CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 63

EP63

เธอบ่นพึมพำออกมาพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่มือก็คอยเช็ดตัวให้เบตองไปด้วย จัดการทุกอย่างเสร็จสับก็สวมเสื้อผ้าให้เขาแล้วเริ่มทำแผล ของขวัญหายาแก้ปวดมาให้คนบนโซฟาที่ร่างกายสะบักสะบอมกิน หลังจากทุกอย่างเสร็จภายในระยะเวลาเกือบสิบนาทีคนตัวเล็กก็เตรียมตัวลุกขึ้นเพื่อจะกลับขึ้นห้องตนเองแต่ข้อมือกลับถูกรั้งเอาไว้ซะก่อนด้วยแรงแผ่วเบา

"คะ?" เธอหันกลับไปมองเบตองแล้วฉายแววตาสงสัยกลับไป

"ช่วยฉันทำไม" น้ำเสียงอ่อนล้าถามกลับ

"ไม่ช่วยก็คงใจดำเกินไป พี่เคยใจดีกับหนูมากเลย"

"ไม่กลัว…หรอ"

"สภาพแบบนี้จะให้หนูกลัวอะไรพี่อีก"

"ก็จริง…"

"แล้วพี่ไปโดนใครทำร้ายมา"

"เปล่า" ตอบแค่นั้นเปลือกตาเหนื่อยล้าก็เปิดขึ้นแล้วมองขึ้นไปบนเพดาน สายตาของเขาเหมือนซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้

"ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรค่ะ แล้วทำไมถึงได้มานอนที่หน้าอู่ละคะ มาหาพี่ภูหรอ"

"ฉันลืมของ แต่โดนทำร้ายก่อน"

"ตอนนี้พี่ภูไม่อยู่ ไว้วันหลังพี่ค่อยติดต่อกับพี่ภูนะคะ วันนี้พี่นอนให้หายเจ็บก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับก็ได้"

"อืม" เบตองขานรับในลำคอ ของขวัญจึงค่อยๆผละมือตนเองออกจากมือหนาแล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงเพื่อเดินขึ้นไปยังชั้นบนห้องนอนของตนเอง

•••

วันต่อมา

บนเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวที่ถูกเช่าเป็นรายชั่วโมงด้านหลังสองที่นั่งมีพ่อลูกนั่งข้างกันนั้นก็คือเดชาและเมฆา ด้านหน้าคือคนขับข้างกายคนขับคือดนุ ตอนนี้เครื่องกำลังบินสูงสู่ท้องฟ้าเพื่อให้ได้ชมภาพบรรยากาศของที่ดินแปลงใหญ่ พื้นที่ทำเลตั้งใกล้แหล่งเจริญเหมาะแก่การสร้างธุรกิจอะไรสักอย่าง ที่ดินผืนนี้เป็นที่หมายปองของเหล่าเศรษฐีในเมืองไทยรวมถึงตัวเขาเองด้วย

"ที่ดินแปลงนี้จะถูกประมูลในสัปดาห์ต่อจากงานหมั้นของแก" เดชาพูดขึ้นหลังจากที่สถานการณ์ตอนนี้มันเงียบพอสมควรมีเพียงเสียงของเฮลิคอปเตอร์ดังปะทะกับสายลม

"พามาที่นี้ทำไม"

"พ่ออยากให้แกเห็นว่าพื้นที่ตรงนี้มันเหมาะกับการทำธุรกิจมากขนาดไหน"

"อยากได้แบบนั้นหรอ"

"มันแน่นอนอยู่แล้ว เพราะหลังจากหมดวาระในการดำรงตำแหน่งพ่อตั้งใจจะทำธุรกิจเกี่ยวกับการบิน"

"อืม" ชายหนุ่มได้แต่ขานรับในลำคอ ทั้งที่ใบหน้าของเขายังคงเรียบนิ่งและไร้ความรู้สึกใดๆ

"ไม่พูดอะไรให้มากกว่านี้หน่อยหรอ พ่ออยากทำมันเพื่อแกเลยนะ แกเรียนจบจะได้ดูแลที่นี้ด้วยเลย" ความฝันในวัยเด็กของเมฆาคือเขาอยากเป็นนักบินและบริหารธุรกิจเกี่ยวกับการบินเอาเอง เดชาจำมันได้และเขาก็คิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างให้ความฝันของลูกชายเป็นจริง

"จำได้ด้วยรึไง ว่าผมชอบหรือไม่ชอบอะไร"

"ในฐานะของพ่อ ทำไมฉันจะจำไม่ได้ล่ะ"

"ทำไมถึงมาคิดได้ในตอนที่ทุกอย่างมันสายไป" ในวันที่หัวใจด้านชาของเขามันไร้ความรู้สึกใดๆแล้ว ถึงแม้บางครั้งอยากจะเข้าไปกอดพ่อแต่เขาก็ต้องอดทนเอาไว้เพราะบาดแผลในใจตั้งแต่วัยเด็ก

"มันก็ดีกว่าพ่อสำนึกในวันที่ไม่มีแกไม่ใช่หรอ"

"…" เมฆาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาสูญเสียทั้งแม่ สูญเสียทั้งรักแรกอย่างนิดาไปก็เพราะความโลภของเขา

"ไม่ว่าแกจะมองพ่อแบบไหนตอนนี้พ่อก็จะทำให้ทุกอย่างมันดีที่สุด"

"…" ความเงียบเข้ามาครอบงำอีกครั้ง เมฆายังหันหน้าหนีสายตาของเขามองออกไปด้านนอกที่เป็นวิวท้องฟ้าไม่ได้สูงเอาเท่าไหร่นัก ข้างล่างเป็นวิวของที่ดินแปลงใหญ่หลายร้อยไร้

"ช่วงนี้ให้ทำตามที่พ่อบอกไปก่อนนะ วันหมั้นทุกอย่างมันจะจบลงเอง"

"อืม" ตอบเพียงเท่านั้นความเงียบบนเฮลิคอปเตอร์ก็เข้าครอบงำอีกครั้ง เมฆาอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง ส่วนเดชาก็สำรวจมองที่ดินจนกระทั่งเวลาผ่านไปราวสิบนาที

"ท่านจะลงจอดเลยไหมครับ" ดนุที่นั่งเงียบมานานเอ่ยถามเมื่อวนดูทุกตารางนิ้วแล้ว

"ลงจอดเลย"

"ได้ครับท่าน" ดนุรับคำสั่งแล้วหันไปบอกคนขับเฮลิคอปเตอร์ "ลงจอดเลย"

สิ้นเสียงคำพูดเฮลิคอปเตอร์ก็เคลื่อนลงมาจอดที่ลานกว้างข้างที่ดินผืนใหญ่ หลังจากเคลื่อนเข้ามาจอดเสร็จดนุก็เดินลงมาก่อนพร้อมกับสองพ่อลูก ข้างหน้าคือการ์ดสวมชุดดำจำนวนราวสิบคนที่ยืนรอ

"อ้าว…บังเอิญจังเลยนะ เจอกันด้วย" เสียงของดนุเอ่ยทักเดชา เขาเดินมาพร้อมกับนิดาลูกสาวสุดที่รัก ข้างหลังคือบอดี้การ์ดที่มาคอยดูแลความปลอดภัย

"ไม่แปลกหรอกที่ดินผืนนี้เราจะทำธุรกิจร่วมกันไม่ใช่หรอ" เดชาเอ่ยตอบเป็นจังหวะเดียวกันที่เขาเดินลงมาจากเฮลิคอปเตอร์พอดี

"วันนี้พาลูกชายมาด้วย เป็นไงบ้างเมฆาไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" กวีละสายตามองไปที่เมฆา เขากำลังยืนนิ่งอยู่ข้างหลังของผู้เป็นพ่อ

"ครับ"