CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 48

EP.47 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน ค่ายรับน้องร้อนเป็นไฟ

"ก่อนจะกินไรอันแวะมากินส้มตำปูปลาร้าห้องกูก่อนมะ (ไหม)" ยัยมดพูดขึ้นขณะที่ฟาเรนกระชากประตูเปิดออกไปพอดิบพอดี

"…ฟะ…ฟาเรน" ยัยมดเพื่อนข้างห้องของฉันถึงกับอ้าปากค้างทันที

พร้อมกับมองฟาเรนกับฉันสลับกันไปมาพักใหญ่

"รบกวนเธอเก็บไว้กินคนเดียวเถอะนะ ทั้งไอ้ไรอันทั้งส้มตำเน่า ๆ นี่!" ฟาเรนพูดขึ้นนิ่ง ๆ

"หลบ!" เขาผลักตัวยัยมดให้หลบทางและเดินออกไปจากห้องของฉันทันที

หลังจากที่ฟาเรนเดินออกไปได้สักพัก ซึ่งยัยมดก็มองตามแผ่นหลังของเขาแบบตาไม่กะพริบเลย

"โอ๊ยมึง~ เมื่อกี้ฟาเรนสัมผัสตัวฉันด้วยนะ" ยัยมดเพ้อขึ้นมาทันทีพร้อมกับดม ๆ ที่ไหล่ของตัวเองที่ถูกฟาเรนผลัก

"ผู้ชายเลวเนี่ยทั้งเท่ ทั้งเร่าร้อน ชวนฝันสุด ๆ เลยว่ะมึง" ยัยมดหันมาพูดกับฉันทั้ง ๆ ที่สายตายังคงเอาแต่จ้องไปที่ฟาเรน แม้ว่าเขาจะเดินหายไปลับตาแล้วก็ตาม

"แต่ว่า...นี่มึงกินกับฟาเรนแล้วงั้นเหรอ?" ยัยมดหันกลับมาวางส้มตำปูปลาร้าและหันมาถามฉันทันทีด้วยท่าทีอยากรู้อยากเห็น

"คะ คือ…" ฉันตะกุกตะกักอย่างบอกอะไรไม่ถูกเลย แต่ก็ไม่ได้แปลกใจที่ใคร ๆ จะรู้จักฟาเรน เพราะเขาดังในเรื่องเสีย ๆ หาย ๆ อยู่เป็นประจำ

"ไปกินกันตอนไหนวะ ทำไมกูไม่รู้เลยอะ...ทำไมมึงกับไอรีนได้ตัวท็อป ๆ ของมอเราไปหมดเลย" ยัยมดก็พูดพล่ามไปอย่างเพ้อเจ้อ ไม่ดูหน้าฉันเลยว่าตอนนี้ซีดไปมากแค่ไหนแล้ว

"มึงสองคนทำบุญด้วยอะไรวะ ถึงได้ผู้ชายกลุ่มนี้ไปครอง" ยัยมดโวยวายเบอร์ใหญ่ขึ้นมาทันที

"ชอบแต่คนสวย ไม่ชอบคนตลกแบบกูกันบ้างเหรอไงวะ" มดยังคงบ่น ๆ แต่แล้วสายตาของนางก็มาหยุดที่ฝ่ามือของฉัน

"ว่าแต่ไปแซ่บกันอีท่าไหนวะ อิขิง? เขาถึงขนาดยอมให้เกียร์มึงเลยแบบนี้…หรือว่ามึงเด็ดมากกก!"

ยัยมดคือเพื่อนข้างห้องที่เรียนคณะเดียวกับฉัน และนางก็มองสร้อยของฟาเรนในฝ่ามือของฉันอย่างตาโตขึ้นมาทันที

"อย่าพูดเสียงดังสิเว้ย เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินกันทั้งหอพอดี" ฉันรีบกระชากตัวยัยมดเข้ามาในห้อง และปิดประตูล็อกทันที

"อิมด เรื่องที่มึงเจอฟาเรนในห้องกู…มึงห้ามบอกไอรีนเด็ดขาดนะเว้ย" ฉันพูดออกไปทันทีอย่างกังวลใจเป็นที่สุด

"ไม่ใช่สิ มึงห้ามบอกใครเลยนะ…" ฉันเอ่ยย้ำไปอีกครั้งด้วยใบหน้าที่วิตกมากถึงมากที่สุด

"กูขอร้องนะเว้ย…ขอร้องจริง ๆ นะมด" ฉันแทบจะยกมือไหว้เพื่อนข้างห้องคนนี้

จริง ๆ แล้วฉันก็สนิทกับยัยมดนะ เพราะอยู่ข้างห้องกัน แต่ก็ไม่ได้สนิทเท่ากับไอรีน

เนื่องจากยัยมดมันมีเพื่อนสนิทเป็นเพื่อนจากโรงเรียนเก่าตอนมัธยมปลาย ส่วนใหญ่มันจะไปไหนมาไหนกับกลุ่มเพื่อนเก่ามากกว่า

แต่สำหรับฉัน ตลอดระยะเวลาสามปีครึ่งในรั้วมหาลัย ถ้ารองจากไอรีนแล้ว ก็ยัยมดเนี่ยแหละที่ฉันสนิทด้วย

"เฮ้ย มึงไม่ต้องไหว้กูหรอกน่า" ยัยมดรีบรับปากทันทีเมื่อเห็นว่าฉันมีท่าทีเคร่งเครียด

"กูจะปิดปากเงียบไม่หลุดเรื่องนี้ออกไปแน่" มันทำท่าปิดปากเงียบทันที

"กูสาบานเลยขอให้ฟ้าผ่าลงที่กลางใจกูเลย" พร้อมกับชูสามนิ้วอย่างสาบานขึ้นมา

"จริง ๆ นะเว้ย ไม่ต้องเครียดน่า" ยัยมดหน้าเสียเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าฉันนิ่งและเงียบไปอยู่พักใหญ่

"คือเรื่องของกูกับฟาเรน" ฉันพูดไปอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อย

"ถ้ามึงจะถามตอนนี้…กูยังไม่พร้อมจะเล่าให้ใครฟังทั้งนั้น" ฉันก้มหน้าลง

"อ๋อเออ ๆ กูเข้าใจ งั้นกูไม่คาดคั้นอะไรมึงแล้ว ถือซะว่ากูมาชวนกินส้มตำปลาร้าก็แล้วกัน" ยัยมดเปลี่ยนน้ำเสียงทันที

"ตอนแรกก็กะจะมาแซวเรื่องที่ไรอันจีบมึง" นางรีบดึงแขนฉันไปนั่งที่โต๊ะทำการบ้านเล็ก ๆ ในห้อง

"พอดีกูเจอไอรีนแล้วมันเล่าให้กูฟัง...แต่กูดันมาเจออะไรที่พีคกว่านั้น" มดพูดขึ้นเบา ๆ

ฉันไม่แปลกใจเลย เพราะยัยไอรีนเชียร์ให้ฉันคบกับไรอันมาตั้งแต่ปีสองแล้วมั้ง

"แต่กูเข้าใจเว้ย...ไม่พร้อมจะเล่าก็ไม่ต้องเล่า กูไม่บังคับหรอกน่า" มันพูดก่อนจะวางช้อนส้อมและถุงส้มตำ ไก่ย่าง ข้าวเหนียวเตรียมพร้อมเอาไว้ทันที

ซึ่งคณะอื่น ๆ เองก็แยกย้ายกันไปตามตึกของรีสอร์ตกว่า 1,000 ห้องพัก แยกไปอยู่คนละทิศคนละทางแตกต่างกันออกไป เพราะรีสอร์ตแห่งนี้กว้างมาก และยังมีลานทำกิจกรรมอยู่ตรงใจกลางพอดี

"ส่วนพี่ ๆ ปีสี่จะได้นอนห้องริมของทุกชั้น เผื่อน้อง ๆ มีปัญหาอะไรจะได้วิ่งมาขอความช่วยเหลือได้" ไรอันเริ่มแจกกุญแจห้องให้ทุกคนรวมถึงฉันด้วย

"ขิงห้องเลข 310 นะ" เขาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นและยิ้มออกมาเล็กน้อย

"จีบกันโต้ง ๆ แบบนี้เลยเหรอครับท่านประธานรุ่น?" เสียงของเพื่อนผู้ชายอีกคนเอ่ยแซวขึ้น

"เหมือนว่าจะมีคู่รักเกิดขึ้นในค่ายของเราซะแล้ว" เพื่อนอีกคนก็แซวเพิ่มมาอีกที

ฉันยอมรับว่าฉันเขิน แต่ก็ยังคงรู้สึกตงิด ๆ ภายในใจอยู่บ้าง จึงทำได้เพียงแค่ยิ้มตอบไรอันไปก่อนจะหลบสายตาของเขา

บรื้น บรื้น~~ เสียงรถหลายคันดังกระหึ่มลั่นลานกิจกรรมด้านหน้าของรีสอร์ต และจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพวกคณะวิศวะที่อวดรวยโชว์เท่ไปวัน ๆ

แต่ที่สะดุดตาก็คือรถคันสีน้ำเงินเข้มที่คำรามลั่นมาเป็นคันแรก

น้อง ๆ ปีหนึ่งที่เข้าห้องไปแล้วต่างพากันเดินออกมายืนดูพวกเขาที่ระเบียง ฟาเรนเดินลงมาจากรถพร้อมกับยืนพิงรถจุดบุหรี่สูบทันทีอย่างไม่สนใจสายตาคู่อื่น ๆ ที่จับจ้องไปทางพวกเขา

"รถบัสมีแต่นั่งไม่ได้เพราะชอบโชว์เท่สินะ" เพื่อนชายในคณะเอ่ยขึ้นอย่างนินทาพวกผู้ชายคณะวิศวะที่ขับรถหรูมาเป็นกลุ่มคณะราว 20 คันได้

"ไม่รู้อาจารย์คิดยังไงเหมือนกัน ถึงให้เราอยู่ติดกับวิศวะ"

"ทั้ง ๆ ที่แข่งบอลปีที่แล้วเพิ่งจะตีกันไปหมาด ๆ" ไรอันส่ายหน้าเล็กน้อยและมองไปทางกลุ่มฟาเรนพร้อมกับถอนหายใจออกมา

"เราขึ้นห้องเอาของไปเก็บกันเถอะ มองหน้าพวกมันนาน ๆ เดี๋ยวแม่งก็มีเรื่องกันอีก" ชายคนเดิมพูดขึ้นก่อนจะชักชวนให้พวกเราอีก 5 - 6 คนรีบกลับเข้าห้องพักของตัวเอง

"ก็ดี ของีบสักหน่อยแล้วกัน" ฉันยิ้ม ๆ ตอบไปอย่างไม่ได้สนใจอะไร

"มา ๆ น้ำขิงเดี๋ยวเราช่วยยกกระเป๋าไปส่งที่ห้องให้" ไรอันเดินมาดึงกระเป๋าเป้ของฉันไปช่วยถือทันที ฉันเหลือบมองฟาเรนที่ยืนกอดอกจ้องมองตาเขม่นมาที่ฉันกับไรอัน

"ขอบใจนะ แต่…" ฉันกำลังจะปฏิเสธไป แต่ก็คิดขึ้นมาได้ว่าถ้าจะปฏิเสธแบบนั้นมันก็คงดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เหมือนหักหน้าไรอันต่อหน้าเพื่อน ๆ อีกที ฉันเลยปล่อยเลยตามเลยอย่างจำใจ

"เป็นง่อยเหรอ?" เสียงของฟาเรนดังขึ้นจากทางด้านหลังของเรา