ดั่งรักบันดาล นิยาย บท 18

ที่แท้ก็เป็นอวี้อี่มั่ว！

หร่วนซือซือมือสั่น เดิมทีเธอกำลังจะเจาะคอเข้าไปอีก และเธอก็หยุดมือ

ไม่คิดว่าในช่วงสุดท้ายนี้จะมีคนมาช่วยเธอ！

“แม่งเอ้ย！”

ชายคนนั้นหันมาแล้วด่าพึมพำ เขายังพูดไม่ทันจบ ทันใดนั้นอวี้อี่มั่วก็เตะไปที่ไหล่ของเขาจนนั่งคุกเข่าลงกับพื้น

อวี้อี่มั่วรู้สึกได้ถึงความโกรธในใจที่ไม่อาจบรรยายได้ เขาเหลือบไปเห็นเลือดที่คอของเธอ และรีบดึงร่างบางๆของเธอมาปกปิดไว้ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “อย่าขยับ！”

โชคดีที่เขามาทันเวลา ไม่อย่างนั้นหร่วนซือซือคงจะใช้เศษแก้วเจาะเข้าไปที่คอของเธออีก

“ประ……ประธานอวี้？” ชายที่ถูกเตะลงกับพื้นเห็นใบหน้าของอวี้อี่มั่วอย่างชัดเจน สีหน้าของเขาก็ซีดลงทันที และไม่กล้าที่จะหายใจแรง

เมื่ออวี้อี่มั่วได้ยินอย่างนั้นก็จ้องมองไปที่เขาอย่างเยือกเย็น “ใครให้แกกล้ามาแตะต้องผู้หญิงของฉัน！”

ชายที่อยู่บนพื้นตกใจ “ผม…ผมแค่ใช้เงินเพื่อหาความสุข เธอ…ทำไมถึงเป็นผู้หญิงของคุณ？”

ทันทีที่สิ้นเสียงพูด ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากประตู เมื่อตู้เยี่ยเห็นสถานการณ์ในห้อง เขาก็ประมาณในใจได้คราวๆ เขากวาดสายตามองอยู่นาน และยกมือขึ้นถอดปลั๊กกล้องวิดีโอที่ติดตั้งไว้

อวี้อี่มั่งมองไปที่ชายคนนั้นอย่างเย็นชา และสั่งตู้เยี่ย “พาตัวมันไป แล้วจัดการซะ”

ตู้เยี่ยพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ครับ”

เมื่อชายคนนั้นได้ยินก็ตื่นตระหนกและขอร้องทันที “ประธานอวี้！ผมคือหยางเจี๋ยของเฟิงเฉิง！ครั้งนี้คุณยกโทษให้ผมนะ เห็นแก่ความร่วมมือของเราเถอะ！เป็นผมมีตาหามีแววไม่ ที่ไปยุ่งกับคนของคุณ……”

อวี้อี่มั่วหยิบชุดปฐมพยาบาลจากด้านข้าง และกำลังจะห้ามเลือดให้หร่วนซือซือก่อน เมื่อได้ยินที่เขาพูด สีหน้าก็อึมครึมขั้นมาทันที

ตู้เยี่ยที่อยู่ข้างๆรับรู้ เขารีบดึงเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของหยางเจี๋ยออก

หยางเจี๋ยถูกลากออกไปที่ประตู เขาตะโกนเสียงดัง “ประธานอวี้！เรื่องครั้งนี้หยางเย่เป็นคนจัดการทุกอย่าง！ผมไม่รู้เรื่องจริงๆ！”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ แววตาของอวี้อี่มั่วก็มืดครึ้ม

ที่แท้เรื่องทั้งหมดก็เป็นฝีมือของเธอ

อวี้อี่มั่วได้สติกลับมา และเห็นบาดแผลที่คอของหร่วนซือซือยังมีเลือดออก เขาหยิบยามาช่วยฆ่าเชื้อให้เธอ

เมื่อสำลีที่จุ่มยาสัมผัสโดนคอของเธอ เธอก็สะดุ้ง พร้อมกับส่งเสียงครวญครางเบาๆที่อาจทำให้คนเข้าใจผิด

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้ว และสั่งว่า “พันแผลง่ายๆไปก่อน อีกเดี๋ยวจะพาคุณไปโรงพยาบาล”

เขายังพูดไม่ทันจบ จู่ๆไหล่ของเขาก็งุ้มเข้า

หร่วนซือซือร้อนไปทั้งตัว ในตอนนี้ยากำลังออกฤทธิ์อย่างรุนแรง และสุดท้ายเธอก็ไม่มีสติสัมปชัญญะ

“ไม่ไป…ไม่ไปรงพยาบาล……” เธอเข้ามาแอบอิงอยู่ในอ้อมแขนของอวี้อี่มั่ว เหมือนกับแมวที่ติดคน แล้วออดอ้อนถูไปมา

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้ว และกำลังจะยกแขนผลักเธอออก แต่จู่ๆเธอก็จับคอของเขาไว้

“ฉันร้อน……ร้อนมาก……”

อวี้อี่มั่วก้มหน้า สองตาของเขาเห็นลำคอที่ขาวกับรอยเลือดสีแดงสด และยังเห็นแก้มสีแดงระรื้อ

เธอเป็นแบบนี้ ใครจะอดทนไหว？

อวี้อี่มั่วยกมือที่จับสำลีไว้แน่นขึ้นมาทำความสะอาดบาดแผลต่อ แต่ใครจะรู้ว่าจู่ๆหร่วนซือซือจะยื่นมือมาตีมือของเขา

“ไม่……ไม่เอา！”

เมื่อมองไปที่เธอที่ไม่ยอมให้ความร่วมมือกับบาดแผลที่ยังมีเลือดไหลอยู่ ในตอนนี้อวี้อี่มั่วไม่มีวิธีแล้ว เขาเหลือบไปเห็นอุปกรณ์การแสดงบนโต๊ะข้างๆ เขาไม่สนอะไรทั้งนั้น เขาหยิบกุญแจมือสีชมพูขึ้นมา แล้วจะเอากุญแจมาคล้องมือของหร่วนซือซือไว้