ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 567

บทที่ 567

“ไม่มีแล้ว……”

“ไม่มีแล้วก็ไสหัวไปได้！”

ไป๋ยี่เฟยก็จากไปอย่างเงียบๆ หลังจากจากไปแล้ว เขาก็ไม่ได้อยู่ลีลาอะไรต่อ จากไปอย่างรวดเร็ว

เขาคิดว่าถึงยังไงฉีฉีก็รู้ว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรู้เรื่องที่หยางเฉียวถูกจ้าวเทียนทำร้ายด้วย คงจะไม่สงสัยเขา

กลับมาถึงบ้านตระกูลหลิน ไป๋ยี่เฟยก็ถือยาขึ้นไปข้างบน ตรงไปยังห้องของหยางเฉียวโดยตรง

หยางเฉียวมีแต่บาดแผลภายนอก แต่ไป๋ยี่เฟยให้หยางเฉียวพักผ่อนอยู่บนเตียงมาแล้วหนึ่งวัน แบบนี้ก็จะมีผลต่อการช่วยรักษาบาดแผลภายนอก

ตอนนี้หลินจื่อกำลังนั่งอยู่ในห้อง ส่วนหยางเฉียวพิงอยู่ที่หัวเตียง

ทั้งสองคนเห็นไป๋ยี่เฟยเข้ามา กำลังจะพูดอะไร ไป๋ยี่เฟยก็ยกมือขึ้นมาห้ามเอาไว้“ฟังฉันพูด ในช่วงเวลาสองสามวันนี้ ฉันจะพาพวกเธอออกไปจากที่นี่”

พอได้ยินว่าสามารถออกไปจากหลันเต่าได้แล้ว ทั้งสองพี่น้องก็ตื่นเต้นสุดๆ

ไป๋ยี่เฟยแบ่งยาในมือเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งให้หลินจื่อ “ในนี้เป็นพวกยารักษาบาดแผล ข้างในมียารักษาแผลภายนอกอยู่ นายหาเอามาทาให้กับพี่ของนายซะ”

“ขอบคุณพี่ไป๋” หยางหลินยื่นมือมารับ อยากที่จะถามว่าไปเอายาพวกนี้มาจากไหนด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่เขาก็รู้จักยับยั้งชั่งใจในการพูด จึงไม่ได้ถามต่อมากมายอะไร

ไป๋ยี่เฟยถามพวกเขา“มีแผนที่ของที่นี่ไหม?”

“มีฮะ”หยางหลินวางยาในมือลง หาแผนที่ฉบับหนึ่งในลิ้นชัก แล้วยื่นให้กับไป๋ยี่เฟย

ไป๋ยี่เฟยเปิดแผนที่ออกดู“ตอนนี้พวกเราอยู่ตำแหน่งไหน?”

หยางหลินชี้ตำแหน่งในแผนที่

ไป๋ยี่เฟยหาตำแหน่งที่ฉีฉีพาเขาขึ้นฝั่งมา โดยอิงจากตำแหน่งที่เขาอยู่ในตอนนี้

หลังจากคิดพิเคราะห์อยู่สักพัก ไป๋ยี่เฟยก็พูดขึ้นกับสองพี่น้อง“บอกตามตรงแบบไม่ปกปิดเลยแล้วกัน ตอนนี้ฉันกำลังถูกคนคอยดูอยู่ เพราะว่าฉันอยู่ที่นี่ ทำให้พวกนายก็โดนสอดส่องดูอยู่เหมือนกัน”

“แต่ว่าเป้าหมายที่พวกเขาสอดส่องดูก็คือฉัน พวกเขาไม่สนใจพวกนาย”

“พรุ่งนี้ตระกูลจ้าวจะมีงานเลี้ยงหนึ่งงาน ฉันจะไปเข้าร่วม ฟังนะ พรุ่งนี้หลังจากที่ฉันออกไปแล้ว พวกนายก็น่าจะไม่ถูกสอดส่องดูแล้ว”

“ดังนั้นหลังจากที่ฉันออกไป พวกนายเตรียมอาหารสำหรับห้าวันให้พร้อม เดินจากที่นี่ไปรอฉันที่ตรงนี้”

“ยาที่ฉันให้พวกนายเมื่อตะกี้ก็ต้องพกติดตัวไปด้วย”

หยางเฉียวกับหยางหลินมองตากันหนึ่งที จากนั้นก็ถามไป๋ยี่เฟย“พี่ไป๋ นี่คุณกำลังจะทำอะไร?”

สัญชาตญาณบอกกับเธอ ว่าไป๋ยี่เฟยจะไปทำเรื่องที่อันตรายแน่ๆ

ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว“อันนี้เธอไม่ต้องสนหรอก ทำตามที่ฉันบอกก็พอแล้ว”

“อีกห้าวัน น่าจะมีเรือมา”

หยางเฉียวถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง“แล้วคุณจะทำยังไง?”

หลินจื่อพยักหน้า แล้วถามขึ้นอีกครั้ง“คุณรู้ได้ยังไงว่าอีกห้าวันจะมีเรือมา? ถ้าไม่มาจะทำยังไง?”

พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็นิ่งเงียบไป ก่อนจะยิ้มอย่างอมทุกข์“ถ้าห้าวันแล้วยังไม่มีเรือมา แสดงว่าฉันล้มเหลว พวกนายก็กลับมาได้เลย！”

สีหน้าเป็นห่วงกังวลของหยางเฉียวก็ยิ่งหนักขึ้น“พี่ไป๋ คุณจะไปทำเรื่องที่อันตรายมากๆใช่ไหม?”

หลินจื่อก็รู้สึกเป็นห่วงมากเหมือนกัน

ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว“ไม่ต้องถามแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรกับพวกเธอ พวกเธอทำตามที่ฉันบอกก็พอ นี่เป็นโอกาสเดียวที่พวกเธอจะได้ออกไป”

ช่วงค่ำ ไป๋ยี่เฟยเข้าห้องน้ำ

เขาแกะผ้าพันแผลออก เอาพวกยาห้ามเลือด ยาแก้อักเสบใส่ลงไปในถุง จากนั้นก็ใช้ผ้าพันแผลพันเอาไว้กับแผล ไป๋ยี่เฟยจ้องกระจกตรงหน้า แววตามุ่งมั่น“คุณภรรยา รอผมนะ ผมจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”

……

ในตอนนี้ ณ อาคารสำนักงานใหญ่ของสหพันธ์ธุรกิจเมืองหลวง

ในห้องฝึกฝนวิชาขนาดห้าร้อยตารางเมตรห้องหนึ่ง มีผู้ชายวัยกลางคนอายุประมาณห้าสิบกว่าๆสวมชุดฝึกยุทรกำลังนั่งอยู่

ตรงหน้าของเขา มีผู้ชายชุดดำนั่งอยู่หนึ่งคน

“เต้าจ่าง ไม่สิ ท่านประธาน คุณชายรองกลับมาแล้ว ได้รับบาดเจ็บมาเล็กน้อย”

เต้าจ่างได้ฟังแบบนั้นก็ลืมตาขึ้น พูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“ฉันทราบแล้ว ศิษย์น้องของฉันมาเตือนให้ฉันทราบแล้ว”

“เตือน?”ชายชุดดำรู้สึกสงสัย

บอดี้การ์ดขวางไป๋ยี่เฟยเอาไว้ ไป๋ยี่เฟยจึงหยิบการ์ดเชิญออกมา

หลังจากที่บอดี้การ์ดเห็นการ์ดเชิญแล้วก็ไม่ยุ่งไม่ถามอะไร ปล่อยให้ไป๋ยี่เฟยเข้าไปข้างในทันที

เข้ามายังห้องโถง ไป๋ยี่เฟยเห็นว่ามีคนมามากแล้ว ต่างพากันจับกลุ่มอยู่ด้วยกัน

ไป๋ยี่เฟยไม่รู้จักคนพวกนี้ ดังนั้นเขาจึงกะที่จะหามุมไกลๆเงียบๆติดต่อกับฉีฉีสักหน่อย แต่ในเวลานี้ มีพนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาพอดี“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณคือเชฟที่มาในวันนี้ใช่ไหม?”

ไป๋ยี่เฟยอึ้งตะลึง มองซ้ายมองขวา หลังจากที่มั่นใจว่าอีกฝั่งกำลังพูดกับตนเองแล้ว ก็พูดถามขึ้น“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมเป็นเชฟ?”

พนักงานตอบกลับอย่างนิ่งๆ“เพราะว่าเสื้อกับลักษณะท่าทางของคุณ”

ไป๋ยี่เฟยเริ่มรู้สึกโมโห เขาอยู่เหมือนเชฟงั้นเหรอ? เสื้อผ้าของเขาก็ไม่ได้ดูเหมือนเชฟสักหน่อย ยิ่งไปกว่านั้น ฉันเป็นประธานบริษัทมาตั้งปีกว่าแล้วด้วย ลักษณะท่าทางของเขาเหมือนกับเชฟ?

“ขอโทษครับ ผมไม่ใช่”ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้เอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง

พนักงานพอเห็นแบบนี้ก็ชี้ไปที่ชั้นสอง

ไป๋ยี่เฟยมองตามไป พบว่าตรงที่ที่ล้อมด้วยรั้วบนชั้นสอง จ้าวเทียนกำลังคุยกับคนอื่นอยู่ ก็เข้าใจขึ้นมาทันที“คุณก็บอกมาสิว่าคุณชายของคุณบอกมา ไม่ใช่มาบอกว่าเสื้อผ้ากับลักษณะท่าทางของผมเหมือนกับเชฟ บ้าหรือไง?”

พนักงานวางตัวดี ยังคงท่าทีนิ่งเฉย“คุณชายบอกว่า ให้คุณไปทำอาหารที่ห้องครัว ถ้าทำดี วันนี้จะตบรางวัลให้อย่างงาม”

ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์“นำทางไปสิ！”

พนักงานพาไป๋ยี่เฟยไปยังห้องครัว จากนั้นก็ไป๋ยี่เฟยก็อึ้งตะลึงไป

นี่มันห้องครัวเหรอ?

นี่มันสนามบาสชัดๆ

ใหญ่ขนาดนี้ มีเคาน์เตอร์ทำอาหารมากมาย มีเชฟอยู่ทั้งหมดสิบกว่าคน ทุกคนกำลังทำอาหารอยู่

ไป๋ยี่เฟยในใจรู้ว่าเชฟพวกนี้เป็นเชฟที่เชิญมาจากภัตตาคารใหญ่ๆกันทั้งนั้น

พนักงานพาไป๋ยี่เฟยมาถึงเคาน์เตอร์ตัวยู“คุณผู้ชายคะ นี่คือเคาน์เตอร์ทำอาหารของคุณค่ะ”

เคาน์เตอร์ทำอาหาร ขนาดราวๆห้าสิบตารางเมตร เคาน์เตอร์ที่ใหญ่ขนาดนี้ ไม่ได้เรียกเคาน์เตอร์ทำอาหารแล้ว แต่เป็นห้องครัวชัดๆ

ด้านหลังของเคาน์เตอร์มีตู้อยู่หนึ่งตู้ ข้างบนมีสารพัดเครื่องมือทำครัวและวัตถุดิบเครื่องปรุงอาหารต่างๆมากมาย