CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 46

EP.45 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน คบกันไหม?

"อะโอ๊ย!"

ฟาเรนร้องขึ้นเล็กน้อย เพราะฉันน่าจะกระแทกเข้าที่บาดแผลของเขาแบบเต็ม ๆ

แต่เขาก็ไม่ได้ต่อว่าอะไร เพียงอ้าแขนรับตัวของฉันเอาไว้และโอบกอดแบบหลวม ๆ

แก่นกายของเขายังคงเสียบคาร่องอยู่แบบนั้นและฉีดน้ำรักอัดเข้าร่องรักจนทำให้ทั้งน้ำกามของเขาและฉันรวมกันเป็นหนึ่งเดียวกันและไหลย้อยลงมาจากร่องสวาทของฉัน ชโลมโคนแก่นกายของฟาเรนจนเป็นเมือกขาว ๆ เปื้อนไปหมด

ฉันลุกขึ้นจากตักของเขาทั้ง ๆ ที่ขายังสั่น ๆ

แต่ยังไม่ทันจะลุกไปไหนได้ ก็ต้องล้มลงนอนข้าง ๆ กายของฟาเรนเพราะหมดแรงและเข่าอ่อนแบบดื้อ ๆ

ความรู้สึกมันยังเหมือนว่าร่องรักของฉันยังอ้าเหมือนมีแก่นกายของเขาเสียบคาอยู่ด้วย น้ำรักยังคงไหลทะลักออกมาจากร่องจนเลอะเตียงนอนเป็นวง ๆ

ทั้งฉันและเขาหันมองหน้ากันเล็กน้อย

เราต่างคนต่างไม่มีใครพูดอะไรเลย นอกจากนอนมองหน้ากันอย่างหอบเหนื่อยทั้งคู่และผล็อยหลับไป

…

และแล้วในที่สุด…วินาทีสุดท้ายของฉันกับฟาเรนก็มาถึงจนได้

ในเช้าตรู่ของวันเปิดเทอม ฉันตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของเขาเหมือนเช่นทุก ๆ วัน

ร่างกายเลอะเทอะไปด้วยคราบน้ำกามและสภาพชุดนอนที่น้อยชิ้น ร่องสวาทยังคงแสบเจ็บระบมจากการถูกฟาเรนกระทำอย่างหนักหน่วงในคืนส่งท้าย ลากยาวมาถึงในตอนเช้าวันนี้

หลังจากที่ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตรู่ ทางด้านฟาเรนก็ยังคงนอนหลับสนิท เพราะเขามักจะตื่นสายกว่าฉันเสมอ

หลังจากที่ฉันอาบน้ำแต่งตัวและเก็บของเพียงไม่กี่ชิ้นของตัวเองใส่กระเป๋าเสร็จสรรพ ฉันก็ไม่ลืมที่จะกลับมาที่เตียงเพื่อบอกลาฟาเรนก่อนจะไป

"ฉัน...ไปแล้วนะ" ฉันเอ่ยขึ้นแม้ว่าอีกฝ่ายจะยังคงหลับสนิท

"ลาก่อน"

ฉันพูดออกไปอย่างแผ่วเบาและหันหลังเดินออกจากคอนโดของเขา โดยที่ในกระเป๋าของฉันมีเงินที่ฟาเรนเอาใส่ไว้เป็นค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมอีกเกือบ ๆ หนึ่งแสนบาท

-เปิดเทอมวันแรก-

"ขอโทษนะเว้ยที่หายไป…ขอโทษจริง ๆ นะมึง" ฉันโผเข้ากอดไอรีนทันทีที่เจอหน้า และจู่ ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเพราะคิดถึงและเป็นห่วงเพื่อนรักคนนี้มากจริง ๆ

"กูไม่โกรธมึงเลยนะขิง อย่าคิดมากสิ เพื่อนกันก็ต้องเข้าใจกันมากที่สุดสิวะ"

ไอรีนพูดขึ้นหลังจากที่ฉันวิ่งเข้าไปกอดเธอเอาไว้แน่นพร้อมกับขอโทษที่ขาดการติดต่อหายไปเป็นเดือน โดยที่ฉันโกหกไปว่าฉันทำงานหนักจนไม่มีเวลามาเจอ ไม่มีเวลาคุยโทรศัพท์ อ้างว่าตัวเองอยู่ต่างจังหวัด อ้างสารพัด

แต่จริง ๆ แล้วฉันไปอยู่กับฟาเรน ซึ่งอย่างที่รู้กันดีว่าไอรีนไม่ถูกกับฟาเรน จะเรียกว่าเกลียดมากเลยก็ได้

"อีกอย่างการที่กูได้ลองอยู่คนเดียวสักพัก มันก็ดีเหมือนกันนะ"

"ไม่มีใครช่วยให้กูรู้สึกดีขึ้นได้หรอก ถ้าตัวของกูมันไม่เข้มแข็งและไม่พยายามรักษาตัวเองให้ได้" ไอรีนพูดด้วยใบหน้าที่ยังไม่ดีขึ้นเลย แม้ว่าเรื่องของไอรีนกับวินด์เซอร์จะผ่านไปนานเป็นเดือน ๆ แล้วก็ตาม

"เลิกเศร้าได้แล้วน่า…ยิ้มเยอะ ๆ เวลามึงยิ้มมึงโคตรสวยเลยนะเว้ย" ฉันบีบมือเพื่อนรักของตัวเองเบา ๆ

"ก็จริงของมึง อีกอย่างสวย ๆ แบบกู" ไอรีนปาดน้ำตาตัวเองไปพลาง ๆ ก่อนจะหยิบลิปสติกขึ้นมาทาเสริมความมั่นใจทันที

"หาใหม่ได้สบายอยู่แล้ว" เพื่อนรักพูดขึ้นทั้ง ๆ ที่เสียงยังสั่น ๆ ฉันรู้ว่าคนอย่างไอรีนยากเหลือเกินที่จะมีแฟนใหม่ เพราะทุก ๆ ครั้งนางล้วนแล้วแต่ทำเพื่อประชดวินด์เซอร์ทั้งนั้น

"เทอมนี้กูเรียนไม่ตรงกับมึงเลย ไว้เจอกันหลังเลิกเรียนแล้วกันนะ" ไอรีนถอนหายใจก่อนที่เราจะเดินแยกกันไปเรียนคนละคลาส

"เคมึง" ฉันก็ตอบไอรีนไปสั้น ๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนทันที

เนื่องจากฉันพยายามลงเรียนอย่างอัดแน่นมาโดยตลอด ทำให้ฉันสามารถจบได้ไวกว่าคนในรุ่นเดียวกันไปหนึ่งเทอม

และเทอมนี้จะเป็นเทอมสุดท้ายในรั้วมหาลัยแห่งนี้

สามปีครึ่งที่สูญเสียให้กับใบปริญญาเพียงใบเดียว

แต่มันไม่ง่ายเลยจริง ๆ กว่าจะได้มันมา...

"ทนอีกนิดเดียว เราก็จะหางานดี ๆ ทำได้แล้วสินะ"

ฉันพูดกับตัวเอง ก่อนจะพยายามลืมเรื่องราวในช่วงปิดเทอมไปซะ รวมถึงเรื่องที่ฉันพนันไว้กับคลินต์ เพราะว่าชีวิตฉันมันยังมีอะไรอีกหลายอย่างมากมายให้ต้องคิด

และอีกอย่าง ฉันคิดว่าคลินต์กับไทม์ก็คงไม่ได้จริงจังอะไรกับคำพูดท้าพนันของคนอย่างฉัน เพราะพวกเขาก็รู้ดีว่าผู้หญิงจน ๆ อย่างฉันคงไม่มีปัญญาหาเงินมาจ่ายคืนแน่ ๆ ถ้าแพ้พนัน

@ห้องประชุมคณะนิเทศศาสตร์

"เดี๋ยววันนี้พี่ ๆ ปีสี่อยู่คุยกันก่อนนะครับ" เสียงของประธานนักศึกษาคณะเราเอ่ยขึ้น และประธานคนนั้นก็คือไรอันนั่นเอง

หลังจากที่พวกน้องปีสอง ปีสามเดินออกไปจนหมด ก็เหลือแค่พวกปีสี่อย่างเรา ๆ ที่นั่งเรียงรายกันอยู่

"อย่างที่รู้ว่ามหาลัยเราจะจัดค่ายรับน้องกันทุกปี" ไรอันเริ่มพูดออกไมโครโฟน และทุกคนในคณะก็ต่างตั้งใจฟังในเรื่องที่เขากำลังจะประกาศอย่างตั้งใจ

"ซึ่งค่ายจะต้องมีพี่ปีสี่ไปคุมเพราะถือว่าเราโตที่สุด"

"ผม…ไรอันในฐานะประธานนักศึกษาประจำคณะนิเทศ"

"จึงได้เลือกรายชื่อของนักศึกษาปีสี่ จำนวน 5 คนที่มีความเหมาะสมในการดูแลรุ่นน้องปีหนึ่งของเรา…"

"โดยทางคณะได้ยื่นเรื่องขออนุญาตต่ออาจารย์แล้ว ว่าจะขอให้นักศึกษาตามรายชื่อนี้ไปช่วยงานค่ายรับน้องของมหาลัยด้วย เป็นเวลา 3 วัน 2 คืน"

"รับน้องเหรอ…น่าเบื่อจะตาย" ไอรีนส่ายหน้าเบา ๆ

แน่นอนว่าสำหรับไอรีนแล้ว อะไรที่แค่ขึ้นต้นว่าเข้าค่าย นางก็ลาขาดแล้ว

จริง ๆ แล้วการรับน้องของมหาลัยเราไม่ได้เคร่งครัดหรือทารุณใด ๆ เลย เนื่องจากเราเป็นมหาลัยเอกชน และทุกคนมีสิทธิ์เลือกว่าอยากจะรับน้องหรือไม่

แต่ส่วนใหญ่ตอนปีหนึ่งทุกคนก็เข้าร่วมเกือบหมดเพราะมันสนุกแถมยังเป็นทางเดียวที่จะได้รู้จักเพื่อนใหม่ ๆ ในคณะของตัวเองอีกด้วย และค่ายรับน้องมันก็ไม่ได้กันดาร เพราะเราจัดในเครือรีสอร์ตหรูมาตลอด ตามความประสงค์ของคณบดีมหาวิทยาลัยที่รักความสะดวกสบายเป็นอันดับแรก

หลังจากนั้นฉันก็หันมานั่งคุยเล่นกับยัยไอรีนแทน เพราะไม่ได้เจอกันนานเป็นเดือน ๆ ย่อมต้องมีเรื่องเมาท์มอยเป็นร้อยเป็นล้านเรื่องอยู่แล้ว