EP63
เธอบ่นพึมพำออกมาพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่มือก็คอยเช็ดตัวให้เบตองไปด้วย จัดการทุกอย่างเสร็จสับก็สวมเสื้อผ้าให้เขาแล้วเริ่มทำแผล ของขวัญหายาแก้ปวดมาให้คนบนโซฟาที่ร่างกายสะบักสะบอมกิน หลังจากทุกอย่างเสร็จภายในระยะเวลาเกือบสิบนาทีคนตัวเล็กก็เตรียมตัวลุกขึ้นเพื่อจะกลับขึ้นห้องตนเองแต่ข้อมือกลับถูกรั้งเอาไว้ซะก่อนด้วยแรงแผ่วเบา
"คะ?" เธอหันกลับไปมองเบตองแล้วฉายแววตาสงสัยกลับไป
"ช่วยฉันทำไม" น้ำเสียงอ่อนล้าถามกลับ
"ไม่ช่วยก็คงใจดำเกินไป พี่เคยใจดีกับหนูมากเลย"
"ไม่กลัว…หรอ"
"สภาพแบบนี้จะให้หนูกลัวอะไรพี่อีก"
"ก็จริง…"
"แล้วพี่ไปโดนใครทำร้ายมา"
"เปล่า" ตอบแค่นั้นเปลือกตาเหนื่อยล้าก็เปิดขึ้นแล้วมองขึ้นไปบนเพดาน สายตาของเขาเหมือนซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้
"ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรค่ะ แล้วทำไมถึงได้มานอนที่หน้าอู่ละคะ มาหาพี่ภูหรอ"
"ฉันลืมของ แต่โดนทำร้ายก่อน"
"ตอนนี้พี่ภูไม่อยู่ ไว้วันหลังพี่ค่อยติดต่อกับพี่ภูนะคะ วันนี้พี่นอนให้หายเจ็บก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับก็ได้"
"อืม" เบตองขานรับในลำคอ ของขวัญจึงค่อยๆผละมือตนเองออกจากมือหนาแล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงเพื่อเดินขึ้นไปยังชั้นบนห้องนอนของตนเอง
•••
วันต่อมา
บนเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวที่ถูกเช่าเป็นรายชั่วโมงด้านหลังสองที่นั่งมีพ่อลูกนั่งข้างกันนั้นก็คือเดชาและเมฆา ด้านหน้าคือคนขับข้างกายคนขับคือดนุ ตอนนี้เครื่องกำลังบินสูงสู่ท้องฟ้าเพื่อให้ได้ชมภาพบรรยากาศของที่ดินแปลงใหญ่ พื้นที่ทำเลตั้งใกล้แหล่งเจริญเหมาะแก่การสร้างธุรกิจอะไรสักอย่าง ที่ดินผืนนี้เป็นที่หมายปองของเหล่าเศรษฐีในเมืองไทยรวมถึงตัวเขาเองด้วย
"ที่ดินแปลงนี้จะถูกประมูลในสัปดาห์ต่อจากงานหมั้นของแก" เดชาพูดขึ้นหลังจากที่สถานการณ์ตอนนี้มันเงียบพอสมควรมีเพียงเสียงของเฮลิคอปเตอร์ดังปะทะกับสายลม
"พามาที่นี้ทำไม"
"พ่ออยากให้แกเห็นว่าพื้นที่ตรงนี้มันเหมาะกับการทำธุรกิจมากขนาดไหน"
"อยากได้แบบนั้นหรอ"
"มันแน่นอนอยู่แล้ว เพราะหลังจากหมดวาระในการดำรงตำแหน่งพ่อตั้งใจจะทำธุรกิจเกี่ยวกับการบิน"
"อืม" ชายหนุ่มได้แต่ขานรับในลำคอ ทั้งที่ใบหน้าของเขายังคงเรียบนิ่งและไร้ความรู้สึกใดๆ
"ไม่พูดอะไรให้มากกว่านี้หน่อยหรอ พ่ออยากทำมันเพื่อแกเลยนะ แกเรียนจบจะได้ดูแลที่นี้ด้วยเลย" ความฝันในวัยเด็กของเมฆาคือเขาอยากเป็นนักบินและบริหารธุรกิจเกี่ยวกับการบินเอาเอง เดชาจำมันได้และเขาก็คิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างให้ความฝันของลูกชายเป็นจริง
"จำได้ด้วยรึไง ว่าผมชอบหรือไม่ชอบอะไร"
"ในฐานะของพ่อ ทำไมฉันจะจำไม่ได้ล่ะ"
"ทำไมถึงมาคิดได้ในตอนที่ทุกอย่างมันสายไป" ในวันที่หัวใจด้านชาของเขามันไร้ความรู้สึกใดๆแล้ว ถึงแม้บางครั้งอยากจะเข้าไปกอดพ่อแต่เขาก็ต้องอดทนเอาไว้เพราะบาดแผลในใจตั้งแต่วัยเด็ก
"มันก็ดีกว่าพ่อสำนึกในวันที่ไม่มีแกไม่ใช่หรอ"
"…" เมฆาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาสูญเสียทั้งแม่ สูญเสียทั้งรักแรกอย่างนิดาไปก็เพราะความโลภของเขา
"ไม่ว่าแกจะมองพ่อแบบไหนตอนนี้พ่อก็จะทำให้ทุกอย่างมันดีที่สุด"
"…" ความเงียบเข้ามาครอบงำอีกครั้ง เมฆายังหันหน้าหนีสายตาของเขามองออกไปด้านนอกที่เป็นวิวท้องฟ้าไม่ได้สูงเอาเท่าไหร่นัก ข้างล่างเป็นวิวของที่ดินแปลงใหญ่หลายร้อยไร้
"ช่วงนี้ให้ทำตามที่พ่อบอกไปก่อนนะ วันหมั้นทุกอย่างมันจะจบลงเอง"
"อืม" ตอบเพียงเท่านั้นความเงียบบนเฮลิคอปเตอร์ก็เข้าครอบงำอีกครั้ง เมฆาอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง ส่วนเดชาก็สำรวจมองที่ดินจนกระทั่งเวลาผ่านไปราวสิบนาที
"ท่านจะลงจอดเลยไหมครับ" ดนุที่นั่งเงียบมานานเอ่ยถามเมื่อวนดูทุกตารางนิ้วแล้ว
"ลงจอดเลย"
"ได้ครับท่าน" ดนุรับคำสั่งแล้วหันไปบอกคนขับเฮลิคอปเตอร์ "ลงจอดเลย"
สิ้นเสียงคำพูดเฮลิคอปเตอร์ก็เคลื่อนลงมาจอดที่ลานกว้างข้างที่ดินผืนใหญ่ หลังจากเคลื่อนเข้ามาจอดเสร็จดนุก็เดินลงมาก่อนพร้อมกับสองพ่อลูก ข้างหน้าคือการ์ดสวมชุดดำจำนวนราวสิบคนที่ยืนรอ
"อ้าว…บังเอิญจังเลยนะ เจอกันด้วย" เสียงของดนุเอ่ยทักเดชา เขาเดินมาพร้อมกับนิดาลูกสาวสุดที่รัก ข้างหลังคือบอดี้การ์ดที่มาคอยดูแลความปลอดภัย
"ไม่แปลกหรอกที่ดินผืนนี้เราจะทำธุรกิจร่วมกันไม่ใช่หรอ" เดชาเอ่ยตอบเป็นจังหวะเดียวกันที่เขาเดินลงมาจากเฮลิคอปเตอร์พอดี
"วันนี้พาลูกชายมาด้วย เป็นไงบ้างเมฆาไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" กวีละสายตามองไปที่เมฆา เขากำลังยืนนิ่งอยู่ข้างหลังของผู้เป็นพ่อ
"ครับ"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา
มีบทใหม่ไหมค่ะ...