CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 44

EP.43 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน วิธีดื่มไวน์ฉบับฟาเรน

NAM KHING’ S PART

"หวังว่าแผลของนายจะหายไว ๆ นะ" ฉันพูดขึ้นหลังจากทำแผลและติดพลาสเตอร์ปิดแผลให้คนถึกอย่างเขาครบทุกแผลแล้ว

"ทำไม?" ฟาเรนเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา คิ้วทั้งสองข้างผูกโบมองตรงมาที่ฉันอย่างข้องใจ

"อีก 4 วันจะเปิดเทอมแล้ว…หลังจากนี้ฉันก็คงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว"

ฉันตั้งใจที่จะพูดออกไปอย่างย้ำเตือนเขาถึงระยะเวลาที่เขาเป็นคนกำหนดเอาไว้เอง

"อ๋อ แต่ลืมไปว่า…ถ้าฉันไป" ฉันฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย

"นายก็คงหาผู้หญิงคนใหม่มาปฐมพยาบาลดูแลนายต่อได้ง่าย ๆ อยู่แล้ว"

ฉันพูดออกไปตามความเป็นจริงอย่างไม่ได้คิดอะไร

ต่างจากฟาเรนที่จู่ ๆ ชักสีหน้าขึ้นมาทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

"ยังไง…ฉันขอโทรศัพท์กับกระเป๋าของฉันคืนทั้งหมดด้วยนะ"

ฉันเลยถือโอกาสทวงของใช้ส่วนตัวของตัวเองที่ฟาเรนยึดเอาไปตั้งแต่วันแรกที่ฉันย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เลยก็ว่าได้

ร่างสูงยังคงเอาแต่เงียบและกระดกไวน์ลงคอและปรายตามองมาที่ฉันด้วยสายตาดุดันอย่างเก็บอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่

"เธอนับถอยหลังรอวันนั้นงั้นเหรอ?" เขากระแทกแก้วไวน์ลงกับโต๊ะและแสร้งมองออกไปทางอื่นแทนเพื่อหลบสายตาของฉัน

"ใช่" ฉันตอบไปอย่างเสียงดังฟังชัด

หมับ! จอมโหดคว้าข้อมือของฉันเอาไว้ทันที

"ไม่เคยมีใครอยากไปจากฉันนะ" ฟาเรนบีบข้อมือของฉันเอาไว้แน่น

"อยู่กับฉันมันไม่สบายตรงไหน?" เขาพูดออกมาอย่างเริ่มคลั่ง

แววตาของเขากำลังบอกอะไรบางอย่าง แต่เขาก็กัดริมฝีปากเอาไว้แน่นอย่างไม่ยอมพูดความรู้สึกลึก ๆ ออกมาจนหมด ว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่

"มันคงแปลกดีนะ…ที่ฉันไม่เคยอยากอยู่กับนาย…" ฉันถอนหายใจและตอบกลับไปอย่างสู้สายตาของเขา

"มาตั้งแต่ต้น!" ฉันทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเย็นชาไปแบบนั้น

เพราะฉันถูกบังคับมาโดยไม่ได้เต็มใจ และเขา…ไม่ได้แสนดีหรือมีอะไรดี ๆ ให้น่าจดจำสักเท่าไหร่

"แล้วเธออยากอยู่กับใคร?" ฟาเรนเอ่ยขึ้นอย่างเสียงสั่น ๆ

"ถ้าไม่ใช่ฉัน...มันคือใคร?" คนใจหยาบกระด้างบีบข้อมือของฉันแน่นมากขึ้น

"ฉันไม่จำเป็นต้องตอบคำถามอะไรนายอีก" ฉันตอบเสียงแข็งไปตามตรง

"หวังว่านายคงจะไม่หาข้ออ้าง…เพื่อยืดเวลาที่นายตกลงไว้ตั้งแต่แรกหรอกนะ?"

ฉันพูดไปก่อนจะพยายามดึงข้อมือของฉันออกจากเขา แต่ฟาเรนก็ยื้อเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ

"เหอะ ๆ ฉันลืมไปว่าเธอมันหน้าเงิน!" ฟาเรนเบะปากใส่ฉันและแสร้งมองทางอื่นเพื่อข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้

"ก็ได้" ฟาเรนพูดขึ้นเสียงแผ่ว ๆ สายตาของเขามองฉันแบบหัวจรดปลายเท้า

"ฉันไม่รั้งเธอเอาไว้ก็ได้!"

คำพูดของเขาสวนทางกับแววตาที่มองมาจริง ๆ

มันเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และแผนร้าย

"เพราะว่าวันใดวันหนึ่ง…" เขาเคาะแก้วไวน์ของตัวเองอยู่แบบนั้น

"เธอจะต้องซมซานกลับมาหาฉันเอง"

เขาเหยียดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และมองฉันเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

"อะไรทำให้นายมั่นใจได้ขนาดนั้น" ฉันถามกลับไปและพยายามจะอ่านสายตาคู่นั้นของเขา

แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าสิ่งที่เขาพูดมามันหมายความว่ายังไงกันแน่

"ลองคิดดูนะน้ำขิง…ถ้าเธอไปหาลูกค้ารายใหม่…"

"เขาก็คงให้ราคาไม่ดีเท่าฉันหรอก"

ฟาเรนปรายตามองที่เรียวขาของฉัน ก่อนจะลูบที่แก้มก้น บีบขยำมันจนแสบไปหมด เขาค่อย ๆ สอดฝ่ามือไปที่ใต้กระโปรงของฉัน

"เพราะว่าของของ…เธอ มันสึกหรอไปเยอะมากแล้ว" ฟาเรนพูดพร้อมกับลูบกลีบอวบอูมวนไปวนมาขึ้น ๆ ลง ๆ

เขากดนิ้วเข้าไปด้านในร่องสวาทอย่างถือวิสาสะ

"ดูสิ หนึ่งนิ้วก็หลวม" ฟาเรนพูดด้วยเสียงกระเส่า ๆ ก่อนสอดใส่ปลายนิ้วกลางเข้าไปด้านในจนลึกสุดโคนนิ้ว และค่อย ๆ ถอนออกมาช้า ๆ พร้อมกับเกี่ยวดึงเอากางเกงในลูกไม้สีแดงของฉันติดไม้ติดมือมาด้วย

จ๊วบ! ฟาเรนดูดปลายนิ้วกลางที่มีคราบน้ำหวานของฉันก่อนที่เขาจะกระดกไวน์แดงดื่มตามเพื่อให้มันคล่องคอมากขึ้น