ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 615

บทที่ 615

ข้างในวางขวดและกระป๋องเต็มไปหมด และแท่นวางของ ข้างบนมีผลไม้ของกินต่างๆเต็มไปหมด

มองจากบนแท่นวางของไปข้างบน มีช่องที่ทั้งสูงทั้งยาว ปากช่องขนาดประมาณลูกฟุตบอล มองขึ้นไปเรื่อยๆ เห็นภาพนี้แล้ว ไป๋ยี่เฟยเข้าใจแล้ว

เวลานี้ ชายวัยกลางคนเปิดปากพูด “ในนี้ผ่านไปสักระยะก็จะมีผลไม้เข้ามา จากนั้นก็ทำเป็นผลไม้ตากแห้ง

“ข้างๆก็มีช่องแบบนี้อีกอันหนึ่ง จะมีลูกพลับทิ้งลงมา ผมก็นึ่งแล้วทำเป็นกระป๋อง”

“ออ ใช่แล้ว ห้องข้างๆยังมีขวดเปล่าอีกมากมาย”

ชายวัยกลางคนพูดมากมาย ดวงตาแดงนั้นมองไปที่ไป๋ยี่เฟย เหมือนอวดให้เขาฟัง

ไป๋ยี่เฟยตะลึงอยู่สักพัก

เหมือนกับที่เขาคาดเดา ผู้ชายคนนี้อยู่ในนี้มาหลายปี เขาบอกว่าระยะหนึ่ง น่าจะเป็นหนึ่งปี เพราะผลไม้ก็มีปีละครั้ง

และผู้ชายคนนี้ก็อาศัยผลไม้พวกนี้ ถึงอยู่ได้ถึงตอนนี้

เวลาเดียวกัน ชายวัยกลางคนเดินเข้ามา จับมือของไป๋ยี่เฟยไว้ “ตามผมมา ผมพาคุณไปดูรอบๆ”

สถานการณ์แบบนี้ก็เหมือนมีเพื่อนมาบ้านตัวเองครั้งแรก เป็นเจ้าบ้านก็ต้องพาเพื่อนไปดู

เวลาที่เหลือ ไป๋ยี่เฟยไปดูรอบบ้านของผู้ชายคนนี้ จากนั้นก็ต้องตะลึงกับทุกอย่างที่เขาเห็นจนพูดไม่ออก

ในนี้มีห้องอยู่ห้าห้อง ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องนอน

อุปกรณ์ในห้องครัวเสียหมดแล้ว และผู้ชายคนนี้ฉลาดมาก เขาใช้เศษเตาที่เหลือ ทำเตาอีกอันหนึ่ง

ห้องน้ำมีเพียงโถส้วมอันเดียว ส่วนความลึกนั้นดูแล้วค่อนข้างลึก น่าจะเป็นทางยาวลงไป แต่ไม่รู้ว่าไหลไปถึงไหน

ในนี้มีอาหารหมดอายุมากมาย ไป๋ยี่เฟยหยิบขึ้นมาดู พบว่าเป็นขนมปังเมื่อสิบหกปีที่แล้ว

อีกสองห้องนั้น อีกห้องหนึ่งไม่รู้คืออะไร ในห้องมีสายน้ำเล็กสายหนึ่ง น่าจะไหลลงภูเขา

อีกห้องหนึ่งก็คือห้องที่เขาเห็นเมื่อครู่ ที่ผู้ชายเอามาเก็บของ

เขารู้สึกตะลึง

ขนมปังเป็นของสิบหกปีที่แล้ว หมายความว่าผู้ชายคนนี้อยู่ในนี้มาสิบกว่าปีแล้ว และเขาก็ต้องอาศัยผลไม้พวกนี้เพื่ออยู่รอด และนี่ต้องมีความอดทนขนาดไหน

ถ้าเป็นคนทั่วไป คงบ้าไปแล้ว

ไป๋ยี่เฟยคิดแล้วคิดอีก ได้แต่ถาม “คุณบอกผมได้ไหมว่าคุณเป็นใคร? ทำไมถึงถูกขังไว้ที่นี่?”

ชายวัยกลางคนได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้ว เขาอยากคิด แต่กลับส่ายหัว คิดยังไงก็คิดไม่ออก

ไป๋ยี่เฟยเห็นแล้ว ก็คาดเดาว่า “หรือว่าคุณสูญเสียความทรงจำ?”

พูดจบ ชายวัยกลางคนก็ส่ายหัวพูดว่า “ไม่ ผมจำเหลียงหมิงเยว่ได้ ถึงตายเป็นผี ผมก็จำเขาได้ ถ้าผมได้ออกไป ผมจะ......”

“ไม่ ไม่ใช่ คุณมาถึงนี่ได้ ก็หมายความว่าเขาตายแล้ว”

“เหลียงหมิงเยว่ไม่มีวันให้คนอื่นรู้ที่นี่”

“คนงานพวกนั้นถูกเขาฆ่าตายหมดแล้ว”

ไป๋ยี่เฟยได้ยินแล้วก็ตกใจ “คนงาน?”

ผู้ชายถูกขังในนี้มาเป็นสิบปี จำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร แต่จำเหลียงหมิงเยว่ได้ บนโลกนี้ นอกจากความรัก ก็คือความแค้น

ต้องเกลียดเข้ากระดูก ถึงจะจำได้ ถึงแม้จะลืมตัวเอง ก็ไม่มีวันลืมคนนั้น

ถึงแม้คำพูดของเขาฟังแล้วจะดูสับสน แต่ก็มีหลักการ

ไป๋ยี่เฟยสามารถนึกภาพสถานการณ์ตอนนั้นได้ พวกคนงานสร้างถ้ำนี้เสร็จแล้ว เหลียงหมิงเยว่เพื่อจะปิดปังความลับของกองภูเขาทองคำนี้ จึงฆ่าคนงานทั้งหมด

แต่ทำไมไม่ฆ่าผู้ชายคนนี้?

ผู้ชายคนนี้คิดไปคิดมาก็หัวเราะขึ้นมา สักพักก็เริ่มร้องไห้ แต่ก็ร้องไห้ไม่มีน้ำตา จากนั้นก็นั่งลงกับพื้น เหมือนสูญเสียทุกอย่าง

“หลายปีมานี้ ผมคิดตลอด ถ้าได้ออกไปต้องฆ่ามันแน่นอน”

“แต่โซ่นี้ ไม่ว่าใช้วิธีอะไร อุปกรณ์อะไร ก็เปิดไม่ได้”

“ผมไม่เคยยอมแพ้ เพราะผมคิดว่าผมต้องได้ออกไปแน่นอน”

ไป๋ยี่เฟยได้ยินแล้ว ความสงสัยในใจก็เพิ่มขึ้น