CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 95

EP.95 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน สู้ยิบตา

ยิ่งเห็นสภาพของน้ำฝน ก็ทำเอาน้ำขิงเข่าแทบทรุดลง เธอย้อนกลับไปฉุกคิดถึงคำของฟาเรนว่า

ผู้ชายที่มันเอาเพราะมันรัก กับเอาเพราะมันเ-ี่ยน มันต่างกันแค่ไหน สภาพของน้ำฝนตอนนี้น่ากลัวกว่าที่เธอเจอมาเป็น 10 เท่า

แถมลูกน้องยังยืนมองน้ำฝนอย่างกลืนน้ำลาย ด้วยสายตาอุบาทว์ ๆ แต่เจ้านายกลับไม่ได้ว่าอะไร

ตาเสี่ยบุญโชคที่นุ่งผ้าขาวม้าอยู่ นั่งกินยาบำรุงนกเขาของตัวเองให้ใช้การได้อึดทนขึ้น

"นั่นคราบเลือดบ้าอะไรของเธอน่ะ?"

แล้วตาเสี่ยบุญโชคก็เอ่ยถามขึ้นทันทีระหว่างที่ยืนพิจารณาความสวย ความน่าเอาของคนตรงหน้าอย่างน้ำขิง

"อะไรเหรอคะ?"

น้ำขิงขมวดคิ้วทำทีไม่รู้ใด ๆ

ก่อนจะแสร้งมองที่ด้านหลังและทำทีตกใจ

"ฉันน่าจะเป็นเมนส์แน่เลยค่ะ ดูสกปรกมากเลยใช่ไหมคะ?" เธอพูดไปอย่างแสดงละครสุดความสามารถที่มี

"เธอเป็นเมนส์พอดีเนี่ยนะ!"

ตาแก่โวยลั่นทันที เพราะเขาเพิ่งจะซัดไวอะกร้าไปหมาด ๆ

"แม่งเอ้ย!"

เสี่ยบุญโชคเริ่มร้อน ๆ สั่น ๆ และหันกลับไปมองทางน้ำฝนทันที

"เอาตัวน้ำขิงไปขังรอไว้ก่อน!"

เสี่ยชี้สั่งอีกครั้งอย่างจนปัญญา เขาเปิดผ้าห่มที่คลุมกายของน้ำฝนออกและกระทำเธออีกครั้งต่อหน้าต่อตาของทุกคน

ด้วยฤทธิ์ของไวอะกร้า ยาปลุกนกเขาทำเอาชายวัย 60 กว่า ๆ มีอะไรกับเด็กสาวได้ยาวนานสองรอบติด

น้ำขิงก็ถูกเอาตัวมาเก็บไว้ข้างห้องทันที เพราะน้อยคนที่อยากจะมีอะไรกับผู้หญิงที่มีประจำเดือน

จนกระทั่ง!

ปัง! เสียงประตูถูกถีบออกกว้าง

"ไทม์?" คนที่เปิดประตูออกมาคือไทม์โซน

"เจอตัวสักทีนะ รีบไปกันเถอะขิง"

ไทม์โซนวิ่งเข้ามาช่วยเธอทันที

"มาได้ยังไงกัน?"

น้ำขิงถามไปเบา ๆ แต่ก็รีบเดินตามหลังไทม์ออกมาจากห้องทันที

"ทำไมไม่มีลูกน้องตาเสี่ยเลยล่ะ"

น้ำขิงเอ่ยถามอย่างแปลกใจ

"ไอ้ฟาเรนกับไอ้คลินต์ ล่อตีนไปทางพวกมันหมดแล้ว"

ไทม์เอ่ยตอบอย่างกันเอง

"ว่าแล้วว่าต้องเป็นเธอแน่ ๆ ที่ทำเอาไอ้ฟาร์นั่งเครียดพะวงมาตลอดทาง"

ไทม์โซนพูดพร้อมกับคว้าข้อมือของน้ำขิงให้ย่อง ๆ หนีไปตามเขา

ตุ้บ ตั้บ ๆๆ

เสียงฟาดฟันกันดังสนั่นมาจากชั้นล่าง

"ทำไมไม่แจ้งตำรวจ?"

น้ำขิงกระซิบถามไทม์โซนเบา ๆ

"ฉันแจ้งแล้ว ๆ แต่คนใจร้อนอย่างฟาเรนมันทนรอไม่ได้หรอก มันเลยบุกมาช่วยเธอก่อน"

ไทม์ตอบอย่างลำบากใจ เสียงฝีเท้าลูกน้องเสี่ยบุญโชคอีกหลายคนวิ่งกรูลงไปที่หน้าบ้านทันที เพราะเสียงคนมีเรื่องกันดังสนั่น

"เขาจะไหวกันเหรอไทม์?"

น้ำขิงถามอย่างอดห่วงไม่ได้

"มีไอ้คลินต์มาด้วย น่าจะไหวอยู่"

ไทม์ตอบไปอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่ เพราะจำนวนลูกน้องของอีกฝ่ายมีมากพอสมควร

"ฉันจะพาเธอหนีก่อนแล้วค่อยมาช่วยพวกมัน"

ไทม์พาน้ำขิงมาเกือบจะถึงทางออก ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครสนใจพวกเขา เพราะทุกคนตะลุมบอลใส่กันอย่างดุเดือดเลือดพล่านจริง ๆ

"เห้ย ใครมันกล้าบุกรุกบ้านเสี่ยโชควะ!" ตาเสี่ยที่นุ่งผ้าขาวม้าแบบลวก ๆ รีบวิ่งออกมาดูทันที

"กูเนี่ยแหละ ใครแตะต้องเมียกูมันตาย!!"

ฟาเรนตะโกนลั่นพร้อมกับยกไม้ฟาดเข้าที่หน้าของลูกน้องอีกฝ่ายอย่างแรง

"ฟาร์"

น้ำขิงมองไปทางจอมโหดที่บ้าคลั่งวิ่งเข้าไปสู้กับลูกน้องของตาเสี่ยนั่นที่มีจำนวนมากกว่าเป็นเท่าตัว

"รีบไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอหนีไปก่อนแล้วจะรีบกลับมาช่วยพวกมัน"

ไทม์ดึงมือของน้ำขิงเพื่อจะพาเธอไปจากตรงนั้นก่อน

"แต่ว่า..."

น้ำขิงมองไปทางฟาเรนอย่างลังเลใจที่จะหนีไปคนเดียว เพราะเป็นห่วงเขามาก ๆ แต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอมทำตามที่ไทม์โซนบอก

ทางด้านฟาเรนกับคลินต์ก็ต่อสู้กับอีกฝ่ายอย่างดุเดือด แม้ว่าพวกลูกน้องจะไร้ฝีมือ แต่พวกมันกลับถืออุปกรณ์กันอย่างครบมือ ทั้งมีด ทั้งของมีคมต่าง ๆ ฟาเรนมีเพียงท่อนไม้โง่ ๆ ที่เก็บมาได้ตามข้างทาง แต่เขาก็ฟาดคู่ต่อสู้ไม่ยั้งเช่นกัน

ตุ้บ ตั้บ ปั้ก!!

ฟาเรนยกไม้เหวี่ยงฟาดเข้าที่ใบหน้าของไอ้ลูกน้อง

"กูจัดการไอ้แก่นั่นเอง!"

ฟาเรนมองขึ้นไปด้านบน ซึ่งกว่าจะถึงตัวเสี่ยบุญโชคก็มีลูกน้องมันมายืนดักเอาไว้อยู่เกือบสี่ห้าคนได้ และทุกคนมีอาวุธครบมือ

"ขออย่างเดียว อย่าเล่นปืนก็แล้วกัน"

คลินต์ยกมือไหว้ขอพรอย่างท้อใจกับหนทางที่เขาจะสามารถชนะพวกลูกน้องของอีกฝ่ายได้

"มึงจัดการพวกด้านหลังนะคลินต์"

ฟาเรนหันไปบอกคลินต์ทันที เมื่อเขาเห็นว่าคนตรงหน้ามีทั้งมีดสั้นมีดยาว เรียกว่าอุปกรณ์ครบมือเลย

แถมดูทรงแล้วพวกลูกน้องที่ยืนด้านหน้าของฟาเรนเป็นพวกตัวเก่ง ๆ ทั้งนั้น ฟาเรนจึงไม่อยากให้คลินต์เข้ามาเสี่ยงด้วย

เพราะยังไงมันคือเรื่องของเขาคนเดียว

"ไม่เอา เจ็บก็เจ็บเท่าๆ กันดิวะ"

คลินต์ส่ายหน้าทันที

"แหม มึงอยากจะเป็นพระเอกคนเดียวรึไง?"

คลินต์บ่นใส่ฟาเรนเพื่อลดความตึงเครียดที่มีในตอนนี้ไปด้วย

"กูก็เท่พอตัวเหมือนกันเว้ย!"

คลินต์ขึ้นเสียง พร้อมกับยืนป้องกันด้านหลังให้กับเพื่อนรักตัวเองเช่นกัน

ทั้งฟาร์และคลินต์หันหลังชนกันสู้ต่ออย่างไม่ปริปากบ่น เขาทั้งคู่ต่างต้องคอยระวังหลังให้กันและกัน พร้อมทั้งตั้งสติเพื่อจัดการกับศัตรูเบื้องหน้าไปด้วย

"เออ!"

ฟาเรนรู้ว่าคลินต์พยายามพูดไม่ให้เขาคิดมาก แม้ว่าฟังดูแล้วมันจะกวนตีนมาก ๆ ก็ตามแต่

ไอ้อ้วนเสื้อขาวและไอ้ผอมฟันหลอเสื้อน้ำเงินเอามีดปลายแหลมชี้มาทางฟาเรนและพุ่งเข้ามาหาเขาพร้อมกันอย่างกะจะเอาชีวิต

ฟาเรนกำไม้ในมือไว้แน่น

พอสองคนนั้นพุ่งเข้ามาถึงตัว เขาก็เบี่ยงตัวหลบมีดของไอ้อ้วนพุงพลุ้ย ๆ เสื้อขาว ก่อนจะฟาดไม้เข้าที่ท่อนแขนบวม ๆ ของมันแบบเต็มแรงที่มี

ปั้ก! / ฉับ!

ในจังหวะฟาดเข้าที่ท่อนแขนของไอ้อ้วนจนหักงอผิดรูป มีดของไอ้ผอม ๆ ก็ฟันเข้าที่ไหล่ของฟาเรนแบบเฉี่ยว ๆ เพราะเขาไม่มีทางที่จะหลบปลายมีดทั้งสองได้พ้นจริง ๆ

"โอ๊ย ๆ"

ไอ้อ้วนร้องลั่นและปล่อยมีดหลุดมือทันที แต่ฟาเรนคว้ามีดยาวเล่มนั้นไว้ได้ทัน

เขาจับด้ามไว้แน่นก่อนจะ

สวบ!! เสียบเข้าที่ตรงขาของไอ้ผอมตรงหน้า

"โอ๊ยยยย!!!"

ไอ้ผอมหน้าเหี้ยร้องลั่นขึ้นมาทันทีที่ถูกแทง

สวบ สวบ!

เขากระชากมีดออกและเสียบอีกครั้งเข้าที่ต้นขาอีกข้างของมัน จนมันล้มลงกับพื้นทันที

ถ้าไม่ทำแบบนี้เขาเองก็คงสู้ไม่ไหวเหมือนกัน เพราะฟาเรนเองก็ได้รับบาดเจ็บ

ปั้ก!!

ฟาเรนกลั้นใจยกไม้ฟาดเสยเข้าที่คางของไอ้อ้วนอีกครั้ง จนมันหงายหลังนอนแน่นิ่งไป

เพราะถ้าไม่จัดการมันให้ล้ม มันก็จะลุกขึ้นมาได้อีกอยู่ดี

"ไอ้คลินต์ระวัง!"

ฟาเรนร้องเตือนลั่น เพราะลูกน้องของไอ้เสี่ยนั่นวิ่งถือขวดแตกปลายแหลมพุ่งตรงเข้ามาทางคลินต์ที่ต่อยตีอยู่กับผู้ชายอีกคนอยู่

ฟุ่บ!! ปั้ก!!

คลินต์ทิ้งตัวล้มลงไปกองกับพื้น เพราะฟาเรนเองก็รั้งคนตัวหนักอย่างคลินต์เอาไว้ไม่อยู่

"ถูกยิงเหี้ยอะไรไม่เจ็บคลินต์!" ไทม์ตะโกนใส่เพื่อนตัวเองทันที

ฟาเรนกำหมัดแน่นทั้งเจ็บใจทั้งรู้สึกผิดที่เพื่อนโดนลูกหลงแบบนี้

"มึงพาไอ้เหี้ยคลินต์หนีไปก่อน กูจัดการมันเองได้"

ฟาเรนตะโกนสั่งไทม์ไปอย่างเลือดร้อน

คนเลือดร้อนอย่างฟาเรนจ้องหน้าไอ้เสี่ยนั้นอย่างอาฆาต

เพราะเขาจะเจ็บแค่ไหนก็ได้ แต่มันทำเพื่อนเขาเจ็บไม่ได้ แต่คลินต์ส่ายหน้าทันทีอย่างไม่ยอมที่จะทิ้งฟาเรนไว้คนเดียวแน่

"พาไอ้คลินต์ไป ไม่งั้นมึงกับกูขาดกัน!"

ฟาเรนผลักไทม์โซนที่ประคองเขาอยู่กระเด็นออกไป และกัดฟันแน่นด้วยไฟแค้น วิ่งตรงมุ่งหน้าไปยังตาเสี่ยแก่นั่น

"ไอ้ฟาร์หยุด ไอ้ฟาร์กลับมานะเว้ย!"

คลินต์ที่ถูกยิงที่สีข้าง ตะโกนเรียกเพื่อนตัวเองลั่น แต่เขาจะลุกไปห้ามก็ไม่ไหวแล้ว

"ไอ้ควายเอ้ย!"

เสียงของคลินต์ตะโกนด่าเพื่อนหัวร้อนของเขา ซึ่งฟาเรนก็วิ่งตรงเข้าไปหาความตายอย่างไม่คิดกลัว

ฟาเรนวิ่งไปก้มหยิบมีดปลายแหลมตรงหน้าไอ้อ้วนที่นอนสลบอยู่กับพื้น ก่อนจะวิ่งมุ่งหน้าตรงไปทางไอ้เสี่ยนั้นแบบซิกแซ็กไปมา

ทำให้เล็งปืนได้ยากและมีโอกาสยิงถูกเพียงแค่ 3% เท่านั้น ซึ่งแม้ว่ามันจะยิงปืนระรัว ๆ มาทางฟาเรน แต่ด้วยความแก่และสายตาที่ไม่ดีของมันทำให้ยิงไม่โดนเลยแม้แต่นัดเดียว

จะเรียกว่านัดแรกที่ยิงถูกคลินต์คงเป็นคราวซวยของคลินต์โดยเฉพาะเลยก็ว่าได้

ตาเสี่ยนั้นรีบวิ่งลงมาจากบ้านไม้เรือนไทยของมันทันที เพื่อที่จะเข้าใกล้ฟาเรนในระยะประชิดเพื่อหวังจะยิงปืนใส่เขา

ฟาเรนเองก็วิ่งเข้าใส่เช่นกันอย่างไม่กลัวตาย เขาคว้าเอาตัวของลูกน้องตัวผอม ๆ ที่นอนกองอยู่กับพื้นขึ้นมาบังตัว ซึ่งไอ้เสี่ยมันก็ยิงเข้าใส่จนลูกปืนหมด

ปัง ปัง ปัง (เสียงยิงปืนดังสนั่น)

แกร๊ก!! ตาเสี่ยบุญโชคลั่นไกปืนทั้ง ๆ ที่ไม่มีลูกกระสุนเหลือแล้ว

ฟุ่บ! ฟาเรนโยนร่างของลูกน้องมันลงกับพื้น

"คราวตายของมึงแล้วไอ้สัตว์นรก"

ฟาเรนตะโกนลั่นทั้ง ๆ ที่เขาเองแทบจะยืนต่อไม่ไหว เพราะเจ็บแผลระบมหนักทั้งตัว แต่เขาก็กัดฟันสู้ต่อเฮือกสุดท้าย

"มึงยิงเพื่อนกู!"

ฟาเรนปามีดแหลมปักเข้าที่หน้าท้องของมัน มีดปักจมมิดด้าม

ฟุ่บ!

"และนี่สำหรับที่มึงกล้าจับตัวเมียกู!"

คนโหดอย่างฟาเรนยกเท้าถีบซ้ำที่ด้ามมีดอีกครั้งจนมีดเสียบเข้าไปด้านในของมันทันที

สวบบบ!!

เขายกเท้ากระแทกเข้าที่ด้ามมีดซ้ำอีกครั้งจนมิดเข้าไปด้านใน

"อึก...อะ..."

เสี่ยบุญโชคตาเหลือกขึ้นมาทันที หลังจากที่ถูกแทงที่หน้าท้อง

มันลงไปนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นทันที แต่ยังไม่ถึงตายแค่หายใจอ่อนระทวยเต็มที

ฟาเรนทรุดตัวลงเพราะเจ็บแผลที่ถูกฟันและเขายังฝืนวิ่งและยังใช้กำลังแขนเยอะจนแผลเหมือนจะฉีกหนักกว่าเดิม

"อะ...อ่าส์ เจ็บฉิบ!..."

ฟาเรนที่เจ็บแผลจนแทบจะล้มลงอีกครั้ง หูของเขามันอื้อ ๆ ไปหมด

แต่ในเสี้ยววินาทีนั้นเองเขากลับได้ยินเหมือนเสียงฝีเท้าของใครอีกคนก็วิ่งตรงมาทางเขาและ...มากกว่าหนึ่งคน

"ฟาเรนระวัง!" น้ำขิงตะโกนร้องลั่น

เสียงของเธอทำให้เขารีบหันกลับไปมองทางด้านหลังทันที

ก่อนจะพบว่า หนึ่งในลูกน้องที่นอนกองอยู่ที่พื้นหยิบเอาเก้าอี้ไม้ขึ้นมาและจะฟาดลงใส่หัวของเขาแต่ว่า...

ผลัวะ!!!

"ขิง!!!!!"

ฟาเรนแหกปากร้องลั่นอย่างสติหลุดในทันที เพราะน้ำขิงวิ่งเข้ามาเอาตัวเองยืนบังเก้าอี้ไม้นั้นที่กำลังจะฟาดลงใส่หัวของฟาเรนและ...

ปั้ก! เพล้ง! เก้าอี้ขาหักทันทีหลังจากฟาดลงที่คนตัวเล็ก

"อึก...ฟาร์~"

น้ำขิงเอ่ยเรียกชื่อของเขา ด้วยแววตาเจ็บปวดมากมายอย่างที่ไม่เคยเจ็บแบบนี้มาก่อนเลย เธอพูดได้เพียงเท่านั้นก่อนจะหมดสติไปในอ้อมแขนของเขาทันที