ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 545

บทที่545

เห้อคุนไม่กล้าอ้อมค้อม เขารีบรายงานเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นให้ หวังเจียฟังไปรอบหนึ่ง

พอหวังเจียฟังจบ เขาก็ไม่รู้สึกสงสัย “หวังโหลวเขาร่วมมือกับหลิ่วจาวเฟิงอยู่ไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมต้องไปปกป้องคนที่ไม่มีอะไรเลยอย่างไป๋ยี่เฟยด้วยล่ะ? หรือมันยังมีอะไรในนั้นที่เรายังไม่รู้กัน?”

เห้อคุนเองก็สงสัยไม่แพ้กัน เขาได้แต่ส่ายหน้า “ผมเองก็ไม่รู้ครับ……”

หวังเจียลูบๆ ที่คาง แล้วมโนไปว่าตัวเองเข้าใจเหตุผลแล้ว “ฉันคิดว่า อาจเป็นเพราะหวังโหลวกับไป๋ยี่เฟยที่เรียนมาด้วยกัน แล้วเขาก็กำลังร่วมมือกับประธานหลิ่วอยู่ เมื่อกี้เขาเลยเล่นละครไปอย่างนั้นเอง”

“ไม่ว่ายังไง หวังโหลวก็แค่คนที่มาร่วมงานกับประธานหลิ่วของเราเท่านั้น เขาไม่ใช่เจ้านายของเราสักหน่อย แค่ให้เกียรติเขานิดหน่อยก็พอ เราแค่ทำให้ประธานหลิ่วพอใจก็พอแล้ว”

เห้อคุนเข้าใจทุกอย่างขึ้นมาทันที “ที่ผู้จัดการพูดมันถูกต้องที่สุด ผู้จัดการหวังนี่ฉลาดสุดๆ ไปเลยครับ!”

“แล้วมันไม่ใช่รึไง? ไม่อย่างนั้นตำแหน่งผู้จัดการจะให้แกมาเป็นรึไง?” หวังเจียรู้สึกดีใจที่ถูกคนชอบ

เห้อคุนยิ้มแหะๆ “จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะครับ! ตำแหน่งผู้จัดการนั้นต้องให้คุณนั่งแหละถูกแล้วครับ”

หวังเจียโบกไม้โบกมือ “โอเค แกพารปภไปหิ้วไป๋ยี่เฟยนั่นออกไป ที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ๆ มันควรมา จริงด้วย อย่าลืมถ่ายรูปไว้ด้วยล่ะ แล้วส่งให้ประธานหลิ่วดู ประธานหลิ่วจะต้องพอใจมากแน่ๆ เราก็จะได้เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่งสักที……”

“ครับครับครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลยครับ” เห้อคุนยิ้มจนตาหยี๋ เหมือนเห็นภาพที่ตัวเองได้เลื่อนขั้นอยู่ในหัวแล้ว

พูดจบ เห้อคุนก็โค้งคำนับหวังเจียกับเลขาสาวแล้วเดินจากไป

ไม่นาน เห้อคุนก็เรียกรวมรปภในโรงแรมได้ประมาณห้าสิบคน

ในความหมายของหวังเจียนั้นบอกว่าแค่ไม่กี่คน แต่เห้อคุนอยากจะล้างแค้นเรื่องที่ถูกตบในครั้งนั้น เขาจึงเรียกรปภทั้งหมดของโรงแรมมา

“มาครบรึยัง? ฟังฉันให้ดีๆ นะ เดี๋ยวไปที่ห้องวีไอพี ฉันชี้ไปที่ใคร พวกนายก็จัดการมัน ก่อนอื่นก็กระทืบมันก่อน จากนั้นก็โยนมันออกจากโรงแรมไป เข้าใจมั้ย?”

“เข้าใจครับ”

เห้อคุนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ จากนั้นก็หันไปถามพนักงานว่า “ไป๋ยี่เฟยมันอยู่ห้องไหน?”

“2102”

เห้อคุนโบกมือ “ตามฉันมา!”

คนกลุ่มใหญ่เดินดุ่มๆ ไปยังห้องวีไอพี2102

แต่พอพวกเขาออกจากลิฟต์มา ก็เห็นว่ามีคนยืนอยู่บนโถงทางเดินเต็มไปหมด แถมยังยืนกันเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบ ในมีของทุกคนยังถือแก้วไวน์ไว้ด้วย น่าจะกำลังเข้าแถวอวยพรกันอยู่

และปลายแถวของคนพวกนี้ก็มุ่งตรงไปยังห้องวีไอพีที่พวกเขาจะไปพอดี 2102

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเนี่ย?

เห้อคุนรู้สึกงงแล้ว ทำไมถึงได้มีคนเยอะแยะแบบนี้เนี่ย?

คนที่เดินตามเขามาก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ เหมือนกัน และมีบางคนรู้ว่าคนพวกนี้เป็นใครแล้วด้วย

“หัวหน้าครับ นั่นมันประธานของเยว่หยากรุ๊ปไม่ใช่เหรอครับ?”

“นั่นอีก คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาก็เป็นประธานจางของ เทียนเผิงกรุ๊ปนี่!”

“ส่วนคนนั้นก็……”

พอเห้อคุนได้ยินอย่างนั้น เขาก็กลืนน้ำลายอย่างควบคุมไม่ได้ “นี่……ฉันฟังผิดไปรึเปล่า? มันไม่ใช่ห้อง2102ใช่มั้ย?”

“นะ……น่าจะไม่ผิดนะครับ?”

“แล้วตอนนี้จะเอายังไงต่อครับ? ยังจะเข้าไปอีกมั้ย?”

เห้อคุนกัดฟันแน่น “ไป! ไปดูกันก่อนว่าไอ้บ้านั่นมันอยู่รึเปล่า ถ้าอยู่ก็จัดการมัน!”

คำพูดของเห้อคุนคำนี้ไม่ได้พูดออกมาเพราะความใจร้อน แต่มันได้ผ่านการไตร่ตรองมาแล้ว ยังไงเศรษฐีพวกนี้ก็เทียบหลิ่วจาวเฟิงไม่ติดอยู่แล้ว ใครให้โหวจวี๋กรุ๊ปเป็นถึงผู้นำด้านเศรษฐกิจของเมืองเทียนเป่ยล่ะ?

ที่สำคัญ คนพวกนี้ก็รู้ดีว่า ไป๋ยี่เฟยกับหลิ่วจาวเฟิงไม่ถูกกัน ดังนั้น ถ้าเขาพาคนมากระทืบไป๋ยี่เฟย คนพวกนี้ก็ไม่มีทางสอดมือเข้ามายุ่งแน่นอน

ว่าแล้วคนกลุ่มใหญ่ก็ได้เดินผ่านคนกลุ่มนั้น แล้วมุ่งตรงไปยังห้อง

ห้องวีไอพีของ โรงแรมเทียนเป่ยนั้นค่อนข้างกว้าง ห้อง2102นั้นกว้างประมาณสามร้อยกว่าตารางเมตร กว้างพอที่จะจุคนได้ร้อยสองร้อยคน

ทันทีที่พวกเห้อคุนเข้ามาถึง ก็พบเข้ากับไป๋ยี่เฟยที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งประธาน ว่าแล้วเขาก็ชี้ไปที่ไป๋ยี่เฟย “คนนั้น กระทืบมัน!”

……

พวกหลี่เสว่ที่มาถึงก่อนระหว่างทางที่เดินไปห้องวีไอพี ก็ได้เจอกับคนที่อยู่บนเรือสำราญด้วยเหมือนกัน พอจำได้ว่าเป็นหลี่เสว่ เขาก็พากันเข้ามาทักทาย