CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 92

EP.92 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน ทำร้ายกันมามากพอ

"ผมโตแล้ว จัดการตัวเองได้เองน่าพ่อ"

ฟาเรนไม่ตอบมากมายอะไร รีบยกมือไหว้และเดินออกมาทันที

"เออ ๆ โตแล้วก็ดีเลิกอ้อนขอให้แม่ไปนอนกล่อมสักทีสิ"

"แล้วก็โตให้มันจริงสักทีนะ เจ้าฟาร์!"

เสียงของไฟนอลพูดไล่หลังลูกชายคนเล็กไปอย่างหยอกล้อ

@บ้านเล็ก ๆ ในสวนส้ม

"ว่าไงนะ!"

"นี่แกเลิกกับผัวรวย ๆ เพื่อกลับมาอยู่บ้านนี่นะ"

แม่เลี้ยงพูดขึ้นอย่างตกใจกับคำตอบของลูกเลี้ยง ในขณะที่เธอมายืนไถตังน้ำขิงถึงกลางสวนส้มร้อน ๆ ที่แห้งแล้งแห่งนี้

"ใช่ และตอนนี้ฉันก็ตกงาน ไม่มีเงินให้ใครทั้งนั้นแหละ"

น้ำขิงพูดขึ้นเสียงแข็งด้วยใบหน้านิ่ง ๆ

"น้าและก็พ่อไม่ต้องมาขอฉันอีกนะ!"

น้ำขิงพูดออกไปอย่างชัดเจน ก่อนจะเริ่มทำสวนส้มใหม่ด้วยตัวเธอเอง

"แต่น้าเดือดร้อนนี่ ขอสักพันเอ็งจะไม่มีเลยเหรอไง?"

แม่เลี้ยงยังคงยืนกดดันเธออย่างไม่ยอมลดละความพยายาม

"เออ พ่อก็ขอสักห้าร้อยไม่ได้เหรอ...วันนี้ต้องไปกินเหล้ากับพวกตาชูตาชัย"

พ่อของเธอเองก็เดินมาขอเงินอยู่เรื่อย ๆ

"โอ้ย! ฉันไม่ไหวแล้วนะ"

น้ำขิงกุมขมับก่อนจะถอนหายใจออกมาทันที

"ทุกคนก็มีบ้านไว้ซุกหัวนอน มีที่ดินทำกิน อาหารข้าวสาร ฉันเติมให้ไม่ขาด แล้วจะเดือดร้อนเรื่องเงินอะไรกันนักหนา?"

น้ำขิงเอ่ยถามทั้งพ่อและแม่เลี้ยงไปอย่างสุดจะทน

"อีกอย่าง จริง ๆ น้ำฝนก็โตแล้วนะ ทำไมไม่ออกไปหางานทำเลี้ยงดูพ่อแม่ตัวเองบ้างล่ะ?"

น้ำขิงเอ่ยถามไปทางแม่เลี้ยงของเธออย่างข้องใจ

"พ่อมัน ก็พ่อเอ็งด้วยนะ"

แม่เลี้ยงก็สวนกลับมาทันควัน

"ฉันเลี้ยงดูทั้งพ่อ และผู้หญิงที่ไม่ใช่แม่ฉันมานานตั้งแต่ฉันจำความได้เลยมั้ง"

เธอเอ่ยไปอย่างเก็บกดมานาน เพราะในวัยเด็กแม่เลี้ยงคนนี้ก็ไม่ได้ดีกับเธอเลย

แต่ทุกวันนี้ที่มาคุยดีด้วยก็เพราะเงิน

"เห้ย อีขิง พ่อขอแค่ไม่กี่ร้อยเอ็งจะพล่ามอะไรนักหนาวะ?"

พ่อของน้ำขิงโวยวายขึ้นดังลั่น

"ถ้าไม่มีก็ไปง้อผัวซะสิ มึงโง่รึไงถึงปล่อยคนรวยแบบนั้นไปฮะ?"

เขาตวาดลั่นและชี้ไปที่ประตูเชิงไล่ลูกสาวของตัวเอง

"ไปเลยเดี๋ยวกูขับรถไปส่งมึงที่บ้านผัวมึงเลย"

พ่อน้ำขิงลากแขนของเธอจะพากลับกรุงเทพฯ ให้ได้

"ไม่ต้องไปส่งหรอก...เพราะฉันอยู่ตรงนี้แล้ว"

ฟาเรนเดินเข้ามาในสภาพที่เหงื่อโชก

เขาเดินตามหาน้ำขิงไปทั่วสวนส้มที่ค่อนข้างกว้าง จนมาเจอเธอยืนหน้าเคร่งเครียดคุยกับพ่อและแม่เลี้ยงตัวเองอยู่ตรงนี้

"ฟาเรน ~"

น้ำขิงหันไปมองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะหลบสายตาไป

"ฉันเอาของมาให้ ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม?"

ฟาเรนพูดขึ้นพร้อมกับตวัดสายตามองไปที่อีกสองคนที่ยืนตาแป๋ว ๆ มองเขาอยู่อย่างเปิดเผย

"ผัวเอ็งนี่หล่อมากเลยนะ"

แม่เลี้ยงมองที่ฟาเรนอย่างสนอกสนใจเป็นพิเศษ

"จริง ๆ อีขิงมันมีน้องสาวด้วยนะ...ชื่อน้ำฝนจ้ะ เดี๋ยวพามาให้รู้จักดีกว่านะ"

แม่เลี้ยงรีบเอ่ยปากเชียร์ลูกสาวตัวเองทันที

"ฉันไม่อยากรู้จักใครที่นี่เลยแม้แต่คนเดียว"

ฟาเรนกระแทกเสียงขึ้นอีกครั้งอย่างเริ่มหัวเสียกับท่าทีของพ่อและแม่เลี้ยงของเมียตัวเอง เขาหยิบกระเป๋าตังและควักแบงก์พันหลายใบส่งให้กับพ่อน้ำขิงไปทันที

"ฉันต้องการคุยกับน้ำขิงสองคนเท่านั้น!"

"ช่วยออกไปไกล ๆ ทีได้ไหม?"

เขาพูดราวกับออกคำสั่ง

"ได้สิ ได้เลยคืนนี้เราจะไม่กลับมาเลยจ้าพ่อหนุ่ม"

ทันทีที่พ่อของเธอเห็นเงิน เขาก็รีบคว้าไว้และลากเมียตัวเองออกไปด้วยทันที

หลังจากที่ทุกคนเดินออกไปจนหมดแล้ว ทั้งสองคนก็ยังคงเอาแต่เงียบ และหลบสายตาของกันและกัน

"โฉนดที่ดินของเธอ"

ฟาเรนยื่นโฉนดที่ดินไร่ส้มนี้คืนให้กับน้ำขิงทันที

"เช็คเงินสดของพี่ชายนาย"

น้ำขิงเองก็ล้วงเอาเช็คเงินสดของเฟรนด์ชิพส่งให้ฟาเรนทันที

"ฉันไม่เอาเงิน"

ฟาเรนส่ายหน้าทันที

"รับไปเถอะ…ถือว่าฉันขอซื้อที่ดินของแม่คืนแล้วกัน เราจะได้ไม่มีอะไรติดค้างกันไปมากกว่านี้"

เธอพูดโดยไม่มองหน้าและรับโฉนดที่ดินมาทันที

เธอพูดออกไปทั้งน้ำตาอาบสองแก้ม สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ

"ขิง ~"

ฟาเรนส่ายหน้าและปาดน้ำตาให้คนตรงหน้าอย่างใจหวิว ๆ

เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าควรจะปลอบโยนเธอยังไงดีในตอนนี้

"นายบอกรักฉัน แต่นายก็ไปเอากับคนอื่น"

"นายบอกรักฉัน แต่เวลาที่นายโกรธ นายก็ทำร้ายฉันทั้งร่างกายทั้งจิตใจของฉัน"

"ตอนที่โกรธ โมโห นายไม่เคยสงสารหรือเมตตาต่อฉันเลยสักครั้ง ฟาเรน ~"

เธอย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ผ่านมาทั้งหมด

เธอเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะความใจร้อน ความขาดสติของเขาที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงได้เลย

"และที่นายบอกว่ารักฉัน แต่กับเพื่อนสนิทของตัวเองนายยังไม่กล้าบอกเลยว่านายมีฉันอยู่ตรงนี้!"

คนตัวเล็กระบายออกมาทั้งน้ำตา ฟาเรนทำได้แค่เพียงส่ายหน้าอยู่แบบนั้น

"นายได้ไม่รักฉันหรอกฟาร์...นายแค่รักตัวเองเวลาที่มีฉันอยู่ด้วย"

"นายแค่รักความสุขของตัวเองในตอนที่ฉันคอยบำเรอกายของนายก็เท่านั้น"

เธอปาดน้ำตาลวก ๆ และดันแผ่นอกของเขาออกไปไกลจากตัวเอง

"ฉันแค่ไม่เคยรักใครแบบนี้มาก่อน...เธอแค่บอกมาเลยว่าเธอต้องการอะไร"

"ฉันทำให้ได้ทุกอย่างจริง ๆ ขิง ~"

ฟาเรนจับมือเล็ก ๆ ของเธอมากุมเอาไว้แน่น

"ฉันปล่อยให้นายทำร้ายฉันมามากพอแล้วอะ"

น้ำขิงพูดออกไปพร้อมกับหลบสายตาของเขา

"เราปล่อยกันและกันไปตามทางของตัวเองเถอะนะ"

เธอพูดพร้อมกับดึงมือของตัวเองออกจากฝ่ามือหนา ๆ ของเขาที่กุมเอาไว้แน่น

แต่ทว่า…ฟาเรนไม่ยอมปล่อยมือของเธอไปง่าย ๆ

ฟุ่บ!

เขายอมคุกเข่าลงต่อหน้าผู้หญิงคนที่สองที่สำคัญมากที่สุดในชีวิตตอนนี้

"ขอโทษ...ขอโทษจริง ๆ สำหรับทุก ๆ ความเหี้ยที่ฉันทำลงไปกับผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุดคนนี้"

ฟาเรนเงยหน้าขึ้นเอ่ยวิงวอนต่อเธอตรงหน้าเขา

"แต่เราเริ่มต้นใหม่กันได้นะขิง~"

ฟาเรนดึงมือของเธอมาแนบลงกับใบหน้าที่เศร้าสร้อยของเขา ซึ่งมันทำให้เธอสัมผัสอะไรเปียก ๆ ที่ใต้ขอบตาของเขา

"ฟาร์..."

น้ำขิงลูบใบหน้าของเขาอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าเขาจะร้องไห้ออกมาได้จริง ๆ

"ไม่มีเธอ...ฉันแม่งโคตรไม่มีความสุขเลยว่ะ"