CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 49

EP.48 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน กองไฟร้อนซ่อนรัก ?

ฟุ่บ! เขากระชากกระเป๋าของฉันจากมือไรอันอย่างรุนแรง ซึ่งในกระเป๋าก็มีแค่เสื้อผ้าใส่มาแค่ไม่กี่ชุด เพราะเรามาแค่สามวันสองคืนเท่านั้น

"กระเป๋าเบาอย่างกับนุ่น!" ฟาเรนเอียงคอพูดกับฉันอย่างกวน ๆ

"ถือเองไม่ได้เหรอ!?" เขากระแทกเสียงถามฉันอีกครั้ง

ฟุ่บ! พร้อมกับยัดกระเป๋าเป้ใส่มือให้กับฉัน

"ถือได้!" ฉันก็ตอบกลับไปเสียงแข็งและไม่มองหน้าของฟาเรนแต่อย่างใด

เพราะในตอนนี้เหมือนเขากำลังแสดงอาการชัดมากเรื่องความสนิทหรือความสัมพันธ์ลับ ๆ ระหว่างฉันกับเขา

มันชัดเจนมากจนเพื่อนร่วมคณะของฉันมองกันเป็นตาเดียว

"ขิงไม่ต้องสนใจอันธพาลอย่างมันหรอก" ไรอันพยายามจะยื่นมือมาช่วยถือกระเป๋าให้ฉันอีกครั้ง

พั่บ! ฟาเรนปัดฝ่ามือของเขาอย่างแรง ไรอันกำหมัดแน่นเตรียมจะง้างเข้าหน้าฟาเรน แต่เขาก็จับข้อมือของไรอันเอาไว้และบิดลงทันทีเพราะเขาเรียนศิลปะการต่อสู้มาอย่างดี

เขาทั้งคู่เกือบจะมีปัญหากันเข้าจริง ๆ แต่ดีที่ฟาเรนยังไม่ได้คลุ้มคลั่งมากสักเท่าไหร่ ไม่งั้นคงวงแตกไปนานแล้ว

"ถ้ามึงอยากช่วยยกของมากนัก" ฟาเรนหันกลับไปพูดกับไรอันนิ่ง ๆ และมองไปที่รถขนของที่ขับตามเข้ามาเป็นคันสุดท้ายนั้น

"ก็ไปช่วยยกลำโพงของตกแต่งต่าง ๆ ไปตั้งตรงลานกิจกรรมคืนนี้ดีกว่ามั้ง?" คนตัวสูงจ้องมองไรอันและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมและบีบข้อมือของเขาแน่นจนไรอันกัดฟันกรอด โกรธจนหน้าสั่นเช่นกัน

"ไหนจะก่อกองไฟกองใหญ่ จัดเตรียมเต็นท์งาน...ช่วยส่วนรวมน่าจะเป็นประโยชน์มากกว่ามาตามตื๊อขอยกกระเป๋าสะพายให้ผู้หญิงนะ" เขาพูดใส่หน้าและมองไรอันแบบหัวจรดเท้าตามฉบับความฟาเรนไฮต์นั่นแหละ

"เป็นถึงประธานคณะแต่ไม่มีสมองคิดบ้างรึไง?" ฟาเรนแดกดันใส่ไรอันด้วยน้ำเสียงดูถูก ๆ

"หรือพวกนิเทศมันโง่เหมือนกันหมดวะ" เขาพูดทิ้งท้ายและเหลือบตามองที่ฉันนิ่ง ๆ

"อ้าวเฮ้ย พูดงี้ก็สวยดิ!" เพื่อน ๆ ในคณะของฉันสามสี่คนก็เริ่มไม่พอใจกับคำพูดของอันธพาลอย่างฟาเรน

พวกวิศวะที่มากับฟาเรนก็ยิ้มเยาะกันอย่างสะใจในคำพูดคำจาของฝั่งตัวเอง

เพราะในรั้วมหาลัยของเราแล้วนั้นแบ่งพรรคแบ่งพวกกันไปตามคณะซะส่วนใหญ่ ถ้าคณะเดียวกันก็รักกันดี แต่ถ้าต่างคณะก็มักจะไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ โดยเฉพาะพวกผู้ชาย

ไม่รู้ว่ากิจกรรมแข่งขัน เกมกีฬาต่าง ๆ ที่มหาลัยจัดขึ้นมันส่งเสริมน้ำใจนักกีฬาหรือส่งเสริมให้คนตีกันมากกว่ากันแน่

"มันจะมากไปแล้วนะเว้ย" เพื่อนคณะฝั่งฉันเริ่มออกตัวกันอย่างหมดความอดทน

"วิศวะแม่งก็เหี้ยและอันธพาลทุกตัวนั่นแหละ" ไรอันเองก็ตอกกลับไปและพยายามสะบัดมือตัวเองให้หลุดจากฝ่ามือหนา ๆ ของฟาเรน

"ก็ถ้าพวกมึงอยากให้ช่วยอะไร...มึงพูดกับพวกกูมาตรง ๆ สิ" เพื่อนชายคนที่ดูใจเย็นที่สุดอีกคนยังทนฟังต่อไม่ไหว

"มองหน้าพวกกูหาพ่อง..."

ยังไม่ทันที่เพื่อนผู้ชายคนหนึ่งในคณะของฉันจะพูดจบ คลินต์ก็เดินพุ่งเข้ามายืนข้างฟาเรนทันทีด้วยใบหน้าที่พร้อมบวกมากเช่นกัน

"เอาแม่งเลยไหม?"

คลินต์พูดขึ้นอย่างพร้อมที่จะเปิดแทนฟาเรนไปอี๊ก!

"พวกนายช่วยใจเย็น ๆ กันหน่อยได้ไหม" ฉันร้องห้ามขึ้นทันทีอย่างตกใจ

เท่าที่ดูแล้วสองคนนี้หัวร้อนพอ ๆ กันเลย แค่ฟาเรนดูไร้สติมากกว่า ส่วนคลินต์ก็คือพร้อมสนับสนุนความเลวของเพื่อนเต็มที่

"ถ้าไม่มีเรื่องกันสักวันสองวันจะได้ไหม?" ฉันมองหน้าทั้งสองฝ่ายสลับกัน เพราะฝ่ายหนึ่งก็เพื่อนคณะเดียวกันและอีกฝ่ายก็คือฟาเรนกับคลินต์ ฉันมองฟาเรนอย่างตำหนิในใจที่พอมาถึงค่ายเขาก็เริ่มสร้างปัญหาเลยทันที

"พอ ๆ พวกมึงก็หยุดเหมือนกัน!" ไทม์เดินมากันตัวเพื่อนรักสองคนของเขาพร้อมกับพูดขึ้นเบา ๆ

ซึ่งถ้าไทม์ไม่เข้ามาช่วยห้าม สองคนนั้นเองก็คงถลาเข้ามาใส่กันแล้ว

"แค่เรื่องกระเป๋าน้ำขิงเองนะเว้ย" ไทม์โซนที่เห็นท่าไม่ดีจึงเดินเข้ามาห้ามเพื่อนตัวเองก่อน เขาพูดกระซิบฟาเรนเบา ๆ

"ก็กูหมั่นไส้…เลยอยากมีเรื่อง จะทำไม!" ฟาเรนเบะปากใส่ไรอันอย่างไม่สนใจว่าเรื่องมันโคตร ๆ จะไร้สาระเลยจริง ๆ

"มีอะไรกันรึเปล่าวะ?" ฉันมองทั้งสองคนอย่างรู้สึกได้เลยว่าต้องมีอะไรแน่ ๆ พวกนางถึงมาเคาะเรียกถึงห้องแบบนี้

"คุณเพื่อนขา คือกูมีเรื่องให้ช่วยนิดหน่อย" ยัยจีจี้เพื่อนสาวสองร่วมคณะเอ่ยขึ้นพร้อมกับชูชุดไทยลายสวยขึ้นมาต่อหน้าฉัน

"ชุดนางไม้ เอาไว้ไหว้เจ้าที่เหรอมึง?" ฉันถามไปตรง ๆ เมื่อเห็นชุดสไบสีเหลืองปักลายสวยระยิบระยับราคาแพงตรงหน้า

"อิบ้า!" ยัยจีจี้ก็โวยลั่นทันทีและตีฉันแบบหยอกล้อไปหนึ่งป๊าบ

"คำสั่งจากอาจารย์คณะเราออกไอเดียมาว่าอยากให้งานรับน้องปีนี้มันปัง ๆ กว่าทุกปีที่ผ่านมา"

"ก็เลยอยากหาคนสวย ๆ มาใส่ชุดไทยคืนนี้เพื่อเป็นตัวแทนนางนพมาศวันลอยกระทง"

"อยากให้มีภาพกิจกรรมรับน้องที่แบบอนุรักษ์ความเป็นไทยเพื่อใช้โพรโมตมหาลัยของเราอีกที ไหน ๆ ก็ได้จัดตรงวันลอยกระทงกันแล้ว" จีจี้พูดต่อด้วยสีหน้าลำบากใจ

"ให้ใส่ชุดไทยกลางป่ากลางเขาแบบนี้เนี่ยนะมึง!" ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย

"มันจะไม่หลอนไปใช่ไหม?" ฉันมองชุดไทยนั้นอย่างคิดไม่ออกเลยว่ามันจะเข้ากับงานรับน้องคืนนี้ยังไง

"ว่าแต่มึงจะให้ใครใส่ล่ะ?" ฉันถามไปอย่างไม่ได้คิดอะไรเพราะคิดว่ายัยจีจี้กับเพื่อนแค่มาถามความคิดเห็นเพียงเท่านั้น

"ก็มึงไงคะ...คนที่สวยที่สุดในคืนนี้" ยัยจีจี้ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ และดันตัวของฉันเข้าไปในห้องทันที

"ฮะ?" ฉันยังไม่ทันจะเอ่ยตอบอะไร ทั้งคู่ก็ลากฉันมานั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งทันที

"มา ยัยตาต้า มาช่วยกันแต่งหน้าแต่งตัวนางเอกของงานในคืนนี้กัน" สาวสองอีกคนยิ้ม ๆให้ฉันอย่างเป็นมิตร พร้อมกับถือกระเป๋าเครื่องสำอางและถือชุดไทยมาวางพาดลงบนเตียงของฉัน

"เดี๋ยว ๆ จีจี้ กูตกลงตอนไหนว่าจะยอมใส่" ฉันเท้าเอวมองหน้าจีจี้นิ่ง ๆ

"น้ำขิง คือกูหาใครไม่ทันแล้วจริง ๆ นะเว้ย" จีจี้คุกเข่าลงตรงหน้าของฉันอย่างจงใจเล่นเบอร์ใหญ่ เพราะนางเรียนเอกการแสดงมา

"อีกอย่างอาจารย์เป็นคนบอกให้มาหามึง เพราะอยากได้คนสวย ๆ ขึ้นหน้าเว็บไซต์มหาลัยเพื่อโพรโมต" นังจีจี้วิงวอนฉันพร้อมกับเพื่อนสาวสองที่ส่งสายตาอ้อนวอนมาทางฉันด้วยเช่นกัน

"จริงด้วยขิง เธอเหมาะกับชุดที่ฉันออกแบบมามาก ๆ เลยนะ