CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 67

EP.67 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน เดินไปด้วยกัน

คนตัวสูงเดินผ่านโต๊ะของเธอและตรงมาหยุดที่บริเวณหน้าโต๊ะของน้ำขิง พร้อมกับยืนกอดอกมองเจ้าตัวนิ่ง ๆ อย่างคาดโทษ

ก๊อก ๆ ฝ่ามือหนาเคาะลงกับโต๊ะที่อยู่ติดกับโต๊ะของน้ำขิง

"ลุกขึ้น! ตรงนี้มีคนจองไว้แล้ว!"

ฟาเรนโน้มตัวลงพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยจะพอใจกับผู้ชายคนที่เพิ่งจะทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ โต๊ะของน้ำขิงได้ยังไม่ถึงหนึ่งนาทีเลยด้วยซ้ำไป

"ฮะ?" ชายคนที่เพิ่งนั่งลงได้ไม่นานก็ขมวดคิ้วอย่างงงๆ เพราะตอนที่เขาเดินมาเลือกที่นั่งมันยังว่างอยู่

"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ลุกขึ้นและไสหัวไปนั่งที่อื่น!"

ฟาเรนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็ง ๆ สีหน้าท่าทางดุดันเหมือนกำลังข่มขู่อีกฝ่ายมากกว่า

และแค่เพียงได้เห็นท่าทาง แววตาและน้ำเสียงดุ ๆ ของฟาเรนแล้ว ผู้ชายที่หลงมานั่งข้าง ๆ น้ำขิงก็รีบลุกขึ้นทันที

"อะ อ๋อ ลุกแล้วก็ได้" เขาพยักหน้ารับและยอมสลับที่นั่งให้กับฟาเรนทันทีเพราะไม่อยากจะมีปัญหา

"เออ ขอบใจ!" เขาพูดแดกดันทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ น้ำขิงได้ในที่สุด

"นี่ นายช่วยเลิกนิสัยอันธพาลแบบนี้ทีได้ไหม?"

น้ำขิงหันไปตำหนิเขาทันทีที่จอมโหดทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ข้าง ๆ เธอ

"แต่วันนี้เธอลองดีกับฉันหลายกระทงแล้วนะ มากับผัวไม่จองที่นั่งให้ผัวเลยนะ" ฟาเรนเหลือบมองน้ำขิงด้วยหางตาเล็กน้อย

แต่หญิงสาวก็ทำเป็นหูทวนลมกลับ ไม่ได้ใส่ใจอะไรในคำพูดของเขา

"สงสัยคืนนี้เธอคงนอนหุบขาไม่ลงแน่ ๆ"

เขาพูดอย่างคาดโทษอีกฝ่ายที่ไม่ยอมจองที่นั่งให้ แถมยังให้ผู้ชายคนอื่นมานั่งข้าง ๆ อีก

น้ำขิงเหลือบมองเขาด้วยสายตาแข็งทื่อ ก่อนจะหันหลังไปมองทางหญิงสาวอีกคนนิ่ง ๆ

เธอเป็นสาวแซ่บประจำคณะนิเทศ แค่เธอมองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าสองคนนี้คงเคยมีอะไรกันมาแน่ ๆ

"นี่ เธอไม่ต้องมาตึง ๆ ใส่ฉันเรื่องยัยเล็บม่วงนั่นหรอกน่า" ฟาเรนหัวเราะออกมาอย่างหน้าระรื่น

"ฉันคงเคยเอายัยนั่นจริง ๆ แต่ฉันก็จำอะไรไม่ได้เลยและไม่ได้ใส่ใจด้วย"

ฟาเรนยักไหล่ขึ้นอย่างไม่ได้ใส่ใจสาวสวยเล็บม่วงคนนั้นแต่อย่างใด

"หึ" น้ำขิงส่ายหน้าอย่างไม่ออกความคิดเห็นใด ๆ

"แต่ฉันจำได้แม่นว่า เธอน่ะมีปานสีแดงเล็ก ๆ ที่แคมด้านซ้าย และฉันไม่เคยจำใครได้ดีเท่าเธอเลยนะ"

ฟาเรนขยับเข้ามากระซิบใกล้ ๆ ถึงเรื่องปานสีแดงเล็ก ๆ จาง ๆ ที่คล้ายกับรูปหัวใจแต่ก็ไม่ได้ชัดเจนมากอะไรขนาดนั้น

ตัวน้ำขิงเองยังไม่คิดเลยว่าฟาเรนจะมองเห็นและจำปานของเธอได้ด้วย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรจะพูดขึ้นมา ขณะที่กำลังนั่งเรียนกันอยู่แบบนี้

"อยากให้บอกจุดไหนอีกไหม เพราะฉันสำรวจมาแล้วทุกจุดเลย~"

คนเจ้าเล่ห์กระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของเธอด้วยน้ำเสียงกระเส่า

"นี่ฟาเรน! นายช่วยขึ้นมาจากเรื่องใต้สะดือสักหน่อยได้ไหม?"

น้ำขิงพูดกระซิบตอบกลับเขาเบา ๆ พร้อมกับชักสีหน้าดุ ๆ ใส่ไปอีกครั้ง

ฟาเรนเงียบไปสักพักก่อนจะขยับเข้ามากระซิบเข้าที่ข้าง ๆ ใบหูของเธออีกครั้ง

"ที่หน้าอกดูเธอใหญ่ขึ้นน่ะ เพราะฉันช่วยบีบให้ทุกคืนเลย" ฟาเรนขยับแก้มมาแนบกับเธอและเหลือบสายตามองต่ำไปที่หน้าอกของคนตัวเล็ก

"ทุเรศ!" เธอหันไปพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิกที่หลังมือของฟาเรนอย่างระบายอารมณ์โกรธ

"นายเงียบเดี๋ยวนี้เลยนะ อาจารย์กำลังจะเริ่มสอนแล้ว" น้ำขิงพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยและดุใส่อีกฝ่ายที่เอาแต่ชวนเธอคุยไม่ยอมหยุด ฟาเรนยิ้มออกมาอย่างชอบอกชอบใจที่เขากวนประสาทคนข้าง ๆ ได้สำเร็จ

บรรยากาศในคลาสเรียนตอนค่ำ ๆ นักศึกษาส่วนใหญ่ก็เหนื่อยล้ามาจากวิชาช่วงเช้ามาหมดแล้ว บางคนมาถึงก็คือฟุบโต๊ะหลับไปเลย และส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยมีใครสนใจกันและกันมากสักเท่าไหร่

ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์บ้าง ฟังอาจารย์ไปเคลิ้มหลับไปบ้าง ฟาเรนเหลือบมองไปที่ผู้ชายคนที่เดินมานั่งข้าง ๆ น้ำขิงที่เขาเพิ่งจะไล่ไปเมื่อสักครู่ เขาหันกลับมาเหลือบมองเธออีกครั้งและตัดสินใจพูดขึ้นอย่างตรงไปตรงมากับเธอในทันที

"ถ้าเธอนั่งข้างผู้ชายอื่นอีก ไม่ว่าจะคลาสไหนก็ตามนับจากนี้ไป"

แววตาของนักศึกษาชายหญิงคู่นี้ยังคงมองตรงไปข้างหน้าอย่างตั้งใจเรียน แต่มือของทั้งสองก็กุมประสานเอาไว้แน่นใต้โต๊ะเรียนอย่างมอบความอบอุ่นให้กันและกัน ทั้งสองนั่งจับมือกันแบบนั้นตลอดทั้งคลาสเรียนที่เหลืออยู่

-สองชั่วโมงผ่านไป-

"นักศึกษาทุกคนอย่าลืมไปจับคู่กันทำงานโพรเจกต์ที่อาจารย์ได้มอบหมายไปให้นะครับ"

อาจารย์เร่งพูดขึ้นเสียงดังลั่นพร้อมกับมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง

"ถ้าหากใครมีข้อสงสัยอะไรก็สามารถอีเมลมาถามอาจารย์ได้ตลอดเวลานะครับ"

"งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนก็ได้ กลับบ้านกลับหอกันดี ๆ นะครับทุกคน"

อาจารย์เปิดไฟภายในห้องเรียน ก่อนจะเก็บเอกสารเตรียมการสอนต่าง ๆ และเดินหิ้วกระเป๋าออกไปจากห้องในทันที พร้อม ๆ กับนักศึกษาคนอื่น ๆ ที่ทยอยกันออกจากห้องไปเช่นกัน

ด้านฟาเรนกับน้ำขิงก็ลุกขึ้นจากโต๊ะเตรียมจะออกห้องเป็นคนท้าย ๆ เพราะฟาเรนไม่อยากเดินไปเบียดกับใคร เขาจึงดึงมือของน้ำขิงเอาไว้ให้นั่งรออยู่แบบนั้นจนคนออกไปเกือบจะหมดห้อง

"ใส่เสื้อไว้สิ จะได้ไม่หนาว"

ฟาเรนพูดก่อนจะสะบัดเสื้อช็อปวิศวะของเขาที่คลุมขาให้เธอเปลี่ยนมาเป็นสวมใส่ให้แทน

"ไม่เอาอะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้า" น้ำขิงรีบปฏิเสธไปทันที

"เลิกสามทุ่มใครมันจะสนใจเราวะ?" ฟาเรนส่ายหน้าและสวมเสื้อช็อปของเขาให้กับคนตัวเล็กตรงหน้าเขาทันที

"เสื้อเหม็นบุหรี่ชะมัด" น้ำขิงบ่น ๆ เบา ๆ

แม้ว่าเธอชินกับกลิ่นพวกนี้ไปแล้วแต่ก็ต้องบ่น เพราะฟาเรนสูบบุหรี่หนักจริง ๆ ยิ่งตอนที่อยู่รวมตัวกับพวกเพื่อนแล้ว วันละซองเลยมั้ง

"สูบน้อยลงบ้างก็ได้นะ ถ้าไม่อยากตายไวอะ"

เธอพูดขึ้นเบา ๆ ขณะที่ทั้งคู่เดินเคียงข้างกันไปเรื่อย ๆ ในเขตมหาลัยในยามค่ำคืน

"อืมได้!...จะลองดู" ฟาเรนตอบกลับมาแบบห้วน ๆ

ก่อนจะคว้าจับมือของเธอและเดินก้าวเดินไปพร้อม ๆ กัน ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมาแบบไม่มีสาเหตุ