CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 41

EP.40 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน ไม่ต้องดูแลฉัน

"อยากรู้เหมือนกันว่าแม่จะว่ายังไงที่ลูกชายคนโตมันสั่งให้ลูกน้องคนสนิทของตัวเองมาทำร้ายร่างกายลูกชายคนเล็กจนเจ็บสาหัสขนาดนี้" ฟาเรนปาดเลือดของตัวเองทิ้งลงพื้นไป

"อย่าทำให้แม่ต้องลำบากใจเลยฟาร์" เฟรนด์ชิพถอนหายใจและเอ่ยตอบเบา ๆ

"กลัวกูไปฟ้องงั้นเหรอ?" ฟาเรนแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย

"เฮ้อ ก็ถ้ามันทำให้มึงสบายใจขึ้นก็เชิญแล้วกัน" เขาส่ายหน้าตอบกลับมาเบา ๆ เพราะเขาคงรู้ดีว่าฟาเรนตอนนี้ไม่ฟังอะไรนอกจากด่ากราดใส่เขาและทุกคนที่อยู่ข้างกายของเขา

"เออ กูฟ้องแม่แน่"

"และถ้าวันหลังมึงคิดจะฆ่าน้องชายคนนี้เพื่อฮุบสมบัติเอาไว้คนเดียวละก็..."

"มึงช่วยลงมือทำด้วยตัวเองนะ เฟรนด์ชิพ!" ฟาเรนจ้องพี่ชายอย่างเลือดเย็น

"อย่ามาทำสันดานหมาลอบกัดแบบนี้...มันทุเรศโคตร!" ใบหน้าโหดเหี้ยมที่โชกเลือดขึ้นเสียงใส่พี่ชายตัวเอง พร้อมกับผลักอกของเขาจนเซแทบจะล้ม ก่อนจะเดินหน้าซีด ๆ กลับมาที่ฝั่งคนขับทันที ฟาเรนกระชากประตูขึ้นรถและขับออกมาจากสนามอย่างไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว

บรื้น บรื้น~~

ฟาเรนกำพวงมาลัยรถเอาไว้แน่นและเหยียบคันเร่งพุ่งทะยานออกมาจากสนามแข่งสุดแรงกำลังของรถ เสียงรถของฟาเรนคำรามลั่นสนามและขับตรงออกพ้นขอบประตูมาภายในระยะเวลาไม่ถึงสองนาทีได้

พอขับออกมาได้เพียงแค่นิดเดียวเขาก็เริ่มเอามือทาบจับหน้าอกของตัวเองไปด้วย ฟาเรนลูบแผ่นอกของเขาเบา ๆ

บรื้น บรื้น!! ฟาเรนขับตรงออกมาจากสนามได้สักพัก จนถึงถนนเส้นรอบนอกเมือง เขายังคงเหยียบคันเร่งพุ่งตรงไปเรื่อย ๆ ก่อนจะหักเข้ามุมเปลี่ยว ๆ ข้างทางมุมหนึ่งแบบกะทันหัน

เอี๊ยด!!! ฟาเรนเหยียบเบรกจอดที่ข้างทางทันที

"อะ อ่าส์" เสียงร้องดังออกมาจากคนอึดถึกคนเดิมนั้น

ปั่ก!! เขาก้มใบหน้าลงกระแทกเข้ากับพวงมาลัยรถและกำหมัดแน่นทันที

"ฟาเรน~" ฉันเรียกชื่อของเขาเบา ๆ ใบหน้าที่โชกไปด้วยเลือดบ่งบอกถึงความเจ็บปวดและบาดเจ็บอย่างสาหัสของเขา

"นายเป็นอะไรไหม? " ฉันรีบจับตัวของเขาเงยหน้าขึ้นทันที

"อ่า โอ๊ย...อ่าส์~" ฟาเรนโอดครวญขึ้นทันทีที่ฉันสัมผัสตัวของเขา

ทำให้ฉันต้องยั้งมือเอาไว้ทันที

"ทำไมนายไม่ให้หมอทำแผลให้ก่อนออกมาล่ะ" ฉันกุมขมับเลยเพราะไม่รู้จะช่วยเขายังไงดี

"…อ่าส์~" ฟาเรนก้มหน้าลงและงอตัวครวญครางออกมาอย่างเจ็บปวด จริง ๆ เขาเองก็เจ็บหนักมากตั้งแต่อยู่ในสนามแข่งแล้ว เพียงแต่ฟาเรนพยายามฝืนอดทนเข้มแข็งต่อหน้าคนอื่น ๆ

"ขับรถเป็นไหม?" ฟาเรนวางใบหน้าพาดลงที่พวงมาลัยรถและหันมามองทางฉันนิ่งด้วยใบหน้าที่ทรมานจนฉันหน้าเสียไปเลยเพราะเป็นห่วงเขา

"ขับเป็น...แต่ไม่ค่อยแข็ง" ฉันตอบไปอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่

"ปกติขับแต่รถพ่อเข้าสวนที่บ้าน และก็ไม่ได้ขับมานานแล้ว" สายตากวาดมองไปรอบ ๆ รถหรูของฟาเรนอย่างใจไม่กล้าพอที่จะขับมัน เพราะทั้งแพงและเครื่องแรงขนาดนี้ฉันจะขับได้ยังไงกัน

"งั้นลงมาขับที…ฉันขับไม่ไหวแล้วว่ะ" ฟาเรนพูดก่อนจะกัดฟันแน่นและเปิดประตูเดินลงไปจากรถทันที

"เดี๋ยวดิ! คือฉันขับไม่ค่อยแข็งมาก ๆ เลยอะ" ฉันกำลังจะห้ามแต่ฟาเรนเดินเปิดประตูเซไปเซมา เดินอ้อมมาทางฝั่งของฉันแล้ว

ทำให้ฉันต้องจำใจย้ายตัวเองไปนั่งฝั่งคนขับแทน

เอาจริง ๆ รถของฟาเรนมันต่างจากรถกระบะคันเก่าแก่ของพ่อฉันมาก ๆ ฉันจะขับไหวได้ยังไงกัน

ปัง! เขาเปิดประตูมานั่งที่ฝั่งของฉัน ก่อนจะเอนเบาะนอนหงายลงไปทันที

"นายรู้ทางไปโรงพยาบาลใช่ไหม?" ฉันเอ่ยถามไป เพราะฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยจดจำเส้นทางสักเท่าไหร่ ปกตินั่งแต่รถโดยสารประจำทางจึงจำได้แค่เส้นทางเดินรถเมล์

"ขับกลับคอนโด" ฟาเรนหันมาบอกกับฉันด้วยใบหน้าที่อ่อนล้าเต็มทน

เขาเอื้อมมือกดตั้ง GPS นำทางให้กับฉันจนจอ GPS เปื้อนคราบเลือดของเขาไปด้วย

"สภาพของนายน่าจะไปโรงพยาบาลมากกว่า…กลับไปที่คอนโดนะ" ฉันเอ่ยไปตามตรง เพราะต่อให้ถึกทนยังไง โดนกระทืบมาเละขนาดนี้ ที่แรกที่ควรไปคือโรงพยาบาล

"กลับคอนโดของเรา...ฉันทำแผลเองได้" เขาหันมาขมวดคิ้วมองมาที่ฉันเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงออกคำสั่งกับฉัน

"แต่ว่า..." ฉันยังลังเลใจเล็กน้อย

"เธอจะออกรถได้ยัง เลือดฉันไหลจะหมดตัวอยู่แล้วเนี่ย" ฟาเรนทำหน้าเหนื่อยใจใส่ฉัน พร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ส่วนฉันก็ยังคงงง ๆ กับระบบรถหรูหราแพงเป็นสิบล้านของเขา เอาจริง ๆ ไม่กล้าจะขับหรือกดปุ่มอะไรเลย กลัวจะขับไปชนอะไรเข้า

"คือ…ฉันเหยียบคันเร่งแล้ว...แต่รถไม่ไป" ฉันพยายามจะขับแต่รถฟาเรนเหยียบเท่าไหร่ก็ไม่เคลื่อนที่สักที

"นี่เธอคิดว่าฉันทะเลาะกับพี่ชายเพราะยัยบ้านั่นเหรอ?" ฟาเรนหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย

"เธอสติดีอยู่ไหม? …ยัยโซลเมทเป็นเพื่อนที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เกิดเลยก็ว่าได้" ฟาเรนพูดต่อก่อนจะมองไปที่กางเกงของเขาอย่างเฝ้ารอให้ฉันถอดมันออกให้

ฟุ่บ~ ฉันค่อย ๆ ดึงกางเกงของเขาลงแบบช้า ๆ ขณะที่ฟาเรนก็เล่าเรื่องของเขาให้ฉันฟังไปด้วยแบบเพลิน ๆ

"ยัยโซลมันเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทพ่อกับแม่ฉัน"

"ฉันกับมันถูกเลี้ยงมาด้วยกันจนโตเลยสนิทกัน แต่ตอนนี้ไม่สนิทแล้ว"

"และที่สำคัญฉันไม่ได้ทะเลาะกับเฟรนด์ชิพเพราะว่าฉันตาบอดไปชอบยัยนั่นหรอกน่า…จะอ้วก!"

"จะบอกให้นะ...ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยชอบหรือรักใครหน้าไหนทั้งนั้น" ฟาเรนส่ายหน้าและกลอกตามองบนทันที

"ไม่มีผู้หญิงคนไหนสำคัญสำหรับฉัน...นอกจากแม่" ฟาเรนพูดออกมาด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนลง เมื่อเขาเอ่ยถึงแม่ของตัวเอง

"…" ฉันเลือกที่จะไม่พูดอะไรและนั่งพับกางเกงที่เพิ่งถอดออกมาอยู่ข้าง ๆ เขาบนเตียง

"…ฉันว่านายนอนพักเถอะนะ" ฉันจัดหมอนหนุนคอให้ฟาเรนอย่างเบามือ

"เดี๋ยวฉันไปเอายาแก้ปวดกับอุปกรณ์ทำแผลและผ้ามาเช็ดตัวให้" ฉันหันไปบอกกับฟาเรนที่นอนมองหน้าของฉันไม่ยอมละสายตาไปทางอื่น

"จริง ๆ เลือดหยุดแล้ว แต่ต้องล้างแผลก่อน...แผลจะได้สะอาด" ฉันลูบใบหน้าของเขาเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียงช้า ๆ

ฟุ่บ! ฟาเรนเอื้อมมือมาดึงตัวของฉันเข้าไปกอดทันที

"เธอไม่ต้องดูแลหรือทำแผลอะไรให้ฉันหรอก" ฟาเรนเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง

"ฉันไม่ชอบเวลาที่ใครมองฉันด้วยความสมเพชหรือเวทนา" เขาพูดก่อนจะคลายอ้อมแขนออกช้า ๆ

"อย่ามาทำเหมือนเธอกำลังสงสารฉันอยู่ได้ไหม!" คนตัวสูงพูดขึ้นอย่างแสร้งทำตัวเข้มแข็ง ทั้ง ๆ ที่เขาเจ็บหนักมากจริง ๆ

"ฉันไม่ได้สงสารนายหรอกนะ...ฟาเรน" ฉันหันไปเผชิญหน้าของเขาและสบสายตาคมกริบคู่นั้นนิ่ง ๆ

"แต่ฉัน...เป็นห่วง"

END OF NAM KHING’S PART