CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 33

EP.32 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน Xสาวริมระเบียง

"คือฉันพูดอะไรออกไปไม่ได้หรอกค่ะ…ขอโทษนะคะหมอ" ฉันตอบไปอย่างหลีกเลี่ยง

"คุณมีอะไรก็บอกทางเราได้นะคะ เผื่อเราจะสามารถช่วยเหลือคุณได้" คุณหมอพูดขึ้นด้วยท่าทีเป็นห่วง

ยิ่งเธอมีท่าทีที่หวังดีกับฉันมันก็ยิ่งทำให้ฉันไม่กล้าที่จะพูดออกไป เพราะฉันรู้จักหมาบ้าอย่างฟาเรนดี

เพราะสภาพของฉันมันก็ดูแย่มากจริง ๆ และบาดแผลก็มีให้เห็นเต็มตัวไปหมด รอยบีบที่คอ และแผลที่ริมฝีปากในตอนที่ฟาเรนกัดฉัน

"เอ่อ…จริง ๆ ไม่มีอะไรเลยค่ะหมอ ไม่มีจริง ๆ" ฉันโกหกไปพร้อมกับฝืนยิ้มตอบ

"ก็ได้ค่ะ คนไข้คงยังไม่พร้อมจะเล่าจริง ๆ" เธอเหมือนจะถอดใจในการถามไถ่ความจริงจากปากของฉันแล้ว

"แต่ถ้ามีอะไรก็บอกหมอได้ทุกเมื่อเลยนะคะ"

"บอกเมื่อไหร่ก็ได้ที่พร้อม" หมอยิ้ม ๆ และยื่นนามบัตรของเธอให้กับฉันและเดินออกไปจากห้องทันที

ที่ฉันเลือกจะไม่บอกใครเรื่องของฟาเรน เพราะฉันรู้ดีว่าบอกไปมันก็เปล่าประโยชน์ ไม่มีใครช่วยฉันได้

และมันก็ไม่ได้สร้างผลดีให้กับใครทั้งนั้น ทั้งตัวฉัน และคนที่หวังดีกับฉัน ฟาเรนเป็นลูกของคนรวยและมีอิทธิพลมากแค่ไหน

ถึงฉันบอกกับหมอไปว่าฉันโดนเขาทารุณอย่างไรมาบ้าง หมอหรือใครก็ช่วยอะไรฉันไม่ได้อยู่ดี มีแต่พาลจะทำให้พวกเขาเดือดร้อนไปด้วยอีกต่างหาก

อีกอย่างเส้นทางความเจ็บปวดนี้ฉันเป็นคนที่เลือกมันด้วยตัวเอง ในเมื่อฉันเลือกที่จะแลกเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวเองกับเศษเงินของเขาไปแล้ว นั่นหมายความว่าฉันต้องทนอยู่กับเขาให้ได้ตามข้อตกลง

"จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้เสียใจที่ตัวเองเลือกจะขายตัวให้กับผู้ชายคนนี้"

"เพราะมันไม่มีวิธีไหนที่จะหาเงินได้ง่ายและมากมายเท่าวิธีนี้อีกแล้ว" ฉันย้ำกับตัวเองและมองสภาพที่ย่ำแย่ของตัวเองผ่านกระจกเงาสะท้อนของโรงพยาบาลหรู

"คนเราเกิดมามีโชคชะตาชีวิตที่ไม่เหมือนกัน"

"ฉันเต็มใจเลือกทางบาปนี้ด้วยตัวเอง" ฉันหลับตาลงและร้องไห้ออกมาเพียงลำพังในห้องพักของโรงพยาบาลเอกชนที่แสนจะหรูหรา

"ถ้าฉันไม่ตายฉันก็ควรจะตักตวงเงินจากเขาให้ได้มากกว่านี้" ฉันกัดฟันปาดน้ำตาของตัวเองอย่างฝืนทน

ฉันมีคุณภาพชีวิตที่ดีกว่าเมื่อก่อนที่เคยเป็น

ตั้งแต่ที่ฉันย้ายมาอยู่กับฟาเรน

ฉันได้พักอาศัยในคอนโดหรูหราใหญ่โต

ได้กินอาหารแพง ๆ ที่ทั้งอร่อย และอิ่มท้องทุก ๆ มื้อ

ทั้งที่เมื่อก่อน ข้าวมื้อเดียวยังแทบจะไม่มีตังซื้อกินเลย

ฉันได้นอนเตียงใหญ่โต หมอนนุ่ม ผ้าห่มหนา

พอเจ็บปวดขึ้นมาก็ได้มาโรงพยาบาลดี ๆ

ถึงแม้ว่าการมาอยู่กับฟาเรนมันจะต้องแลกมากับอิสระ แลกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสทั้งทางร่างกายและจิตใจก็ตาม แต่ทุกอย่าง ฉันเลือกเดินทางนี้เอง เพื่อเงินและเพราะเงิน

เงินก้อนแรกที่เขาให้ ฉันส่งที่บ้านจนหมด ช่วยจ่ายค่าดอกเบี้ยรายเดือนของหนี้ก้อนโต อย่างน้อย ๆ เดือนนี้เจ้าหนี้ก็ไม่ต้องระรานพ่อกับพี่สาวของฉันให้ต้องหวาดระแวงอีกแล้ว

เหตุผลที่ฉันไม่ค่อยอยากจะติดต่อกับทางบ้าน เพราะฉันก็มักจะทะเลาะกับพ่อเรื่องเงินเป็นประจำ ยังไม่รวมถึงแม่เลี้ยงที่ไม่ค่อยจะถูกกับฉันสักเท่าไหร่ด้วย

ฉันนั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียวพักใหญ่ ๆ อาการป่วยก็เริ่มดีขึ้นเพราะได้ทั้งยาดีและทั้งหมอพยาบาลที่คอยเข้ามาตรวจอาการและดูแลเป็นอย่างดีจริง ๆ

ฉันประคองตัวเองเดินเข้าออกห้องน้ำอย่างลำบากเพราะเจ็บระบมไปทั้งตัว

แต่ก็พยายามพึ่งพาตัวเองให้ได้มากที่สุด

-สามทุ่มตรง-

ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง

"ยาก่อนนอนค่ะ" พยาบาลเคาะประตูพร้อมกับเอายากับแก้วน้ำมาส่งให้กับฉันทันทีอย่างตรงเวลา

"กินยาแล้วจะมีอาการง่วงหน่อยนะคะ"

"คุณหมอบอกว่าอยากให้คนไข้ได้พักผ่อนเยอะ ๆ" พยาบาลพูดก่อนจะรับแก้วน้ำเปล่าไปและดึงผ้าห่มคลุมให้

"ขอบคุณมากค่ะ" ฉันเอ่ยบอกไปก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากห้องทันที