ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 67

ตอนที่ 67

ในเวลานี้ คนงานที่สวมใส่ชุดคนงานได้ลากรถเข็นบรรทุกปูนมุ่งหน้ามาทางพวกเขา

“ดูเหมือนกำลังซ่อม......”

ไป๋ยี่เฟยพูดได้เพียงครึ่งเดียว ก็มองเห็นรถเข็นปูนของคนงานที่อยู่ด้านข้างกำลังเอียงมาทางพวกเขา

ทันใดนั้น ไป๋อี้เฟยจึงหันกลับมาโผเข้าหาหลี่เสว่ ทั้งสองคนจึงล้มลงไปกับพื้น

“เสว่เอ๋อ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” ไป๋ยี่เฟยดึงตัวหลี่เสว่ลุกขึ้น

หลี่เสว่กำลังคิดจะตอบกลับไป แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของเธอคู่นั้นก็เบิกกว้าง ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

เพียงเพราะเบื้องหน้าของพวกเขา มีคนงานที่เพิ่งจะอยู่ตรงข้ามพวกเขามาอยู่ตรงหน้า ไม่เพียงเท่านั้น ในมือของคนงานคนนั้นยังมีมีดสั้นเล่มหนึ่งอยู่ในมือ

เมื่อคนงานนั้นได้เห็นไป๋ยี่เฟยหลบไป มีความแปลกใจเล็กน้อย จากนั้นทุกอย่างก็กลับสู่ความสงบ มองดูทั้งสองคนอย่างเย็นชา แล้วพยายามโจมตีอีกครั้ง

ไป๋ยี่เฟยมองคนตรงหน้าอย่างระมัดระวัง เมื่อกี้นี้เขาไม่ได้สังเกต ตอนนี้เมื่อมองดู ทั้งตัวคนคนนี้ล้วนแต่ขัดข้อง

คนคนนี้มีรูปร่างสูงใหญ่ ผิวสีเข้ม เป็นคนอ้วนคนหนึ่ง มองแวบแรกก็ไม่เห็นอะไร แต่แววตาของเขาที่แสนเย็นชา ราวกับหิมะและน้ำแข็งที่ปกคลุมไปทั่วผืนดินในฤดูหนาว หนาวเยือกเย็นมาก

นอกจากนี้ในรอบ ๆ บริเวณนี้ยังถูกล้อมเอาไว้ คนงานทั้งหมดล้วนอยู่ด้านใน ไม่ควรจะเอารถบรรทุกปูนมาไว้ด้านนอก อีกอย่าง มือของคนคนนี้สะอาดมาก ไม่เหมือนกับมือของคนงานเลยแม้แต่น้อย

ในขณะช่วงเวลานั้น ไป๋ยี่เฟยรับรู้ได้ถึงอันตรายและได้ตอบสนองอย่างรวดเร็ว ไม่อย่างนั้น มีดสั้นนั้นก็คงจะถูกแทงเข้าไปในร่างกายของเขาแล้ว

“คุณเป็นใคร” ไป๋ยี่เฟยถามไปอย่างใจเย็นสงบนิ่งที่สุด

ดวงตาทั้งคู่ของคนคนนั้นดูแหลมคม ราวกับเขี้ยวพิษ จ้องไปยังไป๋ยี่เฟยอย่างหนัก “คนที่จะมาเอาชีวิตคุณ!”

พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ดึงตัวหลี่เสว่แล้ววิ่งนี้

“วิ่ง!”

หลี่เสว่ถูกทำให้ตกใจตั้งแต่แรก ตอนนี้ยังมาได้ยินคำพูดแบบนี้อีก ร่างกายก็ตอบสนองอย่างไม่รู้ตัว ผนวกกับการลากดึงของไป๋ยี่เฟย จึงทำให้เธอไม่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่

ไป๋ยี่เฟยไม่รู้ว่าไป๋หู่อยู่ที่ไหน เนื่องจากยังไม่ปรากฏออกมา ดังนั้นจึงอาจจะไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ จะรอให้ไป๋หู่มาช่วยพวกเขาก็ไม่อาจจะเป็นความจริงได้ ดังนั้นวิธีการจึงมีหนทางเดียว นั้นก็คือวิ่ง!

ชายคนนั้นมองไปยังไป๋ยี่เฟย ไม่ได้รีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อไล่ล่า สำหรับเขาแล้ว ไล่ตามคนสองคนนั้นมันง่ายมาก ตอนนี้เขาก็แค่เล่นเกมส์แมวจับหนู ไม่เร่งรีบเลยสักนิด

ไป๋ยี่เฟยไม่มีความสงบนิ่งแล้ว และบังเอิญพาหลี่เสว่วิ่งหนีเข้าไปยังอาคารที่หยุดการก่อสร้าง

หลังจากมองไปรอบบริเวณ ไป๋ยี่เฟยก็หันไปมองทางด้านหลัง ลากตัวหลี่เสว่วิ่งขึ้นไปชั้นบน “พวกเราขึ้นไปข้างบนกัน”

หลี่เสว่ตามไป๋ยี่เฟยไปอย่างฉุกละหุก สมองได้สูญเสียประสิทธิภาพในการคิดไปแล้ว

และสิ่งที่ไป๋ยี่เฟยคิดก็คือ ขึ้นไปชั้นบนเพื่อเป็นการถ่วงเวลา อีกอย่างแม้พวกเขาจะวิ่งได้เร็ว ก็ไม่แน่ว่าอาจจะได้หลบซ่อนอยู่ในห้องใดห้องหนึ่ง ถึงอย่างไรก็มีหลายชั้นขนาดนี้ มีห้องมากมายขนาดนี้ เขาจะค้นหาทีละห้องๆ ก็เป็นการยากมาก

ชายคนนั้นเดินมายังเขตก่อสร้างอย่างไม่เร่งรีบ มองไปยังทางขึ้นบันได แล้วเยิ้มอย่างเหยียดหยาม “คิดว่าทำแบบหนีแล้วจะหลบพ้นหรือไง”

ที่ชั้นบน ไป๋ยี่เฟยคิดอยู่สักพัก ท้ายที่สุดก็ล้มเลิกความคิดที่จะซ่อนตัวอยู่ในห้อง ซึ่งการซ่อนตัวในนั้นดูเหมือนจะเป็นการรอความตาย!

ดังนั้น ทั้งสองคนเริ่มหอบ มุ่งตรงไปจนถึงชั้นดาดฟ้า ที่ดาดฟ้ายังมีสิ่งของอักมากมายที่ยังไม่ได้ถูกนำออกไป ยังคงมีเศษหินกรวดและรถลากบางส่วนวางอยู่

ไป๋ยี่เฟยต้องการจะไปดู จึงปล่อยมือของหลี่เสว่ ขณะที่จะไป ก็ได้ถูกหลี่เสว่คว้ามือไว้

“ไป๋ยี่เฟย......” เสียงของหลี่เสว่สั่นเป็นอย่างมาก

ไป๋ยี่เฟยได้ยินดังนั้นก็รีบหันกลับไป พูดอย่างใจเย็น “ไม่ต้องกลัว ผมไปหาของนิดหน่อย แป๊บเดียวก็กลับมา”

หลี่เสว่ตาแดงก่ำ พยักหน้า และปล่อยมือของไป๋ยี่เฟยอย่างไม่เต็มใจ

ในขณะที่ไป๋ยี่เฟยปล่อยมือ ก็รู้สึกไม่ค่อยจะเต็มใจนัก หากเป็นเมื่อก่อน ก็คงยากที่จะมีโอกาส แต่ตอนนี้ แต่ตอนนี้สถานการณ์ไม่เอื้อให้เขาคิดเรื่องอื่น

ไป๋ยี่เฟยเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว ผลักรถเข็นสองสามคันเข้ามา จากนั้นก็หยิบเอาเสื่อน้ำมันผืนใหญ่มาด้วย “เสว่เอ๋อ มานี่ มาซ่อนที่มุมนี้กัน”

หลี่เสว่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า ไปยืนนิ่งอยู่ที่มุม

ไป๋ยี่เฟยนำรถเข็นและเสื่อน้ำมันเข้ามา ให้หลี่เสว่หมอบลง สุดท้ายก็ปกปิดหลี่เสว่ไว้ทั้งตัว

เมื่อทำเสร็จสิ้นแล้ว กลับไม่พาตนเองเข้ามา

“ไป๋ยี่เฟย ทำไมคุณไม่เข้ามา” หลี่เสว่ไม่ได้มีความกลัวแบบเมื่อกี้แล้ว แต่กลับเป็นกังวล

ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้า “เป้าหมายของเขาคือผม! คุณซ่อนตัวให้ดี รอให้ผมสู้กับเขา คุณค่อยพุ่งออกไป แล้วอย่าหันกลับมา ผมจะพยายามรั้งเขาไว้ให้เต็มที่!”