CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 38

EP.37 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน คนบ้าเลือด (โหด)

ฟาเรนพ่นลมหายใจออกมาแรงมาก เขาดูโกรธจัดจนเลือดขึ้นหน้า ฝ่ามือหนากำพวงมาลัยรถเอาไว้แน่น ก่อนจะสตาร์ตรถและขับออกจากลานจอดรถวนลงตึกจอดอย่างเร็วมาก ๆ จนฉันที่นั่งข้าง ๆ ยังเวียนหัว

บรื้น บรื้น~~ ฟาเรนเหยียบแทบจะมิดไมล์

"ขับช้า ๆ หน่อยก็ได้มั้ง?" ฉันเอ่ยถามไป เพราะฟาเรนขับเร็วมาก เขาเหยียบแทบจะมิดไมล์แถมยังขับแทรกรถคันอื่น ๆ จนได้รับเสียงบีบแตรไล่มานับครั้งไม่ถ้วนเลย ซึ่งด้านหลังก็มีรถอีกคันของไทม์โซนที่ขับตามมาติด ๆ

เหมือนกับว่ารถของฟาเรนขับเปิดทางให้เขาไปในตัวด้วย

บรื้น~ เครื่องยนต์ดังกระหึ่มขับเข้าไปในสนามแข่งที่เงียบสงัดและมืดสนิท มีเพียงแสงสว่างจากไฟสปอตไลต์เพียงไม่กี่ดวงเท่านั้น

@สนามแข่งรถที่เดิม

ฟาเรนที่เอาแต่เงียบมาตลอดทางจู่ ๆ ก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาขณะที่เรากำลังขับเข้าไปยังสนามแข่งอันกว้างใหญ่และกำลังขับพุ่งตรงเข้าไปยังใจกลางสนามที่มีกลุ่มคนอยู่จำนวนหนึ่ง

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..." ฟาเรนพูดและหันมามองทางฉันนิ่ง ๆ

"เธอห้ามลงจากรถเด็ดขาด!" เขาเอ่ยย้ำกับฉันอย่างหนักแน่น

ขณะที่เขาเหยียบคันเร่งพุ่งตรงเข้าไปในสนาม

เพียงแค่เสี้ยวนาทีสั้น ๆ เราก็มาถึงใจกลางสนามที่มีแสงไฟริบหรี่ ๆ และรถแบคโฮคันใหญ่จอดอยู่

ฟาเรนเบรกทันทีในระยะที่ห่างอยู่พอสมควร

เอี๊ยด!

"ล็อกรถด้วย!" ฟาเรนตะโกนขึ้นเสียงดังลั่นอีกครั้งพร้อมกับกระชากประตูรถเดินออกไปทันที

"อืม ๆ ~" ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงที่สั่น ๆ และเริ่มรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่เลย

เราขับมาจนถึงไฟสปอตไลต์ดวงใหญ่ และรถแบคโฮสีเหลือง รวมไปถึงกลุ่มคนงานสิบกว่าชีวิตที่กำลังรั้งตัวของคลินต์กับผู้ชายอีกคนเอาไว้

ใบหน้าของคลินต์เต็มไปด้วยบาดแผลที่เหมือนกับคนโดนรุมมาก็ไม่ปาน

"พวกมึงทำเพื่อนกูงั้นเหรอ?" ฟาเรนตะโกนออกมาเสียงดังลั่น แม้แต่ฉันที่นั่งอยู่ในรถยังได้ยินเสียงของเขาชัดเจน

พอฟาเรนวิ่งตรงเข้าไป ไทม์โซนที่มาจอดรถเทียบข้าง ๆ ก็วิ่งตามเข้าไปสมทบทันทีเช่นกัน

"ล็อกรถด้วยนะ" ไทม์ที่กำลังจะเดินผ่านรถของฉันไปก็หันมาย้ำกับฉันอีกทีหนึ่ง ฉันก็รวบรวมสติและกดล็อกรถและนั่งดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างหวาดกลัวไปหมด

ฉันจำได้ดีว่าตอนที่ฟาเรนโกรธเขาบ้าระห่ำมากแค่ไหน เพราะฉันเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ที่สนามบอลในมหาลัย เพียงแต่ว่าครั้งนี้มันดูน่ากลัวตรงที่พวกของฟาเรนมีแค่ 4 - 5 คนเท่านั้น คือฟาเรน ไทม์ คลินต์และผู้ชายอีกสองคนที่ดูนอนเจ็บหนักอยู่กับพื้นในตอนนี้ แต่อีกฝ่ายมีกันเป็น 10 คน

@กลางสนามแข่งรถ

ฟาเรนวิ่งตรงเข้าไปหากลุ่มชายฉกรรจ์นับสิบคนอย่างไม่มีความเกรงกลัวใด ๆ แม้ว่าอีกฝ่ายจะมีจำนวนมากกว่าเป็นเท่าตัวเลยก็ตามแต่

เมื่อคลินต์เงยหน้าเห็นเพื่อนตัวเอง เขาก็ใช้จังหวะที่ทุกคนหันไปมองฟาเรนสะบัดตัวเองออกจากพันธนาการของชายร่างกำยำทั้งสองคนทันที

"หยุดรื้อสนามของกูเดี๋ยวนี้!" ฟาเรนเดินพุ่งเป้าตรงไปที่คนที่นั่งอยู่บนรถแบคโฮสีเหลืองเป็นคนแรก

ฟุ่บ! เขาเปิดประตูกระชากตัวของชายคนนั้นลงมาและกระทืบซ้ำทันทีอย่างไม่รีรอใด ๆ ทำให้ชายนับสิบคนกรูกันเข้ามารุมฟาเรนในทันที ไทม์ก็วิ่งเข้าไปช่วยฟาเรนอีกแรง ส่วนคลินต์ก็ต่อยตีอยู่กับชายสองคนที่พยายามจะจับรั้งตัวของเขาเอาไว้

ตุ้บ ตั้บ ตุ้บ ๆ ตั้บ ๆ เสียงกลุ่มคนที่ตีกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำเอาฉันนั่งในรถไม่ติดเลย

ไทม์พลาดท่าไปหลายครั้งจนสภาพของเขาโดนกระทืบจนกระเด็นออกมาจากวงเป็นคนแรก ทั้ง ๆ ที่เข้าไปคนสุดท้าย

"ไอ้เหี้ยไทม์มึงถอยออกไป!" ฟาเรนตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับสู้ต่ออย่างบ้าคลั่ง แม้เขาจะเจ็บตัว แต่คนบ้าเลือดอย่างฟาเรนไม่มีหวั่นใด ๆ เขายกเท้าโดดถีบคนตรงหน้าและกระแทกศอกใส่คนด้านหลัง

ตุ้บ! ใบหน้าอันดุดันถูกหมัดของฝ่ายตรงข้ามอัดเข้าไปเต็ม ๆ จนร่างกำยำของเขาเซถลาล้มลงกระแทกพื้น

"ฟาเรน!" ฉันนั่งตัวตรงมองไปที่เขาอย่างลุ้นมาก ๆ เพราะฟาเรนโดนทั้งเท้าทั้งหมัดของอีกฝ่ายเต็ม ๆ แต่เขาก็ยังอึดถึกทนไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ

ไทม์นอนตัวงออยู่ไม่ไกลมากนัก สภาพคือสะบักสะบอมเต็มที่เลย ส่วนคลินต์เองก็สู้สุดใจ ก่อนจะล้มลงเพราะต้านทานไม่ไหว ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถทำให้ฝ่ายคู่อริเองสภาพปางตายไปอยู่หลายคน แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่แข็งแกร่งพอตัว

ตุ้บ! และในที่สุดคนที่แกร่งสุดอย่างฟาเรนไฮต์ก็ล้มลงหลังจากโดนชายฉกรรจ์สองคนรุมกระทืบมาพักใหญ่ ตัวของเขาก็ลงไปนอนกองกับพื้นไม่ต่างอะไรจากคนอื่น ๆ ที่เลือดท่วมตัว แต่ฟาเรนก็สามารถล้มคนอีกสองคนได้

ในวินาทีที่คิดว่าเรื่องคืนนี้มันจะจบลงแล้ว กลับมีเสียงฝีเท้าของใครอีกหลายคนเดินลงมาจากอัฒจันทร์เชียร์เป็นกลุ่มสุดท้าย พวกเขาไม่มีร่องรอยบาดเจ็บ หรือบาดแผลใด ๆ เลย และหนึ่งในนั้นคือมือขวาคนสำคัญของเฟรนด์ชิฟ พี่ชายแท้ ๆ ของฟาเรนไฮต์นั่นเอง

"เก่งเหมือนเดิมเลยนะครับ" ลูกน้องคนสนิทของเฟรนด์ชิฟพูดขึ้นขณะที่ยืนมองฟาเรนสู้กับลูกน้องที่เหลืออยู่ห่าง ๆ

และเมื่อลูกน้องล้มฟาเรนลงได้ เขาถึงยอมเดินออกมาจากที่มืดนั้น

"ถุย!" ฟาเรนถุยน้ำลายที่เต็มไปด้วยเลือดออกมา พร้อมกับ

"ไอ้พวกหมารับใช้!" ฟาเรนที่นอนหงายอยู่ด้วยความเจ็บปวดกำหมัดแน่นและมองไปที่ผู้ชายคนนั้นอย่างเจ็บใจ

"จริง ๆ ผมไม่ได้อยากมีเรื่องกับคุณฟาเรนหรอกนะครับ" ชายคนดังกล่าวพูดขึ้น เขายังคงยืนทิ้งระยะห่างจากฟาเรนเล็กน้อย

"แต่ผมแค่พาลูกน้องมาเคลียร์หน้างานก่อนรื้อทิ้งเพียงเท่านั้น"

"ไม่ได้อยากปะทะ แต่ในเมื่อคุณฟาร์กับเพื่อนไม่ยอมคุยกันดี ๆ…" เขามองไปที่ฟาเรนกับคลินต์นิ่ง ๆ ชายฉกรรจ์ร่างกำยำอีกสองคนยืนอยู่ด้านหลังของเขาราวกับบอดี้การ์ดส่วนตัว

"…ก็เลยต้องคุยกันด้วยกำลังแบบนี้ทุกทีเลย" เขามองไปยังลูกน้องที่จ้างมา ที่โดนฟาเรนและเพื่อนอัดไปซะปางตายไม่ต่างกัน

"ผมอุตส่าห์ให้เกียรติเตรียมอดีตแชมป์นักมวยเก่ามาทั้งนั้นเลยนะครับ แต่เหมือนว่าผมจะประเมินคุณฟาเรนสูงไปหน่อย"

"เพราะแค่พวกนักเลงหัวไม้ ก็ล้มลงไปนอนกับพื้นซะแล้ว"

เขามองไปยังลูกน้องของตัวเองที่นอนเจ็บกันระงมอยู่กับพื้นสภาพไม่ต่างกันเลย

"พวกมึงเริ่มรื้อต่อได้เลย ถ้าไม่ราบเป็นหน้ากลองก็ไม่ต้องหยุด" เขาออกคำสั่งกับลูกน้องอีกสองคนที่เหลือทันที

ผู้ชายทรงนักมวยอีกคนก็ถูกคลินต์และไทม์แลกหมัดกันอยู่ซึ่งก็หนักหน่วงอยู่พอ ๆ กัน

"มึงกล้าลอบกัดกูงั้นเหรอ?" ฟาเรนหันไปมองลูกน้องคนสนิทของพี่ชายตัวเอง

เขาเหมือนคนที่ฟิวส์ขาดไปแล้วจริง ๆ แววตาเต็มไปด้วยความแค้น และพร้อมที่จะสู้ทั้ง ๆ ที่ตัวเขาเองบาดเจ็บหนักไม่แพ้กัน

เมื่อชายคนนั้นเห็นว่าลูกน้องของตัวเองพ่ายแพ้ไปหมดแล้ว เขาก็ตั้งท่าจะวิ่งหนีทันที แต่ในขณะที่เขากำลังจะหนีไป ฟาเรนวิ่งตรงไปกระชากหัวของลูกน้องคนสนิทของพี่ชายตัวเองเอาไว้อย่างแรง

ผัวะ!! เขาหวดไม้ฟาดลงที่หัวเข่าจนอีกฝ่ายล้มหน้าทิ่มลงที่พื้น

ฟาเรนยกเท้ากระทืบทันที

"เฮ้ย!" ฉันร้องอุทานขึ้นทันทีอย่างตกใจเพราะฟาเรนยกเท้ากระทืบเข้าที่หัวจนอีกฝ่ายหน้าจมดินไป

"ใจเย็น ๆ นะฟาเรน" ฉันรีบวิ่งเข้าไปห้ามทันที

ปั่ก! เขาเตะลำตัวของอีกฝ่ายให้นอนหงายทันที

ฟาเรนควงไม้อีกสองสามครั้ง ฟาดหวดเข้าไปที่ใบหน้าของเขาอย่างทารุณจนอีกฝ่ายฟันแตกจนกระเด็นออกมาเลย…

"ไอ้ฟาร์ อย่าเอาถึงตายดิวะ" เสียงของคลินต์ดังขึ้นมาจากด้านหลังเช่นกัน

"ไอ้ฟาร์มึงหยุดนะเว้ย…หยุดเดี๋ยวนี้" ไทม์เดินตรงเข้าไปห้ามฟาเรนทันที

แต่ฟาเรนไม่สนใจ เขาง้างไม้จะหวดใส่อีกฝ่าย

"ฟาร์หยุด!" ทั้งคลินต์และไทม์วิ่งตรงเข้ามาห้ามเพื่อนของเขาที่ตอนนี้สติแตกไปแล้วจริง ๆ

พลั่ก! ทั้งสองคนถูกสะบัดออกอย่างแรง

"ของ ๆ กูไม่ว่าชิ้นไหนกูก็หวงทั้งนั้น!" ฟาเรนง้างไม้ขึ้นเตรียมจะฟาดเข้าที่หัวของคนที่นอนยกมือไหว้ขอชีวิตจากเขาอยู่ในตอนนี้

"ไม่! ฟาเรนอย่าทำ!" ฉันร้องออกมาเสียงหลงเพราะมันเป็นภาพที่น่ากลัวจับใจจริง ๆ

"พอแล้ว~...พอได้แล้ว!!" ฉันละทิ้งความกลัวเดินเข้าไปกอดฟาเรนเอาไว้ทันที เลือดและฟันของอีกฝ่ายกระเด็นออกมาเต็มพื้นไปหมดอย่างน่ากลัวจับใจ

"ฉันขอร้อง!!" ฉันไม่กล้ามองเลยจริง ๆ

"ขอร้องน้า" ฉันเอื้อมมือขึ้นจับใบหน้าที่โชกเลือดของเขา

และร้องไห้ออกมา ทั้งกลัวเขา และก็ทั้งเป็นห่วงเขา

แววตาที่ดุดันและบ้าคลั่งมองหน้าของฉันนิ่ง มือของเขายังคงกำไม้ที่แตกร้าวนั้นเอาไว้แน่น

"เขาสู้นายไม่ไหวแล้วนะ" ฉันพูดออกไปสะอึกสะอื้น ฝ่ามือเล็ก ๆ ยังคงลูบใบหน้าของเขาอย่างสั่น ๆ

"กล้าดียังไง...มาหยุดฉัน?"