CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 66

EP66

หน่วยปกครองพิเศษ BUC

ภายในห้องขังมีร่างของชายวัยกลางคนในชุดสูทสีขาวสภาพดูไม่ค่อยดีนักนั่งอยู่บนพื้นแผ่นหลังพิงกับผนังเพียงลำพัง เขากำลังรอเวลาที่ทนายประจำตัวมาถึงเพื่อคุยคดี ในขณะที่กวียังนั่งนิ่งอยู่ในความคิดของตนเองชายสวมสูตรสีดำดูภูมิฐานวัยสามสิบต้นๆสวมแว่นตาสีดำทรงกรอบสี่เหลี่ยมพร้อมถือกระเป๋าหนังก็เดินมาพร้อมกับเจ้าหน้าที่หยุดอยู่หน้าห้องขัง

"สวัสดีครับคุณกวี" เสียงของปราโมทย์ทนายประจำตัวของเขาเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบทำให้กวีละสายตามองไปที่เขา

"โผล่หัวมาได้แล้วหรอ" เขาถามอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

"ผมมีเรื่องต้องให้เคลียร์นิดหน่อยครับ"

"ตอนนี้มีเรื่องอะไรสำคัญกว่าเรื่องของฉันอีกแบบนั้นสินะ"

"เปล่าเลยครับ ทุกอย่างเกี่ยวกับคุณทั้งนั้น" คำพูดของปราโมทย์ทำให้กวีหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินมาประชันหน้ากับเขาโดยที่มีเหล็กของห้องขังกลั้นเอาไว้อยู่

"ว่ามาสิ…ฉันหวังว่าจะได้คำตอบที่พอใจ"

"ตอนนี้คุณหนูถูกย้ายไปยังสถานคนกำพร้าแล้วนะครับ เพราะทรัพย์สินทุกอย่างของคุณถูกยึดมาหมดแล้วจากข้อหาฉ้อโกง" ปราโมทย์อธิบายอย่างใจเย็นทว่าสิ่งที่เขาพูดออกมากลับทำคนฟังอย่างกวีแทบจะทนไม่ไหว

"เป็นทนายประสาอะไรถึงไม่ได้เรื่องอะไรเลย" เขากัดฟันพูดแล้วบีบกำปั้นแน่นพร้อมกับทุบบนลงกรงเหล็กแต่ท่าทางของกวีไม่ได้สะทกสะท้านกับปราโมทย์เลยแม้แต่น้อย

"นี้คือเอกสารลาออกจากตำแหน่งทนายประจำบริษัทของคุณครับ"

"ลาออก?" กวีเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย

"ครับ ลาออก"

"นายไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าจะช่วยฉันให้พ้นคดีนี้ได้!" ความอดทนของเขาขาดสะบั้น กวีตะโกนออกมาเสียงดัง

"รักษากิริยาของตนเองด้วยครับคุณกวี" เจ้าหน้าที่ของหน่วยปกครองพิเศษเอ่ยเตือน ทำให้กวียิ่งโมโหมากยิ่งขึ้น ทำไมเขาต้องรักษากิริยาของตนเองมากขนาดนั้นทั้งที่ปราโมทย์ก็เป็นแค่ทนายไม่ได้ใหญ่โตอะไร

"ทำไมฉันต้องรักษา ไอ้นี่มันเป็นทนายของฉัน ฉันจ้างมันมาด้วยเงิน"

"ครับ คุณคงมองผมเป็นแค่ทนาย แต่ความจริงแล้วเงินที่คุณให้ผมคือเงินจากการฉ้อโกงซึ่งเงินเม็ดนี้มันมาจากส่วนกลางของหน่วยลับทั้งหมด" ปราโมทย์อธิบายอย่างใจเย็น ไม่ว่าจะเป็นเงินในการส่งเสริมการเรียนของมหาลัย หรือเงินของหุ้นส่วนแต่ละคนในบริษัทของกวีคนพวกนี้ก็ยักยอกเข้าบริษัทของเขาจากส่วนกลางทั้งหมด

"หมายความว่ายังไง"

"เอาเป็นว่าคดีของคุณไม่สามารถขึ้นศาลได้เพราะมีหลักฐานที่แน่นหนาและชัดเจนมากพอที่จะจับกุม ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ผมคงต้องขอตัวก่อน"

"เดี๋ยว!" ว่าแล้วปราโมทย์ก็ปลีกตัวออกมาจากห้องขังโดยไม่แยแสใดๆ เขาไม่ได้สนใจแม้กระทั่งเสียงเรียกของกวีที่เต็มไปด้วยความสงสัยเจือปนความกรุ่นเคือง เขาขยํ้าจดหมายลาออกในมือแน่นแล้วฟาดมันลงพื้นอย่างคนหัวเสีย

ปราโมทย์เดินกลับเข้ามาในห้องส่วนตัวที่มีเดชาและปรเวทนั่งอยู่บนโซฟาสีเลือดหมู ชายหนุ่มค้อมศีรษะทักทายเล็กน้อยพอเห็นการตอบรับของปรเวทด้วยการพยักหน้าเบาๆจึงหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา

"นายนั้นเป็นยังไงบ้าง" เดชาเป็นคนเอ่ยถาม

"คงโกรธและตกใจไม่น้อย"

"ขอบคุณใจนายมากนะที่อดทนมาตั้งสามปี"

"ถ้าเป็นคำสั่งของคุณเวทผมพร้อมรับใช้ครับ" ปราโมทย์กล่าวออกมาพร้อมกับเปิดกระเป๋าหนังสีดำ มันมีซองเอกสารเกี่ยวกับบริษัทของกวีมากมายที่ถูกยึด ตัวเขาเองจัดการเรื่องนี้เสร็จก็คงกลับมาทำหน้าที่ของตนเองเฉกเช่นเดิมคือการเป็นหัวหน้าหน่วยปกครองพิเศษ BUC แฝงตัวในคราบทนายมาสามปีมันก็ยากเย็นเช่นนักที่ต้องปกปิดตัวตนที่แท้จริง ปราโมทย์คือคนของตระกูลปรเวทเขาเคารพและนับถือปรเวทมาตั้งแต่รุ่นคุณปู่ การที่ช่วยผู้มีพระคุณต่อตระกูลอย่างเดชาก็คือการตอบแทนบุญคุณของปรเวทอีกอย่างหนี่งเพราะถ้าไม่มีเดชา ก็ไม่มีประเวท ถ้าไม่มีปรเวทก็คงไม่มีเขาในวันนี้

"กวีคงถูกจับตัวส่งไปที่เรือนจำแล้ว ส่วนทรัพย์สินทั้งหมดก็ถูกยึดรวมถึงลูกสาวสุดที่รักก็ถูกส่งไปยังสถานคนกำพร้า" เดชาพูด

"ขอบใจมากเลยนะ ถ้าไม่ได้นายที่ส่งปราโมทย์คอยไปเป็นหนอน ฉันก็คงตอบกลับมันไม่ได้มากขนาดนี้"

"ไม่เป็นไร เป้าหมายต่อไปก็ประมูลที่ดินผืนนั้นให้สำเร็จก็พอ กับเมฆาก็เริ่มต้นใหม่กับลูกชายให้ดี"

"ก็คงจะเป็นแบบนั้น" เดชาเอ่ยออกมาแล้วเอนหลังพิงกับผนักโซฟาอย่างคนสบายใจ เป้าหมายต่อไปของเขาก็คงจะเป็นการปรับความเข้าใจกับลูกชาย รวมถึงเตรียมปลดตำแหน่งจากผู้บริหารประเทศเพิ่อเดินหน้าเป็นนักธุรกิจอย่างเต็มตัว

ช่วงสายของวันภายในวัดแห่งหนึ่งท่ามกลางความสงัด ที่หน้าหลุมศพสีขาวสะอาดสะอ้านมีชายหนุ่มเจ้าของร่างกายกำยำยืนอยู่หน้าหลุมศพของผู้เป็นมารดา สายตาเรียบนิ่งที่ข้างในซ่อนปด้วยความเจ็บปวดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต มือหนามีพวงมาลัยสีขาวเขานำมาเพื่อมากราบศพของผู้เป็นแม่ หลายปีแล้วที่ผู้หญิงที่สำคัญที่สุดในชีวิตได้จากไป

"พ่อให้เจนนี่บอกนายกลับไปพบที่บ้าน นึกแล้วต้องมาโผล่ที่นี้" เสียงของเดชาเอ่ยทักผู้เป็นลูกชายแล้วเดินมาเคียงข้างกับเมฆา