ดั่งรักบันดาล นิยาย บท 16

ห้านาทีผ่านไป

จู่ๆหร่วนซือซือก็รู้สึกร้อนไปทั้งตัว เธอจึงเริ่มถอดเสื้อกันแดดข้างนอกออก

แต่หลังจากที่ถอดออกแล้ว หร่วนซือซือก็รู้สึกว่ายิ่งนานก็ยิ่งร้อนมากขึ้นจนปากแห้ง

และรู้สึกว่าความร้อนแบบนี้ไม่ได้มาจากภายนอก มันเหมือนกับไฟที่ปะทุออกมาจากในใจ ทำให้เธออึดอัดมากๆ

“แปลกจัง เหล่ยเหล่ย แอร์ที่นี่เสียรึเปล่า？”

“งั้นหรอ？ฉันว่าไม่นะ！” หวังเหล่ยยักไหล่ด้วยสายตาเยาะเย้ย

ดวงตาของหร่วนซือซือสั่นไหว แต่เธอยังไม่ได้คิดมาก เธอคิดว่าตัวเองไม่สบายก็เลยตาลาย

หลังจากนั่งไปสักพัก หร่วนซือซือก็รู้สึกว่าตัวเองอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ จนทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอจึงพูดกับหวังเหล่ยว่า

“เหล่ยเหล่ย ฉันรู้สึกไม่สบาย คงต้องไปก่อน” ขณะที่หร่วนซือซือพูด เธอก็กำลังจะะลุกขึ้นและจากไป แต่ตอนที่เธอลุกขึ้น ขาของเธอก็อ่อนแรง และเธอก็ล้มลงบนเก้าอี้อีกครั้ง

ในเวลานี้นอกจากเธอจะรู้สึกร้อนแล้ว เธอยังรู้สึกอ่อนแรงอีกด้วย

“พี่ซือซือ เธอคงไม่ได้ไม่สบายและมีไข้นะ” หวังเหล่ยยิ้ม หลังจากนั้นก็แกล้งพูดตกใจด้วยความกังวล

เมื่อได้รับการเตือนเช่นนี้ หร่วนซือซือก็รู็สึกว่าอาการของตัวเองเหมือนไม่สบายและมีไข้

“เอาอย่างนี้พี่ซือซือ ฉันจะเปิดห้องให้เธอ เธอจะได้พักผ่อน และฉันจะลางานที่บริษัทแทนเธอเอง”

หวังเหล่ยไม่ให้โอกาสหร่วนซือซือได้คิด เธอพยุงหร่วนซือซือและบงคับให้ลุกขึ้น จากนั้นก็เดินไปที่ห้องพักของโรงแรม

ในเวลานี้หร่วนซือซืออ่อนแรง เธอจึงทำได้เพียงปล่อยให้หวังเหล่ยลากเธอไป แต่สติของเธอยังค่อนข้างชัดเจน “เหล่ยเหล่ย ไม่ต้องหรอก ฉันกินยาสักหน่อยก็คงจะดีขึ้น ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่”

หวังเหล่ยแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินที่หร่วนซือซือพูด เธอลากหร่วนซือซือเข้าไปในลิฟต์ จากนั้นก็กดหมายเลขทีชั้น 18

ฤทธิ์ของยาในช่วงสุดท้ายรุนแรงมากขึ้น หร่วนซือซือรู้สึกว่าตัวเองเห็นทุกอย่างเบลอไปหมด

แต่เธอก็ยังคงยืนกรานว่า “เหล่ยเหล่ย ไม่ต้องหรอก ฉันกินยาก็คงจะดีขึ้น……”

ในขณะนี้โทรศัพท์ของเหล่ยเหล่ยก็ดังขึ้น