ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 56

บทที่56

วันนี้ทั้งวันพานหุ้ยหุ้ยใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับไป๋ยี่เฟย มีความรู้สึกคุ้นเคยกับรูปร่างของไป๋ยี่เฟยเล็กน้อย ร่างเมื่อสักครู่นั้นดูเหมือนจะเป็นไป๋ยี่เฟย แต่ว่าเธอไม่แน่ใจ

พานหุ้ยหุ้ยเห็นว่าไม่มีใครตอบรับ จึงได้แต่ถอนหายใจ พูดอย่างอารมณ์เสียว่า “ใช่คุณจริง ๆ หรือเปล่านะ ？”

……

ตอนเช้า พานหุ้ยหุ้ยตั้งใจซื้ออาหารเช้าสองชุด ชุดหนึ่งให้ไป๋ยี่เฟย

“เมื่อคืนนี้ขอบคุณมากนะ！” พานหุ้ยหุ้ยมองไป๋ยี่เฟยอย่างอาย นิด ๆ

ไป๋ยี่เฟยมองเธออย่างงง ๆ “เมื่อคืน？เมื่อคืนมีอะไรเหรอ ？”

พานหุ้ยหุ้ยชะงักไป ยังถามลองเชิงต่อไปว่า “เมื่อคืนที่ลานจอดรถ......”

“หืม？”ไป๋ยี่เฟยนั้นก็ยังทำหน้างง ๆ

พานหุ้ยหุ้ยเห็นว่าเขายังคงงง ๆ อยู่ หรือว่าจะไม่ใช่เขา ？

เห็นพานหุ้ยหุ้ยกลับที่ที่ห้องทำงานตัวเอง ไป๋ยี่เฟยทำเหมือนไม่มีอะไรแล้วก็หันหลังแล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

พานหุ้ยหุ้ยนั้นนั่งที่ไปแล้ว แต่สายตายังคงมองมาทางไป๋ยี่เฟย เธอยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าร่างเมื่อคืนที่เห็นก็คือไป๋ยี่เฟย แต่ไป๋ยี่เฟยนั้นก็ทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร ทำให้เธอไม่กล้าจะฟันธง

ตอนพักเที่ยง พานหุ้ยหุ้ยเดินมา “ไป๋ยี่เฟย ฉันอยากเลี้ยงข้าวคุณ”

ไป๋ยี่เฟยตะลึง “ผมเลี้ยงคุณดีกว่า！ตอนเช้าคุณเลี้ยงอาหารเช้าผมแล้ว”

“ได้” พานหุ้ยหุ้ยตอบรับด้วยรอยยิ้ม ในใจก็มีความสุขพลางคิดว่า เดี๋ยวจะไปกินร้านอาหารหรู ๆ ที่ไหน ต้องสวีทมากแน่ ๆ แล้วจะได้ถือโอกาสถามเรื่องเมื่อคืนด้วยเลย

หลังจากที่ถึงแล้ว พานหุ้ยหุ้ยก็ตะลึง

เพราะว่าไป๋ยี่เฟยพาเธอมาทานที่โรงอาหารพนักงาน

เธอที่กะจะถามไป๋ยี่เฟยว่าตกลงเป็นเขาหรือเปล่า แต่ตอนนี้เธอจะถามยังไง ？

โรงอาหารพนักงานมีคนเป็นร้อยเป็นพัน หรือว่าจะต้องพูดเรื่องเมื่อคืนออกมาหรือ ？

พานหุ้ยหุ้ยนั้นมองไป๋ยี่เฟยที่นั่งตรงข้ามด้วยสีหน้าไม่พอใจ

ไป๋ยี่เฟยเหมือนจะไม่สังเกตเห็น ทานอย่างเอร็ดอร่อย

อืม ผัดเนื้อซอสแดงนี่รสชาติไม่เลว ซุปนี้ก็อร่อย อร่อยจริง ๆ

ตอนที่กำลังทานอย่างอร่อย ก็โดนตบเข้ามาที่ไหล่

ไป๋ยี่เฟยเจ็บ จึงได้หันไป

ชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังเขาด้วยหน้าทะมึน ชี้นิ้วที่ไปประตู “พี่เฉิงให้คุณไปหาสักครู่ ”

ไป๋ยี่เฟยมองไปที่ประตู ซุนเฉิงและผู้ชาย5-6คนยืนอยู่ที่ประตู มองมาทางไป๋ยี่เฟย

“อ้อ พี่เฉิงหาผมมีธุระอะไรหรือ？” ไป๋ยี่เฟยยิ้มและถามกลับไป

ชายหนุ่มตอบกลับอย่างอารมณ์เสีย “ไปก็รู้เองแหละ”

ไป๋ยี่เฟยก้มหน้าลงและถอนหายใจ เงยหน้าขึ้นมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

พานหุ้ยหุ้ยเห็นไป๋ยี่เฟยแบบนี้ ในใจก็ยิ่งสงสัย ถ้าหากว่าไป๋ยี่เฟยเป็นคนช่วยเธอไว้จริง ๆ ไม่น่าจะปอดแหกขนาดนี้นี่นา

ไป๋ยี่เฟยเดินไปที่ประตู ยิ้มและถามว่า “พี่เฉิงหาผมมีเรื่องอะไรหรือครับ ？”

ซุนเฉิงมองไป๋ยี่เฟยอย่างเย็นชา ตบที่หน้าของไป๋ยี่เฟยไปมา “ในกล้าดีนี่ แม้แต่คำพูดฉันแกก็ไม่เชื่อฟัง ？”

พานหุ้ยหุ้ยไม่ได้ตามไป ก็แค่แบบนี้ แต่เรื่องที่เธอต้องการรู้ก็คือไป๋ยี่เฟยใช่คืนเมื่อคืนหรือเปล่า ถ้าหากว่าใช่ ก็ไม่มีอะไรน่ากลัว ถ้าหากไม่ใช่ ไป๋ยี่เฟยโดนตีก็โดนไปสิ ！

ไป๋ยี่เฟยแล้วฟังก็เข้าใจในทันที ยิ้มและพูดว่า “ใครจะกล้า？”

“ฮึ！” ซุนเฉิงคำราม มองไปทางพานหุ้ยหุ้ย พูดว่า “ไม่กล้าแล้วยังมาทานอาหารกับเธอ ？แกคิดว่าฉันตาบอดหรือไง？ในเมื่อแกไม่เชื่อฟัง ก็คงต้องทำให้แกเชื่อฟังแล้วล่ะ ”

พูดจบ คนที่เหลือก็มาล้อมไป๋ยี่เฟยไว้และอยากจะลงมือ

ไป๋ยี่เฟยรีบห้ามว่า “เอ๊ะ รอก่อน รอก่อน......”