CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 47

EP.46 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน นางบำเรอคนโปรด

ฉันหยุดชะงักไปทันทีที่เจอฟาเรนนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงของตัวเอง ฉันรีบกดเปิดไฟให้สว่างทั่วห้องพักเล็ก ๆ ของตัวเอง

"นายมาอยู่ที่ห้องของฉันได้ยังไง?"

ฉันเอ่ยถามไปอย่างงุนงง เพราะเขาเข้ามาในห้องก่อนที่เจ้าของอย่างฉันจะเดินมาถึงซะอีก และประตูก็ไม่ได้มีร่องรอยการโดนงัดแงะใด ๆ เลย

"ตกใจมากเหรอที่เจอฉัน!" ฟาเรนเบะปากก่อนจะโยนกุญแจสำรองที่เขามีลงกับพื้นทันที

"…หรือว่าผิดหวังที่ไม่ใช่ไอ้เหี้ยนั่น?" เขาลุกขึ้นจากเตียงและเดินตรงเข้ามาหาฉันทันที

"ตอนมันขอคบ หน้าตาเธอระริกระรี้มากเลยนะ แต่พอเจอหน้าผัวหน้าหงิกอย่างกับส้นตีน!" เขาหยุดยืนตรงหน้าของฉันและเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน

"ทำไมถึงไม่ปฏิเสธมันไปซะ? ฮะ‼" ฟาเรนเอ่ยขึ้นเสียงดังอย่างเกรี้ยวกราด

"แล้วทำไมฉันต้องปฏิเสธผู้ชายดี ๆ แบบไรอันด้วย?" ฉันขมวดคิ้วถามกลับไปตรง ๆ

"เธอว่าไงนะ?" ฟาเรนกดเสียงลงต่ำและกำหมัดแน่นมองฉันอย่างโมโหร้าย

"นี่เธอคงลืมไปแล้วใช่ไหม...ว่าฉันเป็นอะไรกับเธอ" ฟาเรนไม่พูดเปล่า เพราะเขาปลดกระดุมเสื้อชุดนักศึกษาของฉันอย่างถือวิสาสะ

"ให้ฉันรื้อฟื้นความทรงจำให้เธอสักน้ำสองน้ำดีไหม?" ฟาเรนเลิกคิ้วถามกลับมาอย่างเจ้าเล่ห์

"เหมือนนายจะลืมไปนะ...ว่าสัญญาระหว่างเรามันจบลงไปแล้ว" ฉันขึ้นเสียงถามกลับไปทันที

หมับ! ฉันจับฝ่ามือหนาของเขาเอาไว้แน่นพร้อมกับจิกปลายเล็บลงไป เพราะฟาเรนไม่ยอมปล่อยมือจากเสื้อของฉัน

"นายไม่มีสิทธิ์มาตามราวีหรือห้ามไม่ให้ฉันคบกับใคร!" ฉันพูดออกไปอย่างเสียงดังฟังชัดเจน

"และถ้าฉันอยากจะคบไรอัน มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของนาย" ฉันดันตัวของฟาเรนออกไปให้ไกลจากตัวเองทันที

"นอกจาก…นายจะหึงฉัน" ฉันเงยหน้าขึ้นและแสร้งพูดไปอย่างไม่ได้คาดหวังอะไร…

"ใช่~" ฟาเรนตอบกลับมาเพียงแค่นั้น

"กลับมาอยู่กับฉัน...ฉันจะให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ" แววตาของเขาแปรเปลี่ยนอย่างที่ฉันไม่สามารถคาดเดาได้เลย

"ฉันให้ได้มากกว่าที่เธอจะชนะพนันไอ้คลินต์กับไอ้ไทม์อีกนะ" ฟาเรนชูบัตรเครดิตของเขาขึ้นมา

"แค่มาอยู่กินกับฉันจนกว่าฉันจะพอใจ" เขาพูดพร้อมกับยื่นบัตรเครดิตให้กับฉันทันที

"นายจะให้ฉันกลับไปอยู่ในฐานะอะไร?"

ฉันลองถามเขากลับไปแผ่วเบา หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้น ๆ

ฟาเรนเองก็ชะงักและเงียบไปพักใหญ่

"ก็...เหมือนเดิมไง จะฐานะอะไร?"

ฟาเรนยักคิ้วตอบกลับมาอย่างกำกวม ราวกับไม่เข้าใจคำถามของฉัน

"เหมือนเดิม" ฉันย้ำไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"เธอจะเป็นนางบำเรอคนโปรดของฉันเหมือนเดิมไง"

เขาพูดขึ้นพร้อมกับยกมือลูบใบหน้า ลงมาที่ลำคอของฉันและลงมาเกือบจะถึงเนินอก

ฟุ่บ! ฉันปัดมือของฟาเรนออกไปอย่างแรง

"หึ! งั้นฉันไม่ขอรับงานขายบริการทางเพศแบบนี้อีกแล้วกันนะ…" ฉันฝืนยิ้มตอบกลับไปพร้อมกับกำหมัดแน่น

"เชิญนายไปหาซื้อกินที่อื่นเถอะ"

ฉันพูดออกไปนิ่ง ๆ แต่ก็ยอมรับว่าฉันต้องมานั่งเสียความรู้สึกให้กับคนอย่างฟาเรนครั้งแล้วครั้งเล่า

"จะบอกว่าช่วงนี้เธอไม่ร้อนเงินสินะ" ฟาเรนหัวเราะลั่นออกมาและมองฉันอย่างเย้ยหยัน

"ถ้าอย่างงั้น...สวนส้มเล็ก ๆ มรดกชิ้นสุดท้ายของแม่เธอ" คำพูดของฟาเรนทำเอาฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างพูดอะไรไม่ออกเลย

"ที่ดินสวนพร้อมบ้านที่มันใกล้จะหลุดจำนองแล้ว...ก็ไม่จำเป็นแล้วสินะ?" ฟาเรนเหยียดยิ้มกลับอีกครั้ง เขาพูดอ้อม ๆ วกไปวนมาอย่างตั้งใจเล่นแง่กับฉัน

"สวนส้มของแม่ฉัน?" ฉันนิ่งชะงักไปทันทีที่เขาพูดถึงสวนส้ม เพราะมันมีอยู่จริง และมันคือสมบัติชิ้นสุดท้ายที่แม่แท้ ๆ ทิ้งเอาไว้ให้จริง ๆ

"เห็นว่าพ่อกับเมียใหม่ไม่ได้ไปต่อดอกมานานเกือบสี่เดือนแล้วนะ" ฟาเรนพูดต่อเมื่อเห็นว่าฉันเงียบไป

"นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?" ฉันถามกลับไปอย่างแผ่วเบา

เพราะเรื่องที่พ่อกับแม่เลี้ยงไม่ไปต่อดอกเบี้ยค่าที่ดินของแม่ ฉันเองก็เพิ่งรู้จากปากของฟาเรนอีกที และก็รู้สึกตกใจเอามาก ๆ

เพราะฉันตั้งใจทำงานตัวเป็นเกลียวส่งค่าใช้จ่ายช่วยทางบ้านมาตลอด แล้วจะไม่จ่ายค่าดอกเบี้ยที่ดินจำนองได้ยังไงกัน

"ไม่เห็นยากเลย" ฟาเรนยักไหล่ตอบกลับมาอย่างกวน ๆ

"นายรู้เรื่องที่บ้านของฉันได้ยังไง?"

ฉันขึ้นเสียงกลับไปเล็กน้อย เพราะเรื่องส่วนตัวที่เขาพูดมา แม้แต่ไอรีนที่เป็นเพื่อนสนิทของฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ

"นี่นายให้คนไปสืบประวัติฉันงั้นเหรอ?" ฉันเอ่ยถามฟาเรนไปอย่างตกใจจริง ๆ กับสิ่งที่เขาพูดออกมา เพราะมันคือข้อมูลที่ตรงกับความเป็นจริง