ดั่งรักบันดาล นิยาย บท 11

ณ ห้องโถงตระกูลหยาง

" ฉินเสียนหลี่ นี่มันหมายความว่ายังไง คุณช่วยคนนอกจัดการฉันหรอ! "

" ที่รัก ไม่ใช่นะ "

" งั้นทำไมคุณไม่ตบหร่วนซือซือผู้หญิงสารเลวคนนั้นล่ะ ก็เเค่อวี้อี่มั่วเองไม่ใช่หรอ? คุณกลัวอะไรเขาขนาดนั้น?! "

พอกลับมาถึงบ้าน หยางเย่ก็ปาสิ่งของที่สามารถปาได้อย่างโมโห หลังจากนั้นก็ชี้หน้าฉินเสียนหลี่ที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น เเละตะโกนด่าอย่างโมโห

ขณะนี้ฉินเสียนหลี่ไม่ได้มีท่าทียิ่งใหญ่เหมือนตอนที่อยู่ต่อหน้าผู้คนเเล้ว เขาก้มหน้าลงเเละปล่อยให้หยางเย่ตบตีตามอำเภอใจ

ฉินเสียนหลี่กดเสียงลงเเละพูดอธิบายต่อ: " ที่รัก อวี้อี่มั่วคนนั้นเเหย่ไม่ได้นะ "

หยางกรุ๊ปของพวกเขาเป็นเพียงบริษัทรับเหมาก่อสร้างธรรมดา จะไปตีเสมอมหาอำนาจด้านธุรกิจอย่างอวี้กรุ๊ปได้อย่างไร นี่ไม่เท่ากับว่าทำลายตัวเองหรอกหรอ? "

เห็นได้ชัดว่าหยางเย่อยู่ในสภาพเเวดล้อมที่อุดมสมบูรณ์มาตั้งเเต่เธอยังเด็ก อยากได้อะไรก็ต้องได้ เเละเธอคงไม่เคยโกรธเหมือนวันนี้มาก่อน

ต่อให้เป็นจักรพรรดิ เธอก็ไม่กลัว

เธอมองท่าทีปอดแหกของฉินเสียนหลี่อย่างเหยียดหยาม เเละตอนที่ฉินเสียนหลี่พูดเมื่อสักครู่ หยางเย่ก็ได้ตบไปที่ใบหน้าของเขา " ไร้ประโยชน์ ไสหัวไป! "

หลังจากที่หยางเย่ระบายเสร็จเเล้ว เธอก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย จึงนั่งลงเเละนวดขมับเบาๆ

เธอนวดขมับไปด้วยเเละกำลังคิดว่าจะไม่ปล่อยหร่วนซือซือไปเพียงเท่านี้

เเละในตอนนั้น อยู่ๆเธอก็นึกถึงใครคนหนึ่ง เธอจึงรีบโทรไปหาใครคนนั้นทันที

เพียงคำพูดไม่กี่คำ ทั้งสองคนก็ตกลงกันได้ว่ามีความเห็นตรงกัน

หลังจากวางสาย หยางเย่ก็อดไม่ได้ที่จะอารมณ์ดีขึ้นมาทันที

หร่วนซือซือ เธอมีอวี้อี่มั่วคอยหนุนหลังไม่ใช่หรอ?

ถ้าเธอสูญเสียอวี้อี่มั่วที่เป็นที่พึ่งพิงของเธอไป ดูสิว่าเธอจะทำยังไงต่อไป!

……

พอกลับมาถึงบ้าน หร่วนซือซือก็พบว่าสิ่งของของตัวเองได้ถูกพ่อกับเเม่ใส่ถุงไว้ให้เเละส่งมาที่นี่เรียบร้อยเเล้ว