ดั่งรักบันดาล นิยาย บท 20

หร่วนซือซือคิดอยู่นาน แต่ก็ไม่มีความคิดดีๆ

แต่อย่างไรก็ตามวันเกิดของศาสตราจารย์หร่วนก็เป็นวันที่สำคัญ ในเมื่อเธอกับอวี้อี่มั่วจดทะเบียนกันแล้ว การที่ครอบครัวจะออกไปทานอาหารด้วยกันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ไม่สู้ถือโอกาสนี้อธิบายกับอวี้อี่มั่ว แล้วถามความคิดเห็นของเขา

หลังจากตัดสินใจแล้ว หร่วนซือซือก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วความกดดันในใจของเธอก็ถูกยกออก จากนั้นเธอก็หลับไป

ในช่วงบ่ายของวันต่อมา หร่วนซือซือได้เจออวี้อี่มั่วอีกครั้ง เธออยู่ในห้องอย่างเบื่อหน่าย และได้ยินเสียงรถดังมาจากหน้าต่าง เธอจึงมาที่หน้าต่างและเห็นรถที่คุ้นเคย

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงเปิดประตูห้องหนังสือที่ทางเดินชั้นสอง

หร่วนซือซือผลักประตูออกจากห้องนอนและเดินไที่บันได เธอเห็นป้าหรงชงชาและเดินขึ้นมา

หร่วนซือซือถามว่า ป้าหรง อวี้อี่มั่วกลับมาแล้วหรอ？”

“ใช่ค่ะ คุณชายเพิ่งกลับมา แต่ดูเหมือนไม่สบายใจ ฉันเห็นสีหน้าของเขาไม่ค่อยดี”

“อ่า？”

หร่วนซือซือรู้สึกประหม่าขึ้นมา เดิมทีเธอรอให้อวี้อี่มั่วกลับมา แล้วจะพูดเรื่องวันเกิดพรุ่งนี้ของพ่อ แต่เธอไม่ได้คิดว่าตอนนี้เขาจะอารมณ์ไม่ดี

ป้าหรงถามอย่างุนงงว่า “คุณนายเป็นอะไรไป มีเรื่องอะไรหรอ？”

“ไม่มีเรื่องอะไร” ในขณะที่หร่วนซือซือพูด สายตาก็แหลือบไปเห็นถาดในมือของป้าหรง เธอรีบยื่นมืออกไปรับ “ป้าหรงเอาน้ำชามาให้ฉันเถอะ ฉันจะเอาไปส่งเอง”

“ได้ค่ะ นั้นคุณก็ระวังหน่อย”

หลางจากที่หร่วนซือซือรับถามมา เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินตรงไปที่หนังสือ

ไม่ว่าจะยังไงก็ตามเรื่องนี้จะล่าช้าไม่ได้ เมื่อเช้าคุณนายหลิวได้จองโรงแรมเรียบร้อยแล้ว และในตอนนี้ก็ส่งที่อยู่มาให้เธอแล้ว ถ้าเธอไม่จัดการ คุณนายหลิวต้องต่อว่าเธออย่างแน่นอน

เมื่อเดินมาถึงหน้าประตู หร่วนซือซือก็ยกมือขึ้นมาเคาะประตู

“เข้ามา”

เมื่อได้ยินเสียงเย็นชาของเขาดังออกมาจากข้างใน หร่วนซือซือก็รวบรวมความกล้าที่แล้วผลักประตูเข้าไป

อวี้อี่มั่วนั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือ เขาจ้องมองโน้ตบุ๊คด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม ใบหน้าของเขาดูเย็นชามากกว่าปกติ

หร่วนซือซือเดินไปที่โต๊ะพร้อมกับน้ำชาและพูดเบาๆว่า “ป้าหรงชงชาให้ ฉันเอามาส่งให้คุณ”

“อืม”

อวี้อี่มั่วตอบด้วยน้ำเสียงเฉยเมยโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา

หร่วนซือซือชะงักไปชั่วขณะ แล้วหยิบกาน้ำชามารินน้ำชาให้เขาและถามว่า “วันนี้…ทำงานเหนื่อยมากใช่ไหม？”

“นิดหน่อย” ในขณะที่อวี้อี่มั่วพูดก็เงยหน้าขึ้นมองเธอ น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนขึ้น “เปลี่ยนยาแผลที่คอรึยัง？”

“อ๋อ…เปลี่ยนแล้ว”

ความเป็นห่วงอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของเขา ทำให้ใจของหร่วนซือซือว้าวุ่น “คือว่า……”

อวี้อี่มั่วมองไปที่เธอ “ยังมีเรื่องอะไรหรอ？”

หร่วนซือซือฝืนยิ้ม และถามอย่างสบายๆว่า “ก็ไม่มีอะไร แค่อยาจะพูดคุยกับคุณ ฉันมาอยู่ที่นี่หลายวันแล้ว ยังไม่เจอพ่อแม่ของคุณเลย อันที่จริงฉันแค่อยากรู้จักพ่อแม่ของคุณ……”

เธอยังพูดไม่ทันจบก็เห็นว่าสีหน้าของอวี้อี่มั่วเศร้าหมอง และหลังจากนั้นเธอก็หยุดพูด

เธอรู้สึกผิดอย่างอธิบายไม่ถูกและพูดอย่างลังเล “ฉัน…พูดอะไรผิดรึเปล่า？”

อวี้อี่มั่วสีหน้าเคร่งขรึม แววตาดูเย็นชา และดูเหมือนว่าเขาจะเก็บกดไว้ในใจ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ลุกขึ้นยืนจ้องไปที่หร่วนซือซือ และพูดอย่างเย็นชาว่า “หร่วนซือซือ เธอว่างมากหรอ？”