CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 40

EP.39 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน ศึกสายเลือด

"กูเชื่อว่ามึงทำได้เว้ย" ไทม์พูดขึ้นทันทีอย่างมั่นใจในตัวของเพื่อนตัวเอง

แต่ในขณะที่ทั้งสามคนกำลังนั่งคุยกันอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีรถพยาบาลสามสี่คันขับเข้ามาในสนามแข่งแห่งนี้ ทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครโทรไปแจ้งตำรวจหรือโทรตามรถพยาบาลเลย

"โผล่หัวมาได้แล้วสินะ ไอ้พี่เหี้ย!" ฟาเรนกัดฟันกรอดและมองไปตามรถพยาบาลที่พุ่งเข้ามาในสนามพร้อม ๆ กับรถหรูอีกคันหนึ่งพุ่งตรงเข้ามาจอดข้าง ๆ รถของไทม์

และคนที่ลงมาจากรถก็มีใบหน้าที่ละม้ายคล้ายกับฟาเรน แทบไม่ต้องสืบเลยว่าพวกเขาทั้งสองคนคือพี่น้องกันแท้ ๆ 100%

แต่ฟาเรนมีแววตาที่ดุดันมากกว่าพี่ชาย ที่ดูสายตาของเขาจะเย็นชาและใบหน้าค่อนข้างจะดูนิ่ง ๆ กว่าใบหน้าที่ร้ายลึกและแสนเจ้าเล่ห์ของฟาเรน

เขาสวมใส่สูทสีดำสนิทมาดเท่เดินตรงเข้ามาหาฟาเรนด้วยมาดที่เคร่งขรึม

"แวะมาดูให้เห็นกับตาเหรอ ว่าน้องแท้ ๆ ตายรึยัง?" ฟาเรนพูดขึ้นพร้อมกับกำหมัดเอาไว้

"เจ็บมากไหม?" พี่ชายของฟาเรนพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง แต่สายตาของเขามองสำรวจร่างกายของน้องชายอย่างละเอียด

"กูเรียกพยาบาลให้แล้ว เดี๋ยวพวกมึงไปทำแผลกันก่อนเลยแล้วกัน" เฟรนด์ชิพเอ่ยบอกกับทั้งฟาเรนและเพื่อน ๆ ของน้องชายตัวเอง

ทั้งไทม์และคลินต์ต่างพากันก้มหน้าลงทันที เพราะเขารู้ว่าฟาเรนไม่ต้องการรับความช่วยเหลือจากพี่ชายตัวเองอย่างแน่นอน

"พี่หยุดเสแสร้งได้แล้ว จะเล่นละครไปถึงไหน?" ฟาเรนชี้หน้าพี่ชายตัวเองและพร้อมจะพุ่งเข้าใส่ แต่เขาเจ็บจนแทบจะล้มทั้งยืนเลยทำให้ไม่สามารถจะมีเรื่องต่อได้

"ไปโรงพยาบาลก่อน มีอะไรค่อยคุยกัน" เฟรนด์ชิพยกมือเรียกหาหมอและพยาบาลให้มาดูน้องชายตัวเองทันที

"ไม่ต้องเสือก กูไม่ตายง่าย ๆ หรอกเว้ย" ฟาเรนสะบัดแขนของพี่ชายออกและผลักเขากระเด็นออกไปทันที

"แต่พี่เฟรนด์ชิพเขาไม่รู้เรื่องนี้เลยจริง ๆ นะ"

จู่ ๆ ก็มีเสียงใครอีกคนวิ่งตามมาสมทบทันที

"ฉันเป็นพยานให้ได้" ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับเดินมาหยุดยืนข้าง ๆ พี่ชายของฟาเรนทันที

"ไม่รู้งั้นเหรอ คงมีแต่ควายแบบเธอมั้งที่เชื่อทุกคำพูดของมันไปทุกอย่าง" ฟาเรนกัดฟันตอบไป แววตาจ้องมาที่พี่ชายอย่างเจ็บใจและเมินใส่หญิงสาวคนนั้นอย่างไม่ได้ใส่ใจ

"ให้พี่พูดกับมันเองดีกว่า..." ชายคนนั้นกันตัวของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นให้ออกห่างจากฟาเรนด้วยท่าทีหวาดระแวง กลัวจะมีปัญหากันไปมากกว่านี้

"เอาเป็นว่ากูขอโทษแทนลูกน้องกูด้วยแล้วกัน" พี่ชายของฟาเรนเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย แต่แววตาของเขายังคงมองบาดแผลบนตัวน้องชายอย่างหวั่น ๆ

"ที่พวกมันทำอะไรไปโดยพลการ"

"แต่ขอยืนยันอีกครั้งว่า เรื่องนี้กูไม่รู้เรื่องด้วยจริง ๆ" เฟรนด์ชิพพยายามอธิบายต่ออย่างใจเย็น แม้ว่าอีกฝ่ายจะร้อนเป็นไฟก็ตาม

"ถุย!!" ฟาเรนถุยน้ำลายที่ผสมเลือดของเขาลงกับพื้นตรงหน้าของเฟรนด์ชิพ

"พี่เฟรนด์เขาเป็นห่วงนายมากนะฟาเรน...พอเขารู้เรื่องเขาก็ทิ้งทุกอย่างและมาที่นี่เลย" ผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นพยายามออกโรงปกป้องผู้ชายที่ชื่อเฟรนด์ชิพอย่างเต็มที่

"และอีกอย่าง จริง ๆ แล้วอาไฟนอลก็รับปากแล้วว่าจะยกที่ดินนี้ให้พี่เฟรนด์ เพราะมันเกิดประโยชน์มากกว่าทำสนามแข่งบ้าบออะไรนี่"

"เราก็โต ๆ กันแล้ว เมื่อไหร่จะหัดคิดเองได้ซะบ้าง…จะดื้อด้านไม่ยอมให้รื้อถอนที่นี่ไปถึงไหน?"

"เรื่องภายในบ้านฉัน คนนอกอย่างเธอมาเสือกอะไรด้วยวะ?" ฟาเรนขึ้นเสียงใส่หญิงสาวตัวเล็ก ซึ่งเธอก็น่าจะรุ่น ๆ เดียวกับเขาและฉันนี่แหละ

"ที่ตรงนี้พ่อยกให้กูก่อน ทำไม จะเอาสมบัติของกูไปทุกชิ้นเลยใช่ไหม?" ฟาเรนตวัดสายตาไปมองพี่ชายตัวเองทันทีที่รู้ว่าพ่อของเขากำลังจะยอมยกที่ดินของเขาให้พี่ชายไป

"แต่ถ้ามันกลายมาเป็นของพี่เฟรนด์ มันก็สามารถสร้างประโยชน์ได้มากกว่าไงฟาร์!" เสียงแหลมของคนตัวเล็กทำให้คนขี้หงุดหงิดอย่างฟาเรนหัวเสียขึ้นอีกครั้ง

"ถ้ามึงยังไม่หุบปาก...ผู้หญิงกูก็ไม่เว้นนะเว้ย!" ฟาเรนหันไปจ้องหน้าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นทันทีอย่างเอาเรื่อง

ฟุ่บ! เฟรนด์ชิพรีบดึงตัวเธอไปหลบข้างหลังทันที เพราะคาดเดาอารมณ์ของฟาเรนไม่ได้เลยจริง ๆ

"พอเถอะ โซลเมทไม่ต้องพูดอะไรตอนนี้แล้ว" เขาเอ่ยบอกกับคนตัวเล็กเบา ๆ เพราะรู้ดีว่าเถียงกับฟาเรนไปก็เปล่าประโยชน์จริง ๆ

"เอาเป็นว่าฉันขอโทษแทนลูกน้องตัวเองด้วยแล้วกัน" เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ใจเย็นมาก ๆ

"และสัญญาว่าพวกมันจะไม่มาระรานที่นี่อีก"

"เรื่องสนามแข่ง...ถ้าแกไม่อนุญาตให้พี่รื้อ"

"พี่จะรอจนกว่าแกจะเห็นด้วยกับโพรเจกต์บ้านจัดสรรของพี่"

พี่ชายกับน้องชายที่ต่างกันอย่างลิบลับ คนหนึ่งร้อนอย่างกับไฟแต่อีกคนใจเย็นอย่างกับน้ำ

"น่าสมเพชว่ะ" ฟาเรนพูดออกไปและแสยะยิ้มใส่อีกฝ่ายอย่างสะใจ

"ฟาเรน นี่มึง..." สาวสวยตัวเล็กพูดไม่ออกเลย เธอกำหมัดแน่นอย่างโกรธฟาเรนมาก ๆ และไม่กล้าจะหันไปสบตาชายคนที่ยืนข้างกายเธอเลยสักนิด

"อ๋อกูลืมไป...ว่ามึงขอร้องว่าไม่ให้กูบอกใคร" ฟาเรนเอ่ยสวนกลับไปและมองไปที่พี่ชายตัวเองที่เอาแต่ยืนเงียบมาสักพัก

"แต่โทษทีนะ มึงหักหลังกูก่อนที่ไปอยู่ข้างมัน"

"เพราะฉะนั้นกูกับมึงไม่ใช่เพื่อนกัน...มานานแล้ว!" ฟาเรนปากร้ายใส่อดีตเพื่อนสนิทตัวเองอย่างไร้เยื่อใย

"แต่พี่กูมันดันมีคู่หมั้นอยู่แล้ว"

"เลือกเอาดี ๆ ล่ะ ว่าจะเป็นแค่น้องบุญธรรมหรือจะเป็นเมียน้อย" ฟาเรนพูดทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้น

"ไอ้ฟาเรน มันมากไปแล้วนะเว้ย" โซลเมทตะโกนด่าฟาเรนเสียงสั่น เหมือนเขาตั้งใจฉีกหน้าเธอต่อหน้าคนที่เธอชอบ คนตัวเล็กพุ่งเข้ามาทุบตีฟาเรนทันทีด้วยความโมโหที่จู่ ๆ ฟาเรนเปิดเผยความลับของเธอไปแบบนั้น

ตุ้บตั้บ ๆ

"พอแล้วโซล!" เฟรนด์ชิพรีบคว้าตัวของเธอเอาไว้ทันที

"ฟาเรนมันบาดเจ็บอยู่" เฟรนด์ชิพรีบห้ามศึกนั้นทันที

แต่เอาเข้าจริง ๆ ฟาเรนก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรผู้หญิงคนนั้นกลับไป เขาเอาแต่ยืนเฉย ๆ ปล่อยให้เธอเข้ามาทุบตีอยู่แบบนั้น ซึ่งดูแล้วเขาคงจะเจ็บอยู่ไม่น้อยเลย...

ใจฉันอยากจะลงไปช่วย แต่ฟาเรนก็ยืนดันประตูปิดไว้ไม่ยอมเดินไปทางอื่นเลย

"แสดงเก่งฉิบหาย นึกว่าดารานำชายยอดเยี่ยมแห่งปี" ฟาเรนจ้องพี่ชายตัวเองด้วยแววตาที่ทั้งโกรธและเกลียดเขาจับใจ

"และที่กูกับเพื่อนต้องเจ็บตัวแบบนี้ ก็เพราะมึงไง!" เสียงตะคอกของฟาเรนดังลั่นในขณะที่ทุกคนเอาแต่เงียบ

"พี่ชายสารเลว" ฟาเรนด่ากราดใส่พี่ชายตัวเองอย่างใส่อารมณ์

"กูว่าคืนนี้เราคุยกันไม่รู้เรื่องหรอก ถ้ามึงใช้แต่อารมณ์แบบนี้" เฟรนด์ชิพพูดขึ้นอย่างเหนื่อยใจ แต่พยายามจะไม่ตอบโต้กลับใด ๆ

"งั้นก็ช่วยเก็บกวาดซากหมารับใช้ของพี่กลับไปด้วยนะ" ฟาเรนชี้ไปที่ลูกน้องคนสนิทและคนอื่น ๆ ที่นอนจมกองเลือดอยู่ไม่ไกลมากเท่าไหร่นัก

"และถ้ามีครั้งหน้าอีกเมื่อไหร่…สาบานเลยว่าพวกมันจะไม่มีใครรอดออกไปจากที่นี่แน่แม้แต่ตัวเดียว" ฟาเรนกระชากคอเสื้อพี่ตัวเองเข้ามาพูดใส่หน้าเขาไปเสียงดังลั่น