ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 515

บทที่515

มือทั้งสองข้างของสวีเหวินถูกไป๋ยี่เฟยหักไปแล้ว จนพวกมันห้อยลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง จากนั้นไป๋ยี่เฟยก็กดเธอเข้ากับกำแพง จนเธอขยับตัวไปไหนไม่ได้

“ไป๋ยี่เฟย! แก……ยังอยากรู้ที่อยู่ของแม่นั่นอยู่รึเปล่า?” สวีเหวินได้แต่ใช้สิ่งนี้มากดดันไป๋ยี่เฟยเท่านั้น

ไป๋ยี่เฟยแค่ทำเสียงฮึดฮัด “ผมบอกไปแล้ว ผมจะทำให้คุณยอมพูดออกมาเอง!”

พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ออกแรงทันที แย่งมีดสั้นของสวีเหวินมา แล้วเอาไปจ่อไว้ตรงคอสวีเหวิน “บอกผมมา เธออยู่ไหน?”

สวีเหวินรู้สึกกลัวจนตัวเริ่มสั่น แต่ก็ยังไม่พอใจไป๋ยี่เฟยอยู่ดี “ฉันไม่บอก! แน่จริงก็ฆ่าฉันเลยสิ!”

ไป๋ยี่เฟยขำออกมาอย่างไม่ชอบใจ “ไม่ ผมจะไม่ฆ่าคุณ การฆ่าคุณมันง่ายเกินไป ผมคิดว่า ใช้คนรับมีดมันน่าจะเข้าท่าที่สุด”

“ผู้หญิงน่ะ ให้ความสำคัญกับความสวยของตัวเองที่สุดแล้วจริงมั้ย?” ระหว่างที่พูด มีดสั้นก็ค่อยๆ เลื่อนจากลำคอไปอยู่ที่ใบหน้าของสวีเหวินแล้ว

นัยน์ตาของสวีเหวินเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอเริ่มขัดขืนแล้ว “แกกล้าเหรอ!”

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจเธอ เขากรีดมีดสั้นลงบนใบหน้าที่ขาวใสของเธอไปทีหนึ่ง เลือดสดๆ ไหลออกมาทันที

“อ้า!”

สวีเหวินโอดครวญออกมาเสียงดัง ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวด แต่เป็นเพราะแผลนี้มันเกิดที่ใบหน้า พอนึกถึงต่อไปเธอต้องมีแผลเป็นอยู่บนใบหน้าไปตลอด เธอก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที

“ไม่นะ……” สวีเหวินทนไม่ไหวแล้ว “ฉันบอกแล้ว……”

ไป๋ยี่เฟยทำเสียงฮึดฮัด ยังไงผู้หญิงก็รักสวยรักงามที่สุด เมื่อเทียบกับการฆ่าหรือทรมานแล้ว แบบนี้เห็นผลกว่าเยอะ

“นำทางไป!” ไป๋ยี่เฟยปล่อยสวีเหวินออก

สวีเหวินพยักหน้าด้วยความสั่นกลัว จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า

ไป๋ยี่เฟยเดินตามหลังสวีเหวินไป แล้วใช้มีดสั้นจ่อหลังเธอไว้ ถ้าเธอคิดจะเล่นไม่ซื่อละก็ เขาไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นหรอก

………

สวีเหวินพาไป๋ยี่เฟยไปถึงห้องพักที่อยู่ในห้องโดยสาร พอเปิดประตูออก ข้างหลังก็ได้มีคนๆ หนึ่งปรากฏตัวขึ้น

ก่อนที่ไป๋ยี่เฟยจะหันไปลงมือ เขาก็เห็นว่าเป็นเฉินห้าว จากนั้นก็รีบหยุดการโจมตีลง

เฉินห้าวนั้นวิ่งตามมา สีหน้าร้อนรน เหมือนเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ไป๋ยี่เฟยทนไม่ไหวจนต้องถามไปว่า “มีอะไร?”

เฉินห้าวรีบตอบไปว่า “นายครับ แย่แล้ว ไม่รู้ว่าคุณนายเป็นอะไร อยู่ๆ เธอก็เป็นลมไปเลย”

“ว่าไงนะ?” ไป๋ยี่เฟยตกใจมาก ในใจตกร้อนรนมาก

เฉินห้าวมองมาที่สวีเหวิน แล้วพูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “นายครับ นายรีบไปดูนายหญิงเถอะครับ!”

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะกำชับไว้ “ห้าวจื่อ คุณช่วยดูเธอไว้นะ เดี๋ยวผมกลับมา”

เฉินห้าวรีบก้าวมาข้างหน้า “ครับ นายไม่ต้องเป็นห่วง”

ไป๋ยี่เฟยยื่นมีดสั้นไปให้เฉินห้าว ส่วนเฉินห้าวก็ยื่นมือมารับมีดสั้น

แต่แล้ว สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ในตอนที่มีดสั้นของไป๋ยี่เฟยอยู่ห่างจากมือของเฉินห้าวไม่กี่มิลนั้น จู่ๆ เขาก็หันมีดออกแล้วแทงมีดสั้นเข้าไปที่กลางอกของสวีเหวิน

สวีเหวินเบิ่งตากว้าง แล้วมองหน้าไป๋ยี่เฟยด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลย แต่มีดสั้นเล่มนั้นได้ปักอยู่กลางอกของเธอจริงๆ

เฉินห้าวทำหน้าแตกตื่น “นาย………”

ไป๋ยี่เฟยยิ้มให้เฉินห้าวอย่างไม่ชอบใจ “แปลกใจมากสินะ?”

เฉินห้าวไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีไป๋ยี่เฟยชักมีดสั้นออกแล้วเตะ สวีเหวินให้ล้มลงกับพื้น โดยไม่สนใจเธออีก

พอเห็นแบบนั้นเฉินห้าวก็ถอยหลังโดยอัตโนมัติ “นายครับ นายเป็นอะไรไป”

ไป๋ยี่เฟยจ้องหน้าเฉินห้าวด้วยดวงตาที่เคร่งขรึมคู่นั้น โดยถือมีดสั้นไว้ข้างหน้า ราวกับว่ากำลังจะลงมือกับเฉินห้าวเลย

“นายครับ นายเป็นอะไรไปครับเนี่ย?” เฉินห้าวแสดงความหวาดกลัวที่มีต่อไป๋ยี่เฟยออกมา

ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างไม่ชอบใจ แล้วลงมือโดยที่ไม่พูดไม่จา

พอเห็นอย่างนั้น เฉินห้าวก็หันหลังวิ่งทันที

ไป๋ยี่เฟยไล่ตามขึ้นไปแล้วจับไหล่ของเฉินห้าวไว้ได้ เขาออกแรงกระชาก เฉินห้าวก็เสียหลักไปทางด้านหลังตามแรงดึงทันใดนั้น มือของเฉินห้าวก็เงื้อมไปด้านหลังแล้วจับมือของไป๋ยี่เฟยไว้ ราวกับจะทุ่มกลับไป๋ยี่เฟย