CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 34

EP.33 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน ฉันไม่กลัวเลือด

"แต่มันไม่ดูเหี้ยเกินไปหน่อยเหรอ?" ฉันพูดออกไปและอดไม่ได้ที่จะหลอกด่าเขาไปแบบตรง ๆ

ฟุ่บ! ฉันผลักแผ่นอกของคนตรงหน้าออกไปอย่างแรง ฉันพยายามจะสงบสติอารมณ์ให้ได้มากที่สุดและพยายามไม่นึกถึงภาพที่เขาจูบและเกือบจะเอากับผู้หญิงคนนั้นต่อหน้าของฉัน แต่สลัดความคิดนั้นเท่าไหร่ก็เอาออกจากหัวไม่ได้สักที

หลังจากที่ฉันพยายามหายใจเข้าออกลึก ๆ อยู่หลายสิบครั้ง จนในที่สุดฉันก็ตั้งสติขึ้นมาได้ แล้วจำได้ดีว่าฉันไม่ควรไปสนใจเขาเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะแผนคือ ทำให้คนอย่างฟาเรนคลั่งเพราะฉันให้ได้

"แต่ถึงนายจะเอากับใคร…" ฉันพูดออกไปและสบสายตาคู่นั้นของเขาอย่างแน่นิ่ง พูดออกไปอย่างแสดงออกถึงความใจกว้าง และไม่ใส่ใจในตัวของเขา

"ที่ไหน เมื่อไหร่" ฉันมองใบหน้าของเขานิ่ง ๆ แต่ฟาเรนเลือกที่จะหลบตาของฉันในตอนนี้แทน ถึงเขามีท่าทีเมามากก็จริง แต่ก็ไม่ถึงขนาดที่ไม่ได้สติ ฟาเรนยังคงเอาแต่ก้มหน้าและฉันเองก็เงียบไปโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาเลยแม้แต่คำเดียว มีเพียงเสียงลมหายใจที่หอบเหนื่อยของฉันและเขาที่ดังก้องอยู่ภายในบันไดหนีไฟของโรงพยาบาลแห่งนี้

"จริง ๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน" ฉันเอ่ยกลับไปและพยายามคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่นหรือแสดงท่าทีโมโหใด ๆ ออกไป

ฟาเรนเงยหน้าขึ้นมองฉันทันทีที่ฉันพูดออกไปแบบนั้น เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

"เรากลับไปทำแผลกันก่อนเถอะ" ฟาเรนยังคงบีบมือของฉันเบา ๆ เพราะเลือดยังคงซึม ๆ ออกมาบ้าง แต่ก็ไม่ได้เยอะอะไรมากนัก คนตัวสูงโน้มเข้ามาประคองและพยายามจะอุ้มฉัน

"ฉันเดินเองได้" ฉันพยายามจะฝืนตัวเองเอาไว้ไม่ให้เขาอุ้ม แต่พอก้าวเดินไปเพียงไม่กี่ก้าวฟาเรนก็เดินตามมาอุ้มฉันทันทีอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว คนอย่างเขาไม่ฟังคำพูดของใครอยู่แล้ว

"ไม่ต้องมาทำเก่งต่อหน้าฉันหรอกน่า" เขาพูดขึ้นและก้มตัวลงอุ้มฉันขึ้นแนบอกของเขาทันที ส่วนฉันก็ทำได้แค่ย่นจมูกเล็กน้อยเพราะไม่รู้ฟาเรนไปกินเหล้าหรืออาบมากันแน่

@ห้องพักคนไข้

"ทำเรื่องกลับบ้านตอนนี้เลยได้ไหม?" ฟาเรนหันไปถามพยาบาลที่กำลังเตรียมขวดน้ำเกลือใหม่และผ้าเช็ดตัวให้ฉันพอดีซึ่งเธอก็เข้ามานั่งรอเราตั้งแต่แรกแล้ว

พอฟาเรนอุ้มฉันกลับมาวางลงที่เตียงเขาก็เอ่ยถามเธอไปทันที

"จริง ๆ แล้วคนไข้ควรพักผ่อนให้มากกว่านี้นะคะ" พยาบาลเวรดึกพูดขึ้นด้วยท่าทีลำบากใจ เธอค่อย ๆ คลำหาเส้นเลือดบนหลังมืออีกข้างให้ฉันเพื่อทิ่มน้ำเกลือเข้าไปใหม่

"ร่างกายของคนไข้ยังไม่ค่อยแข็งแรงสักเท่าไหร่" เธอพูดตามที่หมอเจ้าของไข้ได้บอกเอาไว้

"ยังไงทางเราอยากให้นอนพักให้น้ำเกลืออีกสักคืน เพื่อให้คุณหมอตรวจอาการพรุ่งนี้ดูก่อน ถ้าหายเป็นปกติแล้วค่อยกลับ…แบบนี้ดีไหมคะ?" เธอค่อย ๆ อธิบายอย่างเกร็ง ๆ และมองหน้าของฉันสลับกับฟาเรน

"อืม ก็ได้" ฟาเรนตอบไปอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่

"ฉันรู้สึกเหนียวตัวมาก ๆ อยากอาบน้ำค่ะ" ฉันเอ่ยบอกกับพยาบาลไปตามตรง

"รบกวนคุณพยาบาลพาฉันเข้าห้องน้ำหน่อยได้ไหมคะ?" ฉันพูดขึ้นและมองตรงไปที่พยาบาลเพียงคนเดียว

"เอ่อ แต่คุณเพิ่งจะหายจากไข้นะคะ" พยาบาลลังเลใจเล็กน้อย

"เดี๋ยวดิฉันเช็ดตัวให้ดีไหมคะ" พยาบาลเตรียมอุปกรณ์จะเช็ดตัว แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดตอบอะไรไป…

หมับ!

"ไม่ต้องหรอก…เดี๋ยวฉันทำเอง" ฟาเรนคว้าจับมือของพยาบาลคนนั้นต่อหน้าต่อตาของฉัน

"คุณฟาร์" พยาบาลเสียงสั่นและมองฉันอย่างเกร็ง ๆ

"ฉันหมายถึงให้เธอออกไปได้เลย…ที่เหลือฉันดูแลต่อเอง" ฟาเรนรีบดึงมือของตัวเองคืนทันทีด้วยท่าทีแปลก ๆ

เหมือนเขามักจะมือไวกับผู้หญิงจนเคยชิน เป็นนิสัยที่คงแก้ไม่หาย เขาหันมาพูดอธิบายกับฉันทั้ง ๆ ที่มันไม่จำเป็นเลยสักนิด

"ถ้าเกิดมีอะไรให้ช่วยก็สามารถกดกริ่งเรียกพยาบาลได้ตลอดเวลาเลยนะคะ" พยาบาลเวรดึกรีบทำแผลและขอตัวออกไปจากห้องทันที ซึ่งฉันเองก็พยักหน้ารับทุกคำพูดของเธอ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปหลังจากนั้น เธอเดินออกไปพร้อมกับปิดประตูห้องลงเบา ๆ

หลังจากที่พยาบาลคนนั้นออกไป ทั้งห้องก็กลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง ฟาเรนเองก็ดูเงียบไปผิดปกติ ฉันจึงเป็นฝ่ายเริ่มเปิดประเด็นถามไปก่อน…

"ไหนบอกว่าคืนนี้ยุ่งมากและจะไม่กลับมาไง?" ฉันเอ่ยถามไปอย่างข้องใจ เพราะในทีแรกฟาเรนบอกฉันว่าเขาจะไปดื่มเหล้าและจะไม่กลับมาที่นี่

"ก็ตั้งใจจะมารับเธอกลับคอนโดคืนนี้เลย" ฟาเรนตอบคำถามกลับมาทันที

"เห็นไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วนี่" เขายักไหล่ แตะหน้าผากและลำตัวของฉัน ซึ่งในตอนนี้มันก็ไม่ได้มีไข้อะไรแล้วและอาการของฉันมันก็ดีขึ้นกว่าเมื่อเช้าจริง ๆ

"ก็ออกจากโรงพยาบาลคืนนี้ไปเลย" ฟาเรนพูดอย่างเอาแต่ใจตัวเอง เพราะเขาไม่สนใจคำพูดของหมอหรือพยาบาลหน้าไหน อยากพามาก็พามา อยากให้กลับก็จะพากลับท่าเดียว

"ไปนอนพักต่อที่คอนโดก็ได้" ฟาเรนไฮต์นั่งมองหน้าของฉันอยู่แบบนั้น