ดอกหญ้าสีคราม นิยาย บท 49

สีครามมองดูสวนดอกไม้ตรงระเบียงที่อยู่ตรงหน้า แล้วพูดนิ่งๆ ไปว่า：“ต่อไปถ้าเป็นคฤหาสน์ คุณปลูกกุหลาบเต็มลานบ้านได้เลย ตอนพวกมันเลื้อยเต็มผนัง บานสะพรั่ง นั่นแหละเรียกว่าสวย”

ดอกหญ้าพูดด้วยรอยยิ้ม：“ตอนนี้ราคาบ้านพุ่งสูงอย่างกับจรวด สูงเกินเอื้อม แค่บ้านที่ตกแต่งสวยงามฉันยังซื้อไม่ได้เลย จะซื้อคฤหาสน์ได้ที่ไหนกัน”

แน่นอนว่า อยากน่ะอยากอยู่แล้ว แต่อยากอยู่ในความฝัน

มีเงิน ใครไม่อยากอยู่คฤหาสน์ล่ะ ประตูและอาคารเป็นของตัวเอง ไม่ต้องมีใครมารบกวน

อยู่บ้านแบบนี้ การเคลื่อนไหวชั้นบนและชั้นล่างนั้นเสียงดัง ก็จะได้รับผลกระทบ

สีครามเงียบไป

บ้านที่พวกเขาอยู่ตอนนี้ ถูกซื้อไว้ชั่วคราว เพื่อแต่งงานกับเธอ

ก่อนหน้านี้ เขาอยู่คฤหาสน์หลังใหญ่มาตลอด

“คุณสีคราม คุณไปทานข้าวเช้าก่อน ฉันรดน้ำต้นไม้เสร็จแล้วจะกิน”

สีครามตอบกลับ แล้วหันหลังกลับเข้าไปในห้องโถง

อาหารเช้าที่ดอกหญ้าทำนั้นเรียบง่ายมาก แต่เธอเปลี่ยนเมนูทุกวัน เพื่อไม่ให้เขาเบื่อ ฝีมือทำอาหารของเธอก็ดีมาก ถึงจะเป็นโจ๊กกับผักดองชามหนึ่ง ก็ยังอร่อย

สีครามรู้สึกว่าปกติตัวเองกินอาหารทะเลแพงๆ ปลากับเนื้อชิ้นโตมากไป

ตอนนี้กินอาหารเช้าหรืออาหารทั่วไปที่ดอกหญ้าทำให้ เขารู้สึกว่าอร่อย

วันนี้สีครามออกไปก่อน

เขาเพิ่งถึงบริษัท ก็เจอไซมอน

ไซมอนเห็นเขาก็ขยิบตาให้

สีครามมีใบหน้านิ่งเฉย

“ทำไมดูหน้าตาไม่พอใจ”

ไซมอนเดินเคียงข้างกับสีคราม และยังแตะสีคราม พูดเสียงเบาติดตลกว่า：“ทำไม ยังไม่ง้อพี่สะใภ้เหรอ？”

สีครามหันไปมองเขา แล้วเดินต่อไปยังอาคารสำนักงาน

“จากนิสัยนายแล้ว น่าจะง้อไม่สำเร็จ”

“พวกเราดีต่อกันมาก！”

สีครามพูดด้วยเสียงเยือกเย็นอย่างเซ็งๆ

ไซมอนตอบกลับ แล้วถามอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า：“แล้วทำไมหน้านายดูไม่สบอารมณ์？”

“ตานายข้างไหนเห็นว่าฉันดูไม่สบอารมณ์？”

เขายังไม่ลิ้มรสสิ่งที่เรียกว่าปีติยินดี แล้วจะไม่สบอารมณ์ได้อย่างไร？

และเขาก็ไม่ได้ใจเต้นกับดอกหญ้า ตอนอยู่กับเธอ ก็ไม่ได้อยากทำอะไรกับเธอขึ้นมา

คิดถึงสิ่งเหล่านี้ สีครามก็ต้องยอมรับว่าเป็นคนใจร้าย

“ก็ตาสองข้างของฉันไง เห็นทั้งสองข้างเลย สีคราม ฉันให้คนเอาอาหารเช้าไปให้ นายกินหรือยัง？เดี๋ยวกินด้วยกันสิ”

สีครามหันไปมองเพื่อนสนิทอีกครั้ง หลังจากเม้มปาก เขาก็พูดว่า：“ฉันมีภรรยา ตื่นมาทุกเช้า เธอก็เตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้ว ถ้ามาบริษัทแล้วให้คนเอาอาหารเช้ามาให้ นั่นเรียกว่าคนโสด”

ไซมอน：“……”

เห็นคนเขารักกันอย่างไม่ทันตั้งตัว

เขาอยากรู้จริงๆ อยากรู้ว่าสีครามอยู่กับดอกหญ้าอย่างไร？

“เรื่องที่ฉันให้นายทำเป็นไงบ้าง？เดี๋ยวส่งไปที่ห้องทำงานฉันเลยนะ”

ไซมอนพูดด้วยรอยยิ้ม：“ฉันทำอะไร นายไม่ต้องห่วง เดี๋ยวจะส่งไปห้องทำงานนายทันที”

สีครามตอบอือ

แป๊บเดียว ทั้งสองก็แยกกัน สีครามขึ้นลิฟต์สำหรับประธานโดยเฉพาะ ขึ้นไปชั้นบนสุด

ห้องทำงานของไซมอนไม่ได้อยู่ชั้นบนสุด เขาก็ขี้เกียจขึ้นลิฟต์ไปกับเจ้านายที่หน้าบึ้งทั้งวันด้วย

ไซมอนเป็นบุคคลที่มีอำนาจมากในบริษัท แต่มนุษยสัมพันธ์เขาก็ดีมากเช่นกัน ส่วนมากเป็นเพราะเขาอบอุ่นกว่าสีคราม และยังเป็นคนสีครามไว้วางใจ เวลาลูกน้องขออะไร ก็มักจะผ่านไซมอน