CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 93

EP.93 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน บทพิสูจน์รัก

"...แต่นายทำร้ายฉันมามากเกินกว่าที่ฉันจะลืมและกลับไปเริ่มต้นใหม่กับนายได้แล้วจริง ๆ"

คนตัวเล็กพูดเพียงเท่านั้น เธอค่อย ๆ ก้าวถอยออกห่างจากเขาอย่างช้า ๆ

"ฉันขอโทษไง!"

ฟาเรนพูดขึ้นอีกครั้งเสียงดังก้อง เพราะเขารู้สึกผิดมากจริง ๆ และ เขายังคงคุกเข่าลงอยู่ที่เดิม

เขาเงียบไปอย่างไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าควรจะพูดอะไรต่อดี

"ฉันไม่ได้ต้องการคำขอโทษ เพราะต่อให้นายขอโทษอีกเป็นร้อยเป็นพันครั้ง"

"ความรู้สึกของฉันที่มันเสียไปแล้ว...มันก็ไม่มีทางจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้"

น้ำขิงเอ่ยออกไปทั้งน้ำตา

"ถ้ารักแค่ปาก อย่ารักเลย!"

เธอพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินผ่านฟาเรนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าไปอย่างไม่ไยดี

"ขิง ~ ขิง!"

ฟาเรนเดินตามไปง้ออย่างไม่ลดละความพยายามใด ๆ

@บ้านหลังเล็ก

ขณะที่น้ำขิงกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ฟาเรนก็เดินมาคว้าประตูเอาไว้ทันทีก่อนที่มันจะปิดลง

"อยากประตูหนีบรึไง?"

น้ำขิงหันไปตำหนิใส่เขาทันที เพราะฟาเรนชอบหาเรื่องเจ็บตัวแบบนี้เสมอจริง ๆ

"ถ้าฉันเจ็บแล้วเธอสงสารฉันขึ้นมาบ้าง...ก็ปิดประตูกระแทกมาได้เลยฉันยอม"

ฟาเรนพูดพร้อมกับยื่นมือของเขามากันขอบประตูเอาไว้

"และฉันจะไม่ไปไหน ถ้าเธอไม่ยอมกลับไปพร้อมฉัน"

เขาพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่แน่วแน่

"ฟาเรนกลับไปซะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ ๆ นายควรมาด้วยซ้ำ"

น้ำขิงพยายามจะแกะฝ่ามือหนา ๆ ของเขาออกจากประตู แต่งัดเท่าไหร่ก็งัดไม่ออก

"ฉันไม่สนใจหรอกว่าที่นี่จะเป็นยังไง"

"แต่ฉันแค่อยากอยู่ทุก ๆ ที่ ที่มีเธอ"

ฟาเรนยังคงตามตื๊อน้ำขิงอย่างไม่มีทีท่าว่าจะกลับไปง่าย ๆ เลย

"น้ำขิง...ฉันรู้นะว่าเธอก็ยังรักฉันอยู่"

ฟาเรนเอ่ยถามอีกฝ่ายไป ก่อนจะตัดสินใจผลักประตูเปิดเข้าไปในบ้านเล็ก ๆ เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของเธอ พร้อมกับดันประตูปิดสนิททันที

"ไม่งั้นเธอคงไม่ช่วยเหลืออะไรฉันมากมายแบบนี้หรอก ถ้าเธอไม่ได้ห่วงใยฉัน"

ฟาเรนพูดไปอย่างคิดเองเออเองไปทั้งหมดคนเดียว

"ตอนนี้ฉันกับพี่ชายเข้าใจกันดีแล้วนะ"

ฟาเรนเอ่ยถึงเรื่องของเขาแบบคร่าว ๆ

เพราะเขารู้ทันทีว่าน้ำขิงนั่นแหละที่เป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมด

"ฉันทำไปเพราะไม่อยากเห็นบริษัทของที่บ้านนายโดนฟ้องร้องก็เท่านั้นเอง"

น้ำขิงแสร้งพูดปัด ๆ

"อีกอย่างฉันไม่ต้องการให้เราสองคนมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ไม่ต้องมีบุญคุณ หรือต้องมาทดแทนอะไรกันต่อไปในอนาคต"

น้ำขิงตอบไปอย่างไม่มองใบหน้าของเขาเลยสักนิด

"ไม่จริง ~"

คนตัวสูงส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ จับใบหน้าของหญิงสาวอันเป็นที่รักให้เงยขึ้นมาสบสายตากับตัวเอง

"ฉันรู้ว่าที่เธอพูดมาหมายความว่ายังไง"

ฟาเรนเอ่ยออกไปหลังจากที่เขาพยายามเคลียร์ปัญหาค้างคาใจอยู่นาน แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมรับเขาง่าย ๆ

"ต่อไปนี้ฉันจะไม่แค่พูดว่ารัก...แต่จะทำให้เธอรู้ว่าฉันรักเธอจริง"

เขาพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าแววตาจะเศร้า

"ฉันจะพิสูจน์ให้เห็นว่าฉันเลือกเธอคนเดียว และมันจะไม่มีวันเปลี่ยนไปได้อีก"

ฟาเรนบีบฝ่ามือเล็ก ๆ ของน้ำขิงอย่างทะนุถนอม

เมื่อเห็นว่าน้ำขิงเริ่มเคลิ้ม ๆ ฟาเรนก็ดึงตัวของเธอเข้ามาโอบกอดทันทีด้วยความคิดถึงเธออย่างสุดหัวใจ

"คนขี้เบื่ออย่างนาย จะรักจริงได้กี่วัน"

น้ำขิงพูดออกไปอย่างแผ่วเบา เธอพยายามใจแข็งและไม่เชื่อในการกระทำของเขา

"เชื่อฉัน ได้ทุกวัน ฉันสาบาน~"

ฟาเรนพรมจูบลงที่หน้าผาก หอมแก้มทั้งสองข้างของหญิงสาวในอ้อมแขน

"ฉันอยากจะกอดเธอแน่น ๆ แบบนี้ไปตลอด"

อ้อมแขนแกร่งโอบกระชับตัวของเธอแน่นขึ้น

"อยากสูดดมกลิ่นกายหอม ๆ ของเธอทั้งวันทั้งคืน ไม่อยากจะห่างไปไหนเลย"

ฟาเรนไม่พูดเปล่า เขาค่อย ๆ หอมที่ข้างลำคอและค่อย ๆ ไล่มาจนถึงกลางหน้าผาก

"ฉันพอกับชีวิตรักสนุกแล้ว ฉันไม่อยากได้ผู้หญิงคนไหนเลยจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เธอ"

ฟาเรนประคองใบหน้าของเธอขึ้นมาจ้องตากับเขาอย่างวิงวอนต่อเธอ

"ได้โปรดเชื่อในฉันอีกสักครั้งเถอะนะ...ที่รัก"

ฟาเรนขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ก่อนจะบรรจงจูบลงที่ริมฝีปากเรียวบางของเธอทันที โดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้มีโอกาสตั้งตัวใด ๆ

"ฉันจะไม่มีวันทำให้เธอต้องร้องไห้เสียใจเพราะความเลวของฉันอีกเลย"

ฟาเรนบรรจงจูบซ้ำลงที่ปากล่างของเธออย่างแผ่วเบา เขาบดขยี้รสจูบใส่เรียวปากบางอย่างเริ่มหนักหน่วงขึ้น

น้ำขิงที่ตั้งรับก็ถึงกับเดินเซถอยหลังไปเรื่อย ๆ จนชิดติดกับผนังด้านหน้าห้องนอนเล็ก ๆ ของเธอ

ในตอนนี้ทั่วทั้งบ้านก็ไม่มีใครอยู่เลยจริง ๆ นอกจากน้ำขิงกับฟาเรน เพราะตั้งแต่พ่อและแม่เลี้ยงได้เงินไปก็หายหัวกันไปตั้งแต่ช่วงเย็น และไม่มีท่าทีว่าจะกลับมาในคืนนี้แน่ ๆ ส่วนน้องสาวต่างแม่ ตั้งแต่เธอกลับมาอยู่ที่บ้านก็แทบไม่ได้เจอหน้ายัยนั่นเลย

จุ๊บส์ ๆ 3

เสียงจูบอันดูดดื่มดังก้องไปทั่วบ้านที่เงียบสงัดหลังเล็ก ๆ แห่งนี้

น้ำขิงไม่ตอบโต้แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธใด ๆ

ปล่อยให้ฟาเรนเป็นฝ่ายรุกอยู่ผู้เดียว

สักพักเขาก็เริ่มที่จะปลดกระดุมเสื้อของเธอออกช้า ๆ แต่แล้วเขาก็หยุดการกระทำทุกอย่างไว้เพียงแค่นั้นจริง ๆ เมื่อเห็นว่าน้ำขิงเอาแต่ยืนนิ่ง และไร้ซึ่งอารมณ์ร่วมใด ๆ เลย

"ฉะ...ฉันขอโทษ"

เขาเม้มปากแน่นและถอนหายใจออกมาทันที

"ถ้าเธอไม่ต้องการ...ฉันก็จะไม่ทำ...ไม่บังคับเธอเลย"

ฟาเรนปล่อยมือของเขาออกจากกระดุมเสื้อ และค่อย ๆ ดึงฝ่ามือที่บีบเอวบางของคนตัวเล็กออกมาจากชายเสื้ออย่างช้า ๆ

"คนอย่างนายห้ามไม่ให้เอา…ได้ด้วยงั้นเหรอ?"

ฟาเรนลูบหัวของเธอเบา ๆ ก่อนจะก้มลงจูบที่กลางหน้าผาก ปลายจมูกและริมฝีปากของเธอ ก่อนจะขึ้นรถขับไปทำงานแต่เช้าตรู่

-ทางด้านน้ำขิง-

"คนอย่างนายจะจริงใจ จริงจังได้นานแค่ไหนเชียว"

น้ำขิงมองตามหลังรถสุดเท่ของฟาเรนไฮต์ที่เพิ่งจะขับออกไปได้ไม่นาน

"ความรักของผู้ชายอย่างนาย...มันเชื่อได้จริง ๆ น่ะเหรอ?"

น้ำขิงเอ่ยถามกับตัวเอง เพราะเธอยังไม่อยากใจอ่อนให้เขาแบบนี้ เพราะแต่ละเรื่องที่ฟาเรนทำมันฝังใจเจ็บเธอมากจริง ๆ

-1 เดือนต่อมา-

ฟาเรนก็ยังคงอดทนขับรถไปกลับ บางวันก็นั่งเครื่องบินไปกลับทุกวัน เพื่อตามมานอนกอดเมียที่ไร่ส้มในจังหวัดเชียงรายเหนือสุดของไทย

ซึ่งแน่นอนว่าการขับรถไปกลับจากกรุงเทพฯ ทุกวันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อมาก ๆ

แต่คนบ้าอย่างฟาเรนยอมทำแบบนั้นทุกวันในช่วงแรก ๆ ช่วงหลังเขาก็เลยเปลี่ยนเป็นนั่งเครื่องบินมาแทน ทุกคืนฟาเรนจะนอนกอดเธอเอาไว้ราวกับว่ากลัวเธอจะหนีไปไหนไกลจากเขามากกว่านี้

และพอเช้าวันใหม่ ฟาเรนก็ต้องรีบตื่นและลุกไปทำงานต่อทันที เพราะในตอนนี้เขาได้ก้าวขึ้นเป็นประธานบริษัทของโพรเจกต์สนามแข่งรถ และเป็นรองประธานบริษัท HL อีกด้วย

ชีวิตของเขาในตอนนี้มอบให้งานกับเมียเพียงเท่านั้น แม้ว่าน้ำขิงจะยังไม่ใจอ่อนกลับไปอยู่กับเขาง่าย ๆ

แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเลย เพราะฟาเรนมาหาเธอได้ทุกวันและได้นอนกอดเธอในห้องแคบ ๆ เตียงเล็ก ๆ อยู่ทุกคืน

ห้องนอนไม่มีแอร์ ไม่มีหมอนนุ่ม ไม่มีเตียงใหญ่ ไม่เป็นไรขอแค่มีน้ำขิง ฟาเรนก็อยู่ได้แล้วจริง ๆ

คงต้องขอบคุณช่วงชีวิตวัยรุ่นที่โลดโผนของเขา และความรักสนุกแบบสุดเหวี่ยงของเขา ที่พอมาถึงวันนี้ทุกอย่างมันอิ่มตัวไปหมดแล้วจริง ๆ

เขาเริ่มมองไปในทางอื่นมากกว่าการแค่ใช้ชีวิตอยู่ไปวัน ๆ

และสิ่งที่ฟาเรนต้องการมากที่สุดตอนนี้คือ การสร้างครอบครัวของเขากับเธอ

ฟาเรนอยากมีลูก...แต่ปัญหาก็คือแม่ของลูกเขายังไม่ยินยอมน่ะสิ

"ไปทำงานก่อนนะ...ที่รัก"

ฟาเรนพูดขึ้นเบา ๆ ก่อนจะจูบลงที่หน้าผากของคนตัวเล็กที่ยังคงนอนหลับอยู่ในช่วงเวลาเช้ามืด ๆ แบบนี้

"เลิกงานแล้วจะรีบมานะ"

ฟาเรนถอนหายใจอย่างเหนื่อย ๆ ที่ต้องเดินทางไปมาแทบทุกวัน แต่เขาก็ยังคงกัดฟันสู้ต่อ...

-ช่วงเย็นในวันนั้น-

@ในไร่ส้ม

ทางด้านน้ำขิง ในแต่ละวันเธอก็เริ่มต้นปลูกต้นส้มขึ้นมาใหม่ แทนที่ต้นเก่า ๆ ที่แห้ง เหี่ยว เฉาตายไปหมดแล้ว

"หนูขอให้สวนส้มของแม่ กลับมาออกลูกออกผลเหมือนตอนที่แม่ยังอยู่กับหนูนะคะ"

น้ำขิงกลบดินและพูดกับพื้นดินอย่างนึกถึงแม่แท้ ๆ ของเธอและพี่สาวแท้ ๆ อีกคนที่หายไปนานเป็นปี ๆ แล้ว

ตัวน้ำขิงเอง เธอก็ไม่กล้าไปแจ้งความกับทางตำรวจ เพราะลึก ๆ น้ำขิงรู้ดีว่าพี่สาวหนีไปเพราะอะไร และเธอคงไม่อยากให้ใครไปติดตามไล่ล่าเธอแน่ ๆ

"อีขิง ๆ ๆ"

เสียงชาวบ้านผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในสวนพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อเธอดังลั่น

"แย่แล้ว ๆ"

เสียงของชาวบ้านคนนั้นดังมาก่อนตัวซะอีก

"มีอะไรรึเปล่า?"

น้ำขิงที่รดน้ำต้นไม้อยู่ก็ถามไปแบบงง ๆ

"นังน้ำหวานพี่สาวเอ็งกับชู้รักถูกซ้อมปางตายที่บ้านเสี่ยบุญโชค"

"ฉันเลยมาตามเอ็งเนี่ย!"