CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 39

EP.38 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน คนที่หยุดฟาเรน

"ปล่อย!! ถอยไปซะ" เขาตวาดใส่หน้าฉันเสียงดัง

ฟุ่บ ฟาเรนปัดฝ่ามือของฉันออกจากใบหน้าของเขา และตอนนี้ไม่มีอะไรเลยที่จะหยุดเขาได้

"ถ้าใครมันทำฉันหรือเพื่อนฉันเจ็บ" ฟาเรนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น สายตาเขามองจ้องพิฆาตไปที่ผู้ชายที่นอนจมกองเลือดอยู่ที่ปลายเท้าของเขา

"มันจะไม่ได้ตายดีแน่!" ฟาเรนง้างไม้ขึ้นอีกครั้งเตรียมจะฟาดใส่ร่างของไอ้ผู้ชายคนเดิมที่นอนจมกองเลือดอยู่ที่ปลายเท้าของเขาในตอนนี้

ฟุ่บ! ฉันโผเข้าไปกอดรั้งคนบ้าพลังอย่างฟาเรนเอาไว้แบบสุดแรงที่ฉันมี เพราะกลัวความโมโหร้ายของเขาจะทำให้เขาถึงกับฆ่าคนตายจริง ๆ

"พอแล้ว!!" ฉันกรีดร้องออกมาสุดเสียงพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างไม่สามารถหยุดได้เลย ฉันใช้แรงที่ตัวเองมีเพื่อห้ามฟาเรนไม่ให้หวดไม้ซ้ำไปที่อีกฝ่ายที่นอนเจ็บปางตาย

"ไอ้ฟาร์หยุด ๆ" ไทม์รีบลุกขึ้นและเดินเข้ามาช่วยห้ามฟาเรนด้วยอีกคน

แต่เขาก็หันไปมองหน้าเพื่อนตัวเองและสะบัดมือทิ้ง

"นายอย่าฆ่าเขานะ" ฉันเงยหน้าขึ้นพร้อมกับยกฝ่ามือลูบบาดแผลบนใบหน้าของเขาอย่างเบามือ แววตาที่ดุดันของเขาเต็มไปด้วยความโกรธคับแค้นใจ ลมหายใจหอบเหนื่อยและร้อนผ่าวถูกปล่อยออกมาจากข้างในของเขา

"มึงตั้งสติหน่อยดิวะ" คลินต์เองก็นั่งยอง ๆ ลงและกุมที่แผ่นอกของเขาเหมือนกำลังเจ็บอก

"กูไม่สน" ฟาเรนย้ำอีกครั้งด้วยแววตาที่อาฆาตไม่เปลี่ยน

"ไปลงนรกซะไอ้เวร" ฟาเรนยังทำท่าจะพุ่งเข้าหาอีกฝ่าย

"ไม่ไหวแล้ว...พอ...เจ็บจะตายแล้ว~" เสียงของชายที่นอนอยู่กับพื้นพูดขึ้นทั้งที่เลือดกบปาก ฟันแตกหักจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม เขายกมือที่สั่นเทาไหว้ฟาเรนอย่างร้องขอชีวิต

ฉันเหลือบหันไปมองตามเสียงร้องขอชีวิตของชายคนนั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่พอได้เห็นสภาพของเขาแล้วมันน่ากลัวมากจนหวาดผวา เพราะแผลที่หน้าของเขามันน่ากลัวจนเป็นภาพติดตาเลยจริง ๆ

"ฮื้อ ๆ ๆ ๆ" ฉันปล่อยโฮออกมาและหันมาซบใบหน้าลงกับแผ่นอกของฟาเรนทันที ฉันร้องไห้กลัวจนสั่นไปทั้งตัว เพราะสภาพของชายที่ถูกฟาเรนทำร้ายมันดูไม่ได้เลยจริง ๆ มันน่าสยดสยองแบบที่อธิบายไม่ได้เลย

"ฮื้อ ๆ ฉันกลัว…พอเถอะนะ..." ฉันพูดไปร้องไห้ไปอย่างกลั้นไม่อยู่จนเปียกโชกไปทั้งแผ่นอกของเขา

ฟาเรนยืนนิ่งอยู่นาน ฉันยังคงกอดตัวของเขาและร้องไห้ระงมอย่างตกใจกลัวมากจริง ๆ

"เชี่ยเอ๊ย!" ฟาเรนสบถออกมาอย่างแผ่วเบาในลำคอ

เคร้ง! ในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยท่อนไม้นั้นทิ้งไป

ฉันหลับตาลงทั้งน้ำตาอาบสองแก้มและยังคงตัวสั่น ๆ อยู่แบบนั้น

ฟุ่บ! ท่อนแขนแกร่งโอบตัวของฉันเอาไว้ทันที

"หยุดร้อง!" ฟาเรนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ฝ่ามือหนาค่อย ๆ ลูบที่แผ่นหลังของฉันเบา ๆ

"ฮื้อ ฮะ ฮื้อ~" ฉันพยายามเม้มปากเอาไว้แน่น แต่เหมือนมันไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้เลย บาดแผลของทุก ๆ คนทำให้ฉันจิตตกและหวาดกลัวมาก ๆ จริง ๆ

"วันหลังถ้าเขามีเรื่องกันอยู่ ก็อย่าโง่วิ่งเข้ามาแบบนี้สิ" ฟาเรนลูบหัวของฉันเบา ๆ

"ถ้าโดนลูกหลงขึ้นมาจะทำไง?" ฟาเรนก้มหน้าลงมาพูดกับฉันอย่างแผ่วเบา

การกระทำของเราสองคนเป็นเป้าสายตาของผู้ชายอีกสองคนซึ่งก็คือไทม์กับคลินต์เพื่อนรักของเขานั่นเอง

"เธอเข้าใจที่พูดไหมวะ…ว่าอย่าลงมาจากรถ?" ร่างสูงเปลี่ยนน้ำเสียงแบบทันทีทันใด

"หรือว่าเธออยากตาย?" ฟาเรนขึ้นเสียงใส่ไม่หยุด มันก็ยิ่งทำให้ต่อมน้ำตาของฉันมันแตกออกมาราวกับเด็กน้อยที่โดนดุ

"ฮื้อ…ฮื้อ...ก็นายกำลังจะโดนรุมนี่!" ฉันเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตาคลอเบ้า

"เธอนี่มัน..." แววตาที่ดุดันเริ่มอ่อนลงเล็กน้อย

"มึงก็พูดกับขิงเขาดี ๆ ดิวะ" ไทม์ลุกขึ้นยืนและพูดสวนขึ้นแทน

"ผู้หญิงคนไหนมาเจอสภาพนรกแตกแบบเมื่อกี้ กูว่าไม่ช็อกตายก็บุญแล้ว"

ไทม์เหมือนจะเข้าใจฉันมากที่สุด เขาถอนหายใจออกมาและก้มลงประคองคลินต์ที่ดูจะบาดเจ็บหนักพอ ๆ กับฟาเรนขึ้นมาจากพื้น

"ไม่เป็นไร พวกมึงไม่เป็นไรมากก็ดีแล้ว" ฟาเรนเอ่ยกับลูกน้องตัวเองด้วยท่าทีไม่ได้เกรี้ยวกราดใด ๆ เหมือนตอนมีเรื่องกับอีกฝ่าย

"ช่วงนี้สนามไม่ค่อยมีงานใหญ่ ๆ เลยอาจจะมีหมามาลอบกัดเราเยอะไปหน่อย..."

"ช่วงนี้กูฝากพวกมึงเป็นหูเป็นตาให้กูด้วยแล้วกัน" เขาเอ่ยตอบลูกน้องตัวเองไปพร้อมกับยืนสูบบุหรี่เพื่อสงบสติอารมณ์สักพักใหญ่ ๆ

"ครับเฮีย" ทั้งสองคนรับปากทันทีอย่างหนักแน่น

"อะ...นี่เงิน" ฟาเรนหยิบเงินจากกระเป๋ากางเกงของเขายื่นให้กับผู้ชายสองคนที่เดินเข้ามาหา

"เรียกแท็กซี่แล้วไปทำแผลที่โรงพยาบาลซะ" ฟาเรนยืนพิงรถและพูดต่ออย่างหอบเหนื่อยไม่ต่างกัน

"ขอบคุณนะครับเฮีย" ชายอีกคนก้มหัวรับเงินไป ซึ่งพวกเขาน่าจะเป็นลูกน้องที่จ้างเฝ้าสนามแข่งแห่งนี้

"เออ ขอบใจเหมือนกันนะเว้ยที่ช่วยดูแลสนามแข่งกู" ฟาเรนตอบไปก่อนจะโยนบุหรี่ทิ้งลงพื้นและขยี้ซ้ำจนควันดับลง

ฟาเรนยืนพิงรถเงยหน้าขึ้นฟ้าพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

หลังจากที่ลูกน้องสองคนเดินออกไปได้พักใหญ่ ๆ

"แล้วมึงจะเอาไงต่อวะไอ้ฟาร์" คลินต์ลุกขึ้นมานั่งหลังจากที่เขานอนโอดครวญไปพักใหญ่ ๆ

"ไอ้วินด์ก็คงไม่กลับมาง่าย ๆ เพราะไม่มีใครติดต่อมันได้เลย" คลินต์พูดขึ้น

เหมือนว่าเพื่อนของเขาทุกคนจะรู้ถึงปัญหานี้เป็นอย่างดี ซึ่งฉันที่นั่งรออยู่ในรถก็เลยพลอยได้ยินปัญหาต่าง ๆ ของฟาเรนไปด้วยอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"ตอนสร้างที่นี่ กูกับมันสร้างขึ้นมาเองกับมือ" ฟาเรนพูดขึ้นด้วยแววตาที่เจ็บปวดทุกครั้งเวลาที่เขาเอ่ยถึงชื่อเพื่อนรักตัวเองอย่างวินด์เซอร์

"กูไม่ยอมให้ใครมาทำลายสนามแข่งนี่ไปง่าย ๆ หรอกเว้ย" ฟาเรนกำหมัดแน่นและมองไปรอบ ๆ สนามอย่างเจ็บปวดใจ

"ต่อให้ไม่มีไอ้วินด์เซอร์ กูก็ต้องทำต่อจนกว่าสนามแข่งนี้มันจะไปได้ไกลกว่านี้"

"กูอยากพิสูจน์ให้พ่อรู้ว่า กูไม่ได้แพ้พี่ชายตัวเองไปซะทุกเรื่อง" ฟาเรนพูดออกมาด้วยนำ้เสียงที่สั่น ๆ ดูเหมือนว่าคนเจ้าอารมณ์และเอาแต่ใจอย่างฟาเรนก็มีปมเล็ก ๆ ภายในใจของเขาด้วยเช่นกัน