาแล้ว

หลี่เฉียงตงไม่ได้พูดอะไร เพียงหยิบบัตรเชิญออกมา ยื่นให้กับไป๋ยี่เฟย“สามวันหลังจากนี้ มีงานเลี้ยงเชิญงานหนึ่ง นายไปเข้าร่วมซะ”

ไป๋ยี่เฟยก้มตามองลงเล็กน้อย“งานเลี้ยงเลือกตั้งประธานสหพันธ์ธุรกิจเป่ยไห่?”

“ใช่ ประธานของสหพันธ์ธุรกิจเป่ยไห่ถูกนายฆ่าไปแล้ว ตอนนี้ต้องเลือกคนที่เหมาะสมหนึ่งคนของเป่ยไห่มาดำรงตำแหน่งท่านประธานสหพันธ์ธุรกิจตำแหน่งนี้”

“การเลือกตั้งในครั้งนี้ ผู้ประกอบการของเป่ยไห่ที่มีคุณสมบัติตรงตามความต้องการทุกคนล้วนแต่สามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงเลือกตั้งในครั้งนี้ได้”

“คุณจะให้ผมไป?”ไป๋ยี่เฟยถาม พูดจบก็ดันบัตรเชิญกลับไป“ผมไม่สนใจ”

“สถานภาพที่สูงขึ้น มันก็จะสามารถอำนวยความสะดวกให้กับนายมากขึ้น ”หลี่เฉียงตงสีหน้านิ่งเฉย“นายต้องไปงานเลี้ยงเลือกตั้งนี้”

ไป๋ยี่เฟยเม้มปาก หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่นานก็พูดขึ้น“ผมรู้แล้ว”

พูดจบก็หยิบบัตรเชิญ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องหนังสือทันที

ไป๋ยี่เฟยไม่มีโหวจวี๋กรุ๊ปแล้ว แต่ยังมีโรงพยาบาลโว่หลงและโรงพยาบาลเอกชนอีกหนึ่งแห่ง ก็เพียงพอที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงเลือกตั้งในครั้งนี้แล้ว

แต่ว่า……

ถึงไป๋ยี่เฟยจะบอกว่ารู้แล้ว แต่ในความเป็นจริงไม่ได้สัญญาว่าจะไปเข้าร่วมงานเลี้ยงเชิญอะไรนี่สักหน่อย เขาไม่ได้โง่ บอกว่าจะให้เขาไปงานเลี้ยงเลือกตั้ง แต่จริงๆแล้วก็ให้เขาไปเป็นเหยื่อล่อก็เท่านั้น

ถ้าเขาไป ก็เท่ากับว่าไปเป็นเป้าล่อโดยสมบูรณ์แบบน่ะสิ

……

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยออกมาแล้ว ก็ไปหาหลี่เสว่ บอกลากับหลิวจื่อหยุน แล้วก็พาหลี่เสว่กลับไปยังบ้านวิลล่าของตัวเอง

เรื่องนี้ไป๋ยี่เฟยไม่ได้บอกหลี่เสว่ เขาไม่อยากให้หลี่เสว่ต้องเป็นห่วง

เช้าวันต่อมา ไป๋ยี่เฟยไม่มีอะไรทำ ก็เลยไปส่งหลี่เสว่ที่บริษัทฝูรุ่ยจิวเวลรี่

บริษัทนี้ยังเป็นของหลี่เสว่ ตอนนี้ยังต้องให้หลี่เสว่เป็นคนจัดการเรื่องแทบทั้งหมด

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยส่งหลี่เสว่ที่บริษัทแล้วก็ไปหาหลิวเสี่ยวอิงที่โรงพยาบาลโว่หลง

ทั้งสองคนมายังดาดฟ้า

ไป๋ยี่เฟยมองวิวทิวทัศน์ไกลๆ“คุณวิจัยร่างกายของหลี่เสว่ไปถึงไหนแล้ว?”

หลิวเสี่ยวอิงยกไหล่“ก็เหมือนเดิม”

“พิษประเภทนี้ยากที่จะแยกออก ก็คล้ายๆกับพิษที่คุณโดนเมื่อครั้งก่อน ประมาณว่ามีแค่ป้ารองของฉันเท่านั้นแหละที่จัดการได้”

“แล้วสามารถติดต่อป้ารองของคุณได้ไหม?”ไป๋ยี่เฟยถาม

กลับมาถึงห้องทำงาน จางหรงก็มาหาเธอ บอกว่าช่วงนี้ที่เธอไม่อยู่ เกิดเรื่องขึ้นมากมาย โดยเฉพาะมีการออกแบบผลิตภัณฑ์จิวเวลรี่ใหม่หนึ่งชิ้นที่จำเป็นต้องเสนอในวาระการประชุม สุดท้ายแล้วก็ยังต้องให้ผู้จัดการมาตัดสินใจอยู่ดี

หลังจากหลี่เสว่ได้ฟังแล้วก็คิดๆ ก่อนจะพูดขึ้น“ถ้าอย่างนั้นก็เรียกทุกคนมาประชุม ฉันจะฟังการรายงานสถานการณ์ในช่วงนี้สักหน่อย แล้วถึงค่อยทำการตัดสินใจเรื่องทั้งหมดอีกที”

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง พวกตำแหน่งสูงๆก็มาถึงห้องประชุม

หลี่เสว่มาถึงห้องประชุมเป็นคนสุดท้าย ตอนที่เธอแบกเอกสารและมือถือมาถึงห้องประชุมนั้น ก็พบว่าทุกคนนั่งกันอย่างสบายๆตามใจตัวเองท่าทางเกียจคร้านอย่างผิดปกติ ส่วนใหญ่นั่งนิ่งบนเก้าอี้ไม่ทำอะไร แถมยังมีท่าทางไม่ค่อยสำรวมอีกด้วย

หลี่เสว่ขมวดคิ้วเดินเข้าไป มีแค่จางหรงที่นั่งอย่างเรียบร้อยข้างๆเธอ

หลังจากที่หลี่เสว่นั่งลงไปแล้ว ท่าทางการนั่งของคนพวกนี้ก็ยังคงสบายๆไม่สำรวมเหมือนเดิม แล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะทักทายหลี่เสว่เลยแม้แต่น้อย หลี่เสว่จึงต้องเอ่ยปากพูดขึ้น“ตอนนี้ ต้องเริ่มการประชุมแล้ว”

“ช่วงสองสามวันมานี้ฉันมีธุระเลยไม่ได้อยู่ที่บริษัท พวกคุณก็ช่วยรายงานสถานการณ์การดำเนินงานในช่วงสองสามวันนี้ให้ฉันฟังสักหน่อยแล้วกัน แล้วก็พวกโปรเจกต์ที่ต้องให้ฉันมาตัดสินใจด้วย ก็พูดมาสักหน่อย เดี๋ยวฉันจะทำการตัดสินใจเอง！”

“เริ่มที่ฝ่ายออกก่อนเลยแล้วกัน！”

พูดจบ หลี่เสว่ก็มองไปยังประธานผู้รับผิดชอบดูแลฝ่ายออกแบบ หวงเหว่ย

หวงเหว่ยสวมชุดสูท เสียดายที่หน้าตาดูไม่ค่อยได้เท่าไร ถึงขนาดที่ดูสับปลับไม่ใช่น้อย บวกเข้ากับท่านั่งที่ดูสบายๆตามใจตัวเองในตอนนี้ ท่าทางดูหยิ่งวางมาดสูงกว่าหลี่เสว่เสียอีก

“ประธานหวง?”น้ำเสียงของหลี่เสว่นิ่งขรึม

หวงเหว่ยชำเลืองตามองหลี่เสว่“ประธานหลี่ ไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้วนะ ที่ควรจะทำก็ทำไปแล้ว พวกเราจะวางแผนจัดการเอง”

พอคำพูดนี้ที่พูดออมกา หลี่เสว่สีหน้านิ่งขรึม เธอเป็นเจ้าของบริษัทนี้ หรือว่าไม่มีสิทธิ์ที่จะได้รับรู้สถานการณ์ทั้งหมดของบริษัทหรือไง? แล้วพวกเขาจะมาวางแผนจัดการเองอะไรอีก? ไม่ให้เธอสอดมือเข้ามายุ่งอย่างนั้นเหรอ?

“ประธานหวง ฉันอยากรู้สถานการณ์ช่วงสองสามวันมานี้ของฝ่ายออกแบบ รบกวนคุณช่วยบอกมาหน่อย แล้วก็ มีเรื่องการออกแบบจิวเวลรี่ด้วยไม่ใช่เหรอ? โปรเจกต์นี้เป็นจุดสำคัญของบริษัท รบกวนคุณช่วยอธิบายสักหน่อยด้วยเหมือนกัน”หลี่เสว่ไม่ได้พูดอะไรมากมาย เธอโฟกัสมาที่เรื่องของบริษัท

หวงเหว่ยพอเห็นแบบนี้ก็สบถออกมาด้วยความไม่พอใจ“จะให้เสียเวลาทำไม? ถึงบอกคุณไปคุณก็ไม่เข้าใจอยู่ดี แล้วถ้ายังออกคำสั่งไปโดยที่ยังไม่รู้สถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้ แล้วถ้าเกิดทำให้บริษัทเสียหายขึ้นมาคุณจะชดใช้ไหม?”