ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 511

บทที่511

หลังจากที่สวี่ชางเรียกคนหลายคนให้ขึ้นไปแล้ว เขาก็เรียกขึ้นว่า “คนต่อไป เย่ฮวน”

ทุกคนมองตามเสียงไป เย่ฮวนที่อยู่ในชุดสูทสีเงิน เดินขึ้นเวทีไปด้วยความสง่าผ่าเผย

ทันทีที่เห็นเย่ฮวนทุกคนต่างก็ซุบซิบกันว่า :ตำแหน่งประธานสหพันธ์ธุรกิจในครั้งนี้ แปดสิบเปอร์เซ็นต์ต้องเป็นของเขาแน่ๆ

การปราศรัยของเย่ฮวนได้รับเสียงปรบมือจากผู้คนอย่างล้นหลาม และตอนที่เขาเดินลงมาจากเวที ทุกคนก็ปรบมือให้เขาอีกครั้ง แสดงให้เห็นว่าเขาได้รับการยอมรับขนาดไหน

ส่วนไป๋ยี่เฟยกลับไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เขาแค่มองดูอย่างนิ่งเฉยเท่านั้น

ในตอนนั้นเอง ไป๋หู่ก็ได้กลับมาแล้ว

“หายเจอมั้ย?” ไป๋ยี่เฟยถาม

ไป๋หู่ส่ายหน้า “ไม่ครับ”

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว “หาต่อไป”

เรือถูกขับออกทะเลไปแล้วเป็นไปไม่ได้ที่จะหาไม่เจอหรอก มันจะต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งของเรือแน่ๆ

“เข้าใจแล้วครับ”

พอไป๋หู่ออกไป เสียงของสวี่ชางก็ดังขึ้นอีกรอบ “คนต่อไป……ไป๋ยี่เฟย”

ตอนที่เขาเห็นชื่อของไป๋ยี่เฟย เขาก็ชะงักไปวิหนึ่งก่อนจะอ่านชื่อนั่นออกมา ทันทีที่อ่านจบเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองไปรอบๆ

พอหลี่เสว่ได้ยินชื่อของไป๋ยี่เฟยเธอก็พูดขึ้นด้วยความตื่นเต้นว่า “ถึงคุณแล้วค่ะ”

ไป๋ยี่เฟยตบมือของเธอเบาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “ไม่เป็นไรหรอกครับ”

“คุณจะไปจริงๆ เหรอคะ? คนๆ นั้น……” ที่หลี่เสว่กังวลก็คือสิ่งที่คนๆ นั้นเคยพูดไว้ เขาบอกว่าห้ามไป๋ยี่เฟยเข้าร่วมการชิงตำแหน่งในครั้งนี้เด็ดขา

ไป๋ยี่เฟยรู้ดีว่าเธอกำลังเป็นห่วงโจวฉวี่เอ๋อ เขาจึงพูดให้กำลังใจไปว่า “คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ยังไงผมก็ไม่มีทางชนะอยู่แล้ว ผมแค่ขึ้นไปพูดอะไรนิดหน่อยเท่านั้น ที่สำคัญ การทำแบบนี้อาจจะทำให้เขาเข้ามาหาผมเองก็ได้”

หลี่เสวยเม้มปาก จากนั้นก็ค่อยๆ พยักหน้า

ไป๋ยี่เฟยปล่อยตัวหลี่เสว่ จากนั้นก็เดินขึ้นเวทีไป

แต่เย่ฮวนที่อยู่บนที่นั่งกลับมีแววตาที่ประหลาดใจออกมา พร้อมกับขมวดคิ้วไปด้วย “นี่มันเรื่องอะไรกัน? ไป๋ยี่เฟยมันมีสิทธิ์อะไรถึงมาที่นี่?”

หลิ่วจาวเฟิงที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกหมั่นเขี้ยวขึ้นมาทันที “ใครจะไปรู้ล่ะว่าไปได้บัตรเชิญมาจากไหน?”

เย่ฮวนขมวดคิ้วหนักยิ่งกว่าเดิมอีก แต่เพียงครู่เดียวเขาก็กลับมามีใบหน้าที่ยิ้มแย้มอีกครั้ง “หึ ก็แค่สร้างภาพเท่านั้น”

“มันก็ไม่แน่นะ?” หลิ่วจาวเฟิงพูดสนับสนุน “คนที่ไม่มีอะไรเลยยังคิดจะมาชิงตำแหน่งประธานธุรกิจอีก ช่างน่าขันสิ้นดี!”

เย่ฮวนไม่ได้ตอบ ได้แต่นั่งดูไป๋ยี่เฟยบนเวทีอย่างเงียบๆ

“สวัสดีครับ ทุกท่าน ผมชื่อไป๋ยี่เฟย” ไป๋ยี่เฟยทำตัวเป็นธรรมชาติ ไม่มีความตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย

“เขานะเหรอไป๋ยี่เฟย!”

“ที่เป็นประธานกรรมการของโหวจวี๋กรุ๊ปรุ่นก่อนไง!”

“เขาไม่ได้เป็นประธานกรรมการของโหวจวี๋กรุ๊ปแล้วนี่ ทำไมเขายังมีสิทธิ์มาชิงตำแหน่งอีกล่ะ?”

“ไม่รู้สิ……”

ในตอนนั้นเอง ก็ได้มีคนแย้งออกมา พูดในสิ่งที่ทุกคนกำลังคิด

“แกไม่ใช่ประธานกรรมการของโหวจวี๋กรุ๊ปแล้วนี่ แล้วแกมีคุณสมบัติอะไรถึงมาเข้าร่วมการชิงตำแหน่งในครั้งนี้?”

ไป๋ยี่เฟยมองตามเสียงไป แล้วได้พบว่าคนๆ นี้ไม่ใช่ใครอื่น หากแต่เป็นหลิ่วจาวเฟิงนั่นเอง”

หลิ่วจาวเฟิงพูดออกมาอย่างเสียงดังว่า “คนที่อยู่ในนี้ต่างก็เป็นมหาเศรษฐีกันทั้งนั้น มีแต่แกเท่านั้นที่ไม่มีอะไรเลยแล้วแกยังมีหน้าไปยืนอยู่บนเวทีอีก? ยังไม่รีบลงมาอีก!”

ทุกคนที่ได้ยินอย่างนั้นต่างพาก็พยักหน้าโดยไม่ได้พูดอะไร

พอไป๋ยี่เฟยเห็นแบบนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะขำออกมาอย่างดูแคลน จากนั้นก็พูดออกมาอย่างเรียบเฉยว่า “แล้วคุณสั่งให้ผมลงไปด้วยฐานะอะไรเหรอครับ?”

แม้แต่สวี่ชางยังไม่บอกให้เขาลงไปเลย และมันมีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้เขาลงไป?

หลิ่วจาวเฟิงชะงักไป จากนั้นก็หันไปมองสวี่ชาง แล้วชี้ไปที่ไป๋ยี่เฟย “ประธานสวี่ครับ ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าไป๋ยี่เฟยมันไม่ใช่ประธานกรรมการของโหวจวี๋กรุ๊ปอีกต่อไปแล้ว มันไม่มีอะไรทั้งนั้น มันไม่มีคุณสมบัติที่จะขึ้นมาชิงตำแหน่งในครั้งนี้เลยแม้แต่นิดเดียว”

“ก่อนหน้านี้ก็ไม่รู้ว่ามันไปเอาบัตรเชิญมาจากไหน จนสามารถเข้ามาในงานได้ แล้วตอนนี้ยังเสนอหน้าขึ้นไปชิงตำแหน่งอีก ตามหลักแล้วมันไม่ถูกนะครับแบบนี้”