ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 628

บทที่ 628

จางหัวปินกลับพูดว่า “สิบกว่าปีก่อน อาจไม่มีการชำระเงินออนไลน์สำหรับโทรศัพท์มือถือ”

ไป๋ยี่เฟยทันทีที่ได้ยิน ชะงักงันอย่างกะทันหัน

เป็นเช่นนี้จริงๆ สิบกว่าปีก่อนไม่ได้รองรับการชำระเงินผ่านมือถือ ถึงแม้ว่าเป็นบัตรเครดิตก็ไม่เยอะ งั้นตอนนั้นเขาบอกว่า มือถือผูกกับบัตรธนาคาร ซาเฟยหยางดูเหมือนไม่ประหลาดใจสักนิดเลย

เขาไม่ถามอะไรเลย แม้แต่อยากรู้อยากเห็นก็ไม่มี

นี่พูดถึงอะไรหรือ?

ไป๋ยี่เฟยครุ่นคิดพูดว่า “อาจจะ คือพวกเราคิดมากเกินไปแล้ว”

“หวังว่าเป็นเช่นนี้เถอะ” จางหัวปินพูดว่า “แต่ว่าเขาไม่ป้องกันไม่ได้”

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า

......

ตอนเที่ยง โรงเรียนซินอิงเลิกเรียนแล้ว

พวกเด็กนักเรียนตัวน้อยๆพายกระเป๋าหนังสือเล็กๆที่น่ารักของตนเอง ต่างคนต่างวิ่งออกมาจากประตูโรงเรียน

หลี่โย่วเซิงวิ่งออกมาจากประตูโรงเรียนอย่างดีใจ ทันทีก็ได้เห็นสวีลั่งที่ยืนอยู่ที่นั่น จากนั้นวิ่งเข้าไปเลย

“พ่อ ท่านทำไมมาแล้วล่ะ? แม่ของผมล่ะ?”

ในที่สุดสวีลั่งดูเหมือนปรับตัวให้เข้ากับชื่อเรียกนี้ได้แล้ว ไม่มีปฏิกิริยาอะไร

หลี่โย่วเซิงก็เป็นอย่างนั้นเช่นกัน หลังจากติดตามสวีลั่งแล้ว เขาก็เปลี่ยนคำเรียก เรียกสวีลั่งว่า พ่อ ตอนแรกไม่ค่อยชิน เรียกบ่อยแล้วก็จะชินเอง

สวีลั่งได้ยินหลี่โย่วเซิงเรียกหยางเฉียวเป็นแม่ สีหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย จึงพูดว่า “วันนี้ผมว่างอยู่”

เด็กน้อยหิวเร็ว หลี่โย่วเซิงลูบท้องของตนเองลูบแล้วลูบอีก เงยหน้าจ้องมองสวีลั่ง “พ่อ ผมหิวแล้ว”

สวีลั่งจับมือของหลี่โย่วเซิงไว้พูดว่า “งั้นไปเถอะ ผมพาแกไปกินข้าว”

หลี่โย่วเซิงหยุดชะงักแล้วหยุดชะงักอีก ถามว่า “พวกเรากินอยู่ข้างนอก แม่จะไม่พอใจนะ?”

สวีลั่งหยุดชะงัก “ทำไมจะไม่พอใจหรือ?”

“ก็แม่ยากที่จะทำกับข้าวเสร็จ รอพวกเราอยู่ที่บ้านพวกเรากลับไม่ไปกินยังกินอยู่ข้างนอกด้วย ย่อมไม่พอใจอยู่แล้วล่ะ!” ใบหน้าน้อยๆของหลี่โย่วเซิงเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม ดูแล้วมีความตลกขบขันเล็กน้อย

หลังจากสวีลั่งฟังจบ อึ้งชะงักแล้วอึ้งชะงักอีก จากนั้นพูดว่า “งั้นพวกเรากลับไปกินที่บ้านเถอะ”

“อืม!” หลี่โย่วเซิงพยักหน้าอย่างดีใจ

ระหว่างทาง สวีลั่งถามเขา “ช่วงเวลาที่ผมออกไป ในบ้านเคยมีคนมาไหม?”

หลี่โย่วเซิงส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีกก่อน จากนั้นดูเหมือนนึกอะไรได้ พยักหน้าอีกพูดว่า “เมื่อคืนตอนที่ผมไปเข้าห้องน้ำ ได้ยินแม่พูดคุยกับคนอื่นอยู่”

......

ไป๋ยี่เฟยพาจางหัวปิน เฉินห้าว ไป๋หู่ หลงหลิงหลิงกับซูต้าหลิว พวกเขาไปถึงห้องดับจิตที่ใต้ดิน จากนั้นสั่งอาหารดีๆที่เอร็ดอร่อยมาเต็มโต๊ะ

แน่นอน ถึงแม้ว่าเป็นอาหารดีๆที่เอร็ดอร่อยยังไง วางอยู่ในห้องดับจิต คาดว่าก็จะไม่เอร็ดอร่อยถึงไหนเช่นกัน

แต่ว่าถ้าคนหิวโหยแล้ว ไม่ว่าวางอยู่ที่ไหน ล้วนจะกินอย่างเอร็ดอร่อยมาก

ดังนั้นพวกเขาล้วนรู้สึกถึงความอึดอัดในใจ กินคำใหญ่ๆอยู่

อาอู่ถูกหมัดไว้อยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง อีกทั้งก็ให้เขานั่งอยู่ข้างพวกเขา จ้องมองพวกเขากินอาหารดีๆที่เอร็ดอร่อยเหล่านั้น

อาอู่ดมกลิ่นเนื้อหอมที่โชยมา กลืนน้ำลายอย่างไม่หยุดยั้ง จ้องมองเนื้อที่อยู่ในจานมาโดยตลอด

กลับมาจากหลันเต่าจนถึงปัจจุบันนี้ ไป๋ยี่เฟยล้วนไม่ได้ให้คนเอาของกินมาให้เขา ตะกละถึงขนาดนี้ ก็เป็นเรื่องปกติเช่นกัน

สุดท้าย อาอู่อดไม่ไหวแล้วจริง “ให้ผมกินสักคำได้หรือไม่? ทุบตีผมหนึ่งยกก็ได้!”

เฉินห้าวขัดใจดมเนื้อที่อยู่ในมือของตนเองดมแล้วดมอีก ทำท่าเหมือนลักษณะที่เสพสุขมาก “หอมเหลือเกินนะ อร่อยจริงๆ”

อาอู่โมโหใกล้จะเป็นบ้าแล้ว “อ่า! ขอร้องพวกคุณให้ผมกินสักคำเถอะ! ผมอยากกินอาหาร!”

พอดีอยู่ในเวลานี้ น่องไก่ข้างหนึ่งตกอยู่ข้างหน้าอาอู่ ตาทั้งคู่ของอาอู่สว่างขึ้นทันที จากนั้นยื่นคอยาวจะไปกัดน่องไก่ แต่ทุกครั้งล้วนกัดไม่ถึง มักจะห่างกันแค่ไม่กี่เซ็นนั้น

จากนั้นเขาไม่สนใจไยดีไปข้างหน้า อยากจะกัดน่องไก่ให้ได้ แต่ว่าเห็นใกล้จะกัดได้แล้ว ไป๋ยี่เฟยจับน่องไก่ขึ้นมา วางไปยังข้างหลังอีกสามเซ็น

อาอู่ถูกไป๋ยี่เฟยแกล้งจนโมโหอย่างมาก “ไป๋ยี่เฟย! ผมเย็ดแม่ง!”