CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 91

EP.91 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน สามหนุ่มเคลียร์ใจ

"ไงก็ฝากบริษัทด้วยแล้วกันนะ"

เฟรนด์ชิพยิ้ม ก่อนจะคว่ำป้ายชื่อของตัวเองบนโต๊ะของเขาลง

"เหี้ยอะไรเนี่ย?"

ฟาเรนขมวดคิ้วมองไปทางพ่อสลับกับพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ

"มึงเรียนจบแล้ว และก็โตมากพอจะดูแลบริษัทแล้วไม่ใช่เหรอ?"

เฟรนด์ชิพพูดด้วยความภาคภูมิใจในตัวของน้องชายตัวเอง ซึ่งในตอนนี้ฟาเรนเรียนจบแล้ว แถมการประชุมวันนี้เขายังทำได้ดีจนหลาย ๆ คนยอมรับในความสามารถ ความคิดของเขาอย่างไม่มีข้อครหาใด ๆ เลย

"ไม่พร้อมแน่ ถ้าไม่มีพี่อะ"

ฟาเรนพูดเสียงแข็งและชักสีหน้าใส่อย่างไม่พอใจที่เฟรนด์ชิพคิดจะไปสารภาพผิด ทั้ง ๆ ที่คดีมันจบไปนานแล้ว

"จริง ๆ มึงต้องขอบคุณใครบางคนเหมือนกันนะ ที่ยอมเสี่ยงขโมยเอกสารสำคัญเหล่านั้นมาพิสูจน์ความสามารถของว่าที่ประธานบริษัทคนใหม่"

เฟรนด์ชิพเอ่ยถึงใครอีกคนที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จนี้

"ไม่งั้นกูกับพ่อก็คงไม่รู้ว่า...มึงเจ๋งและเก่งมากแค่ไหน"

เฟรนด์ชิพพูดก่อนจะเปิดลิ้นชักหยิบเอาป้ายชื่อของฟาเรนมาตั้งแทนที่เดิมของเขา ราวกับว่าเขาได้เตรียมการเรื่องนี้มาสักพักแล้ว

"เมื่อกี้ในห้องประชุม พ่อโคตรทึ่งในตัวหนูเลยนะ"

ผู้เป็นพ่อยิ้มชมฟาเรนไม่ขาดปาก

"นี่มันอะไรอะ…อย่ามาเว่อร์ได้ปะ!"

ฟาเรนหันไปถามพ่อกับพี่ชายของเขาทันที

"จริง ๆ กูก็เตรียมเลขาฝีมือดีเอาไว้สอนงานมึงแล้วนะ แต่ว่าเธอดันลาออกไปซะก่อน"

เฟรนด์ชิพรื้อโต๊ะทำงานของตัวเอง ซึ่งเขาได้เก็บของใช้ส่วนตัวออกไปจนเกือบจะหมดแล้ว

"ถ้ามึงยังอยากได้เลขาคนที่ทำงานเป็นแล้วทุกอย่าง ก็ติดต่อตาม Resume แผ่นนี้ไปนะ"

พี่ชายวางแฟ้มเอกสารประวัติใบสมัครงานของน้ำขิงเอาไว้บนโต๊ะทำงานเก่าของเขา

"ขิง?"

ฟาเรนตกใจเล็กน้อย เชาชะงักไปราวกับถูกไฟฟ้าช็อตตรงกลางขั้วหัวใจ

เพราะเขาคิดถึงเธออยู่ตลอดเวลาจริง ๆ

"ส่วนโต๊ะ หรืออะไรต่าง ๆ ในห้องนี้ อยากเปลี่ยนใหม่ อยากทำอะไรก็ตามสบายเลยนะ…ที่นี่เป็นห้องของมึงแล้ว"

เฟรนด์ชิพมองไปรอบ ๆ ห้องทำงานที่ตกแต่งเรียบง่ายของตัวเองก่อนจะพูดขึ้นอย่างไม่ได้เสียดายอะไร

"และก็กูขอโทษนะเว้ย ที่เป็นพี่ชายที่ไม่ดีพอเหมือนพี่คนอื่น ๆ เขา"

เฟรนด์ชิพพูดขึ้นก่อนจะตบไหล่ของน้องชายตัวเองเบา ๆ

"เฟรนด์ ไม่เอาดิวะ มึงอย่าทำอะไรโง่ ๆ ได้ปะ"

ฟาเรนขึ้นเสียงใส่พี่ตัวเองไปทันที

"มึงรับผิดแทนพี่มาตั้งสามปีเลยนะเว้ย ถึงเวลาแล้วที่คนเป็นพี่ควรล้างมลทินให้น้องชายตัวเอง"

เฟรนด์ชิพก้มหน้าอย่างรู้สึกผิดมาก ๆ

"มึงอยากให้กูเข้าคุกไม่ใช่เหรอ?"

เฟรนด์ชิพแสร้งถามน้องไป เพราะตอนแรกเขายังโวยวาย ๆ ใส่อยู่เลย

"ก็อยากนะ แต่กูไม่อยากเห็นแม่เสียใจอีก"

ฟาเรนสวนกลับไปอย่างปากแข็ง เพราะจริง ๆ ลึก ๆ แล้วเขาก็รักพี่ชายตัวเองมากเหมือนกัน

"เรื่องคดีบ้า ๆ นั่น ช่างแม่งเหอะน่า กูแม่งก็ไม่ใช่คนดีเปล่าวะ" ฟาเรนพูดสวนกลับไปทันที

"ถ้าพี่ไปอยู่ในคุก...แล้วใครแม่งจะมาประกันตัวตอนที่กูมีเรื่องวะ"

ฟาเรนเอ่ยขึ้นอย่างเสียงแผ่วลง เพราะทุกครั้งที่มีเรื่องมีราว ไม่ว่าที่ไหนเมื่อไหร่ เฟรนด์ชิพจะไปประกันตัวให้น้องชายเสมอ ไม่ปล่อยให้น้องนอนคุกแน่ ๆ สักคืน

"พ่อช่วยห้ามมันดิ!"

เขาหันไปเรียกพ่อของตัวเองทันที

"จริง ๆ พ่อไม่อยากให้เฟรนด์เอาแต่โทษตัวเองนะ เพราะคนที่ผิดจริง ๆ แล้วคือพ่อ"

ไฟนอลเดินตรงเข้ามากอดลูกชายทั้งสองของเขาเอาไว้ทันที

"พ่อไม่ได้ผิดนะครับ" เฟรนด์ชิพรีบส่ายหน้าทันที

"ผมเป็นคนขับรถชนคนตาย ไม่ใช่น้อง...ที่ผ่านมาผมทำไปเพื่อบริษัทเพื่อครอบครัว ตอนนี้ผมอยากทำเพื่อน้องบ้าง"

เฟรนด์ชิพเองก็พูดออกมาอย่างเจ็บฝังใจไม่ต่างกัน เขามองไปทางฟาเรนอย่างรู้สึกผิด

"เพราะพ่อคนเดียวเลยสินะ ที่ทำให้พี่น้องต้องมาทะเลาะกันเอง"

ไฟนอลถอนหายใจออกมา เพราะเมื่อก่อนฟาเรนเองก็แรงและไม่รับฟังเหตุผลหรือคำอธิบายใด ๆ

"พ่อคิดถึงแต่แค่เรื่องบริษัท จนลืมคิดถึงความรู้สึกของหนูไป"

ไฟนอลหันมามองฟาเรนอย่างเอ็นดูและสงสารลูกตัวเองอย่างจับใจ

"วันนั้นพ่อเลือกที่จะปกป้องบริษัทของเรา แทนที่จะปกป้องจิตใจของเด็กตัวน้อย ๆ อย่างหนู"

"พ่อ! อย่าเรียกว่าหนูได้ไหม…จะไม่หายโกรธตรงนี้แหละ!"

ฟาเรนยืนหน้าหงิกหน้างอทันทีที่ได้ยินพ่อเรียกเขาเหมือนตอนเป็นเด็กไม่เปลี่ยน

และเหตุผลเดียวที่ฟาเรนยอมรับผิดแทนพี่ชายก็เพราะไม่อยากให้เรื่องคดีที่ใหญ่โตนี้ไปถึงหูของแม่

เพราะแม่ของเขาก็เครียดและทุกข์ใจเรื่องที่เฟรนด์ชิพขับรถชนคนตายมากพอแล้ว ถ้ารู้ว่าลูกต้องเข้าคุกอีก สภาพจิตใจคงแย่กว่าเดิมแน่ ๆ

"ถึงจะโตแค่ไหนก็ยังเป็นเด็กในสายตาพ่ออยู่ดีนั่นแหละลูกของพ่อ ~"