CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 68

EP.68 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน ทุกวินาทีของเรา

-บนรถ-

"วันนี้นายตื่นมาได้กินอะไรรึยังอะ?" น้ำขิงหันไปถามคนข้าง ๆ ที่กำลังขับรถวนลงมาจากตึกจอดที่เงียบสงัด

"ยัง!" ฟาเรนส่ายหน้าเบา ๆ

"และฉันก็หิวมากจนสามารถกินเธอได้ทั้งตัวเลยนะ"

แววตาเจ้าเล่ห์มองมาที่เธอพร้อมกับลอบกลืนน้ำลาย

"เมื่อคืนฉันแทบไม่ได้นอนเลยนะ" น้ำขิงบ่นกลับไป เพราะเขารังแกเธอหนักหน่วงมาทั้งคืน จนตื่นไปเรียนตอนเช้าแทบไม่ไหว

ยังมีหน้ามาบอกว่าหิวอีก

"หิว มาก ๆ"

ฟาเรนเขย่าแขนของเธอเบา ๆ อย่างเรียกร้องความสนใจ เพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องของเขาจนมันเริ่มร้องประท้วงขึ้นมาแบบเบา ๆ แล้ว

"หิวก็กินข้าว ไม่ใช่กินแต่เหล้าแต่เบียร์" น้ำขิงยกมือไปลูบหัวของเขาเบา ๆ อย่างลืมไปเลยว่าเขาเคยโหดและป่าเถื่อนมากแค่ไหน

"งั้นไปกินโอมากาเสะกันไหม?"

ฟาเรนหันมาถามขณะที่ขับรถออกมาพ้นจากรั้วมหาลัยได้

น้ำขิงนั่งคิดอยู่สักพัก ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ เพราะเธอเริ่มเบื่อรสชาติอาหารหรู ๆ เหล่านี้แล้ว แม้ว่ามันจะอร่อยมาก ๆ เลยก็ตามแต่

"ลองกินอย่างอื่นดูดีไหม?" เธอลองถามไปอย่างไม่มั่นใจสักเท่าไหร่

"แล้วอยากกินอะไร?" ฟาเรนถามกลับมาแบบห้วน ๆ ขณะที่เรากำลังวนหาร้านอาหารในช่วงค่ำ ๆ ในย่านเศรษฐกิจของเมืองหลวงกันอยู่พักใหญ่

"ก๋วยเตี๋ยวเรือง่าย ๆ สักมื้อได้ไหม?"

คนตัวเล็กลูบท้องของเธอและหันไปกะพริบตาถี่ ๆ ใส่คนขับรถอย่างอ้อนวอน

เพราะเธอทนกินอาหารหรู อาหารแพงตามเขามาหลายมื้อแล้วตั้งแต่ย้ายมาอยู่กับฟาเรน ซึ่งแน่นอนว่าบางวันเธอก็มีมุมที่คิดถึงอาหารรสเด็ด ๆ ข้างทางแบบบ้าน ๆ แบบธรรมดา ๆ อยู่มากเหมือนกัน

"นายเคยนั่งกินร้านข้างทางบ้างไหม?"

น้ำขิงเอ่ยถามไปตรง ๆ เพราะเป็นไปได้ยากมาก ๆ ที่คนอย่างฟาเรนไฮต์จะกินร้านอาหารข้างทางแบบนี้

"ไม่" เขาส่ายหน้าตอบกลับมาเสียงเข้ม ๆ

น้ำขิงหน้าเสียไปเล็กน้อย เพราะคิดว่าเขาคงไม่ยอมพาเธอไปกินแน่ ๆ เพราะฟาเรนเป็นคนเรื่องมากเรื่องอาหารการกินจะตายไป และเขาคือคนหนึ่งที่กินยากที่สุดที่เธอเคยเจอมาเลย

เขาหันมามองทางน้ำขิงที่นั่งกลืนน้ำลายมองเหม่อ ๆ ออกไปนอกหน้าต่างอย่างจ๋อย ๆ สุดท้ายแล้วเขาก็อดสงสารเธอไม่ได้

"แต่...ลองดูก็ได้" จึงต้องจำใจยอม ๆ คนตัวเล็กไปในที่สุด

"แต่ถ้าฉันท้องเสียขึ้นมา...เธอต้องรับผิดชอบ"

คนขับรถหันมาชี้หน้าเธออย่างคาดโทษเอาไว้ก่อนด้วยน้ำเสียงที่ดุดันและแววตาที่จริงจัง

"แหม~ นายน่ะกินเหล้าเพียว ๆ เป็นขวด ๆ ยังไม่ตายเลย"

น้ำขิงหันไปพูดแดกดันใส่คนขับรถของเธอทันที เพราะถ้าเป็นเหล้าหรือของมึนเมาต่าง ๆ น่ะ ฟาเรนสู้ตายจริง ๆ

"แค่ก๋วยเตี๋ยวชามเดี๋ยว ไม่น่าเป็นไรหรอกมั้ง"

เธอบ่น ๆ พร้อมกับรีบชี้บอกทางคนขับรถของเธอทันทีเพื่อให้เขาขับไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวเรือเจ้าเด็ดเจ้าโปรดของเธอ

@ร้านก๋วยเตี๋ยวเรือข้างทาง

"อร่อยไหม?"

น้ำขิงลองถามเมื่อเห็นว่าฟาเรนยังนั่งเขี่ยไปเขี่ยมาอยู่พักใหญ่ ไม่เหมือนน้ำขิงที่ซัดไปสองชามใหญ่แล้ว

"ก็ไม่แย่"

เขาตอบอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ไป แต่ดูทรงแล้วคงจะไม่ถูกปากคุณชายจอมเรื่องมากคนนี้สักเท่าไหร่

"ถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวเราไปกินอะไรที่นายชอบก็ได้นะ"

น้ำขิงพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อยที่เธอตามใจตัวเองจนลืมนึกถึงอีกฝ่าย

"หึ" ฟาเรนหัวเราะตอบกลับมาแทน ก่อนจะลูบหัวของเธอเบา ๆ

"ก็เธอไง"

เขายักคิ้วก่อนจะวางตะเกียบลงและดึงมือของคนที่ลูบหัวของเขาอยู่ในตอนนี้มาหอมซ้ำ ๆ อยู่แบบนั้น

"ฟาเรน นี่มันข้างถนนนะ"

น้ำขิงหน้าแดงเล็กน้อยอย่างไม่รู้ว่าจะตอบอะไรไปดีเลย

"ฉันชอบที่แปลก ๆ เธอก็รู้" คนตัวสูงดึงมือเธอไปหอมอยู่หลายฟอด จนน้ำขิงต้องเป็นฝ่ายดึงมือคืนมาเอง เพราะรู้สึกอายคนที่เดินผ่านไปผ่านมา

"กลับกันเถอะ พรุ่งนี้เธอมีเรียนแต่เช้านะ เดี๋ยวคืนนี้เธอต้องทำการบ้านต่ออีกไม่ใช่เหรอ?"

ฟาเรนจ่ายเงินเสร็จก็เดินกลับมาเรียกน้ำขิงที่นั่งมองบรรยากาศในร้านไปเรื่อย ๆ

"อื้ม ๆ" น้ำขิงลุกจากโต๊ะก่อนจะหันไปมองที่ร้านอีกครั้งด้วยแววตาที่เศร้า ๆ

-บนรถ-

"เป็นอะไรเงียบไปเลย"

ฟาเรนที่สังเกตได้ว่าคนที่นั่งข้าง ๆ เขาเอาแต่เงียบมาตลอดทางจึงเอ่ยถามขึ้นทันที

"นึกถึงตัวเองเมื่อก่อนอยู่น่ะ" น้ำขิงก็ตอบเขาไปตามตรง

"ช่วงที่ฉันเพิ่งเข้ามาเรียนกรุงเทพฯ ใหม่ ๆ ร้านนี้คือร้านโปรดของฉันกับพี่สาวเลยนะ"

น้ำขิงเริ่มเล่าเรื่องราวของเธอให้เขาฟังไปอย่างลืมตัว เพราะอารมณ์เศร้ามันพาไป แต่อีกฝ่ายกลับตั้งใจฟังมากเป็นพิเศษ

"มันเป็นร้านแรกที่พี่สาวพาฉันมาลองกินดู หรือนายจะเรียกว่าเป็นภัตตาคารหรูของฉันในตอนนั้นเลยก็ว่าได้นะ"

เธอเล่าไปด้วยรอยยิ้มทั้งที่น้ำตาคลอ

"ก๋วยเตี๋ยวชามละ 60 บาทมันแพงมากเลยเหรอไง?"

ฟาเรนขมวดคิ้วถามกลับทันที เพราะสำหรับเขามันถูกมากจริง ๆ

"สำหรับฉันทั้งตอนนั้นและตอนนี้มันก็ยังแพงอยู่ดี"

เธอยิ้มตอบไป ในใจก็แอบนึกน้อยใจในโชคชะตาอยู่บ้าง แต่ก็ชินซะแล้ว

"ตอนที่มากินครั้งแรก ฉันกับพี่สาวต้องสั่งมาแค่ชามเดียวแล้วก็แบ่งกันกินคนละครึ่ง เพราะกลัวว่าจะไม่มีเงินจ่ายค่าอื่น ๆ"

คนตัวเล็กพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ เพราะเธอคิดถึงพี่สาวมาก ๆ เลยจริง ๆ แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะสามารถออกตามหาเธอได้ที่ไหน

"ความจนมันน่ากลัวมากจริง ๆ นะ"

น้ำขิงถอนหายใจออกมาก่อนจะปาดน้ำตาของเธอแบบลวก ๆ

"เลิกคิดได้แล้วน่า...ตอนนี้เธอไม่มีความสุขรึไง?"

ฟาเรนพูดขึ้นด้วยแววตาที่เป็นกังวลใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังนั่งหน้าเศร้า ๆ อยู่

"ก็มีนะ" เธอตอบไปเบา ๆ

ฟุ่บ! ฟาเรนดึงฝ่ามือของเธอมากุมเอาไว้ที่หน้าตักของเขา ขณะที่มืออีกข้างก็ขับรถต่อไปอย่างชำนาญ

เพราะเธอเตรียมตัวจะออกไปเรียนแล้วแท้ ๆ แต่ดันถูกคนหิวโหยอย่างเขาลากมาเอาซะก่อน

ตับ ตับ ตับ ๆ ๆ

ฟาเรนยังคงกระแทกเข้าหาไม่ยั้งแบบนั้นจากทางด้านหลังในท่วงท่ายืน

"อื้อส์ อ่าส์~"

น้ำขิงกัดฟันแน่นยืนขาถ่างรองรับแรงเสียดสีเข้าออกย้ำ ๆ ซ้ำ ๆ และหนักขึ้น ๆ

จนในที่สุด...ตับ ตับ ตับ เขาก็ปล่อยน้ำอุ่น ๆ ใส่ในร่องรักของเธออีกเช่นเคย ๆ

ฟาเรนใช้ปลายนิ้วของเขาปาดน้ำรักที่ไหลตามเรียวขาของเธอ และลูบกลับไปยังโพรงสาว ก่อนจะดึงกางเกงในใส่ให้ตามเดิม

"ตั้งใจเรียนนะ"

เขากระซิบข้างหูของเธอพร้อมทั้งดึงกระโปรงนักศึกษาลง

ฟาเรนกระชากประตูห้องเปิดออกให้ พร้อมกับขโมยหอมแก้มเธออีกครั้งก่อนที่เธอจะออกไปเรียนในช่วงเช้า

ซึ่งแน่นอนว่าเวลาเรียนของเขาสองคนไม่ค่อยจะตรงกันสักเท่าไหร่ และฟาเรนเป็นคนที่ไม่มีทางลงเรียนในตอนเช้าอย่างเด็ดขาด ต่างจากน้ำขิงที่มีเรียนทั้งวันลากไปจนถึงช่วงค่ำ ๆ เลยก็มี

@มหาลัย

ตึกคณะวิศวะ

"ช่วงนี้มึงซ้อมแข่งรถหนักเลยเหรอ?"

คลินต์เอ่ยถามขึ้นขณะที่เขากับฟาเรนกำลังยืนสูบบุหรี่กันอยู่สามคนที่หน้าตึกคณะวิศวะ มีไทม์ คลินต์และก็ฟาเรน

"อืม ถ้าปิดสนามแข่งไปนานคนก็คงลืมกันไปพอดี"

ฟาเรนพ่นควันออกมาด้วยท่าทีเครียด ๆ

"กูว่าจะเปิดแข่งแบบมัน ๆ ยิ่งใหญ่สักรอบ" เขาพูดออกมาด้วยท่าทีที่ยังไม่ค่อยมั่นใจมากเท่าไหร่

"แต่ถ้าไปขอเงินมาลงทุนเพิ่มจากพ่อตัวเอง กูว่าคงไม่มีทางได้แน่ ๆ เพราะไอ้เฟรนด์ชิพมันคงไปเป่าหูพ่อกูไว้หมดแล้ว"

"กูว่าพี่เฟรนด์ไม่น่าเป็นคนแบบนั้นหรอกนะ"

ไทม์โซน์เอ่ยขัดขึ้นมาตามความจริง

"มึงเงียบไปเลย ถ้าจะพูดเข้าข้างมันก็ไปคบมันเป็นเพื่อนโน่นไป!"

ฟาเรนชี้หน้าไทม์ทันทีที่ไทม์พูดถึงพี่ชายของเขา

"เออว่าแต่...ทำไมมึงไม่ลองไปปรึกษาพ่อไอ้วินด์ดูล่ะ"

คลินต์ก็ช่วยเปลี่ยนเรื่องคุยกันไปพลาง ๆ

"พ่อมึงเขาอาจจะเก่งเรื่องอสังหา เรื่องบ้านจัดสรร คอนโด แต่ถ้าเป็นเรื่องรถราเครื่องยนต์นำเข้าต่าง ๆ มึงก็ต้องไปถามพ่อมันถึงจะถูก"

"ก็จริงของมึงนะ...ถือว่าเป็นการหาสปอนเซอร์หลักไปในตัวด้วย" ฟาเรนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

หนุ่ม ๆ ยังคงยืนคุยกันแต่เรื่องการแข่งรถต่าง ๆ อยู่ จู่ ๆ ก็มีสาวน้อยหน้าตาน่ารักคนหนึ่งใส่เสื้อช็อปวิศวะปีหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาทั้งสามคนอย่างยิ้ม ๆ

"สวัสดีค่ะรุ่นพี่ หนูชื่อพิชานะคะ"

เธอยกมือไหว้พร้อมกับแนะนำตัวให้ทั้งสามคนได้รู้จักอย่างนอบน้อม

"คือหนูเป็นสายรหัสของพี่ฟาเรนค่ะ"

เธอมองตรงมาที่ฟาเรนอย่างยิ้ม ๆ

"พี่รหัสบอกให้หนูมาแนะนำตัวเองกับพี่ฟาเรนก่อน พร้อมกับขอลายเซ็นพี่ด้วย