CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 97

EP.97 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน ขอเจ็บแทนได้ไหม

จริง ๆ แล้วคลินต์โดนยิงก็จริง แต่กระสุนปืนมันเฉี่ยวไป จึงไม่มีกระสุนฝังในตัว เขาจึงไม่ต้องผ่าตัดอะไร แต่ว่าต้องทำแผลทั้งตัว เพราะโดนรุมมาไม่รู้กี่สิบตีนได้

"ปากดีนะไอ้คลินต์ กูแบกมึงวิ่งหนีเหนื่อยฉิบหาย"

"ตัวหนักอย่างกับควาย!"

ไทม์พูดสวนกลับไปทันที เพราะเขาแทบจะอุ้มคนตัวหนัก ๆ อย่างคลินต์วิ่งหนีกระสุนปืนแบบเหนื่อยสายตัวแทบขาด

"แหม ที่กูเจ็บหนักเนี่ยไม่ใช่เพราะถูกยิงหรอก แต่เป็นเพราะเมาหมัดกับส้นตีนมากกว่า"

คลินต์มาถึงก็บ่นร่ายยาวทันที ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ เตียงของฟาเรนอย่างระบม ๆ

"โดนไม่รู้กี่ตีนเลย มึงแค่พาเมียไอ้ฟาร์หนีไปหลบ กูนี่ล่อตีนแบบรัว ๆ เลยไอ้เวร"

"รอดมาได้ก็บุญหัวแล้ว!"

เขายังคงบ่นไปเถียงไปกับไทม์โซน ก่อนจะนอนโอดครวญเป็นระยะ ๆ เพราะเจ็บแผล

ทางพยาบาลสาวก็ตั้งหน้าตั้งตารีบทำแผลให้กับฟาเรนที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับ และแทบไม่ปริปากพูดอะไรเลย

คลินต์กับไทม์หันมามองหน้ากันอย่างรู้ได้เลยว่าฟาเรนดูไม่โอเคสักเท่าไหร่

ไม่ใช่เรื่องที่มันเจ็บตัว แต่เป็นเพราะมันเครียดและจิตตกพะวงถึงแต่เรื่องของน้ำขิง

คนที่เคยปากดีอย่างฟาเรนเอาแต่นั่งก้มหน้ากำหมัดแน่น ไม่พูดไม่จาใด ๆ เหมือนเช่นเคย เขาเงียบจนเพื่อนอีกสองคนมองหน้ากันอย่างไม่รู้ว่าควรพูดปลอบใจหรือทำอย่างไรดี

"แผลด้านนอกก็เยอะแล้วนะคะ แต่แผลช้ำด้านในน่าจะอันตรายกว่า ยังไงเฝ้าดูอาการของตัวเองและก็ระวังอย่าเพิ่งใช้ร่างกายเยอะในช่วงนี้นะคะ"

พยาบาลเอ่ยเตือนทั้งฟาร์ทั้งคลินต์ที่นอนหมดสภาพอยู่ในห้องพักไม่ต่างกันเท่าไหร่

ไทม์ที่มองดูสภาพเพื่อนยังยอมให้ความถึกและทนของสองคนนี้จริง ๆ เพราะหน้าบวมช้ำ ตัวเต็มไปด้วยแผลฉกรรจ์อย่างน่ากลัว

"แล้วที่นี่มีเบียร์ขายไหม ฉันไม่ชอบกินยาอะ"

คลินต์พูดขึ้น เพราะสิ่งที่เยียวยาเขาได้ดีกว่ายารักษาคือ เบียร์เท่านั้น

"เอ่อ...ที่นี่โรงพยาบาลนะคะคุณ"

พยาบาลเกาหัวเล็กน้อยกับคนเจ็บปากดีอย่างคลินต์

"คุณพยาบาลไปทำงานต่อเถอะครับ"

ไทม์รีบพูดตัดบททันที

"ได้ค่ะ…ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวนะคะ"

พยาบาลหันไปพูดกับไทม์แทน เพราะในห้องนี้ดูเหมือนเขาจะพูดจารู้เรื่องมากที่สุด

"แต่เดี๋ยวพยาบาลจะผลัดเปลี่ยนเข้ามาล้างแผลให้ทุกเช้านะคะ ยังไงก็พักผ่อนกันเยอะ ๆ นะคะ"

เธอพูดทิ้งท้ายหลังจากที่ทำแผลอะไรต่าง ๆ ให้ฟาเรนเสร็จ ก่อนจะรีบปลีกตัวเดินออกจากห้องไปทันทีอย่างไม่รีรอ

แม้แต่พยาบาลที่เป็นคนอื่น เธอเองก็ยังรู้สึกกดดันไม่น้อย

เนื่องจากบรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความตึงเครียดอย่างบอกไม่ถูก แค่หายใจก็รู้สึกอึดอัดแล้วจริง ๆ

หลังจากที่พยาบาลออกไปได้ ฟาเรนก็ยกมือที่เต็มไปด้วยบาดแผล ปาดน้ำตาของตัวเองแบบลวก ๆ

เขาเงียบนิ่งไม่พูดจา ไม่ด่าไม่หยอกกับคลินต์เหมือนเช่นทุกครั้ง

(ครืดด ครืดด เสียงโทรศัพท์ของไทม์ดังขึ้น)

"พี่เฟรนด์โทรมาว่ะ"

ไทม์พูดขึ้นก่อนจะปลีกตัวเองออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงทันที

"…."

คลินต์ชำเลืองมองทางฟาเรนเป็นระยะ ๆ อย่างทำตัวไม่ถูก

"มึงจะร้องไห้ทำไมวะ...เมียมึงก็ถึงมือหมอแล้วนี่"

คลินต์พูดแบบห้วน ๆ เพราะปลอบใจเพื่อนไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ โดยเฉพาะปลอบคนอย่างฟาเรน

บอกเลยว่าตั้งแต่คบกันมายังไม่เคยเห็นน้ำตามันจริง ๆ สักหยด แต่พอได้เห็นแล้วคลินต์เองก็ทำตัวไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าควรเริ่มพูดปลอบใจเพื่อนยังไงดี

หลังจากที่ไทม์แยกตัวออกไปคุยโทรศัพท์ ปล่อยให้คลินต์นั่งเฝ้าฟาเรนอยู่พักใหญ่ ซึ่งจอมโหดคนบ้าเลือดก็เอาแต่นั่งหน้านิ่งอมทุกข์และมองทางไอ้ไทม์อย่างกดดัน

"มึงแม่งหนักกว่าไอ้วินด์เซอร์อีกนะ"

คลินต์พูดขึ้นเพื่อพยายามจะชวนคุย เพราะในห้องเงียบกริบมาก ๆ วังเวงยิ่งกว่าป่าช้าซะอีกมั้ง

"เออไง ~ (ปาดน้ำตา)"

ฟาเรนตอบไปทั้งน้ำตาคลอเบ้า น้ำเสียงสั่นเครือ จนทำเอาคลินต์ไม่กล้าจะพูดอะไรต่อเลย

ฟาเรนจ้องไทม์อย่างกดดัน จนทำให้ไทม์รีบวางสายและเดินกลับเข้ามาในห้องทันที

"น้ำขิงปลอดภัยแล้ว ย้ายมาพักฟื้นห้องธรรมดา (ไทม์) / มึงก็พากูไปสักทีสิ จะดึงอะไรนักหนา!!"

ฟาเรนขึ้นเสียงใส่ไทม์อย่างเก็บอารมณ์ไม่อยู่ เพราะเขาเป็นห่วงเธอจนนั่งแทบไม่ติดแล้ว

"เออ ๆ มานั่งรถเข็นสิ"

ไทม์เลื่อนรถเข็นคนเจ็บมาข้าง ๆ เตียง

"พาไปเลย กูเดินไหว"

ฟาเรนไม่สนใจอะไร เอาแต่โวยวายร้องหาแต่น้ำขิงท่าเดียว เขากระชากสายน้ำเกลือออกและลุกจากเตียงทันที

"ไอ้ฟาร์ ใจเย็นหน่อยดิวะ"

คลินต์ที่เห็นท่าไม่ค่อยดีก็ร้องเตือนด้วยอีกคน หลังจากที่ฟาเรนกระชากสายน้ำเกลือแทบขาด

"กูต้องการแค่เจอหน้าขิง...พวกมึงเข้าใจภาษาคนไหม"

ฟาเรนพูดย้ำไปอีกครั้ง เพราะเขาบอกเพื่อนบอกพยาบาลตั้งแต่แรกแล้ว แต่ไม่มีใครพาเขาไปสักที

"เออ ๆ เดี๋ยวพาไป"

ไทม์เม้มปากเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำฟาเรนไปอีกห้องหนึ่ง

@ห้องพักฟื้น

หลังจากรักษาตัวอยู่เกือบทั้งคืน จนในที่สุดน้ำขิงก็ได้ย้ายออกมาจากห้อง ICU แล้วเพื่อดูอาการเพิ่มเติม ซึ่งฟาเรนเองก็เพิ่งฟื้นมาได้ไม่นานเช่นกัน

"ขิง ~"

ฟาเรนวิ่งเข้าไปหาเธอทันที น้ำขิงมีเครื่องช่วยหายใจและสายน้ำเกลือ สายวัดชีพจรต่าง ๆ เต็มตัวไปหมด

ฟาเรนยิ่งเห็นแบบนั้นเขาก็ยิ่งปวดใจ ที่คนรักต้องมานอนอยู่สภาพแบบนี้

"อาการเธอเป็นไงบ้าง?"

ฟาเรนหันไปถามหมอเจ้าของไข้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เตียงของเธอทันที

"ตอนนี้คงต้องรอคนไข้ฟื้นขึ้นมาก่อนนะครับ แล้วค่อยตรวจดูอีกทีว่าบาดเจ็บหรือมีอะไรที่น่าเป็นห่วงรึเปล่า"

หมอค่อย ๆ ตอบกลับมาอย่างสุภาพ

"แล้วเมื่อไหร่เธอจะฟื้น?"

ฟาเรนมองไปทางน้ำขิงอย่างใจไม่ดีเลยจริง ๆ

"มันขึ้นอยู่กับร่างกายของคนไข้เลยครับ เรื่องนี้หมอเองก็ตอบไม่ได้"

"อาการบาดเจ็บทางสมองส่วนใหญ่แล้วจะเกิดขึ้นภายใน 72 ชั่วโมง"

"หรืออาจจะเกิดหลังจาก 72 ชั่วโมงไปแล้วก็ได้"

"และเนื่องด้วยคนเจ็บมีอาการหมดสติไปทันทีหลังจากที่ได้รับบาดเจ็บ เราจึงต้องใช้ CT SCAN ตรวจวินิจฉัยอีกที เพราะการที่คนไข้ถูกของแข็งฟาดมาที่บริเวณก้านคอแบบนี้ ถือว่าอันตรายมาก ๆ เลยครับ"

หมอพยายามอธิบายต่ออย่างใช้ศัพท์ง่าย ๆ ไม่อิงการแพทย์มากนักเพราะกลัวว่าญาติคนไข้ที่ฟังอาจจะไม่ค่อยเข้าใจนัก

"นาย...เป็นหมอที่เก่งที่สุดในโรงพยาบาลนี้รึยัง?"

ฟาเรนมองไปทางหมอและเอ่ยถามด้วยท่าทีจริงจังมากที่สุด

"ครับ...ผมจบหมอเฉพาะทางด้านสมองและระบบประสาทมา" หมอพยักหน้าตอบทันที

"แล้วต้องรักษายังไง...ต้องทำยังไงให้หายดี"

ฟาเรนเดินเข้าไปหาหมออย่างใจเสียที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น

"ฉันมีเงินนะ นายแค่รักษาผู้หญิงคนนี้ที"

ฟาเรนเขย่าไหล่ของหมอ และมันคือวิธีการอ้อนวอนในแบบของเขา

"เท่าไหร่ก็จ่ายได้ หรืออยากได้อะไรฉันหามาให้ได้หมด...ทุกอย่าง…ทุกอย่างเลยจริง ๆ"

ฟาเรนพูดย้ำอย่างขาดสติ จนไทม์ต้องมาแยกตัวของฟาร์ออกจากหมออีกที

"ไอ้ฟาร์มึงหยุดได้แล้ว!"

-วันต่อมา-

"จำได้ไหมว่าตอนที่เราเจอกันใหม่ ๆ ฉันเคยบอกว่าถ้าได้ตายพร้อมกันมันคงโรแมนติกดี"

ฟาเรนบีบมือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้แน่น

"แต่ตอนนี้ฉันว่ามันไม่โรแมนติกเลยอะ...ขิง"

ฟาเรนร้องไห้ออกมาอย่างง่ายดาย

"ถ้าเป็นไปได้...ฉันขอเจ็บแทนเธอทุกอย่าง"

ฟาเรนลูบใบหน้าของเธออย่างทะนุถนอม

"ถ้าจะตาย...ก็ขอให้ฉันได้ตายก่อนเธอ"

"เพราะถ้าไม่มีเธออยู่...ฉันก็อยู่คนเดียวไม่ได้อีกแล้ว"

ฟาเรนวางใบหน้าของเขาลงบนฝ่ามือเล็ก ๆ ของเธอ ก่อนจะพรมจูบลงที่ฝ่ามือซ้ำ ๆ อยู่แบบนั้น

เขาไม่หลับไม่นอนเพื่อเฝ้าเธอตลอดเวลา จนร่างกายเขาเองก็อ่อนล้าลงทุกที ๆ

น้ำใส ๆ ไหลจากแววตาเศร้า ๆ ของผู้ชายที่เคยเข้มแข็งมาก ๆ ในทุก ๆ เรื่อง ในตอนนี้เขากลับรู้สึกอ่อนแอและไร้ค่าเหลือเกิน

ฟาเรนคิดโทษแต่ตัวเอง เขาร้องไห้ออกมาด้วยรู้สึกผิดต่อผู้หญิงที่เขารักคนนี้ และเขาโกรธตัวเองมากที่สุดที่ปกป้องเธอไม่ได้เลย

น้ำตาไหลพรากออกมาอย่างไม่ยอมหยุดง่าย ๆ เขาร้องไห้จนแทบไม่มีน้ำตาไหลอีกต่อไปแล้ว น้ำตาหยดเล็ก ๆ ตกลงกระทบบนฝ่ามือเล็ก ๆ ของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ฟาเรนค่อย ๆ โน้มตัวลงนอนกอดฝ่ามือของเธอเอาไว้แน่น เขาเฝ้าเธอไม่ห่างเลยมาตลอดทั้งวันทั้งคืน จนร่างกายเขาเองเริ่มอดหลับอดนอนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว...

คนตัวสูงผล็อยหลับไปทั้งคราบน้ำตา แต่เขาก็ยังคงกอดฝ่ามือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ไม่ห่างกายเลย



-เช้าวันต่อมา-

หลังจากที่ฟาเรนผล็อยหลับไปได้ไม่นานมากนัก ปลายนิ้วของคนตัวเล็กก็ขยับทีละเล็กทีละน้อย จนฟาเรนเริ่มรู้สึกได้...

"ขิง...ขิง ~"

ฟาเรนสะดุ้งสุดตัวและร้องเรียกชื่อของเธอลั่นห้องด้วยความดีใจ

"…."

น้ำขิงลืมตาขึ้นมาช้า ๆ เธอดึงเครื่องช่วยหายใจลดลงมาที่ปลายคางทันทีและเริ่มหายใจด้วยตัวเองได้ตามปกติดี

"ขอน้ำหน่อย..."

น้ำขิงเอ่ยขึ้นเบา ๆ ด้วยเสียงที่แหบสนิท

"...ได้ ๆ "

ฟาเรนรินน้ำใส่แก้วอย่างมือสั่น ๆ ก่อนจะยื่นส่งให้น้ำขิงดื่มทันที

เขาป้อนน้ำให้เธอ เช็ดริมฝีปากให้เธอเบา ๆ

"…."

น้ำขิงยกมือขึ้นกุมหัวของเธอทันทีและก้มหน้า

"นายได้รับบาดเจ็บไหมฟาร์? (น้ำขิง) / เธอเจ็บตรงไหนไหม... เจ็บมากรึเปล่า?"

พวกเขาทั้งคู่เอ่ยถามถึงอีกฝ่ายพร้อม ๆ กันทันทีที่ฟื้นได้สติ

"ฉันไม่เป็นไร...เธอต่างหากที่เจ็บหนัก!"

ฟาเรนรีบตอบไปทันทีทั้งน้ำตาอาบสองแก้ม เพราะเขากลัวมาก กลัวว่าเธอจะไม่ฟื้นขึ้นมาแบบนี้

"…เธอรู้ไหมว่าทำให้ฉันเป็นห่วงจนแทบจะบ้าอยู่แล้วนะขิง"

เขาลุกขึ้นเพื่อโอบกอดเธอมาแนบชิดแผ่นอกของตัวเองอย่างเบา ๆ

"จริง ๆ แล้วฉัน...ไม่ได้เป็นอะไรมากนะ"

น้ำขิงตอบอย่างงัวเงีย ๆ จริง ๆ เธอรู้สึกปวดหัวอยู่ไม่น้อยเลย แต่กัดฟันตอบไปเพราะไม่อยากให้ฟาเรนกังวลมากไปกว่านี้...

คนตัวเล็กค่อย ๆ แนบใบหน้าลงกับแผ่นอกของฟาเรนอย่างรู้สึกอบอุ่นใจท่ามกลางความมืดมิด...

"ว่าแต่ตอนนี้กี่โมงแล้ว...ดึกแล้วเหรอฟาร์?"

น้ำขิงถามขึ้นพร้อมกับมองไปรอบ ๆ ห้องที่ว่างเปล่า

"ทำไมนายถึงไม่เปิดไฟสักดวงเลยล่ะ?"