CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 43

EP.42 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ดูแลเป็นอย่างดี

-เช้าวันต่อมา-

หญิงสาวตื่นขึ้นเมื่อแสงสว่างสอดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างกระจกใส ๆ ที่ถูกเปิดผ้าม่านเอาไว้

และแล้วเมื่อเธอขยับตัว ท่อนล่างของเธอก็สัมผัสได้ถึงอะไรแข็ง ๆ ที่มันดุน ๆ อยู่ที่หน้าขาอ่อนในยามเช้าตรู่ ถ้าเป็นปกติฟาเรนก็คงขึ้นคร่อมเธอตั้งแต่เมื่อคืนถึงตอนเช้าไปแล้ว

แต่ด้วยสังขารและสภาพร่างกายที่บอบช้ำของเขาในตอนนี้ จะให้เรียกว่าเขาเจ็บจนต้องนอนหยอดข้าวต้มเลยก็ว่าได้ นั่นทำให้เธอรอดจากการถูกทารุณทางกายไปได้หนึ่งคืนเต็ม ๆ

มันคงเป็นคืนแรกเลยที่ฟาเรนทำแค่นอนกอดเธอไว้เฉย ๆ โดยไม่ได้สอดใส่หรือทารุณใด ๆ เธอ…

น้ำขิงงัวเงีย ๆ ลุกขึ้นมองไปที่จอมโหดที่นอนหลับปุ๋ยราวกับเด็กน้อย เขาคลายอ้อมแขนจากเธอเพียงเล็กน้อย

ถึงแม้ฟาเรนจะยังคงนอนหลับสนิทอยู่นั้น แต่เหมือนว่าลูกชายของเขามันกลับแข็งทื่อดีดจนเป้ากางเกงในสีขาวของเขามันตุงคับแน่น

"ตัวปัญหาของนายเนี่ย…ตื่นก่อนเจ้าของซะอีกนะ" เธอก้มลงไปมองเจ้าท่อนเอ็นที่แข็งโด่เสียดสีอยู่ที่ขาอ่อนของตัวเอง ก่อนจะค่อย ๆ ยกท่อนแขนแกร่งของฟาเรนออกจากลำตัวอย่างเบามือ

"อะโอ๊ย~" คนที่หลับสนิทร้องขึ้นทันทีที่เธอขยับร่างกายของเขา

เหมือนว่าวันนี้น่าจะเจ็บระบมช้ำหนักกว่าวันแรก ๆ ซะด้วย

"เธอจะไปไหน?" ฟาเรนขมวดคิ้วและถามขึ้นทันทีที่น้ำขิงลุกไปจากอกของเขา

"ฉันหิวเลยจะไปทำอะไรกินน่ะ" น้ำขิงตอบไปตามตรง เพราะเมื่อคืนก็ยังกินไม่อิ่มสักเท่าไหร่เลย และเธอยังต้องใช้พลังมหาศาลในการแบกคนตัวสูงขึ้นมาบนห้องอีกต่างหาก

"อะ…อยากกินอะไรก็สั่งเอา" ฟาเรนยื่นโทรศัพท์ของเขาส่งให้กับเธอทันที

"ไม่ต้องหรอก" ยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยปฏิเสธใด ๆ

"โทรศัพท์ฉันไม่มีรหัส…เธอใช้ได้เลย" เขาพูดเสริมขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจ้องมองที่โทรศัพท์ของเขานิ่ง ๆ

หลังจากที่ส่งโทรศัพท์ให้เธอเสร็จสรรพ เขาก็พลิกตัวนอนหันหลังให้พร้อมกับหลับต่อทันทีเพราะมันยังคงเช้าอยู่

แน่นอนว่าคนอย่างฟาเรนเกลียดการตื่นเช้าเป็นที่สุด น้ำขิงแอบมองฟาเรนที่นอนหลับต่อไปอย่างง่ายดาย ในมือของเธอยังคงถือโทรศัพท์เครื่องสีดำของเขาเอาไว้แน่น

ปกติแล้วฟาเรนจะกดสั่งอาหารจากมือถือแทบจะทุกครั้ง แต่บอกตามตรงว่าตั้งแต่น้ำขิงได้ลองมาใช้ชีวิตอยู่อย่างสุขสบายแบบนี้ ลึก ๆ แล้วเธอกลับหวนคิดถึงตอนที่ตัวเองลำบากอยู่เหมือนกันนะ

ตอนที่ไม่มีเงินจะซื้อข้าวกิน ไม่มีเงินจะจ่ายค่าหอ ค่าน้ำ ค่าไฟต่าง ๆ บอกตามตรงอาหารสำเร็จรูปมันกลายเป็นอาหารรสเลิศของเธอในทุก ๆ วันเลยก็ว่าได้...และเมื่อก่อนเธอมักจะทำอาหารกินเองเพราะมันประหยัดและกินได้หลายมื้อมากกว่าไปซื้อตามร้านอาหารกิน

หลังจากที่น้ำขิงอาบน้ำแต่งตัวเสร็จจึงมาทำโจ๊กอ่อน ๆ เผื่อเอาไว้ให้คนป่วยอย่างฟาเรนด้วย

เพราะฟาเรนไม่เคยทำกับข้าวกินเอง ในครัวทุกอย่างจึงใหม่เอี่ยมป้ายราคายังไม่ได้แกะออกเลย เรียกได้ว่าครัวของเขาสะอาดเอี่ยมมากจริง ๆ

ในตู้เย็นมีของกิน ผลไม้และเครื่องดื่มอัดแน่นเต็มตู้ไปหมด เพราะจะมีป้าแม่บ้านเป็นคนเอามาเติมมาเปลี่ยนให้อยู่ตลอด โดยปกติแล้วคอนโดนี้จะมีแม่บ้านมาทำความสะอาดแบบวันเว้นวัน ซึ่งแม่บ้านเองก็เจอกับน้ำขิงอยู่บ่อย ๆ จนเคยชินกันไปแล้ว

-เที่ยงวัน-

"นี่นาย"

น้ำขิงสะกิดตัวของฟาเรนเบา ๆ เพราะเขามีแผลเต็มตัวไปหมด จนต้องระมัดระวังมากขึ้น

"ตื่นมากินข้าวก่อนสิ…จะได้กินยา" เธอเอ่ยเรียกคนเจ็บที่นอนซม ๆ อยู่กับเตียงพร้อมกับยกถ้วยโจ๊กร้อน ๆ มาเสิร์ฟให้เขาถึงเตียง

ฟาเรนงัวเงีย ๆ ลืมตามองเธอนิ่ง ๆ

"มา ๆ เดี๋ยวฉันช่วยพยุงนายเอง" เธอค่อย ๆ พยุงตัวคนเจ็บให้ลุกขึ้นนั่งพิงกับเตียง

ชายหนุ่มเลือดร้อนคนเมื่อคืนเหมือนจะเปลี่ยนเป็นเด็กน้อยนั่งงอแง ๆ ขยี้ตามองเธออยู่พักใหญ่

แต่พอเขาเริ่มขยับตัวใบหน้าเรียบเฉยก็เปลี่ยนเป็นเจ็บปวดในทันที

"อ่าส์…เจ็บเหี้ย ๆ เลยแม่ง!" เขาโอดครวญเบา ๆ กับตัวเอง เพราะแผลที่ฟกช้ำแดง ๆ วันนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงอมม่วงไปหมดแล้ว แค่เห็นก็รู้สึกเจ็บแทนแล้วจริง ๆ

"เป็นไงล่ะ" คนตัวเล็กทำได้แค่ส่ายหน้าเบา ๆ และมองดูคนตรงหน้าเธอเจ็บปวดอย่างช่วยอะไรไม่ได้ เพราะเขาล้วนแล้วแต่ทำตัวเองทั้งสิ้น

"ตอนมีเรื่องไม่คิด พอเจ็บทำมาเป็นบ่น" น้ำขิงค่อย ๆ จับผ้าห่มเลื่อนลงเล็กน้อย และเอาผ้ากันเปื้อนวางไว้ที่ตักของเขาแทน ฟาเรนขมวดคิ้วมองที่ผ้ากันเปื้อนเล็กน้อย

"เธอนี่ขี้บ่นเหมือนแม่ฉันไม่มีผิด!" เขาขึ้นเสียงใส่เธอเล็กน้อยเมื่อน้ำขิงเริ่มทำตัวคล้าย ๆ กับแม่ของเขา

"ลุกมากินข้าวซะจะได้กินยาแล้วค่อยนอนต่อ" เธอพูดไปอย่างเหนื่อยใจกับคนป่วยอย่างฟาเรนจริง ๆ

น้ำขิงถือถ้วยโจ๊กร้อน ๆ เอาไว้กับฝ่ามือ และเมื่อเธอเห็นว่ามันยังร้อนอยู่มาก ๆ จึงตักมาเป่า ๆ ให้ก่อนจะป้อนไป

ฟาเรนนั่งมองการกระทำของเธอนิ่ง ๆ โดยไม่ปริปากพูดอะไรเลย

"อะ" น้ำขิงค่อย ๆ ตักป้อนให้เขาช้า ๆ

หลังจากที่ทานไปได้สองถึงสามคำ ฟาเรนก็ก้มหน้าอมยิ้มอย่างไม่ทราบสาเหตุ น้ำขิงเป่าโจ๊กที่ร้อนให้มันอุ่น ๆ ก่อนจะป้อนใส่ปากให้กับเขา

"นายยิ้มอะไรเหรอ?" เธอจึงตัดสินใจถามไป เพราะเขาเอาแต่เม้มปากอยู่แบบนั้นไม่ยอมกินต่อสักที

"คนบอกว่าจะกิน ๆ ฟังไม่รู้เรื่องรึไง!" ฟาเรนถือถ้วยโจ๊กไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวทันที

"แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกล่ะว่าเป็นคนทำ…" เขาบ่นอู้อี้ ๆ อย่างหงุดหงิดแต่ก็ตักโจ๊กเข้าปากไปทั้ง ๆ ที่มันร้อนนั่นแหละ หลังจากที่นั่งกินคนเดียวไปสักพัก

"เธอก็ตักโจ๊กที่เหลือในหม้อมานั่งกินด้วยกันสิ" เขาเอ่ยบอกกับน้ำขิงที่ยังคงยืนหน้านิ่ง ๆ อยู่ที่เดิม

"หรือว่าใส่ยาพิษ เลยไม่กินพร้อมกับฉัน?" ปากบอกว่าใส่ยาพิษ แต่เคี้ยวตุ้ย ๆ ไม่ยอมหยุด

"นายนี่มันประสาทจริง ๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไปหาจิตแพทย์ดีไหมเนี่ย?"

น้ำขิงพูดในลำคอเบา ๆ ก่อนจะเดินไปตักโจ๊กที่เหลือพร้อมกับหยิบไข่ต้มมาวางที่โต๊ะ และเธอก็ยังปอกไข่ใส่ลงไปในถ้วยของฟาเรนอีกด้วย ฟาเรนก็นั่งกินต่ออย่างเอร็ดอร่อยและไม่มีบ่นอะไรอีกเลย

"พรุ่งนี้ทำให้กินอีกนะ" เขาพูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะวางถ้วยโจ๊กเปล่าลงกับโต๊ะ ดื่มน้ำเปล่าตามและลุกขึ้นจากโต๊ะไปสูบบุหรี่ต่อทันที

"อะไรของเขาเนี่ย?"

เธอทำได้แค่กลอกตามองบนใส่ฟาเรนและนั่งกินข้าวต่อ ก่อนจะล้างถ้วยล้างจานทำความสะอาดห้องครัวจนเสร็จ

หลังจากที่ทำอะไรเสร็จ กำลังจะเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลให้ คนเจ็บอย่างเขาก็เดินตัวเปียกโชกมาจากห้องน้ำพอดี โดยเขานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว และทำพื้นห้องเปียกไปหมด

"ทำไมไม่เช็ดตัวเนี่ย เดินมาเปียกไปทั้งบ้านแล้ว…เดี๋ยวนายก็ลื่นล้มหรอก"

เธอขมวดคิ้วและพูด ก่อนจะเดินไปหยิบไม้ถูมาถูตามพื้นเพราะมันเปียกตามรอยเท้า และน้ำหยดจากเส้นผม เรือนร่างของเขา

"ก็มันระบมไปทั้งตัวเลยอะ…ไม่อยากขยับเยอะ" ฟาเรนบ่น ๆ เขาเดินกะเผลก ๆ มาหยุดตรงหน้าของเธอ

"ทำอะไรเสร็จแล้วฝากหยิบไวน์มาให้ขวดหนึ่งนะ"

ฟาเรนหยิบซองบุหรี่และโทรศัพท์ของเขา ก่อนจะเดินออกไปนั่งสูบริมสระว่ายน้ำในคอนโดหรูทันที

"แทนที่จะกินยาและนอนพัก...ชีวิตของนายนี่มันสวนทางกับคนอื่นเขาจริง ๆ"

น้ำขิงทำได้แค่มองฟาเรนที่เดินเซไปเซมาออกไปนั่งเก้าอี้ที่ด้านนอกระเบียง

@ริมสระว่ายน้ำ

"จริง ๆ นายควรจะกินยาและนอนพักนะ" คนตัวเล็กค่อย ๆ เช็ดตัวให้เขาก่อนจะเริ่มทำแผล

"ก็นี่ไง…ยาแก้ปวดของฉัน" ฟาเรนพูดก่อนจะเทไวน์ใส่แก้วและกระดกดื่มทันที

"แค่ดื่มมัน ฉันก็ไม่รู้สึกเจ็บอะไรแล้ว" เขาพูดไปก็จิบไวน์ไปเรื่อย ๆ เขายังคงใช้สายตามองตรงมาที่คนตรงหน้าอย่างไม่ละไปทางอื่นเลย