CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 42

EP.41 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน ลูกผู้ชายตัวจริง!

หญิงสาวจ้องเข้าไปในแววตาคมคายของเขานิ่ง ๆ หลังจากที่เธอเอ่ยออกไปแบบนั้น ฟาเรนกลับเงียบนิ่งไป พร้อมกับก้มใบหน้าลงเล็กน้อย

"น้ำขิง ฉันไม่ได้โง่ที่จะโดนเธอหลอกได้ง่าย ๆ หรอกนะ" เขาแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย

เขายกฝ่ามือจับใบหน้าของเธอเบา ๆ

"และฝันไปได้เลยว่าเธอจะทำให้ฉันร้องไห้เพราะซาบซึ้งใจจากการกระทำของเธอได้" คนใจร้ายส่ายหน้าทันที พร้อมกับหัวเราะออกมาลั่น

"อยากได้เงินล้านมากเหรอ?" เขามองเข้ามาในตาของเธออย่างเจ้าเล่ห์

"ถึงขนาดที่ยอมพูดจาอ่อนหวานใส่ฉันแบบนี้" คนตรงหน้าพูดขึ้นเหมือนกับว่าเขารู้ทันเธอดีทุกอย่าง แต่อีกฝ่ายกลับยังคงนั่งนิ่ง ไม่ได้ตกใจหรือแสดงท่าทีใด ๆ กับคำพูดของฟาเรน

"เปล่าหรอก" น้ำขิงถอนหายใจตอบไป และแสร้งมองออกไปทางอื่น

"ฉันก็แค่คิดว่า เวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันเหลืออีกไม่มาก" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าและแผ่วลง ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียงของเขา

ฟาเรนเงียบไปทันทีที่ได้ยินเธอพูดแบบนั้น

จากที่เขาหัวเราะเยาะเย้ย ก็เงียบชะงักไปทันใด

"ฉันอยากจะทำดีกับนายบ้าง" คนตัวเล็กพูดออกไปเบา ๆ

"ก่อนที่เราจะจากกันไป…เพื่อกลับไปใช้ชีวิตของตัวเอง" เธอพูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะก้าวเดินออกมาจากห้องนอนของเขา

"นอนเฉย ๆ นะ…เดี๋ยวฉันไปเอายามาทำแผลให้" น้ำขิงเอ่ยบอกกับจอมโหดที่ยังคงนอนติดเตียงอย่างเจ็บสาหัส

-ห้องครัวหรูในคอนโดของฟาเรน-

"ฉันเป็นห่วงเงินล้านต่างหาก" น้ำขิงพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะท่องเอาไว้ภายในใจ

"ถ้าไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง ฉันก็คงไม่ได้เงินแน่ ๆ" เธอพูดไปด้วยความรู้สึกสับสนมากขึ้นทุกที

ว่าที่ทำอยู่คือแกล้งทำ หรือว่าลึก ๆ เธอกำลังรู้สึกหวั่นไหวกับคนสารเลวอย่างเขาเข้าแล้วจริง ๆ กันแน่

น้ำขิงมองหากล่องยาสามัญประจำบ้าน และไม่ลืมที่จะจัดเตรียมผ้าสะอาดเอาไปล้างคราบเลือดต่าง ๆ

หลังจากที่หายาเหล่านั้นอยู่พักใหญ่ กลับมาถึงฟาเรนไฮต์ก็ยังคงนอนรอเธออยู่ท่าเดิม น้ำขิงเริ่มเช็ดใบหน้าของเขาก่อนด้วยผ้าสะอาด ซึ่งมันก็เปื้อนไปด้วยคราบเลือดจริง ๆ เพราะทั้งคิ้วแตก ปากแตก กรอบหน้าแดงช้ำไปหมด แต่เจ้าตัวกลับนิ่งเฉย ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด

"นี่ยาแก้ปวด…นายกินยาซะจะได้ไม่เจ็บแผลมาก" เธอยื่นยาแก้ปวดให้กับเขาพร้อมกับน้ำ

"มือฉันไม่มีแรง!" คนตัวสูงเอ่ยขึ้นหน้าตาเฉย เขาปรายตามองฝ่ามือของตัวเองที่ฟกช้ำไปหมดเพราะต่อยอัดหน้าของคนอื่นมาเยอะจัด

"อะ" น้ำขิงวางยาใส่ปากของเขา และกำลังจะป้อนน้ำ

ฟู่ว! ฟาเรนพ่นยาเม็ดนั้นทิ้งไปทันที "ฟาเรน?" เธอขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจว่าเขาจะถุยยาทิ้งทำไมกัน

"ตอนเธอป่วยฉันป้อนยาเธอด้วยปากนะ" เขาพูดด้วยท่าทีไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่

"ฉันก็ป้อนนายแล้วนี่ไง อีกอย่างนายก็แค่กลืนลงไปเองนะ" น้ำขิงขมวดคิ้วและเปิดกระปุกยาเอายาเม็ดใหม่ขึ้นมา

"ถ้าไม่ป้อนด้วยปากของเธอ…ฉันไม่กิน" คนเจ็บหนักเริ่มพูดจาเอาแต่ใจตัวเองอย่างเต็มที่

"เป็นบ้าอะไรของนายอีกเนี่ย" เธอพูดกับเขาอย่างเหนื่อยใจ

"อย่าเรื่องมากได้ปะ?" น้ำขิงกลอกตามองบน

"ไหนเธอบอกว่าเป็นห่วงฉัน...ไม่ใช่เหรอ?" เขาเอียงคอถามกลับมาเล็กน้อย ฟาเรนมองกลับมาด้วยแววตาที่กดดันเธอ

"อืม ก็ได้~" น้ำขิงจำใจตอบกลับไปอย่างแดกดันอีกฝ่าย

เธอนำเม็ดยาวางไว้ที่ริมฝีปากของตัวเอง ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปหาคนเอาแต่ใจตรงหน้า และป้อนเม็ดยาแก้ปวดผ่านทางริมฝีปาก

ทันทีที่ถ่ายทอดเม็ดยาเข้าไปในโพรงปากอุ่น ๆ ของฟาเรน เขาก็จูบตอบกลับมาอย่างทันทีทันใด ฝ่ามือที่ไม่มีแรงของเขาลูบที่ท้ายทอยของน้ำขิงและจูบนัวเนียอยู่แบบนั้นเนิ่นนานเกือบนาที ก่อนที่เขาจะคลายจูบไปช้า ๆ

"น้ำ!" ฟาเรนเอ่ยปากขึ้นหลังจากที่เขากลืนยาลงไปแต่ยังไม่ได้ดื่มน้ำ น้ำขิงจำต้องยกแก้วน้ำป้อนให้ทันที เพราะกลัวว่ายาจะติดคอเขาตายเอาซะก่อน

"ไหนบอกว่ามือไม่มีแรงไง" เธอมองไปที่ฝ่ามือของเขาที่ตอนนี้จับเอวบางของเธอเอาไว้แน่น

"อะโอ๊ยย~" ฟาเรนก็โอดครวญขึ้นมาทันทีทันใด

"เจ็บไปทั่วตัวเลยว่ะแม่ง" ฟาเรนบ่น ๆ และหรี่ตามอง

ฟุ่บ!! แล้วก็โอบเอวดึงตัวของเธอลงไปนอนบนเตียงกับเขาทันที

"นี่ฟาเรน เจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ?" คนตัวเล็กขึ้นเสียงใส่เขาไปเล็กน้อย

"เธอก็ช่วยนอนอยู่เฉย ๆ สิ"

"แต่วันนี้นายก็ใช้ไม้ฟาดเขานะ" น้ำขิงก็พูดกลับไปอย่างไม่ได้คิดอะไร

"เพราะมันหมาหมู่ใส่ฉันก่อนนี่"

"และมันยังจะทำร้ายเธอ ทำร้ายเพื่อนฉันอีก…มันสมควรตาย ๆ ไปซะ" ฟาเรนเอ่ยขึ้น แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยไฟแค้นอีกรอบ

"สำหรับฉัน จะอะไรก็ได้ แต่อย่ามาทำร้ายเพื่อน ครอบครัว และคนของฉัน" เขาพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา สายตายังคงมองไปยังคนตรงหน้าอย่างแทบไม่กะพริบตาใด ๆ

"ถ้าวันหน้าไม่ใช่หมาหมู่ แต่เป็นปืนกระบอกเดียวอะนายก็เหลือแต่ชื่อแล้ว" น้ำขิงพูดไปอย่างเหนื่อยใจกับคนอย่างเขาจริง ๆ

"ถ้ามันจะชนะ…มันก็ชนะเพราะโกง"

"อีกอย่างมันไม่ใช่วิถีลูกผู้ชายเลยสักนิด" ฟาเรนพูดเสริมขึ้นทันทีอย่างเสียงแข็ง ๆ

"แล้วถ้านายโดนพวกเขายิงหรือแทงตายในสนามแข่งรถของนายขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ?"

"มันคุ้มกันแล้วเหรอกับอารมณ์เลือดร้อนเพียงชั่ววูบของนาย?" เธอยังคงพยายามพูดเตือนสติคนที่ไม่เคยมีสติเลยด้วยซ้ำอย่างฟาเรนไฮต์

"เขาถึงเรียกว่าลูกผู้ชายตัวจริงไง" ฟาเรนตอบกลับมาอย่างมั่นใจ

"ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้!" ฟาเรนเอ่ยตอบกลับมาอย่างหนักแน่นและเชื่อมั่นในอุดมการณ์ของเขาจนเธอถึงกับต้องถอนหายใจใส่หน้าเขาไปอย่างแรง ๆ

"ประสาท" คนตัวเล็กบ่นเบา ๆ ส่ายหน้าทันทีเพราะมันช่างเป็นอุดมการณ์ที่ฟังดูแล้วโคตรจะผิดเพี้ยนไปไกลจริง ๆ

"เดี๋ยวกินยาแก้ปวดไปอีกเม็ดแล้วก็นอนซะนะ" เธอเอื้อมมือไปหยิบยาข้างหัวเตียงพร้อมกับรินน้ำเตรียมเอาไว้ให้

"มือฉันเจ็บ…เจ็บมากเลยด้วย" ยังไม่ทันที่เธอจะยื่นยาแก้ปวดส่งให้ เจ้าตัวก็เอ่ยขึ้นมาซะก่อน

"อ๋อ~ มือเจ็บ" น้ำขิงทวนคำพูดของฟาเรนอย่างรู้ทัน

"ต้องป้อนนายด้วยปากสินะ" น้ำขิงเบะปากใส่เขาเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปป้อนยาเขาด้วยปากอีกเช่นเคย ๆ

หลังจากที่เธอป้อนยา ป้อนน้ำให้เขาไปเสร็จสรรพ คราวนี้เหมือนว่าเขาจะเริ่มเพลีย ๆ และกะพริบตาช้าลง ๆ

"ถ้าฉันไม่เบื่อ…เธอจะอยู่กับฉันต่อได้ไหม?" ฟาเรนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ๆ

"เท่าไหร่...ฉันก็จ่ายให้ได้" ฟาเรนพูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงแค่นั้น และดูเหมือนว่าฤทธิ์ของยาแก้ปวดจะได้ประสิทธิภาพขึ้นมาบ้าง เพราะสุดท้ายแล้วจอมถึกอย่างเขาก็ผล็อยหลับได้ในที่สุด เพียงแต่เขายังคงกระชับอ้อมแขนกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่นเหมือนดังเช่นทุก ๆ คืนที่ผ่านมา

สำหรับฟาเรนแล้ว น้ำขิงกลายเป็นหมอนข้างใบโปรดที่ไม่สามารถขาดได้เลยแม้แต่คืนเดียว…