CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 98

EP.98 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน ดูแลไม่ห่างกาย

"คือ…ตอนนี้มันชะ (เช้า)"

ฟาเรนพูดขึ้นอย่างตะกุกตะกัก เขามองออกไปยังแสงของพระอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาในห้อง

"ฉันว่า...ฉันรีบตามหมอมาตรวจก่อนดีกว่า"

ฟาเรนตอบเธอด้วยน้ำเสียงที่สั่น ๆ เขารีบกดเรียกให้หมอมาดูอาการของเธอในทันที

หลังจากที่หมอมาถึง ฟาเรนก็เดินหลบออกมาเล็กน้อยเพื่อให้หมอตรวจอาการของเธอได้อย่างละเอียด

ฟาเรนทำได้แค่ยืนดูอยู่ห่าง ๆ ทั้งที่ตอนนี้เขาเป็นห่วงเธอแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว

"คุณเองก็ควรไปพักก่อนดีกว่านะครับ ดูอาการคุณก็ไม่ดีสักเท่าไหร่"

คุณหมอที่กำลังจะตรวจอาการของน้ำขิงเอ่ยทักฟาเรนขึ้น เพราะใบหน้าของเขามันซีด ๆ และโทรมมาก ๆ อย่างเห็นได้ชัด

ฟาเรนไม่ยอมไปไหนไกลเตียงของเธอเลย เขาเอาแต่เฝ้าเธอทั้งวันทั้งคืนไม่ห่าง

"ไม่ต้องสนใจฉัน...รีบรักษาเธอสิ"

ฟาเรนชี้ไปที่น้ำขิงทันที เขาพยายามฝืนทนให้ได้มากที่สุด

หมอผู้ชายคนเดิมค่อย ๆ ถอดผ้าพันแผลจากดวงตาของเธอออกช้า ๆ

ที่มันน่ากลัวคือน้ำขิงแทบไม่มีแผลภายนอกเลย ไม่มีเลือดออกมา แต่บริเวณที่ถูกของแข็งฟาดใส่มันแดงช้ำและอมม่วง ๆ เหมือนมีเลือดคั่งอยู่ด้านใน

"นี่ในห้องเปิดไฟแล้วใช่ไหมคะ?"

น้ำขิงเอ่ยถามขึ้นอย่างเสียงสั่น ๆ

"ทำไมหมอถอดผ้าพันแผลให้แล้ว...ฉันก็ยังไม่เห็นอะไรอยู่ดีล่ะ?"

เธอถามขึ้นทันทีอย่างสงสัย

"ไม่เห็น...เลยเหรอครับ?"

หมอถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ ขณะที่เขาใช้แสงไฟส่องตรงเข้าไปในดวงตาของเธอ แต่น้ำขิงไม่หลับตา หรือกะพริบตาใด ๆ เลย เธอจ้องมองแสงอย่างไม่รู้สึกแสบตาใด ๆ ราวกับว่าเธอไม่เห็นแสงที่สาดส่องอยู่ตรงหน้าจริง ๆ

"ใช่...ฉันมองไม่เห็นเลย"

น้ำขิงเริ่มพูดขึ้นด้วยเสียงที่สั่น ๆ แววตาของเธอลอยแบบแปลก ๆ ไป

ฟาเรนเอามือปิดปากแน่น เขาทรุดตัวนั่งลงกับพื้นพิงผนัง และร้องไห้ออกมาอย่างเบาเสียงมากที่สุดเท่าที่จะเบาได้ เขารับรู้ได้ถึงความผิดปกติของน้ำขิง และมันยิ่งทำให้เขารู้สึกปวดใจมากเหลือเกิน

ร่างกายของฟาเรนเองก็บาดเจ็บหนักไม่แพ้กัน ยิ่งไปกว่านั้น เขาเองก็พักผ่อนน้อยมากจนรู้สึกเหมือนจะวูบอยู่ตลอดเวลาเลยจริง ๆ

"คนไข้ใจเย็นก่อนนะครับ"

หมอพยายามหาทางปลอบใจเธอ น้ำขิงน้ำตาไหลอาบสองแก้ม

"อาจจะเป็นอาการแค่ชั่วคราวก็ได้นะครับ"

หมอพูดขึ้นอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่

"ทุกอย่างมืดไปหมดเลย...ฟาเรน ฟาเรน"

น้ำขิงเรียกหาฟาเรนทันทีที่เธอรู้สึกกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง

ฟาเรนปาดน้ำตาของเขาทิ้งและลุกขึ้นจากพื้นวิ่งตรงมาที่น้ำขิงทันที

ฟุ่บ!

เขาดึงเธอเข้ามากอดแนบกายเอาไว้แน่น ทั้ง ๆ ที่น้ำตาของเขาเองก็ไหลอาบสองแก้มเช่นเดียวกับเธอ

"ไม่เป็นไรนะขิง...ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว"

ฟาเรนข่มเสียงสะอื้นไห้เอาไว้และพูดขึ้นอย่างเข้มแข็ง ทั้ง ๆ ที่ภายในใจของเขามันเจ็บปวดไม่แพ้เธอเลย

"ฉันตาบอด ...ตาบอดจริง ๆ เหรอ"

น้ำขิงร้องไห้ออกมาสุดเสียง เธอกรีดร้องลั่นอย่างเสียสติและสลบไปคาอ้อมแขนของเขา

"ฉันจะไม่ทิ้งเธอไปไหนไกลอีกแล้ว"

ฟาเรนพรมจูบลงที่หัวของเธอ เขาโทษตัวเองเสมอว่าเป็นเพราะเขาปล่อยเธอไว้ลำพังที่นี่ เธอถึงถูกคนอื่นรังแกแบบนี้

หยดน้ำตาของเขาไหลตกลงบนตัวของเธออย่างเลี่ยงไม่ได้ ฟาเรนมองคนตัวเล็กอย่างสงสารเธอจับใจ

"ทุกคนออกไปให้หมด...ผมจะปลอบเธอเรื่องนี้เอง"

ฟาเรนพูดกับหมอและพยาบาลทุกคนด้วยเสียงเรียบ ๆ ซึ่งเหมือนเป็นการไล่ในทางอ้อม แต่ทุกคนก็ยอมเดินออกไปทันทีเช่นกัน

มันเป็นเรื่องยากมาก ๆ ที่จะยอมรับหากว่าวันหนึ่งเราต้องมาตาบอด ทั้ง ๆ ที่ เราเคยมองเห็นทุกอย่างมาทั้งชีวิต…

-1 อาทิตย์ผ่านไป-

เนื่องจากทั้งน้ำขิงและฟาเรนต่างบาดเจ็บกันทั้งคู่ ทางหมอจึงยังไม่แนะนำให้พวกเขาเดินทางไกลในระยะนี้ ทางครอบครัวฟาเรนจึงส่งอาจารย์หมอมือหนึ่งของประเทศมารักษาให้พวกเขาแทนถึงที่โรงพยาบาลแห่งนี้

@ห้องพัก VIP ของโรงพยาบาล

"บริเวณก้านคอจริง ๆ แล้วเป็นศูนย์รวมของระบบประสาทนะครับ"

หมอวัยกลางคนผู้เชี่ยวชาญในเรื่องสมองและระบบประสาทเอ่ยขึ้นขณะที่ฟาเรนพาน้ำขิงมาตรวจเพื่อรักษาต่อ

"ทั้งกระดูกสันหลังคอ"

"ไขสันหลัง"

"และหลอดเลือดใหญ่ที่เลี้ยงสมอง"

หมอค่อย ๆ อธิบายให้เขาได้เข้าใจแบบช้า ๆ

"แต่การที่เธอถูกตีที่ท้ายทอยและทำให้มองไม่เห็นแบบนี้ จริง ๆ มันก็เกิดขึ้นได้นะครับ แต่มันจะเป็นอยู่แค่สองสามวันเท่านั้น น่าแปลกที่ตอนนี้เธอก็ยังคงมองไม่เห็น"

หมอลูบ ๆ ที่ท้ายทอยของเธอที่มันยังคงบวม ๆ ตุ่ย ๆ อยู่เลย

"ยังไงหมอขอเช็กอาการคนไข้ให้ละเอียดอีกที แต่หมอว่าน่าจะมีวิธีรักษาเธอได้"

หมอผู้เชี่ยวชาญพูดขึ้นอย่างค่อนข้างมั่นใจกว่าหมอคนก่อน เพราะจากการที่ CT SCAN ดูแล้ว อาการของเธอแค่บวมช้ำไม่ได้หนักหนามากสักเท่าไหร่

"ได้หมอ...จะรักษายังไงก็ได้ขอให้เธอหายเป็นปกติก็พอ"

ฟาเรนยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเมื่อได้ยินหมอมือหนึ่งพูดแบบนั้น

ทางด้านน้ำขิง เธอยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง และมองไปทางโน้นทีนี้ทีอย่างล่องลอย ๆ

"ทางครอบครัวคุณฟาร์ สั่งไว้แล้วครับ"

"หมอจะทำให้เต็มที่มากที่สุด"

"ยังไงทั้งคุณน้ำขิง และคุณฟาร์ก็อย่าเพิ่งหมดกำลังใจนะครับ"

หมอคนใหม่พูดอย่างให้กำลังใจทั้งฟาเรนและน้ำขิง

"ขอบคุณนะหมอ"

ฟาเรนยอมยกมือไหว้หมอคนนี้อย่างง่ายดาย เพราะเขาคือความหวังเดียวที่มีอยู่จริง ๆ ในตอนนี้

ฟาเรนชะงักไปเล็กน้อยที่ได้ยินแบบนั้น

"แผลฉกรรจ์ที่ถูกเชือดท่อนล่างทำให้มันทนพิษบาดแผลไม่ไหว ขาดใจตายเมื่อเช้า"

ไทม์เล่าไปด้วยท่าทีพะอืดพะอมเมื่อพูดถึงสาเหตุการตายของไอ้สารเลวนั้น

"กรรมสนองฉิบหาย"

ไทม์พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง

"นายไปสอบปากคำเถอะ...ฉันอยู่ได้"

น้ำขิงดันตัวฟาเรนออกไปเล็กน้อย

"เออเดี๋ยวกูนั่งเฝ้าน้ำขิงให้แทนมึงเอง"

ไทม์อาสาเป็นคนเฝ้าแทนทันที เพราะเขารู้ว่าเพื่อนคงไม่ยอมไปง่าย ๆ แน่ ๆ ถ้าต้องทิ้งน้ำขิงให้อยู่คนเดียวแบบนี้

"งั้น...เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมานะ"

ฟาเรนลูบหัวของคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน ก่อนจะจูบลงที่หน้าผากของเธอเบา ๆ แล้วจึงเดินออกไป

หลังจากที่ฟาเรนเดินออกไปได้ไม่นาน

เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ก๊อก ๆ

"เดี๋ยวไทม์ไปเปิดให้นะ"

ไทม์โซนพูดขึ้นเบา ๆ และรีบเดินไปเปิดประตูทันที

"สวัสดีค่ะ ที่นี่ใช่ห้องของคนไข้ชื่อ รพีพรรณไหมคะ?"

ผู้หญิงคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาถามหาเจ้าของห้อง

"พี่หวาน...พี่หวานใช่ไหม"

น้ำขิงร้องลั่นอย่างดีใจ

"ขิง ~"

หญิงสาวนิรนามตอบกลับอย่างดีใจไม่แพ้กัน

น้ำขิงรีบก้าวขาลงจากเตียงอย่างเร่งรีบและเดินตรงเข้ามาหาพี่สาวตัวเองด้วยความดีใจอย่างเก็บเอาไว้ไม่อยู่ เธอกับพี่สาวไม่ได้เจอกันมานานเป็นปี ๆ

"ขิงคิดถึงพี่ที่สุดเลย"

น้ำขิงร้องไห้และกระโดดกอดพี่สาวของเธอเอาไว้แน่น

เธอจำเสียงของพี่สาวได้ดีและเธอ…

"เดี๋ยวฉันไปรอเธอหน้าห้องแล้วกันนะ เธอจะได้มีเวลาส่วนตัวกับพี่ด้วย"

ไทม์พูดกับน้ำขิง แต่สายตาของเขามองไปที่เตียงคนไข้กับระยะทางที่จะเดินมาถึงประตูห้อง

สิ่งที่เขาแปลกใจก็คือ...น้ำขิงสามารถเดินลงจากเตียงและตรงมาที่ประตูได้โดยไม่ต้องคลำทาง หรือเดินเซ แต่อย่างใดเลย

"หมอกับพยาบาลบอกว่าเธอบาดเจ็บหนักเพราะไอ้เสี่ยชาติชั่วนั่น...เธอเป็นยังไงบ้างขิง?"

"พี่ขอโทษจริง ๆ นะที่พี่มาช้า"

"พี่มันแย่เอง ที่หนีไปโดยไม่ได้บอกกล่าว"

"และที่เธอต้องมาเจ็บตัวก็เพราะพี่แท้ ๆ เลย"